ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΑΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΑ Τελικά το Ισλάμ αμύνεται ή επιτίθεται; Νομίζω το δεύτερο. Η νέα τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο αποτελεί ένα ακόμη πλήγμα στον τρόπο ζωής του δυτικού κόσμου: κριτική σκέψη· ελευθερία λόγου· πολιτικός βίος· μουσική· γυναικεία εκτεθειμένα πόδια, βαμμένα πρόσωπα και κόκκινα χείλη· χιούμορ· γυμνά αγάλματα· Ρωμαϊκό Republic· χριστιανική ηθική. Παρ’ όλα αυτά η Δύση ιδεολογικά δεν αντεπιτίθεται, λ.χ. χτίζοντας μια περήφανη Ευρωπαϊκή ταυτότητα, αντί για το δειλό και ψευδές: «όλοι οι πολιτισμοί είναι ισότιμοι» (οι πόλεμοι κερδίζονται πρώτα στα μυαλά και ύστερα στα πεδία των μαχών). Παραμένουμε εγκλωβισμένοι στην κοινωνική ουτοπία της δυτικής «Liberal Elite» που ελέγχει τα ΜΜΕ και προπαγανδίζει ένα ειρηνικό κόσμο μετα-ανθρώπων: α-νέραστων, α-νόητων, «sex and the city» τύπων, χωρίς εθνική ή ταξική συνείδηση, που θα διάγουν έναν απολιτίκ βίο αγωνιζόμενοι μόνο για την πληρωμή των λογαριασμών τους. Η πραγματικότητα όμως έχει την αναίδεια να διαψεύδει αυτή την ουτοπία: η παγκοσμιοποίηση δεν μετατρέπει τον κόσμο σε ένα απέραντο rainbow πάρτι — αντιθέτως εμφανίζονται απροσπέλαστα πολιτισμικά σύνορα. Και ευτυχώς, γιατί το Ισλάμ δεν μπορεί να συνυπάρξει με την Δύση, παρά μόνο από θέση ισχύος. Η ατζέντα της πολιτικής ορθότητας που υπαγορεύεται από τα ΜΜΕ αποδίδει την αδυναμία του αραβικού και του μουσουλμανικού κόσμου να ενταχθεί στις συνθήκες της νεωτερικότητας: στη δυτική αποικιοκρατία, την πολιτιστική αλαζονεία και τον πόλεμο των πετρελαίων. Και βέβαια παίζουν τον ρόλο τους. Δεν μπορούν όμως να αγνοούν ότι οι δύο πολιτισμοί διαφέρουν στον πυρήνα τους: στο Ισλάμ δεν υπάρχει ούτε το θέατρο, ούτε η αναπαράσταση· ως εκ τούτου δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε το κωμικό, ούτε το τραγικό. Στην αντίπερα όχθη, ο πυρήνας του ευρωπαϊκού πολιτισμού σχηματίζεται στο σημείο, χρονικό και γεωγραφικό, όπου το ανθρώπινο σύμπαν γίνεται «τραγικό» — κοινώς σπαράσσεται από συγκρούσεις που κανείς θεός δεν μπορεί να λύσει. Η τραγωδία είναι μια πτώση, από ένα ιδεώδες ύψος στον δυσώδη βυθό του πραγματικού, έτσι μόνο επέρχεται η κάθαρση. Τότε μια ζωντανή συνείδηση αναδύεται με μια νέα αυτογνωσία· με δημιουργικό πείσμα να ανακαινίσει τη ζωή της. Αυτή η τραγική σκέψη αποτελεί προϋπόθεση για την Δημοκρατία, γιατί καταρρίπτει την αυθεντία των θεών, άρα κατ’ επέκταση και των αρχόντων. Η Δημοκρατία μετέπειτα θα γεννήσει την ανάγκη για ρητορική. Η ρητορική, με την σειρά της, την ανάγκη για σοφιστές που θα διδάσκουν την διπλή όψη των πραγμάτων. Οι σοφιστές με την σχετικότητά τους δημιουργούν την ανάγκη για φιλοσοφία, που αναζητά την αλήθεια συμπληρώνοντας τις δύο όψεις των πραγμάτων· με τον ίδιο τρόπο που η αξία ενός νομίσματος συμπληρώνει τις δύο όψεις του. Η σχετικότητα είναι άχρηστη χωρίς την αλήθεια και η αλήθεια στείρα χωρίς την σχετικότητα. Η σχετικότητα είναι μέσα μας και η αλήθεια απ’ έξω μας. Αυτή είναι η βάση του Ελληνικού πολιτισμού: η αρμονική ισορροπία της σχετικότητας με την αλήθεια. Έτσι τέθηκαν τα θεμέλια του Δυτικού κόσμου· με την συμπλήρωσή τους μετέπειτα από την Ρωμαϊκή διοίκηση του Imperium, που δεν κατόρθωσαν ποτέ οι Έλληνες (ακόμη και τώρα)· και τέλος τον Χριστιανισμό, που με τον μονοθεϊσμό του προσέθεσε την δυναμική στοχοπροσήλωση στον δυτικό άνθρωπο για την απόκτηση υλικών αγαθών (ταυτόχρονα με τις ενοχές και τα περιβαλλοντικά προβλήματα). Στο Ισλάμ, το φταίξιμο το ψάχνουν αποκλειστικά «στα άστρα», για να θυμηθούμε τον Σαίξπηρ, και ποτέ εντός τους — πως να συνεννοηθείς