ΕΡΩΤΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΛΑΤΩΝΑ


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ Δ.Τσιμπούρη.                           





 ΕΡΩΤΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ - ΣΥΜΠΟΣΙΟ


Έρωτας  όμως όταν λέμε, όπως συμφωνήσαμε και πιο πάνω με τον Αλέξανδρο δεν είναι  αυτή και μόνο η ερωτική σμίξη, που παράγει ηδονή, ψυχική ανάταση και ευχαρίστηση ως και διαιώνιση του είδους, αλλά και κάτι άλλο που μπορούμε να το ονομάσουμε δαίμονα, όπως στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα.
Δημήτρη το σκέφθηκες ωραία και μου έφερες στο νου όλους τους διαλόγους στο Συμπόσιο και δεν σου κρύβω ότι αξίζει να αναφερθούμε σ’ αυτούς.
Νομίζω Αλέξανδρε ότι ξεκαθαρίσουμε θα συμπληρώσουμε πολλά για τον έρωτα και θα τι  επιτέλους εννοούμε Έρωτας, Αγάπη, Ηδονή,  πως μπορούμε να τα κατακτήσουμε και τι προσφέρουν στην ζωή μας και τι ρόλο παίζει η ελευθερία στον Έρωτα.
Απ ότι θυμάμαι Δημήτρη, όταν διάβασα σε μετάφραση το Συμπόσιο εδώ και 30 χρόνια λίγα έχω συγκρατήσει, αλλά νομίζω ότι ο Πλάτωνας άρχισε να ομιλεί για τον παιδικό έρωτα μεταξύ εραστή και ερωμένου. Την εποχή εκείνη στις αριστοκρατικές τάξεις της αρχαίας Αθήνας ήταν κάτι το σύνηθες και την εκπαίδευση των νέων μετά την εφηβεία την ανέθεταν οι γονείς με την θέληση και του νέου σε ένα παιδαγωγό, ο οποίος πάσχιζε να του μεταδώσει γενική παιδεία και ιδιαίτερες γνώσεις που είχε ο ίδιος, όπως ρητορική, μουσική, φιλοσοφία, πολεμική τέχνη, γυμνάσματα και γενικά φρόντιζε να καταστήσει τον νέο με αρετή και φρόνηση, να τον κάνει καλό και αγαθό πολίτη όπως έλεγαν.
Είναι γνωστό ότι η παιδεραστία με την σημερινή της έννοια ήταν κολάσιμη και στην αρχαία Αθήνα, αλλά δεν είχε θεσπισθεί νόμος που να προσδιορίζει επακριβώς τον τρόπο εκπαίδευσης των εφήβων και πολλές φορές η εκπαίδευση αυτή των εφήβων, λόγω της συνεχούς επαφής του δασκάλου με τον μαθητή έδινε αφορμές για δυσμενή σχόλια σε βάρος και των δυο. Αυτό βέβαια δεν συνέβαινε με όλους τους δασκάλους, αλλά ορισμένοι εξ αυτών υπέκυπταν στις σωματικές ερωτικές συνευρέσεις και το γεγονός αυτό αποτελούσε αφορμή για δυσφήμιση του ιδιαίτερου αυτού τρόπου εκπαίδευσης των νέων.
Όπως μας αναφέρει και ο Ι. Συκουτρής «του εφήβου τα αισθήματα προς τον εραστήν του δεν είναι βέβαια έρως- αυτό φυσικώς αποκλείεται. Τα ωνόμαζαν φιλία. Εν τούτοις μια πνοή τρυφερότητας εθέρμαινεν εξ αντανακλάσεως και εκ μέρους του εξευγένιζε την σχέσιν αυτήν, όπως λεπτότατα παρετήρησεν εις τον Φαίδρον ο Πλάτων, της δίδει το όνομα αντέρως. Κυρίαρχη όμως θέσιν εις τα αισθήματα του (ερώμενου), ήταν ο θαυμασμός προς την προσωπικότητα του εραστού. Εις τα μάτια του εφήβου ο εραστής εφάνταζεν ως η ενσάρκωσις του ιδανικού και των πόθων του, ως το ιδεώδες πρότυπον, προς το οποίον απέβλεπε, κατά το οποίον θα διέπλαττε την προσωπικοτητά του».               
Αλέξανδρε  καλά θυμάσαι το Συμπόσιο μετά τόσα χρόνια. Πραγματικά κάπως έτσι αρχίζει ο διάλογος, αλλά σκοπός του Πλάτωνα δεν ήταν μόνον αυτός, γιατί όταν γράφτηκε το Συμπόσιο 388 π.χ. ο Σωκράτης είχε ήδη πεθάνει και πολλοί άλλοι ίσως που συμμετείχαν σ’ αυτό προς τιμήν του Αγάθωνα που μόλις την προηγούμενη μέρα στα Λήναια το 416 π.χ. είχε κάνει την πρώτη του νίκη σε τραγωδία και την επόμενη είχε προσκαλέσει τους φίλους του για να διασκεδάσουν.
Ο Πλάτωνας ήθελε να προσεγγίσει φιλοσοφικά την έννοια του έρωτα με κύριους πρωταγωνιστές τον Σωκράτη, την Διοτίμα και τον Αλκιβιάδη, ο οποίος απομυθοποίησε άριστα τα όσα ίσως κυκλοφορούσαν ως φήμες για τον Σωκράτη και τον ίδιο, αλλά και για άλλους μαθητές του Σωκράτη. Στο Συμπόσιο στους διαλόγους του Σωκράτη, του Αγάθωνος και της Διοτίμας ο Πλάτωνας αφήνει να φανεί η διαλεκτική μέθοδος του Σωκράτη, όπου με το ειρωνικό κρυφτούλι μιλά για τον έρωτα πέρα από τα στενά όρια της λέξης και φθάνει με Πλατωνικό στοχασμό στο ύψιστο σημείο, όπου ο έρωτας είναι ο καλύτερος συμπαραστάτης της ανθρώπινης φύσης, για την ανακάλυψη του απόλυτου καλού και της αθανασίας που πίστευε ότι προσφέρει.
Δεν διαφωνώ Δημήτρη με όσα λες, νομίζω όμως ότι στο Συμπόσιο οι διάλογοι αναπτύχθηκαν με ένα τρόπο δομημένο σύμφωνα με το σκεπτικό του Πλάτωνα.
Εμείς εδώ σήμερα μπορούμε να μιλήσουμε πιο ελεύθερα χωρίς μύθους ή θεϊκές προσωποποιήσεις του έρωτα και πιστεύω ότι θα είναι ασφαλέστερο για όλους μας.  
Δεν διαφωνώ Μιχάλη ότι σήμερα μπορούμε να μιλήσουμε στην παρέα μας για τον έρωτα με περισσότερη ελευθερία σκέψης, αλλά και με μεγαλύτερη ίσως εμπειρία γιατί έχουμε διαβάσει και ακούσει στους μετέπειτα αιώνες τις απόψεις και τα έργα πολλών που έχουν σημαδέψει την πορεία της ανθρωπότητας. Οι νεοπλατωνικοί για παράδειγμα αναφέρουν ότι (ο έρωτας καταλήγει ως δεισιδαιμονία), ενώ η χριστιανική φιλοσοφία ή κοινωνιολογία και η ψυχολογία προσεγγίζουν τον έρωτα και τον αναλύουν από άλλες οπτικές γωνίες τελείως διαφορετικές.
Τεράστιους τομείς θεωρητικών επιστημών πρέπει να μελετήσει κάποιος, ώστε να διαπιστώσει τις παραλλαγές που δημιουργεί και ερμηνεύει η ανθρώπινη λογική σε κάθε εποχή τον έρωτα ως φαινόμενο ή πρακτική ηθική.
Μπορούμε όμως ως σημεία αναφοράς να χρησιμοποιούμε μερικά στοιχεία από τους διαλόγους του Συμποσίου, γιατί αυτό θα μας βοηθήσει να μην πλατειάσουμε και να εκφράσουμε νέες ίσως απόψεις.
 Συμφωνώ Δημήτρη.
 Αν συμφωνούμε όλοι τότε θέλω να μου επιτρέψεις Δημήτρη να αρχίσω την τοποθέτησή μου πρώτος και να θέσω ένα ερώτημα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...



ΙΕΡΑ ΧΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΓKΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

AΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Του Δ. Τσιμπούρη.




ΙΕΡΑ ΧΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Προαιώνιος έρωτας και μυστηριώδης καθαρμός
πιστή Πηνελόπη του Οδυσσέα
γλυκό όνειρο των ξενιτεμένων
στέκεται καρτερικά κι απεγνωσμένα στέλνει
μηνύματα επιστροφής στα ιερά χώματα

Μα τα παιδιά της υπαίθρου π’ ανάθρεψε
Αλυσόδετα και πλανημένα μοιάζουν
και με αριές τυπικές συνευρέσεις και μειδιάματα
προσπαθούν μάταια να θυμηθούν τις ρίζες
κι ο χρόνος ανταριάζει τις μνήμες
που χορεύουν στο κάλεσμα του νόστου
μα τα γένη στραμμένα αλλού…

Τυφλοί λάτρες νέων παλατιών
από μπετόν φτιαγμένα στις πόλεις
με λεωφόρους αιματοβαμμένες
συνήθισαν και ζουν σε πολυώροφα γκέτο
κι έφτιαξαν την ουτοπία δόγμα
δόγμα νέου πολιτισμού και προόδου
κι άρχισαν να χάνονται στον λαβύρινθο

Στο κάλεσμα κανείς δεν ακούει
έρχεται μόνο τ’ όνειρο να φωτίσει
κι όταν ξυπνούν απ’ το λήθαργο
στενάζουν και κλαίνε μαζί
κι ο πηγεμός για την Ιθάκη μακραίνει
κι όταν τα γένη αλλοφρονούν
ψάχνουν απεγνωσμένα υποκατάστατα του νόστου

Στερέψανε τα δάκρυα
για τα χαμένα παιδιά της υπαίθρου
που γιόμησαν τις πόλεις και τις φάμπρικες
μέσα κι όξω απ’ τη πατρίδα
Πέντε γενιές ξεπροβόδισε κι απόμεινε μόνη
κι οι λιγοστοί ακρίτες ρυτιδιασμένοι κι αποκαμωμένοι
ζουν με την ελπίδα της επιστροφής
στα ιερά χώματα

Πέντε γενιές τραβούν την ανηφόρα
κι όλο πυκνώνουν οι τάξεις των ανελεύθερων
με καθαρόαιμα παιδιά της υπαίθρου
τρίβουν τα χέρια τους οι πονηροί,     γιατί
μια λέξη «ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ» κατάφερε το ακατόρθωτο
πολλά χέρια, πολλά μυαλά, λίγη Γη, μεταλλαγμένη τροφή
άμεσο έλεγχο, κατευθυνόμενη σκέψη
σε ελάχιστο χρόνο και με ελάχιστο κόστος!!!

Κι οι νιόπλουτοι αστοί πλέον πίστεψαν, ότι
βγήκαν από τη μιζέρια και το κάματο της υπαίθρου
κόλλησαν στις μηχανές της νέας τεχνολογίας
κι έγιναν χειριστές και εξαρτήματα
κι οι πονηροί με τους σοφούς  ηγέτες διαλαλούν
« β λ έ π ε τ ε   τ ι   π ε τ ύ χ α μ ε » !!!
κατακτήσαμε όλο το πλανήτη σ’ έναν αιώνα
και τραβάμε για το σύμπαν

Κατακτητές ανελέητοι και άπληστοι
λεηλάτησαν και ερήμωσαν τη μάνα Γη
κι άλλαξαν και το κλίμα της
χωρίς αιδώ, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια
όλοι μαζί πολέμησαν για τούτο
κι απόμειναν μονάχοι…
χωρίς μυστικά, χωρίς λόγο, χωρίς προσωπικά δεδομένα
και με προστάτη την αόρατη κάμερα
του μεγάλου αδελφού προχωρούν
 
Πιστεύουν ότι έγιναν τρανοί, ενώ άλλοι
αστέρια της τέχνης και της πολιτικής
και τραβούν το δρόμο της προόδου αμοραλιστικά
με θεό το χρήμα και τη δόξα κι όπου
υπάρχει ακόμα αντίσταση και αρετή
κρυφά και μεθοδευμένα πολεμιέται
να μη φανεί το έγκλημα

Μικροαστοί εποχούμενοι… επιστρέφουν για λίγο
στα ιερά χώματα και κλείνουν πονηρά
το μάτι στη πιστή Πηνελόπη
Χαιρετιούνται, αλλά μοιάζουν ξένοι και μονάχοι
κι επιστρέφουν βουβοί και τραυματισμένοι
στις αφιλόξενες πόλεις της δημιουργίας των

Κι ο έρωτας ο προαιώνιος γίνεται καημός
και προμαχώνας για όσους δεν αλλοτριώθηκαν
δεν μεταλλάχθηκαν κι αντιστέκονται ακόμη
στη νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης
που την επέβαλλαν αριστοτεχνικά
ως αναγκαιότητα για την σωτηρία
των πτωχών και των αδυνάτων

Και τέθηκαν στο περιθώριο αυτοί οι αντάρτες
που τους ονόμασαν ακτιβιστές, φυσιολάτρες
οπισθοδρομικούς, ρομαντικούς και
ονειροπόλους επαναστάτες

Και τόλμησαν μερικοί πολιτικοί και
μίλησαν για αποκέντρωση μα σώπασαν…
παρασύρθηκαν οι ηγέτες και μίλησαν για περιβάλλον
μα ξέχασαν να πάρουν την πένα να υπογράψουν
κι οι πονηροί τρίβουν τα χέρια τους
κι οι ελεύθεροι γίνονται σκλάβοι, χωρίς
δικό τους όραμα και δρόμο

Ξέχασαν γρήγορα οι ανιστόρητοι του κόσμου
γιατί παρέμειναν ελεύθερα για αιώνες
τα παιδιά της υπαίθρου
και κατάφεραν οι πονηροί, ήπια, να δημιουργήσουν
το όραμα της νέας εποχής, όπου οι πονηροί
δεν ονομάζονται κατακτητές, αλλά Τράπεζες
και πολυεθνικές… και όλα αυτά τα βάπτισαν
πρόοδο και πολιτισμό

Και για την εξασφάλιση του νέου πολιτισμού
κατασκεύασαν πυρηνικά και χημικά και ναρκωτικά
κι άλλα πουλάνε κι άλλα κρατάνε
για δικιά τους χρήση οι αθεόφοβοι

Κι αγοράζουν των αστών συνειδήσεις
και επιστημοσύνη οι πονηροί
και χτίζουν τα νέα τους βασίλεια
πάνω στο χρήμα
που το λατρεύουν ως θεό τους

Κι όταν για λίγο οι αστοί ξυπνούν απ’ το λήθαργο
κοιτάζουν γύρω
κι είναι μονάχοι κι ανήμποροι
και τότε συλλογιούνται την επιστροφή
στα ιερά χώματα και νιώθουν
τον προαιώνιο έρωτα και τον μυστηριώδη
καθαρμό.

Υπάρχει ελπίδα ακόμη…!!!

Ευχαριστώ πολύ καλοί μου φίλοι.
Σήμερα Δημήτρη μας χάρισες την ωραιότερη Ανατολή, αλλά είχες κατά νου, να μας μελαγχολήσεις και να μας βάλεις πάλι να συνεχίσουμε τη βραδινή μας κουβέντα περί –έρωτος και ελευθερίας- και τα κατάφερες.
Το ποίημά σου εκτός από τα πολιτικά, κοινωνικά και περιβαντολλογικά προβλήματα που αναφέρει, ότι δημιούργησε η νέα τάξη πραγμάτων με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και την αστυφιλία, εκφράζει και ένα έντονο και βαθύ συναισθηματισμό για τη γενέτειρα πατρίδα σου.
Ο ελεύθερος χωρίς ρίμα στίχος, σου έδωσε την ευχέρεια  να εκφράσεις πολλά.
Μιλάς  νοσταλγικά και περήφανα για τα  παιδιά της υπαίθρου και τα παρουσιάζεις , ως καθαρόαιμη και λεύτερη  γενιά , μέχρι πριν κατέβουν στις πόλεις και στις φάμπρικες  από ανάγκη, κούραση ή από πλάνη. Εγκατέλειψαν την πατρίδα και χωρίς να το καταλάβουν έγιναν σκλάβοι στις αφιλόξενες πόλεις της δημιουργίας των.
Τη γενέτειρά σου  την ταυτίζεις με την Πηνελόπη, η οποία με πόνο και δάκρυα, για πέντε γενιές ξεπροβόδιζε τα παιδιά της. Και την ερήμωση της υπαίθρου τη ζωγραφίζεις στα ρυτιδιασμένα και κουρασμένα πρόσωπα των λιγοστών γερόντων που απόμειναν απελπιστικά μόνοι, αλλά  καρτερικά  περιμένουν και ελπίζουν κάποια στιγμή, ότι οι νέοι θα επιστρέψουν στα ιερά χώματα.
Καταγγέλλεις τους ανθρώπους της εξουσίας, του συστήματος και του χρήματος ως πονηρούς, αμοραλιστές, άπληστους κατακτητές και λεηλατητές της μάνας γης, με  εργαλεία τις τράπεζες και τις πολυεθνικές. Τους αποκαλείς  λάτρες του χρήματος και της δόξας,  εμπνευστές της νέας τάξης πραγμάτων και κατασκευαστές πυρηνικών, χημικών και ναρκωτικών.     
Παρουσιάζεις με ένα μοναδικό τρόπο την ορεινή πατρίδα των γονιών σου, μέσα από το μύθο της Οδύσσειας. Η ταυτοποίηση της Πηνελόπης με το χωριό, οι εναπομείναντες λιγοστοί γερασμένοι ακρίτες, που στέλνουν απελπισμένα  μηνύματα για ξύπνημα από το λήθαργο και επιστροφή, αναδεικνύουν την υπέρμετρη αγάπη για την γενέτειρα πατρίδα σου και αυτό φαίνεται έντονα στο στίχο, « κι ο πηγεμός για την Ιθάκη μακραίνει » , έκφραση καθαρή του νόστου  και του έρωτα προς τη πατρίδα.
Αυτή την αγάπη την αποκαλείς προαιώνιο έρωτα και μυστηριώδη καθαρμό.
Μπορείς αλήθεια να μας εξηγήσεις γιατί;
Το είχα υπόψη ότι θα το ρωτούσες αυτό Αλέξανδρε.
Πριν ξεκινήσουμε για το Όρος πέρασα από το σπίτι και πήρα αυτά τα δυο μικρά βιβλία. Το πρώτο βιβλίο ΑΧΗΓΟΣ ΣΗΑΤΛ Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΙΝΔΙΑΝΩΝ και το άλλο της ποιητικής μου συλλογής ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΦΩΣ.
Τη κίνηση  αυτή δεν την έκανα τυχαία. Αν θυμάστε όλο το βράδυ μιλήσαμε αρκετές ώρες για τον έρωτα και με αφετηρία το Συμπόσιο του Πλάτωνα αναφερθήκαμε  και εξετάσαμε  αυτόν, σαν την τέταρτη ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης  σε συνδυασμό με την ελευθερία και τις υπόλοιπες ιδιότητες. Στο τέλος της χθεσινής ωραίας μας βραδιάς ένιωσα ξαφνικά μέσα μου μια θλίψη. Θυμήθηκα τα δάκρυα που είχα χύσει , όταν έγραφα το παραπάνω ποίημα για την πατρίδα μου και το σύγκρυο και την  ανατριχίλα  που αισθάνθηκα, όταν μου διάβαζε ο Μιχάλης σε ανύποπτο χρόνο τον Αρχηγό Σηάτλ. Εξομολογούμαι ότι τα δάκρυα που έχυσα δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ο βαθύς έρωτας που νιώθω κάθε μέρα και με πληγώνει, όπως λέει και ένας μεγάλος μας ποιητής, για την πατρίδα μας την Ελλάδα, που αγκαλιάζει όλα τα χωριά και τα πελάγη.
Αυτό το μεγάλο ιερό και πραγματικά  αγνό συναίσθημα που νιώθω για την γενέτειρά των γονιών μου και των προγόνων μου, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω, είναι αυτό που ονομάζω προαιώνιο έρωτα και μυστηριώδη καθαρμό.
Τα αισθήματα και οι εικόνες που μούρχονται στο νού κάθε φορά που συλλογιέμαι ή επισκέπτομαι την πατρίδα μου είναι αυτός ο αγνός προαιώνιος έρωτας όλων των παιδικών μου χρόνων, που δεν σβήνει ποτέ μέσα μου.  Νομίζω ακόμη πως τρέχω με τα παιδιά του χωριού μου μέσα στα σοκάκια και στο κεντρικό  δρόμο του χωριού  και ο μόνος θόρυβος που ακούω πάλι είναι  οι δικές μας παιδικές  φωνές και οι φωνές της μάνας μου της γιαγιάς μου και των άλλων γειτόνων και συγγενών που έχουν φύγει από τη ζωή. Θυμάμαι σαν νάναι σήμερα, τώρα, που κάτω απ’ τα πανύψηλα πλατάνια και τις καρυδιές στις δυο πλατείες και σε άλλες γειτονικές αλάνες παίζαμε  όλες τις ώρες της ημέρας, χωρίς μεσημεριανό ύπνο, αφήναμε πάντοτε ατέλειωτα όλα τα παιχνίδια που αρχίζαμε για να συνεχίσουμε κάτι άλλο. Αχόρταγα για παιχνίδι και με  μισοάδειο  στομάχι τρεχάλα ολημερίς. Κι ως δεν χορταίναμε παιχνίδι και φαί ποτέ, κάναμε και γιουρούσια σε περιβόλια γειτόνων για κεράσια, αγκόρτσα, κορόμηλα, πεπόνια, καρπούζια κι ότι άλλο βρίσκαμε. Ξυπόλυτα τα περισσότερα με γρατζουνισμένα και μισοματωμένα πόδια συνεχίζαμε τα παιχνίδια. Ωραία χρόνια αξέχαστα… Δεν είχαμε μπάλες, ποδήλατα και αμαξάκια, κι όμως με τη παιδική μας φαντασία και μαστοριά τα φτιάχναμε μόνοι μας. Βιβλία ή κλασικά έκαναν το γύρω από χέρι σε χέρι. Φτώχεια θα πει κάποιος και δυστυχία, αλλά εμείς νιώθαμε όλα  ίσα κι ευτυχισμένα.
Μη συνεχίζεις Δημήτρη.
Γιατί Ελένη;
Γιατί και μεις που μεγαλώσαμε σε μικρές επαρχιακές πόλεις σχεδόν έτσι μεγαλώσαμε και δεν σας κρύβω ότι και μένα τα παιδικά μου χρόνια με έχουν σημαδέψει και πολλές φορές θυμάμαι και νοσταλγώ αυτά τα χρόνια.
Μακάρι να μπορούσαμε να μεγαλώναμε και τα παιδιά μας στις πατρίδες όπου γεννηθήκαμε. Τις δικές μας ιστορίες ακούνε και τις περισσότερες φορές νομίζουν ότι τους λέμε παραμύθια. Κι όπως είπε στο τέλος με πολύ στοχασμό και σοφία ο αρχηγός Σηάτλ: Οι νεκροί είπα; Δεν υπάρχει θάνατος. Μόνο ο κόσμος αλλάζει…
Κι αλλάζει ο κόσμος με  φρενήρεις  ρυθμούς… και σαν νέοι αποικιοκράτες ξεχυθήκαμε στις πόλεις. Τις θεριέψαμε, τις κακοποιήσαμε αισθητικά, τις βρωμίσαμε με τα σκουπίδια και τα απορρίμματα μας. Πατήσαμε πάνω σε ιερούς τόπους, κι ότι αρχαίο θαμμένο βρίσκαμε το διαπραγματευόμασταν με τους επαγγελματίες αρχαιοκάπηλους. Κτίσαμε πάνω σε τάφους και σε μνημεία χωρίς σεβασμό και ντροπή. Και οι ταγοί με τους πολιτικούς σιωπούσαν. Το νέο προτεκτοράτο ΕΛΛΑΣ, δεν έπρεπε να  θυμίζει τίποτε από το αρχαίο κάλλος, τον ρυθμό και την αρμονία. Οι περισσότεροι οι λαοί και ιδιαίτερα οι Ευρωπαϊκοί με τους μηχανικούς, τους αρχιτέκτονες και τους πολεοδόμους διατήρησαν τουλάχιστον τα ιστορικά κέντρα στις μεγαλουπόλεις. Εμείς εδώ στήσαμε επιχειρήσεις  οικοπεδοποίησης, ισοπέδωσης, κονσερβοποίησης (δήθεν στέγασης) και οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας με πλήρη εφαρμογή του προγράμματος ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ.
Και ενώ όλα στήνονταν με δανεικά  χειροκροτούσαμε, ακολουθούσαμε φανατισμένα και συμπράττουμε χρόνια τώρα σε ένα έγκλημα που οι διαστάσεις του δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν.
Το προτεκτοράτο ΕΛΛΑΣ έπρεπε να λειτουργεί κάτω από τη προστασία και την επιτήρηση των παλαιών Μ. Δυνάμεων της Ευρώπης. Όπως στα παλαιά ανακτοβούλια των τσάρων, των αυτοκρατόρων, των βασιλέων, των κόμηδων, των φεουδαρχών, των δόγηδων και τόσων άλλων  χριστεπώνυμων της εξουσίας παιζόταν η τύχη της Ελλάδος, έτσι και σήμερα συνεχίζεται αυτό το παιχνίδι, κάτω από ένα Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Μανδύα να λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις για τις τύχες των λαών.
Ένας απλός μελετητής της Ευρωπαϊκής Ιστορίας δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις για να αντιληφθεί το παιχνίδι που συνεχίζεται και παίζεται στις πλάτες των λαών της Ευρώπης από τους οικονομικά ισχυρούς.
Ο μόνος λαός που ωφελήθηκε από όλο αυτό το παιχνίδι και τούτο το αναγνωρίζουν πρώτα οι ίδιοι είναι ο Ελβετικός λαός.
Ο διπλωμάτης Κόμης Καποδίστριας, Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας συνέλαβε το σχέδιο λειτουργίας του νεοσύστατου κράτους της Ελβετίας, όπως ακριβώς το οραματιζόταν για την υποταγμένη ακόμα Ελλάδα στους Τούρκους. 
Τα περίφημα καντόνια αυτοδιοίκησης της Ελβετίας, στα πρότυπα λειτουργίας των αρχαίων ελληνικών πόλεων κρατών, μέσα σε ένα ομόσπονδο δημοκρατικό και ουδέτερο κράτος στη καρδιά της Ευρώπης και μάλιστα σε μια περίοδο μεγάλων ιστορικών ανακατατάξεων, ήταν για μένα προσωπικά, το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα των τελευταίων 2.500  χρόνων, όσο και αν σας ακούγεται παράξενο.
Συγνώμη  Δημήτρη γιατί ανέφερες όλα τα παραπάνω;
Αγαπητέ μου Μπάμπη μίλησα λίγο περισσότερο για να τονίσω, ότι ο έρωτας που νιώθουμε για την πατρίδα και για  την λειτουργία της είναι ένα βαθύ και προαιώνιο συναίσθημα σε άλλους έντονο σε άλλους λιγότερο έντονο και δεν διαφέρει και πολύ από τα συναισθήματα που νιώθουν οι άνθρωποι όταν είναι ερωτευμένοι. Μια  μεγάλη μόνο διαφορά μπορώ να διακρίνω. Η αγάπη και ο έρωτας προς την πατρίδα μάνα γη είναι ριζωμένα μέσα στο DNA όλων των ανθρώπων και οι θυσίες και τα αίματα αιώνων τώρα αυτό αποδεικνύουν.
Συμφωνώ Δημήτρη, αλλά σήμερα οι περισσότεροι διανοούμενοι υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να αποκτήσουμε νέα συνείδηση, ότι, όλοι είμαστε πολίτες όλης της Γης και να νιώθουμε Κοσμοπολίτες και να  μη σκεπτόμαστε τοπικιστικά με τα στενά όρια της ιδιαίτερης γενέτειρας.
Δεν διαφωνώ τελείως με αυτή τη πρόταση ορισμένων διανοουμένων, αλλά για να ωριμάσει και να υλοποιηθεί μια ιδέα τέτοιου τύπου, θα έπρεπε πρώτα να σκεφθούν και να αγωνισθούν για την κατάργηση των συνόρων, την ελεύθερη διακίνηση των λαών και για την ειρήνη. Αν είδες κάτι παρόμοιο και σε θεωρία και σε πράξη να το έχει επιτύχει κάποιος διανοούμενος όλων των εποχών ευχαρίστως να τον αναφέρουμε. Τα γιατί και την στάση των κατά καιρούς διανοουμένων τα έχουμε επισημάνει στα προηγούμενα κεφάλαια του βιβλίου. Λάτρες και εφευρέτες των –ισμών, οι περισσότεροι διανοούμενοι, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, γιατί το ανθρώπινο γένος υποφέρει αιώνες τώρα. Και ενώ γνωρίζουν ότι το πρόβλημα είναι καθαρά Πολιτικό  και αφορά στην ισότιμη διαχείριση και συμμετοχή στην εξουσία, άλλοι το παρουσιάζουν ως Οικονομικό, άλλοι ως Θρησκευτικό, άλλοι ως Ψυχοκοινωνικό, άλλοι ως πρόβλημα παιδείας, άλλοι ως υποχρεωτική δοκιμασία των ανθρώπων από το Θεό, και άλλοι ως φυσιολογική εξέλιξη της πατριαρχικής κοινωνίας.
Δεν βλέπουμε τι γίνεται σήμερα στη χώρα μας;
Περιμένουν όλοι κάποιον Σωτήρα, κάποιον που θα ανυψώσει το πεσμένο ηθικό του λαού, λες και χάσαμε σε κάποιον  πόλεμο.
Όλοι μας κάθε μέρα κολλημένοι στις τηλεοράσεις περιμένουμε τι θα μας ανακοινώσουν οι αντιπρόσωποί μας και μετά γνωρίζετε τη συνέχεια. Βρίζουμε, οργιζόμαστε, βλαστημάμε, μουντζώνουμε και αν υπάρχει κανείς δίπλα μας, νομίζει ότι έχουμε λαλήσει.
Από την μια έχουν αποκλείσει την οποιαδήποτε πρόσβαση στο κέντρο λήψης των αποφάσεων, από την άλλη μας έχουν μολύνει και φανατίσει με τους χιλιάδες –Ισμούς.
Συμμετέχουμε όμως εκόντες- άκοντες στο παιχνίδι, που έχουν στήσει εδώ και πολλούς αιώνες τώρα οι βοσκοί με τους τσομπάνηδες , τα κριάρια και όλους τους προνομιούχους α-ίδρωτους  της  διανόησης και του πνεύματος. Δικαιολογούν τα πάντα με ένα τρόπο αριστοτεχνικό.
Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για το κατάντημα σ’ αυτή τη δύστυχη χώρα.
Οι λέξεις χρέος και ευθύνη είναι άγνωστες για τους παραπάνω, αλλά και για μας που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια στο ραγιαδισμό. Μας αρκεί μάλλον η κριτική δήθεν που ασκούμε στους εκλεγμένους  αντιπροσώπους του έθνους, γιατί ίσως αυτό να    βολεύει τους περισσότερους από μας, ίσως λέω.
Ένας φόβος, μια κατάθλιψη, ένας υφέρπων πανικός, μια απελπισία και μια απόγνωση, για το τι δέον γενέσθαι διακατέχει το μεγαλύτερο, ίσως και όλο το λαό μας. Προσπαθούν να μυήσουν το λαό και να τον ενημερώσουν δήθεν, για να μην ζει σε άγνοια, για χρηματοοικονομικά, για χρηματαγορές, για χρηματιστήρια και άλλα τέτοια μυστήρια, που ούτε και οι ίδιοι τα κατέχουν, πολλώ δε οι αιρετοί αντιπρόσωποί μας, οι άνευ ευθύνης διατελούντες και πράττοντες αεί, αλλά πρωτίστως μεθ’ υπολήψεως, λόγω της ασυλίας, του ακαταλόγιστου και του ανεξέλεγκτου των πράξεων αυτών, καθότι οι αποφάσεις που λαμβάνουν άπαντες είναι συλλογικές και δημοκρατικά ειλημμένες.
Ανησυχούν βέβαια και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας, αλλά μόνο για ένα. Μην χάσουν την εξουσία. Εξουσία βέβαια προς εκτέλεση εντολών άνωθεν ή έξωθεν της χώρας. Αυτό βέβαια το αποκρύπτουν, αλλά ο λαός το γνωρίζει. Γνωρίζουμε όλοι όσοι παροικούμε εν Ελλάδι, ότι έχουμε δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, όπως και τόσα άλλα μικρά ή μεγαλύτερα κράτη, αλλά ουδέποτε τόλμησαν να πούνε την αλήθεια. Δεν τόλμησαν όχι από φόβο, αλλά από έλλειψη ευθύνης και υπέρμετρης αγάπης και έρωτα προς την εξουσία. Έγιναν επαγγελματίες του είδους. Όσοι εις εξουσίαν εμβαπτίσθητε, εξουσίαν ενεδύσασθε. Αυτό  άλλωστε το είχαν μάθει από το κατηχητικό σε νεαρή ηλικία, όταν συμμετείχαν στον κομματικό μηχανισμό κάθε κόμματος –Ισμού, που συμμετείχαν.
Για έρωτα της εξουσίας μιλάς τόση ώρα Δημήτρη ή καταγγέλλεις τα κακώς κείμενα με τους υπαίτιους;
Για έρωτα της εξουσίας μιλώ, αλλά αφορμή λαμβάνω, θυμώνω,  εξοργίζομαι, αγανακτώ από την σημερινή κατάσταση που βρισκόμαστε ως λαός.   
Σ’ αυτή την κατάσταση και ίσως χειρότερα με συνεχείς πολέμους και αναμετρήσεις για την ερωμένη που λέγεται εξουσία οδηγούνται τα κοπάδια των λαών εδώ και χιλιάδες χρόνια Δημήτρη και μέσα μου πιστεύω ότι θα συνεχιστεί ακόμη, άγνωστο πόσο.
Το ίδιο νομίζω και εγώ Μιχάλη και λυπάμαι όταν  διαπιστώνω την αδιαφορία και τη μοιρολατρία των απλών ανθρώπων, αλλά κι αυτών που λίγο ως πολύ έχουν μια μεγαλύτερη ευρυμάθεια ή παιδεία.
Και ερωτώ.
Τι κατά τη γνώμη σας φταίει ή που οφείλεται αυτή η αδιαφορία των λαών όχι μόνον του δικού μας, αλλά και όλων των άλλων και ανέχονται όλα τα σαθρά, λοξά και παράξενα των ανθρώπων της εξουσίας;
Δύσκολο και μεγάλο ερώτημα αυτό που έθεσες Δημήτρη.

Θα αρχίσω με ένα απόφθεγμα που δεν θυμάμαι ποιός το έχει αναφέρει, ότι ο άνθρωπος είναι μια παραξενιά της φύσης. 

AΠΟΣΠΑΣΜΑ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΕΤΡΑΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΤΩΝ -ΙΣΜΩΝ Του Δ. Τσιμπούρη.

        ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Του Δ.Τσιμπούρη
ΤΕΤΡΑΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΤΩΝ –ΙΣΜΩΝ.                ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΕΓΩ-
                                       ΣΩΣΤΗ  ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ


Ξεκινήσαμε όλοι μαζί αυτούς τους διαλόγους και εγώ θα κληθώ να τους παρουσιάσω.
Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να ομολογήσω στους αναγνώστες αυτού του βιβλίου ότι τα πρόσωπα που συμμετείχαν στους διαλόγους είναι υπαρκτά, οι διάλογοι, που είχα ξεχωριστά με τον καθένα  έγιναν, αλλά σε ένα βάθος χρόνου τουλάχιστον δυο και πλέον μηνών. Κάποιες από τις απόψεις που εξέφρασαν  είναι αληθινές και προήλθαν αβίαστα μέσα από τυχαίες συζητήσεις.   
Χρησιμοποίησα τους διαλόγους για να αποφύγω την μονοτονία που εισπράττει πολλές φορές ο αναγνώστης, όταν διαβάζει τέτοιου είδους βιβλία.
Το δεύτερο που θέλω να πω είναι ότι όλο το διάστημα των δέκα μηνών που είχα αφοσιωθεί στην συγγραφή αυτού του μικρού πονήματος, ένιωσα μια ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση.
Πραγματικά τώρα που γράφω  τις τελευταίες απόψεις μου, αισθάνομαι ως να έχω  κάνει το ομορφότερο ταξίδι της ζωής μου.
Το ταξίδι που μου χάρισε αυτή η ιστορική ερευνητική προσπάθεια και με κούρασε και με χαροποίησε συνάμα. Περισσότερο όμως με προβλημάτισε.
Ο προβληματισμός μου αυξανόταν και μαζί του ξεπηδούσε και ένα βαθύ παράπονο και πολλά γιατί μαζί.
Το παράπονο και τα γιατί ξεπηδούσαν αβίαστα μέσα μου μαζί με ένα μικρό θυμό, όταν πραγματικά ιστορικά στοιχεία, που ενώ θα έπρεπε να γνώριζα,  τα αγνοούσα  ή και  αυτά που γνώριζα, τα περισσότερα ήταν μύθοι και ψεύδη.
Γεγονός όμως είναι ότι ένιωσα λεύτερος για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Απομυθοποίησα τόσα, όσα μου αρκούν, για να βλέπω με ένα διαφορετικό μάτι τα πράγματα στο παρασκήνιο και όχι στο προσκήνιο.
Το συγκεκριμένο βιβλίο θα φανεί καλό και χρήσιμο σε αυτούς που διαχειρίζονται σωστά το χρόνο τους και δεν έχουν ακόμη υποστεί πλήρη χειραγώγηση ή μαζικοποίηση, όπως επίσης και στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν ανήκουν, ή που ανήκουν, αλλά  δεν υπηρετούν φανατισμένα τους  –Ισμούς.
Πιστεύω όμως, ότι έστω και τα λίγα στοιχεία που παρουσιάσαμε για την δική μας Ελληνική Δημοκρατία με κλήρο, ίσως στην σημερινή εποχή που ζούμε την τόσο δίκαιη και δημοκρατική, να ανοίξει τις πόρτες για έρευνα και προβληματισμό σε όσους ασχολούνται  με τις πολιτικές επιστήμες και διαμορφώνουν ,  προτείνουν και ενίοτε υιοθετούν νεόκοπες απόψεις. Αυτό βέβαια θα συμβεί από ανθρώπους με πνεύμα ελεύθερο και όχι εγκλωβισμένο σε –Ισμούς και θα σκέπτονται με το ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΕΓΩ.
Αρκετοί μέχρι σήμερα στοχαστές, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί  και λοιποί έχουν μιλήσει για την ανάγκη βελτίωσης του κοινοβουλευτικού, αντιπροσωπευτικού πολιτεύματός μας και οι περισσότεροι από αυτούς  είναι υποστηρικτές της ιδέας για άμεση δημοκρατία με παράλληλη εφαρμογή της απλής αναλογικής.                            
http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSPwzTwkF8eMAVy8anK779NEcx0f_DwdZrLvg8liPWUOCIE2rmZvQΠροτείνουν την ηλεκτρονική μορφή ψήφισης ή κατάργησης των νόμων (όταν το 5% του πληθυσμού το απαιτήσει) και μιλούν αόριστα και συγκεχυμένα για πολίτες που θα εκλέγονται με κλήρο σε επιτροπές και θα είναι επιφορτισμένοι με τον έλεγχο των εκάστοτε κυβερνώντων ή των μονίμων υπαλλήλων της διοικητικής ή της εκτελεστικής εξουσίας. Υποστηρίζουν μάλιστα ότι παρόμοιοι θεσμοί κληρωτών ελεγκτών, λειτουργούν στην Αμερική και τα συμπτώματα της διαφθοράς, της διαπλοκής και της αδιαφάνειας έχουν μειωθεί και η  δημοκρατία εκεί λειτουργεί άψογα.          
Δεν επιθυμώ να αντιδικήσω με ότι προτείνουν κατά καιρούς αποσπασματικά, για την άμεση θεραπεία των ασθενειών της δημοκρατίας μας, θέλω να πιστεύω ότι το κάνουν με καλή πίστη. Δεν κατανοώ όμως, πως κάθε φορά παραλείπουν να αναφέρουν ότι το πρωταρχικό κύτταρο της δημοκρατίας είναι η τοπική λειτουργία της εκκλησίας του δήμου και όχι το κοινοβούλιο των αιρετών αντιπροσώπων.
Αλήθεια οι περισσότεροι από αυτούς έχουν διαβάσει πραγματικά την Αθηναίων Πολιτεία του Αριστοτέλη τουλάχιστον;
Μήπως αλήθεια είναι υποστηρικτές της άποψης πολλών του είδους, δήθεν διανοουμένων ντόπιων και ξένων, ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ δημοκρατία, επειδή υπήρχε δουλεία και οι γυναίκες δεν ψήφιζαν ή το άλλο γελοίο επιχείρημα ότι δεν συμμετείχαν όλοι στην εκκλησία του δήμου, λόγω απόστασης ή λόγω φόρτου εργασίας και η δημοκρατία με κλήρο δεν λειτούργησε και τις αποφάσεις τις λάμβαναν οι λίγοι;
Μάλλον θα συμβαίνουν και τα δυο μαζί, για όσους κάνουν ή υποστηρίζουν ότι επιστροφή στην δημοκρατία με κλήρο είναι ανεφάρμοστη.
Δεν αντιλαμβάνονται ακόμη και σήμερα στις μέρες της κρίσης, που μας έχει οδηγήσει η δήθεν δημοκρατική μας διακυβέρνηση;
http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcS8g92uU9Bw6hLWLJJf3vKk428YvJ6spy7T9_B4Fm18va0mcA6KΕίχαμε ποτέ δημοκρατία ή ελευθερία έστω και  μία στιγμή  στους Αλεξανδρινούς χρόνους, στο Βυζάντιο ή μετά το 1821;
Λειτουργήσαμε και λειτουργούμε υπό προστασία και υποτέλεια ως αποικία ή προτεκτοράτο των Προστάτιδων Δυνάμεων. Σήμερα βιώνουμε και την απόλυτη οικονομική υποταγή σε όλο το μεγαλείο της.
Ή  εμείς ζούμε σε άλλη χώρα ή αυτοί είναι συνεχώς σε διακοπές στο εξωτερικό και όταν επανέρχονται τα βλέπουν όλα μια χαρά ή ότι με λίγες παρεμβάσεις ή αλλαγές,  το σύστημα θα λειτουργήσει, όπως συμφέρει τους βοσκούς που λέγαμε. Θα τονίσω για όσους έχουν βαρηκοΐα ότι η δημοκρατία είχε και έχει δυο θανάσιμους εχθρούς. Τους πατριάρχες βοσκούς (αρχηγούς-τυράννους-βασιλείς-αυτοκράτορες-Φεουδάρχες-Δόγηδες) και δε συμμαζεύεται και πόσους άλλους δυνάστες με άλλα προσωνύμια, που έχουν συγκεντρώσει τον πλούτο και την εξουσία και χειραγωγούν τα κοπάδια των λαών παρέα με τους παραπάνω.
Βοηθούς είχαν και θα έχουν πάντοτε τους ολίγους διανοούμενους κάθε εποχής.
Όλοι οι παραπάνω δημιούργησαν ένα άβατο και αόρατο σύστημα διακυβέρνησης για όλα τα κοπάδια της γης. Όλοι τους ενδιαφέρονται για ένα μόνο πράγμα.
Την εξουσία. Αυτή λατρεύουν ως θεό, μαζί με το χρήμα.
Τους άλλους θεούς τους εφεύραν για λαϊκή κατανάλωση και υποδούλωση.
Αν θα αφυπνιστούν τα κοπάδια κούνια που τους κούναγε.
Δεν ανησυχούν όμως γιατί μετά από τους θεούς εφεύραν και τους –Ισμούς.
Τώρα τελευταία εφεύραν και τους εξωγήινους, τέλεια πατέντα για διαστημικούς πολεμικούς εξοπλισμούς.
Και όλα αυτά με τη βοήθεια του θεού και των άλλων, με το μεγάλο δημοκρατικό ΕΓΩ, που δεν αντέχουν και δεν ανέχονται την ισοτιμία, αυτοί οι λίγοι ευτυχώς εξωνημένοι διανοούμενοι και οι άλλοι παρατρεχάμενοι της εξουσίας ή του συστήματος, πετροβολούν συνεχώς τη δημοκρατία.
Αυτούς όλους τους παραπάνω η δημοκρατία με κλήρο τους τίμησε και τους ανέχθηκε μέσα στους κόλπους της.
Ήταν η ευλογημένη εποχή, όπου συντελέστηκε Πανελλήνια, η Ανάσταση του ανθρώπινου πνεύματος, πάνω στο οποίο σήμερα πορεύεται όλος ο δυτικός και ανατολικός κόσμος. Αυτή η δημοκρατία με κλήρο γέννησε την καθολική ελευθερία έκφρασης. Αυτή έθεσε τα θεμέλια του οικοδομήματος με την εκκλησία του δήμου, που σήμερα την μετέτρεψαν σε ναούς πολυώροφους της δήθεν θρησκευτικοπολιτικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Έπλασαν μύθους και παραμύθιασαν τα κοπάδια οι πονηροί. Πολέμησαν με λύσσα τη δημοκρατία και την κατέλυσαν. Σήμερα όλοι αυτοί κόπτονται  για τα προβλήματα των κοπαδιών μαζί με τους τσομπαναρέους. Υποδούλωσαν με δέκα Τράπεζες και δέκα Πολυεθνικές όλο τον κόσμο και αποφασίζουν  μόνοι τους, αλλά πάντοτε με απόλυτα δήθεν δημοκρατικές διαδικασίες.
http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQxlAw1bNlWD9LTOEtNF1sSY8TjCcf6ZLaFw-eL7XfTj96kMmDJΩς πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες στα βουνά, έγραφε ο Ρήγας για να αφυπνίσει τους σκλαβωμένους αδελφούς και δεν πρόλαβε να γευθεί έστω και μια μέρα ελευθερίας.
Αν είστε και νιώθετε βολεμένοι και ελεύθεροι καθίστε και απολαύστε την ευτυχία σας στην πολυθρόνα του σπιτιού σας πίνοντας το φραπεδάκι σας, αν όχι επιλέξτε το δρόμο της ειρηνικής αφύπνισης του κόσμου, που διψά για πραγματική ελευθερία, ισότητα, ισοτιμία και ανθρωπιά.   
Η απομυθοποίηση της σημερινής κατάστασης χρειάζεται τους υπόλοιπους ανθρώπους της διανόησης που δεν είναι δεμένοι στο άρμα των –Ισμών.
Αυτοί πρέπει συλλογικά και όχι ατομικά να οραματισθούν και να μεταδώσουν στον απλό πολίτη τι πέτυχε ο άνθρωπος με την αληθινή δημοκρατία και πως πρέπει να αγωνισθούν.
http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQsXxIn3axPlM2Qiq3GzqN28nBzIflxPtmxSTNs0ht1dpUZhH5q 
Εφεύραν τη δημοκρατία, τη γλώσσα, την ελευθερία, τη φιλοσοφία με όλες τις σημερινές επιστήμες, θεωρητικές και πρακτικές. Πάνω στα δικά μας χνάρια συνεχίζουν όλες οι επιστήμες.
Τίποτε περισσότερο από τεχνολογία δεν έχουν να επιδείξουν οι νέες επιστήμες.
Και η τεχνολογία μάλλον προβλήματα και δεινά συσσώρευσε παρά ευτυχία, ειρήνη και ευδαιμονία στο κοινωνικό σύνολο.
Κερδίσαμε τεχνολογικά και αφομοιωθήκαμε από αυτή. Χάσαμε τη χαρά της προσωπικής δημιουργίας, της συμμετοχής, του «εύ αγωνίζεσθαι». Γίναμε χειριστές και εξαρτήματα μιας παγκόσμιας μηχανής ακόρεστου υπερκαταναλωτισμού, καταστρέφοντας το περιβάλλον.
Τίποτα δεν προσέφεραν στην ανθρωπότητα τα νέα δόγματα των επιστημών και των θρησκειών. Απεναντίας κατάστρεψαν ότι ηθικό και ανθρώπινο είχαν εκφράσει φιλόσοφοι και στοχαστές αιώνες πριν. Τον Επίκουρο, τους προσωκρατικούς, τον Αριστοτέλη και άλλους μετέπειτα, που μίλησαν για την ευτυχία και την ευδαιμονία των ανθρώπων τους παρερμήνευσαν ή εξαφάνισαν τα κύρια έργα τους ή τα απαγόρευσαν. Κράτησαν μόνο όσα δεν φαίνονταν ανατρεπτικά για το σύστημα.
Αν η ανθρωπότητα είχε μελετήσει τους παραπάνω φιλοσόφους θα ήταν απαλλαγμένη από τα σύνδρομα του φόβου του θανάτου, των θεών και της εξουσίας.
Θα σταματούσε η μυθοποίηση και η εμπορευματοποίηση.
Ακόμη και σήμερα πλάθονται μύθοι και ήρωες.  
Οι κατασκευαστές γνωστοί και μη εξαιρετέοι.
Ο μύθος των μεγάλων ηγετών, ο μύθος των εθνοπατέρων, ο μύθος των μεγάλων αθλητών, των μεγάλων επιστημόνων, των μεγάλων λογοτεχνών ή ποιητών, αρκεί αυτοί οι μεγάλοι να ανήκουν σε κάποιο –Ισμό και να είναι τα αγαπημένα παιδιά των βοσκών, να μην δημιουργούν τριγμούς στο σύστημα και να είναι άμεσα εμπορεύσιμοι για κέρδος και αποχαύνωση των μαζών.
Αυτούς τους μυθοποιημένους ήρωες έχουμε ως πρότυπα. Αυτό θυμίζει έντονα την ρήση των αυτοκρατόρων της Ρώμης και της συγκλήτου, « δώστε στο λαό άρτο  και θεάματα » για να μας ισχύει ακόμη το ίδιο, όταν αναλογισθούμε ότι η συνταγή αυτή καλά κρατεί, αφού το 65-70 % των τηλεθεατών παγκοσμίως καθημερινά παρακολουθούν αθλητ-ισμό.
Αυτά καλούνται να πούνε έξω από τα δόντια οι πνευματικοί άνθρωποι του σήμερα.
Δεν χρειάζονται αίματα και επαναστάσεις. Η βία θα φέρει βία και αίμα.
Σήμερα από κάθε άλλη εποχή ο κόσμος χρειάζεται σωστή πληροφόρηση και τίμια συμπεριφορά των ανθρώπων του πνεύματος. Αν τους δει και αυτούς ως μελλοντικούς ισόβιους διαχειριστές της εξουσίας, γρήγορα θα τους απορρίψει.
Γνώση υπάρχει, ιστορία έχουμε, ανθρώπους τίμιους και δημοκράτες έχουμε, προστάτες και βοσκούς άλλους δεν θέλουμε, ας γυρίσουμε λίγο στο παρελθόν και στις ρίζες μας και θα βρούμε και την ελευθερία μας και την αυτονομία μας και την αυτάρκειά μας. Θα βρούμε επιτέλους και θα εφαρμόσουμε τη δημοκρατία τη δική μας.
Το παρελθόν της Ελλάδας είναι το μέλλον της ανθρωπότητας.
Φθάνει πια με τους εθνοσωτήρες μπουχτίσαμε.
Και τώρα  προτάσεις γι’ αυτούς που θα πούνε, καλά τα είπες, αλλά τι προτείνεις;
Για να προτείνει ένας ανθρώπινος εγκέφαλος στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης λύσεις ή αλλαγές σε ένα πολιτικό σύστημα, που  εδώ και 2.500 χρόνια  βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη και μεταβολή, ίσως ακούγεται εγωιστικό, άτοπο και ουτοπικό.
Μέσα από τους διαλόγους αυτού του βιβλίου αποκτήσαμε μια ιστορική εμπειρία, για το πώς λειτούργησε η δημοκρατία στις πόλεις κράτη της αρχαίας Ελλάδας.
Γνωρίσαμε τι  αλλαγές υπέστη το δημοκρατικό πολίτευμα στον δυτικό και ανατολικό κόσμο από το 338 ή 322 π.χ. μέχρι σήμερα.
Μιλήσαμε για την ελευθερία και αναλυτικά για τους –ισμούς.
Μιλήσαμε για τα σημερινά αδιέξοδα και για τους αιώνιους πολέμιους της δημοκρατίας.
Νομίζω όμως ότι η κατάθεση διαφορετικών προτάσεων από πολλούς, όταν αυτοί  είναι ενήμεροι και  πληροφορημένοι, θα βοηθήσει ουσιαστικά στην διαμόρφωση μιας πραγματικά υλοποιήσιμης πρότασης.  
Ακόμη όμως σπουδαιότερο θεωρώ τυχόν προτάσεις σε απληροφόρητο κοινό, ταιριάζει με τη λαϊκή παροιμία :  «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».

Έτσι η ευρεία πληροφόρηση του κοινού σε θέματα λειτουργίας της δημοκρατίας αποτελεί σπουδαίο παράγοντα και προϋπόθεση, για σοβαρή συζήτηση και μετά  εφαρμογή και υλοποίηση  συλλογικών προτάσεων.        
http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcR3LgPBqj3KXHc7zBzyrWbV5eTfEn6zoid52cTwmk2CLcgamMF0Επειδή τέτοιου είδους προτάσεις έχουν διατυπωθεί επίσημα και από αρκετούς συγγραφείς της άμεσης δημοκρατίας, αλλά και της δημοκρατίας με κλήρο προτείνω:
Το πρώτο βασικό κύτταρο της δημοκρατίας είναι ο δήμος, ο λαός, μέσα στην εκκλησία του δήμου.    
Το δεύτερο στοιχείο είναι η  ισότιμη και άμεση συμμετοχή στην διαχείριση της εξουσίας για την από κοινού λήψη αποφάσεων.
Το τρίτο βασικότερο στοιχείο είναι η συμμετοχή με κλήρο και όχι με εκλογή των πολιτών που θα κληρώνονται για ασκούν ετήσια (ενιαύσια) καθήκοντα στον διοικητικό και εκτελεστικό τομέα της πολιτείας.
Ξεκινάμε λοιπόν να μιλήσουμε για τη χώρα μας.
ANd9GcR3fF08u7aOwD8bI4Y_xWiezh5qQzecLBQwjexq0C_sKls0P8lnBg
Δεν σταθήκαμε τυχεροί σαν λαός με τον θάνατο του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, ο οποίος όπως είχαμε ξαναπεί, είχε οραματισθεί ένα αντίστοιχο ουδέτερο κράτος με αυτοδιοικούμενα καντόνια όπως αυτό της Ελβετίας, που παρόλο το αιρετό των αρχόντων δεν είχε να ζηλέψει και πολλά της Αθηναϊκής.
Δυστυχώς.
Σήμερα το κράτος μας λειτουργεί με  αιρετούς κοινοβουλευτικούς  αντιπροσώπους, με ένα καθαρά συγκεντρωτικόαπογκεντρωτικό σύστημα και με μια Τοπική Αυτοδιοίκηση πάλι με αιρετούς.
Το σύστημα αυτό κατά κοινή ομολογία δημιούργησε μια κάστα επαγγελματιών ισόβιων πολιτικών. Γέννησε  την διαφθορά, την διαπλοκή και την αδιαφάνεια με όλα τα εγκληματικά συνεπακόλουθα στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας.
Για να δεχθούν όλοι αυτοί οι εμβαπτισθέντες αιρετοί, να γίνει έστω και συζήτηση για αλλαγή στο σύστημα διαχείρισης της εξουσίας και να εφαρμόσουν το σύστημα με κλήρο και στο νομοθετικό και στο διοικητικό και στο εκτελεστικό, όπως αντιλαμβάνεσθε είναι πολύ δύσκολο, γιατί θα χάσουν όλα τα προνόμιά τους, από την πρωτοκαθεδρία μέχρι τον μισθό και την σύνταξη.
Ένας υγιής, ειρηνικός τρόπος αλλαγής αυτού του αναποτελεσματικού  πλέον συστήματος είναι ή καθολική ή κατά πλειοψηφία απαίτηση του λαού για αλλαγή των εκπροσώπων, από αιρετούς σε κληρωτούς και στους τρείς πυλώνες της δημοκρατίας με συνταγματικές διαδικασίες σε ένα λογικό βάθος χρόνου.
Ο όρος Αποκέντρωση να γίνει πράξη:
Α. Οι νομοί και οι  δήμοι της χώρας να λειτουργήσουν με πλήρη νομοθετική και διοικητική αυτοτέλεια.
O συγκεντρωτικές εξουσίες με τα Υπουργεία, να αποκεντρώσουν τους υπαλλήλους για να στελεχώσουν τους δήμους. Τα Υπουργεία με ελάχιστο προσωπικό να λειτουργούν με εκπροσώπους των νομών για συντονισμό και κοινή δράση σε πανελλήνιο επίπεδο.
Αντί 300 βουλευτών να εκλέγονται 900 ή 1.800  με κλήρο και από αυτούς να εκλέγονται πάλι με κλήρο, ανάλογα με το ποσοστό του κάθε κόμματος, για ένα χρόνο βουλευτές ή  υπουργοί, εξαιρουμένων των αρχηγών των κομμάτων, ώστε να μη γνωρίζουν ή να ζητούν να τοποθετηθούν ή να υπόσχονται κάτι, γιατί δεν θα γνωρίζουν πότε και για ποια θέση θα κληρωθούν. Δίπλα στους αιρετούς του κοινοβουλίου, να τοποθετούνται με κλήρο πολίτες με τα ίδια τυπικά προσόντα και να συναποφασίζουν.
Β.  Η εκκλησία του δήμου να συνεδριάζει σε ανοικτούς χώρους (στάδια κλειστά ή ανοικτά), όπου θα συμμετέχουν και θα κάνουν προτάσεις  όλοι πάνω από 18 ετών, ενώ  δικαίωμα ψήφου θα έχουν, όσοι έχουν κλείσει τα 30 χρόνια.
Γ. Οι δήμαρχοι να είναι αιρετοί στην αρχή της εφαρμογής του νέου συστήματος με θητεία ετήσια, όπως και οι σύμβουλοι. Δίπλα από τους αιρετούς να τοποθετηθούν  κληρωτοί πολίτες με τις ίδιες αρμοδιότητες ως εκπαιδευόμενοι και ελεγκτές συνάμα.
Δ. Για την συμμετοχή τους στα κοινά του δήμου θα αποζημιώνονται όσοι ασκούν ετήσια καθήκοντα (αιρετοί-κληρωτοί), χωρίς καμία άλλη πρόβλεψη ή απαίτηση για σύνταξη ή άλλη αποζημίωση.
Δεν θα επιτρέπεται η επανεκλογή με ψήφο ή με κλήρωση εφ όρου ζωής.
Στις υπόλοιπες διοικητικές και δικαστικές θέσεις θα τοποθετούνται πολίτες με κλήρο, ανάλογα με τα προσόντα τους δίπλα στους ισόβιους ως εκπαιδευόμενοι και ελεγκτές συνάμα.
Η μονιμότητα και το ισόβιο των υπαλλήλων να καταργηθεί σταδιακά, εκτός ορισμένων ειδικοτήτων που θα αφορούν το στράτευμα ή την ασφάλεια του κράτους.
Ε. Οι μεγάλοι δήμοι να μην ξεπερνούν τους 100.000 χιλιάδες κατοίκους, ενώ οι           μικροί να είναι τουλάχιστον 30.000 χιλιάδες.        
ΣΤ. Σε όλες τις κληρώσεις  για δημόσια αξιώματα να συμμετέχουν 50% γυναίκες.
Ζ.   Ιερείς και επίσκοποι να γίνονται και γυναίκες με ποσόστωση 50%.
Η.  Σε όλα τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια, τα Ιδρύματα, τα Σωματεία και τους διάφορους συλλόγους η εκλογή, να αντικατασταθεί με την κλήρωση, με θητεία όχι περισσότερο από ένα χρόνο.
Θ. Η ίδρυση νέων πόλεων, να γίνεται σύμφωνα με  ορισμένες προδιαγραφές και όρους και να απαγορεύεται η  επέκταση των παλαιών πόλεων, όταν ξεπερνούν πληθυσμιακά τις  100.000 χιλιάδες.









                                    ΚΕΦΑΛΑΙΟ – Θ’

                 ΚΙΝΗΤΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ

                           ANd9GcQnJjNPT3zJUvyoMkOaVe_XGDMTKMd_8LrJ6jCKXYSXE-15g_bR              
                         
Ι. Να προβλεφθούν  κίνητρα και  προνόμια σε όσους συμβάλλουν με την θέλησή τους και όχι από νομική υποχρέωση στην άμεση αποκέντρωση ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ στους νέους οικογενειάρχες και στους νέους επιστήμονες και επιχειρηματίες.
ΙΙ. Ο σεβασμός στο περιβάλλον να εμπεδωθεί  από την προσχολική ηλικία μέχρι και την τριτοβάθμια εκπαίδευση  και η εθελοντική συμμετοχή, για προστασία της χλωρίδας και της πανίδας να  επιβραβεύεται ηθικά. Οι δεντροφυτέψεις, η κηπουρική-κηπευτική, οι γεωργικές καλλιέργειες  με την ανάλογη προστασία  των ζώων, σε συνδυασμό με την προστασία του περιβάλλοντος από ρύπους, ως και η εθελοντική συμμετοχή των πολιτών σε καθαρισμούς των δασών και των ακτών θα πρέπει να αποτελούν τις  βασικές αρχές που επιβάλλεται να έχουμε, ως πολιτισμένοι άνθρωποι.
ΙΙΙ. Οι  τιμωρημένοι με φυλάκιση, υποχρεωτικά να συμμετέχουν σε γεωργικό-κτηνοτροφικές ασχολίες για λόγους σωστής κοινωνικής επανένταξης  και διαβίωσης και οι δαπάνες για την συντήρησή τους και την διατροφή τους, να μην επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Τα ίδια ή παρόμοια προγράμματα σε κάποιο βαθμό μπορεί να υιοθετηθούν και για τους στρατευμένους  μας, καθόσον η συντριπτική  πλειοψηφία των νέων από τα αστικά κέντρα αγνοούν βασικές γνώσεις  και διαδικασίες παραγωγής αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων.
ΙΙΙΙ. Η εκκλησία να εκχωρήσει σε ιδιώτες ανεκμετάλλευτες μοναστηριακές εκτάσεις και ο ρόλος της να επανεξεταστεί από τον κατώτατο  κληρικό μέχρι και τον Αρχιεπίσκοπο μέσα στους κόλπους της, χωρίς την παρέμβαση του κράτους.
Η εκκλησία να στοχεύει στην εμπέδωση της πίστης, πάνω στους άξονες της  αγάπης, της ειρήνης και αλληλεγγύης των αναξιοπαθούντων, με διαφανείς ενέργειες καθολικού χαρακτήρα.
Ο ρόλος του κράτους και της εκκλησίας να είναι τελείως διακριτός.
Οι  αξιωματούχοι της εκκλησίας να κληρώνονται για θητεία ενός έτους, με αντίστοιχους πολίτες, που θα εκπαιδεύονται, θα συμμετέχουν με δικαίωμα ψήφου σε όλα τα εκκλησιαστικά συμβούλια  και  θα συλλειτουργούν, αν το επιθυμούν.
Η εκκλησιαστική περιουσία να ανήκει σε όλους τους πιστούς κάθε τόπου και η οικονομική διαχείριση αυτής να γίνεται από μεικτό συμβούλιο πολιτών και κληρικών.
V. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας θα πρέπει να επανεξετασθούν κάτω από το πρίσμα της αποκέντρωσης και να επαναπροσδιορισθεί σε Τοπικό και Πανελλαδικό επίπεδο ο Δημόσιος και ο Ιδιωτικός  χαρακτήρας αυτών.
VI. Οι τομείς της γεωργίας-κτηνοτροφίας-αλιείας, της ναυτιλίας και του τουρισμού, πρέπει να αποτελέσουν σοβαρό αντικείμενο μελέτης, γιατί αυτά αποτελούν την βαριά μας βιομηχανία, που μπορούμε να στηριχθούμε και να αποκτήσουμε αυτάρκεια.
Αρκετά έως εδώ.Τα υπόλοιπα ή άλλα διαφορετικά από αυτά που σκέφθηκε ένα μυαλό και ίσως να είναι και λάθος,  πρέπει να τα διορθώσει ή να τα συμπληρώσει ο κυρίαρχος λαός.
Και κυρίαρχος, ελεύθερος, ανεξάρτητος και αυτοτελής είναι ο λαός, όπου όλοι οι πολίτες ισότιμα με κλήρο συμμετέχουν ενεργά και συναποφασίζουν με παρρησία, χρέος και αίσθημα ευθύνης για την πατρίδα τους.
Αν όλα τα παραπάνω τα κρίνουν κάποιοι ως άκαιρα ή ανεφάρμοστα δήθεν για την εποχή μας, θα ανήκουν σαφώς σε αυτούς που πιστεύουν σε επαναστάσεις και βίαιες ανατροπές ή πιστεύουν στην δημοκρατία που μας κληροδότησαν.
Εμείς και πολλοί άλλοι πιστεύουμε στην αληθινή δημοκρατία την Ελληνική, που κληρονομήσαμε. Συνειδητά δεν στηρίζουμε μια δημοκρατία στην οποία ουδέποτε μας δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχουμε ισότιμα και να αποφασίζουν άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς.
Εσείς σε ποια δημοκρατία πιστεύετε;