ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ....ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ...ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ... Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Αν δεν εμφανίζεται σωστά κάντε κλικ εδώ Περί λαϊκισμού! Επειδή τούτα τα χρόνια της απόλυτης τιποτολογίας και αρλουμποτολογίας γίνεται νυχθημερών λόγος για τον διαβόητο λαϊκισμό, του οποίου κατά κανόνα, οι κατήγοροί του αγνοούν την εννοιολογική του σημασία σκέφθηκα να χαράξω μερικές αράδες γι’ αυτό το θεμελιώδες κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό ζήτημα, το οποίο επέδρασε και επιδρά καταλυτικά στην πορεία της Ελλάδας και του λαού της. Δεν θ’ αναφερθώ ούτε στον «Αστερισμό του Λαϊκισμού» του ΠΑΣΟΚ, του Αγγέλου Ελεφάντη, που κυκλοφόρησε στα 1991 και ήταν το Πρώτο του είδους, ούτε στον δικό μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», που είδε το φως της δημοσιότητας μετά από μια δεκαετία. Θ’ ανοίξω το λεξικό που λέει: «Λαϊκισμός: Επιφανειακή μίμηση λαϊκών προτύπων – πολιτική πρακτική που αποσκοπεί στον προσπορισμό πολιτικού οφέλους με προγράμματα και ενέργειες που φορτίζουν συναισθηματικά έναν λαό και ακυρώνουν την κριτική και τον έλεγχο». Όπερ σημαίνει: Τον πολύμορφο και πολυεπίπεδο κοινωνικό ευνουχισμό και την πολιτική χλωροφορμίαση των μαζών. Όμως: Ο εκπεμπόμενος, μέρα-νύχτα- «πολιτικός» λόγος στον βαρέως νοσούντα δημόσιο βίο της χώρας, ξεπερνά τα σύνορα και του πιο χυδαίου λαϊκισμού. Οι φορείς του, δεν περιορίζονται πλέον στα κοινωνιοκτόνα και πατριδοκτόνα πλαίσια του λαϊκισμού, αλλά επιδίδονται ξετσίπωτα σε τερατώδη εσκεμμένα ψέματα τα οποία συνιστούν πρόδηλη και αυταπόδεικτη παραχάραξη και διαστροφή όχι μόνο πολιτικών αλλά και φυσικών γεγονότων και αυτής της στοιχειώδους λογικής. Πρόκειται για μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα μέσα στην οποία δρα αναισχύντως ο κόσμος του ποταπού πολιτικαντισμού ψεκάζοντας τον δωσίλογο λαό με τόνους χυδαιότητας και απάτης! Πολιτικάντηδες και λαός σέρνουν το θανάσιμο χορό του υπερλαϊκισμού που αφανίζει τα πάντα και οδηγεί τον λαό στο βιολογικό θάνατο. Η Ελλάδα τούτων των χρόνων ζει στον αστερισμό του υπερλαϊκισμού και των πλαδαρών μαζών, για τις οποίες ο συνταγματολόγος και συνεργάτης του, Α. Σβώλου, αείμνηστος ακαδημαϊκός Γ. Βλάχος έγραφε: «Μορφές πολιτευμάτων, όπου κυριαρχεί η δημοκρατία των μαζών, υπήρξαν βέβαια στην ιστορία από την αρχαία τυραννία ως τις σύγχρονες «αριστερές» ή «δεξιές» μορφές λαϊκιστικού ολοκληρωτισμού, που υποκρίπτουν στην ουσία τον πιο αδίστακτο ελιτισμό, σε τυφλή παρακολούθηση (όπως έλεγαν οι χιτλερικοί) και σε υποτακτική συναίνεση -όχι με το λόγο ή τον διάλογο, που προϋποθέτει η δημοκρατία, αλλά σε επίπλαστο φανατισμό που δημιουργεί η συνθηματολογία και η προπαγάνδα, ιδίως όταν η τελευταία ταυτίζεται με την εξουσία» (βλ. Γ. Βλάχου: «Θεσμός και προβλήματα της σύγχρονης δημοκρατίας» - Μελέτες Ι, Αθήνα 1988, σελ. 136). Κλείνω με τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο που έγραφε και τούτα: «Η θεωρία του λαϊκισμού μπορεί να προκαλεί εντύπωση στους ανιστόρητους και αμόρφωτους, δεν έχει όμως καμιά σχέση με το μαρξισμό. Ο λαϊκισμός όχι μόνο δεν είναι μαρξισμός, αλλά κάτω απ’ αυτόν κρύβεται η θεωρία του αυθορμητισμού» (βλ. «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμος 10ος, εκδ. Αθήνα 1957, σελ. 10 του προλόγου). Αυτά διδάσκει η ιστορία και η πολιτική θεωρία, για τις ολέθριες συνέπειες του λαϊκισμού, ο οποίος, μαζί μ’ όλα τ’ άλλα, εμφανίζεται και ως κοινωνική κότα, αφού, όπως έλεγε ο Ιταλός διανοητής Ουμπέρτο Έκο: «Ο λαϊκιστής αποφεύγει συστηματικά κάθε κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τον κόσμο» (Αναφέρεται στο έργο μου: «Η εθνική μας παράδοση», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 132). Στην καθημερινή πολιτική πρακτική ο λαϊκισμός αποτελεί την πολιτική θρησκεία όλων των πολιτικάντηδων. Υπάρχει έξοδος απ’ αυτή τη χαμαίρπεια; όχι. Πολιτική και απάτη πάνε χέρι-χέρι. Πολιτικάντισμός και λαϊκισμός είναι σιαμαίοι. Όσοι και όσες παριστάνουν τους πολιτικούς που «αγωνίζονται για το λαό και την πατρίδα» ψεύδονται. Θέλουν δε θέλουν είναι από λαϊκιστές έως υπέρ λαϊκιστές, γιατί διαφορετικά δεν επιβιώνουν. Όποιοι αντέχουν, παίζουν αυτό τον ποταπό ρόλο! Αθήνα 26/5/2017 Πολιτικές Υποθήκες Πλάτων: «Κάθε διοίκησις, είτε ιδιωτική είναι είτε δημοσία κανένα άλλον σκοπόν δεν έχει παρά να φροντίζει δια το καλύτερον εκείνου που έχει υπό την δικαιοδοσίαν της». Ο ίδιος: «Η φύσις της αδικίας όπου παρουσιάζεται εις την πόλιν.. πρώτον μεν καθιστά ανίκανον εκέινον να αναλάβη καμμίαν επιχείρησιν ένεκα των διχονοιών και των ερίδων τας οποίας γεννά, έπειτα δε του αναπτύσσει την έχθραν και προς τον ευατόν του, και προς κάθε τι όμοιον του και προς το δίκαιον». Ο ίδιος: «Το άκρον άωτον της αδικίας είναι να θεωρήται κανείς δίκαιος χωρίς να είναι» Ο ίδιος: «Πραγματικώς, φαίνεται πως μας σαγηνεύουν όσα μας εξαπατούν». Ο ίδιος: «Και όστις εξέλθη καθαρός από όλας τας δοκιμασίας, και κατά την παιδικήν και την νεανικήν και την ανδρικήν ηλικίαν, θα τον διορίζωμεν άρχοντα και φρουρόν της πόλεως.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΦΙΛΟΥ... Dimitris Ziamparas 11 ώρες · ΟΦΙΣ ΕΛΛΗΝ Ποια είναι τα προβλήματα που ανέδειξε η χθεσινή επίθεση που δέχθηκε ο Λουκάς Παπαδήμος; Ας πιάσουμε ένα ένα τα προβλήματα που προέκυψαν για να τα ιεραρχήσουμε ως προς την επικινδυνότητά τους. Ήταν η αποστολή φακέλων βομβών το κύριο πρόβλημα; Όχι βέβαια, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αντιδρούν πολεμικώ τω τρόπω στο καθεστώς που θεωρούν πως τους καταπιέζει. Μόνο οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αποδείξουν αν είχαν δίκιο ή όχι. Προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτοί που στέλνουν τους φακέλους έχουν λάθος, αφενός, επειδή παλεύεται ακόμη το πράγμα με θεσμικούς τρόπους, αφετέρου, διότι οι πολλές παράπλευρες απώλειες καθιστούν ανήθικο τον τρόπο αυτό. Ιστορικά όμως τρομοκράτες θεωρούνταν: οι Κλέφτες και οι Αρματολοί, ο Κανάρης με τον Μιαούλη, ο Κολοκοτρώνης με τον Παπαφλέσσα. Συνωμότες θεωρούνταν: η φιλική εταιρία· οι τέκτονες που οργάνωσαν την Γαλλική επανάσταση· ο Τζώρτζ Ουάσιγκτον, του οποίου δημιούργημα είναι οι ΗΠΑ. Μήπως όμως το πρόβλημα ήταν η πικρόχολη αντίδραση του κόσμου; Όχι βέβαια, ο κόσμος ανακάλυψε ξαφνικά ότι επί χρόνια του εξαγόραζαν τις ψήφους οι γαλαζοπράσινοι «κουμπάροι» με εξωφρενικό εξωτερικό δανεισμό, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών τους. Ουδείς, δε, ανέλαβε ποτέ κάποια πολιτική ευθύνη (ας αφήσουμε τις ποινικές ευθύνες διαφόρων σκανδάλων α λα Σίμενς, Βατοπέδι, θαλασσοδανείων ΜΜΕ και κομμάτων). Η χολή που βγήκε από τον κόσμο είναι απόλυτα δικαιολογημένη και αναμενόμενη προς ένα πρώην πρωθυπουργό. Καμιά κοινωνία διεθνώς δεν θα άντεχε 7 χρόνια κρίση με συνεχή πλήγματα στην περηφάνια της. Η Ελλαδική κοινωνία αποτελεί σύγχρονο ιστορικό παράδοξο, που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην μεγάλη της ομοιογένεια. Όσοι τάχα μου τάχα μου ενοχλούνται από αυτή την χολή ανήκουν αποκλειστικά σε μια από τις δύο κατηγορίες: χρήσιμοι ηλίθιοι ή απλοί συμφεροντολόγοι. Μήπως το πρόβλημα είναι η χυδαία εκμετάλλευση του ατυχήματος από τους πολιτικούς προς άγραν εντυπώσεων; Βλέπε ηθικοί αυτουργοί και λοιπές ανοησίες. Ελάτε τώρα, πρώτη φορά μας ξανασυμβαίνει. Αυτή είναι η δουλειά κάθε υγιούς πολιτικού, να ανέλθει στην εξουσία με κάθε νόμιμο μέσο. Και το νόμιμο σπάνια είναι και ηθικό. Η επιτυχία κάθε πολιτικού συστήματος έγκειται στο να ευθυγραμμίσει τις προσωπικές φιλοδοξίες με το δημόσιο συμφέρον. Το πρόβλημα που ανεδείχθη χθες ήταν ένα και μόνο ένα: η αφέλεια του Λουκά Παπαδήμου να ανοίγει τυχαίους φακέλους, ενώ ήταν ενήμερος πως είναι στόχος. Ακόμη και αν είχαν ελεγχθεί οι φάκελοι από τις υπηρεσίες ασφάλειας, αυτοί ανοίγονται μόνο από την γραμματεία και σε ειδικό προς τούτο χώρο. Σε τρομοκρατεί η σκέψη πως αυτός ο άνθρωπος διετέλεσε Πρωθυπουργός της χώρας, χωρίς καν να μπούμε στην κριτική των πολιτικών του αποφάσεων (οι σημαντικές πολιτικές αποφάσεις που σχετίζονται με θέματα διπλωματίας και άμυνας, ποτέ δεν γίνονται γνωστές και οφείλουμε υποχρεωτικά να εμπιστευόμαστε την όποια ηγεσία μας). Γνώριζε και ο ίδιος πως δεν ήταν κατάλληλος για αυτή την θέση. Ήταν —να δεχθώ, έγκριτος— ακαδημαϊκός δάσκαλος (δηλαδή μη πρακτικός άνθρωπος), τεχνοκράτης (δηλαδή μια αντίληψη μαύρου άσπρου) και έντιμος (αυτό εξέπεμπε και πιστεύω πως έτσι είναι). Δυστυχώς όμως οι τεχνοκράτες έντιμοι έχουν ένα μειονέκτημα που τους καθιστά ακατάλληλους για πολιτική: την αφέλεια. Ο αγώνας για εξουσία είναι πάντα ότι πιο ανέντιμο και ανήθικο από καταβολής κόσμου. Έτι περαιτέρω, η εντιμότητα στην πολιτική δεν τον καθιστά απλά ακατάλληλο, αλλά επικίνδυνο για τον εαυτό του και για την χώρα. Ο Λουκάς έπρεπε να μείνει με τις κιμωλίες του και τα χαρτιά του. Το πολύ πολύ σύμβουλος κάποιου υπουργού — σε καμιά περίπτωση να αναλάβει αποφασιστικές αρμοδιότητες (χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου του οποίου την αφέλεια πληρώνουμε ακόμη, ήταν η περίπτωση του κομματικά διορισμένου ναυάρχου Λυμπέρη). Πιθανόν να μου αντιτάξετε: ποιους λοιπόν να προάγουμε σε υψηλές θέσεις; Την απάντηση την δίνει ο Πλούταρχος στην βιογραφία του Θεμιστοκλή, όταν αναφέρει το πικρό και αμφίσημο σχόλιο ενός Πέρση σατράπη για τον τρισμέγιστο Αθηναίο πολιτικό: «Όφις Έλλην ο ποικίλος». Έχουμε τέτοιους τύπους στην Ελλαδική πολιτική σκηνή σήμερα; Σαφώς, πάντα η πραγματικότητα δίνει τις λύσεις — ποτέ τα ροζ συννεφάκια. Επί παραδείγματι, τον Αλέξη και τον Άδωνη: διαόλου κάλτσες· παίζουν σε διπλό και τριπλό ταμπλό· σε πουλάνε και σ’ αγοράζουν· ρίχνουν μονίμως άδεια να πιάσουν γεμάτα· μας στέλνουν συνεχώς στην γωνία να δούμε αν έρχονται. Τέτοιους θέλουμε να υπερασπίζουν τα συμφέροντά μας: να εμπνέουν τυφλή αγάπη στους ακολούθους τους και βαθύ μίσος στους αντιπάλους τους. Δίκοπο μαχαίρι; Σαφώς, όμως η πολιτική —όπως και η ζωή άλλωστε— επιβραβεύει μόνο όσους παίρνουν ρίσκα. Γκώσαμε από λαπάδες έξυπνους και εργατικούς. «No more nice guys!», όπως είπε και ο Δονάλδος Τράμβιος, όταν εξελέγη Πρόεδρος των ΗΠΑ. Dimitris Tsimpouris Ενώ άρχισες καλά στο τέλος μου τα χάλασες...Και απευθύνομαι σε σένα προσωπικά γιατί πιστεύω ότι οι αναρτήσεις σου έχουν κάποιο ειδικό βάρος. Αρχίζω λοιπόν. Σε μια δημοκρατία και όχι ολιγαρχία δεν χρειάζονται οι άρχοντες προσωπικά μέτρα ασφάλειας και φρουρές, ούτε όταν είναι εν ενεργεία, πολλώ δε μάλλον όταν είναι ανενεργοί (απλοί πολίτες) όπως όλοι μας. Τις φρουρές και τις προσωπικές ασφάλειες τις είχαν οι μονάρχες, οι αυτοκράτορες, οι θεοκράτορες ,οι τύραννοι, οι δικτάτορες.Είδατε πουθενά στην Ελληνική γραμματεία να αναφέρεται ποτέ προσωπική ασφάλεια για τον Περικλή ή άλλον άνδρα της δημοκρατίας? Δεν μπορούμε έστω με δυο γραμμές να καταγγείλουμε, ότι το σύστημα της ολιγαρχίας που το ονόμασαν οι αναιδέστατοι δημοκρατία παράγει ανηθικότητα και εκμαυλίζει μαζί με τους πολιτικούς και τους πολίτες? Χτυπάμε όλοι μας το σαμάρι αντί για τον γάιδαρο.,,,δυστυχώς...Εκόντες -άκοντες ακολουθούμε τις προπαγανδιστικές δικαιολογίες περί ανταρτών,αναρχικών, τρομοκρατών,κλεφτών και αρματολών και όλα τα έχουμε κάνει στην σκέψη μας ένα τουρλουμπούκι, είτε ξέρουμε γράμματα είτε όχι.Έχω ονομάσει πολλές φορές όλους μας δημοκράτορες ή φασιστοδημοκράτορες. Ξέρετε γιατί? Επειδή κανείς μας νεοέλληνας ακαδημαϊκός ή απλός ερευνητής δεν κατάφερε ποτέ να δώσει ένα πειστικό σύγγραμμα ή μια πειστική μελέτη για την λειτουργία της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ..Όσοι το τόλμησαν ή το τολμούν αφορίζονται και από την εκκλησία και από το παγκόσμιο ολιγαρχικό σύστημα.Αναμασάμε όλοι τις ειδήσεις και κλαψουρίζουμε.Γράψαμε ποτέ για αιτίες? Συγκρίναμε ποτέ το ολιγαρχικό μας πολίτευμα με την δημοκρατία και καταλήξαμε σε προτάσεις? Σχεδόν ποτέ. Παίζουμε το παιχνίδι των ταγών των ιερατείων και της πολιτικής. Τα δουλόνια που κυριαρχούν μέσα μας πολλαπλασιάστηκαν τόσους αιώνες και τα ελευθερόνια λιγόστεψαν, μαζί και η ελευθερία και η δημοκρατία. Η ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΝΑ ΦΛΥΑΡΟΥΜΕ ...ΔΙΑΛΕΞΤΕ Η ΔΟΥΛΟΙ Η ΛΕΥΤΕΡΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ..ΑΥΤΆ ΘΑ ΕΠΙΘΥΜΟΎΣΑ ΑΠΌ ΣΈΝΑ δΗΜΉΤΡΗ ΝΑ ΛΕς ΚΑΙ ΌΧΙ ΝΑ ΜΟΥ ΜΟΣΤΡΆΡΕΙς ΤΟΥς ΑΝΉΘΙΚΟΥς ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΏΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΎς ΜΕΤΆ ΤΟ 338 Π.Χ. ΚΑΙ ΔΏΘΕ και ενίοτε να τους δικαιολογείς.Είσαι λεύτερος όχι δούλος των -ΙΣΜΩΝ..Αυτή τη γνώμη έχω σχηματίσει για σένα, ίσως να κάνω λάθος. Με φιλικούς χαιρετισμούς Δημήτρης.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΩ ΜΕΡΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ....ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΕΛΕΤΗΣΤΕ ΤΑ Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Αν δεν εμφανίζεται σωστά κάντε κλικ εδώ Τα κοινωνιοκτόνα μέτρα που απαιτούσαν οι τοκογλύφοι ψηφίστηκαν. Η κομματική πειθαρχία που επέβαλε ο Πρωθυπουργός θριάμβευσε. Οι πόρτες της κολάσεως άνοιξαν. Ο κ. Τσίπρας υπερβαίνοντας τα ανεκτά όρια της κομματικής πειθαρχίας, θεώρησε την ψήφιση των μέτρων από τους 153 βουλευτές ως «ψήφο εμπιστοσύνης» προς την κυβέρνηση! Ναι, είναι αυτός ο... δημοκράτης πρωθυπουργός, που ως αντιπολίτευση, τάσσονταν λαύρος κατά της κομματικής πειθαρχίας των κυβερνητικών βουλευτών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και έδινε συγχαρητήρια στους διαφωνούντες (τόσοι λίγοι άλλωστε)! (βλ. δηλώσεις του της 22-10-2012). Ήταν τότε που κάποιοι τολμηροί που καταψήφισαν τα μνημόνια διαγράφτηκαν! Οι καιροί αλλάζουν, οι συνθήκες οι κοινωνικές και πολιτικές αλλάζουν και μαζί μ’ αυτές τις αλλαγές αλλάζουν και οι συνειδήσεις των ανθρώπων, όπως δίδασκε και ο δάσκαλος Μαρξ στον πρόλογο της πολιτικής του οικονομίας στα 1859 γράφοντας: «Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι: Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους, αλλά, αντίθετα, το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους». (Το ξαναθυμίζω επειδή είναι καθοριστικής πολιτικής σημασίας) Έτσι πορεύθηκαν και στον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και άλλαξαν συνείδηση! Δηλαδή ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΝ, με τιμητική εξαίρεση εκείνους που παραμένοντες πιστοί στις αρχές τους, εγκατέλειψαν τα βουλευτικά προνόμια και συγκρότησαν την ΛΑΕ, την οποία αποδοκίμασε η πλειοψηφία των.. «αριστερών» ψηφοφόρων! Κατάντημα ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό. Με τέτοιους χαμερπείς ψηφοφόρους πως ν’ αλλάξει η Ελλάδα και να βγει από τους πολιτικούς και κοινωνικούς οχετούς; (Άλλο το ζήτημα αν αυτοί θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις). Ως προς την υποχρεωτική πειθαρχία των βουλευτών όλων των κομμάτων, θα πρέπει να επισημανθεί ότι αυτή αποτελεί θεμελιώδη πρακτική στο δημόσιο βίο της χώρας. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στραγγάλισαν τη συνείδηση των βουλευτών, τόσο πολύ και τόσο κυνικά ώστε εδώ και δεκαετίες σχολιάζοντας αυτό το αντιδημοκρατικό φαινόμενο, έγραφα: «Κομματική πειθαρχία, η ταφόπετρα της ελεύθερης συνείδησης του βουλευτή. Φόβος και τρόμος πλανάται πάνω από τα κεφάλια των διαφωνούντων βουλευτών» (βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα» εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002, σελ. 239). Το αντιδημοκρατικό αυτό γεγονός είχε πάρει τόσες κοινωνιοκτόνες διαστάσεις ώστε και αυτή ακόμη η αρχιτέκτονας του λαϊκισμού, η «Αυριανή» - όπως έγραφα τότε – να έχει τον εξής πρωτοσέλιδο τίτλο: «Βουλευτές ή πρόβατα; Τα κόμματα βγάζουν στο σφυρί της συναλλαγής και τις συνειδήσεις των εκπροσώπων του έθνους» (φ. της 16-1-1994 και σελ. 245 του Λαϊκισμού οπ.π.). Δυστυχέστατα πρόκειται για ένα νοσηρό πολιτικό φαινόμενο το οποίο δεσπόζει στον εκφυλισμένο δημόσιο βίο της Ελλάδας, ανασκολοπίζοντας συνταγματικές διατάξεις (αρθρ. 60 του Συντάγματος) και πολιτικές συνειδήσεις, όπως αυτό το καυτηρίασα πολλάκις και στο απώτερο παρελθόν (βλ. π.χ. τα άρθρα μου: «Η αξία της κριτικής στα κόμματα», στην «Ελευθεροτυπία» της 26-2-1992 και: «Η πειθαρχία των βουλευτών», στα «Πολιτικά Θέματα» της 24-4-1192). Πέρασε ένα τέταρτο του αιώνα και τα Κοινοβουλευτικά ήθη έγιναν χειρότερα μαζί με τη γενική ηθική καθίζηση του δημοσίου βίου και του φαύλου λαού! Πολύ ζοφερό το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας. Αφού είμαστε ανίκανοι για κάποια αντίσταση, ελάτε να κλάψουμε στα ερείπια της Ελλάδας που δημιούργησε ο δωσίλογος λαός με τους εκλεκτούς του. Αθήνα 19/5/2017 Πολιτικές Υποθήκες Πλάτων: «Εις τους φρουρούς (άρχοντας) της πόλεως είναι απηγορευμένον να μεταχειρίζονται και να εγγίζουν τον χρυσόν και τον αργυρόν, ουδέ υπό την αυτήν στέγην να ευρίσκωνται μαζί». Ο ίδιος: «Εις τους φρουρούς (άρχοντας) της πόλεως απαγορεύεται να φορούν επάνω των χρυσά, ούτε να πίνουν από χρυσά ή αργυρά ποτήρια». Ο ίδιος: «Όταν όμως οι φρουροί – άρχοντες αποκτήσουν ιδίαν περιουσίαν, είτε εις κτήματα είτε εις οικοδομάς, είτε εις χρήματα, θα καταντήσουν, από φρουροί που είναι, επιχειρηματίαι ή γεωργοί. Από υπερασπισταί των πολιτών εχθροί και τύραννοι». Ο ίδιος: «Η κακή ψυχή και κακώς θα σκέπτεται και κακώς θα κυβερνά». Ο ίδιος: «Τα πολιτεύματα γίνονται από τα ήθη των πολιτών και όχι από δρυν ή πέτρα». (Από «Πολιτεία»)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΖΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΟΤΑΝ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Έγραφε ο Ασημ. Πανσέληνος ότι..:< Με όλα τα μέσα μπορούν να υποδουλώσουν τον άνθρωπο, ακόμη και με την ελευθερία>… ενώ κάπου αλλού έλεγε: <Οι άνθρωποι χρειάζονται ψωμί και τραγούδια για να κατακτήσουνε τη ζωή..Και ελευθερία χρειάζονται για να ξεπεράσουν το θάνατο και συμπλήρωνε : < H ελευθερία δεν είναι ιδανικό, αλλά οργανική ανάγκη στον άνθρωπο – ένα ειδοποιό χαρακτηριστικό του. Την κατάντησαν ιδανικό, αυτοί που του την στέρησαν: Οι αρχηγοί του>. Κάπου όμως στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ τελειώνοντας ο Λεωνίδας το λόγο του προς τους Σπαρτιάτες στρατιώτες έλεγε μεταξύ άλλων: < Η ζωή του αληθούς πολίτου πρέπει να τελειώνει ή δια την ελευθερίαν του , ή με την ελευθερίαν του>. Με αφορμή τα παραπάνω και άλλα πολλά περί ελευθερίας , έγραφα κάπου στο πρώτο μου βιβλίο –Τετραδιάστατη Ελευθερία στις Δημοκρατίες των –Ισμών- ότι,,,:< H ελευθερία έχει ως πρωταρχικό στοιχείο το ελευθερόνιο, το οποίο εκδηλώνεται μέσα από τις ψυχικές και πνευματικές δράσεις των ατόμων>. Αυτό έγινε θέμα συζήτησης, γιατί ακουγόταν κάπως παράξενα για πρώτη φορά, αφού επίσης υποστήριζα ότι, το στοιχείο αυτό, ελευθερόνιο , ενυπάρχει και στην ύλη. Μελετώντας στην συνέχεια τις θεωρίες των φυσικών φιλοσόφων, Ηράκλειτου, Πρωταγόρα, Αναξίμανδρου και Αναξιμένη, των αποκαλούμενων και προσωκρατικών, περί θεογονίας και της φύσεως των πραγμάτων σκέφθηκα αυθόρμητα, σύμφωνα με το νόμο περί αντιθέτων, ότι, ενώ ως πρωταρχικό στοιχείο της έννοιας της ελευθερίας ανέφερα , το ελευθερόνιο, άρα, το δουλόνιο, αποτελεί και αυτό κυρίαρχο και πρωταρχικό στοιχείο της ύλης και του πνεύματος, που αποσκοπεί στην διατήρηση και την στασιμότητα της ύλης και του πνεύματος. Σύμφωνα με αυτό που υποστήριζε ο σκοτεινός φιλόσοφος Ηράκλειτος, ότι, <Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει>, σε συνδυασμό και με την έννοια της εντροπίας, περί συνεχούς εξέλιξης του σύμπαντος κόσμου, νομίζω ότι, αυτά τα δυο πρωταρχικά στοιχεία της φύσης, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ζωή των έμβιων και μη έμβιων όντων. Πέραν όμως όλων των ανωτέρω η έννοια της ελευθερίας εκδηλώνεται με πολλές μορφές και σε θεωρητικό και σε πρακτικό επίπεδο. Έτσι στις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις αυτή εκδηλώνεται και υλοποιείται με αποφάσεις αυτών, οι οποίες έχουν άμεσο αντίκτυπο στον συναισθηματικό και πνευματικό πεδίο. Μπορούμε όμως να υποστηρίξουμε, ότι, εμείς ή από μόνη της η φύση ενεργεί πολλές φορές και απελευθερώνει ή δεσμεύει (δουλοποιεί) υλικά στοιχεία της, τα οποία άλλοτε μας ωφελούν και άλλοτε μας βλάπτουν. Αυτές όλες οι συνεχείς μεταβολές έχουν άμεση σχέση με την έννοια του θανάτου ή της ζωής. Για πολλούς ο θάνατος είναι μια νέκρωση, μια απώλεια ένα έρεβος, ένα δυσαναπλήρωτο κενό, ενώ για μερικούς ο θάνατος είναι ανάσταση, απελευθέρωση, μια συνέχιση της εξέλιξης και της ζωής. Τι μας φοβίζει όμως περισσότερο? Ο ΘΑΝΑΤΟΣ.. Ο φόβος του θανάτου. Και αφού ως πρωταρχικό στοιχείο δεχθήκαμε το δουλόνιο, προσωρινά φαίνεται, ότι το στοιχείο αυτό ευθύνεται για την υλική εξαφάνιση της σύστασης του ανθρώπου, όταν επέρχεται, επειδή τον καθιστά ανενεργό, τον βιοαποικοδομεί και τον ανακυκλώνει με τον τρόπο και τους νόμους που η ίδια η φύση γνωρίζει. Φυσικό είναι λοιπόν οι άνθρωποι να φοβούνται περισσότερο από όλα τον θάνατο. Όταν είναι παρών ο θάνατος, το δουλόνιο δεσμεύει την υλική υπόσταση του ατόμου. Την ψυχική του ύπαρξη όμως την δεσμεύει ή την απελευθερώνει? Τι ρόλο παίζει τότε το ελευθερόνιο? Σε αυτό το σημείο οι απόψεις των ανθρώπων διίστανται. Δεν θα μιλήσω για τις διαφορετικές απόψεις και δεν θα υποστηρίξω καμία από αρκετές που υπάρχουν. Θέλω να σταθώ όμως τώρα σε ένα κομβικό σημείο, για να υποστηρίξω, ότι ο άνθρωπος, αν και από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει στην ζωή του εμπειρικά είναι το βίωμα του θανάτου, δυστυχώς ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να δεχθεί αυτό το γεγονός. Μπορεί να δεχθεί τον εγκλεισμό του ισόβια σε ένα κελί μέχρι να πεθάνει δέσμιος και δούλος, τον θάνατο όμως τον φοβάται ακόμη περισσότερο. Εδώ είναι που λέμε πούλησες την ελευθερία σου για ένα κομμάτι ψωμί. Αλήθεια υπήρξαν άνθρωποι που να μας δίδαξαν την καταφρόνια του θανάτου και την απαξίωσή του, εν ονόματι της ελευθερίας? Επειδή τα παραδείγματα μέσα στο ιερό χώρο που κατοικούμε ως Έλληνες είναι αναρίθμητα από την μυθολογία μέχρι τις μέρες μας και έχουμε την πρωτιά στην ελευθεριότητα έναντι όλων των άλλων λαών, θα το υποστηρίξω με δυο ιστορικά στοιχεία, που δεν έχουν να κάνουν με συγκεκριμένους ανθρώπους , αλλά με τον τρόπο λειτουργίας των κοινωνιών που ζούσαν. Πόσοι από μας γνωρίζουμε ότι μέχρι την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου στην Αθήνα και σε όλες τις άλλες πόλεις της Ελλάδας και του ευρύτερου ελληνισμού των αποικιών δεν λειτουργούσαν φυλακές? Πότε άρχισαν να λειτουργούν οι φυλακές? Τι σήμαινε για τους Σπαρτιάτες και πολλούς άλλους Έλληνες ο θάνατος στην μάχη? Τι σήμαινε <το ταν ή επί τας>? Αυτά τα δυο στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα, την παιδεία και τον στοχασμό και την στάση ζωής, που είχαν οι προγονοί μας στην υπεράσπιση της ιδέας ελευθερία. Περιφρονούσαν τον θάνατο μπρος στην ιδέα της ελευθερίας και ο φόβος του θανάτου ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Ένδοξος θάνατος σήμαινε αιωνιότητα, αισχρός ή άτιμος θάνατος σήμαινε ντροπή και καταισχύνη. Και ενώ τα δυο αυτά πρωταρχικά στοιχεία ελευθερόνιο-δουλόνιο, θα συνεχίσουν να λειτουργούν αενάως ερωτοτροπώντας συνεχώς με την ύλη και το πνεύμα, εμείς κάθε φορά επιλέγουμε αν θα ζούμε λεύτεροι ή δούλοι. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, όσοι άνθρωποι δεν μπορούν να αποβάλουν την ιδέα του θανάτου, ποτέ δεν θα μπορέσουν να νιώσουν την ιδέα της ελευθερίας και θα ζουν ως δούλοι. Ένας πρακτικός τρόπος αποβολής του φόβου του θανάτου εξέφραζε το περίφημο απόφθεγμα του Επίκουρου…< Μη φοβάσθε τον θάνατο, όταν αυτός είναι παρών εσείς θα είσθε απόντες και το αντίθετο>. Η έννοια της ελευθερίας εμπερικλείει όλες τις ψυχικές αρετές της ανθρώπινης ύπαρξης και εκφράζει εν πολλοίς την νίκη πάνω στον θάνατο. Η ελευθερία στέκεται με τόλμη, θάρρος και παρρησία απέναντι στον θάνατο και τον αντιμάχεται, γιατί την στασιμότητα και τα δεσμά δεν τα αντέχει. Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά τρακόσια χρόνια σκλαβιά και φυλακή, διαβάζουμε στο θούριο του Ρήγα. Και θα τελειώσω με ένα σύντομο διάλογο από τους παράλληλους βίους του Πλούταρχου..Σε συνομιλία του Θαλή και του Πυθαγόρα τέθηκε το ερώτημα… Και το βεβαιότατον? Ο θάνατος απάντησε ο Πυθαγόρας, αλλά ο Θαλής συμπλήρωσε …. Ουδείς γέρων τύραννος… Το τελευταίο σημαίνει πολλά, το αφήνω για τους δικού σας σχολιασμούς και λογισμούς.. ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!!! ΑΙΓΙΝΑ 15-7-2017 Δ. ΤΣΙΜΠΟΥΡΗΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ Σε κάθε εποχή το ανθρώπινο είδος έδινε λύσεις κάθε φορά στα πρόσκαιρα προβλήματα που αντιμετώπιζε μέσα από ένα πρίσμα γνώσεων ή εμπειριών που κατείχε. Κάθε κοινωνία αντιμετώπιζε και επίλυε με διαφορετικό τρόπο τα προβλήματα, όπως εξάλλου γίνεται και στις μέρες μας. Αν και τα προβλήματα ήταν κοινά σε όλους, η λύση τους όμως ήταν διαφορετική, ιδιαίτερα σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Οι άνθρωποι της διανόησης και των επιστημών προσέγγιζαν κάθε φορά ένα μέρος των προβλημάτων σε θεωρητικό πρώτα επίπεδο με την μέθοδο του διαλόγου ή της διαλεκτικής κατ΄άλλους. Με φιλοσοφικό ή επιστημονικό τρόπο προσπάθησαν να εξηγήσουν τις αιτίες όλων των φαινομένων ή των εκάστοτε προβλημάτων που αντιμετώπιζαν ως κοινότητες ή κράτη. Μέσα από αυτή την σφαιρική προσέγγιση των αιτίων οι απόψεις όλων αυτών των διανοουμένων, όπως ήταν φυσικό τις περισσότερες φορές ήταν αντιφατικές και πολλές φορές αλληλοσυμπληρούμενες, καθόσον όλοι οι άνθρωποι είναι ετερόφωτα πλάσματα και κατά δεύτερο λόγο ουδέποτε υπήρξε μια ενιαία κοινότητα του ανθρώπινου είδους στην Γη. Αυτό αποδεικνύει και μαρτυρεί και την πολιτική και την πολιτιστική διαφορετικότητα κάθε έθνους ή κάθε φυλής ανά τους αιώνες. Mέσα σ΄αυτή την μακραίωνη ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, οι Έλληνες δημιούργησαν ένα καινοφανή τρόπο επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων, με βασικά προτάγματα την έννοια της ελευθερίας, αλλά και της κοινωνικής συλλογικότητας. Δημιούργησαν τον ελληνισμό. Τι σημαίνει όμως ελληνισμός? Από την προσολώνεια εποχή ακόμη 8ος και 7ος αιώνας οι Έλληνες που κατοικούσαν στη Πελοπόννησο και στην Στερεά Ελλάδα, αλλά και στα νησιά και είχαν δημιουργήσει τις πόλεις κράτη, ίδρυσαν αποικίες για λόγους εμπορικούς, πολιτικούς ή επισιτιστικούς, τόσο στην υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα , όσο και σε όλα τα παράλια της Μεσογείου, τον Εύξεινο πόντο και αργότερα με τον Αλέξανδρο μέχρι την Κίνα. Αυτή η αποικιοκρατία θα λέγαμε σήμερα, έδωσε την ευκαιρία στους Έλληνες, να έρθουν σε επικοινωνία με όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ότι γνώσεις ή εμπειρίες έπαιρναν από όλους τους άλλους λαούς, που ερχόταν σε επαφή , μαζί και με τα οικονομικά οφέλη, γινότανε κτήμα όλων, και των μητροπόλεων , αλλά και των αποικιών. Και όπως μας λέγει και ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος: ότι περ αν Έλληνες βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται…δηλαδή, ότι και να έχουν πάρει οι Έλληνες από τους ξένους, πολύ καλλίτερα στο τέλος το τελειοποιούν. Οι Ίωνες πρόσεξαν τις μαθηματικές γνώσεις των Αιγυπτίων και τις αστρονομικές των Βαβυλώνιων. Έδωσαν όμως σε αυτές τον τύπο της ελληνικής, δηλαδή της λογικής επιστήμης. Η λογιστική των Αιγυπτίων , έγινε αριθμητική, δηλαδή μελέτη των αφηρημένων αριθμών και οι αστρονομικές γνώσεις των Βαβυλώνιων, έγιναν επιστήμες της μετεωρολογίας κι αστρονομίας για τη πρακτική ωφέλεια της ναυτιλίας και άλλων επαγγελμάτων. Τα κοινά χαρακτηριστικά του τότε αποικισμού ήταν : η γλώσσα, η θρησκεία, τα ήθη , τα έθιμα και η κοινή καταγωγή. Το όμαιμον ,το ομόγλωσσον και το ομότροπον. Με αυτό τον τρόπο ο Ελληνικός τότε κόσμος απόκτησε μια οικουμενικότητα και έναν ιδιαίτερο πολιτισμό , που μετέπειτα τον ονόμασαν οι ιστορικοί ελληνισμό ή δεύτερο αποικισμό. Μέσα σ΄αυτή την οικουμενικότητα οι αποικίες πόλεις κράτη εγκαθίδρυσαν ένα νέο για εκείνη την εποχή σύστημα διαχείρισης της εξουσίας ή των κοινών που λέμε με κύριο πρωταγωνιστή τον πολίτη, ο οποίος χρόνο με το χρόνο αποδεσμευόταν από τον κυρίαρχο δεσπότη ή γαιοκτήμονα . Αυτό βέβαια οφείλεται πρωτίστως στα νέα επαγγέλματα που ξεπήδησαν μέσα από τις εμπορικές και κοινωνικές επαφές με άλλους λαούς. Η διαρκής αναζήτηση για βιοπορισμό μέσα από την ναυτιλία και τις εμπορικές συναλλαγές πλάτυναν τις γνώσεις και τις μέχρι τότε εμπειρίες τους. Η ελεύθερη διακίνηση των αποίκων αύξησε την ικανότητα της κριτικής σκέψης μέσα από τις πολλαπλές συγκρίσεις που κάθε μέρα προσλάμβαναν. Οι μητροπόλεις δεν έπαιζαν το ρόλο του εθνοκεντρικού κράτους με την σημερινή έννοια, καθόσον και οι αποικίες ίδρυσαν με την σειρά τους και νέες αποικίες. Υπήρχαν οι ιεροί δεσμοί με την μητρόπολη και ο οικιστής ήταν ο αρχηγός των αποίκων , η δε τελετή αποικισμού έπαιρνε ιερό χαρακτήρα, αλλά δεν υπήρχαν άλλες οικονομικές υποχρεώσεις ή δεσμεύσεις απέναντι στην μητρόπολη. Έτσι η κάθε αποικία λειτουργούσε αυτόνομα, όπως και η μητρόπολη, όπως και όλες οι άλλες πόλεις-κράτη στον ελλαδικό χώρο. Αυτή η ιδιαιτερότητα της σχέσης μητρόπολης-αποικίας ομολογουμένως δημιούργησε ένα πρωτοποριακό για την εποχή εκείνη σύστημα λειτουργίας ενός έθνους-κράτους με την σημερινή έννοια, η οποία από το το γεωγραφικό πλάτος και μόνο έδειχνε σαν μια διάσπαρτη αυτοκρατορία δίπλα από όμορους λαούς. Όπως ήταν φυσικό αυτές οι αποικίες, δέχθηκαν πρώτες από όλες τις πρώτες εχθρικές διαθέσεις των γειτονικών ισχυρών κρατών ιδιαίτερα της Ανατολής, καθόσον οι Δυτικοί λαοί ακόμη ζούσαν σε ανοργάνωτες κοινωνίες. Ο κοινός αυτός κίνδυνος εξ Ανατολών για τις αποικίες των Ελλήνων δημιουργούσε μια συνοχή στις υπόλοιπες μητροπόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας και μια αίσθηση κοινής απειλής, την οποία πολλές φορές αντιμετώπιζαν από κοινού και έτσι άτυπα μεταξύ των μητροπολιτικών πόλεων είχε εμπεδωθεί ένα ας μου επιτραπεί σύμφωνο αμυντικής προστασίας για όλες τις αποικίες. Η Ιωνία πρώτη υπήρξε η μήτρα που δέχθηκε όλες τις πολιτιστικές επιρροές από την Ανατολή και εκεί μέσα γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν πρώτα όλες οι φιλοσοφικές και επιστημονικές γνώσεις. Οι πρώτοι φιλόσοφοι, ρήτορες, σοφιστές, γιατροί, δάσκαλοι, λογιστές, μαθηματικοί, φυσικοί, ιστορικοί κ.α. γεννήθηκαν και ίδρυσαν σχολές στις αποικίες της Ιωνίας και της κάτω Ιταλίας: Στην Ιωνία οι φυσικοί φιλόσοφοι, Αναξίμανδρος (άπειρο), Αναξιμένης (αέρας), Θαλής (ύδωρ), Ξενοφάνης (ποίηση), Ηράκλειτος , Πρωταγόρας, Γοργίας, Δημόκριτος , ενώ στην κάτω Ιταλία: Οι Πυθαγόρας, Παρμενίδης, Ζήνων, Εμπεδοκλής κ.α. Αυτοί όλοι ονομάστηκαν προσωκρατικοί ή φυσικοί φιλόσοφοι και σε αυτούς οφείλεται η μεγάλη μετέπειτα πολιτική και πολιτιστική άνθιση στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας. Οι περισσότερες από αυτές τις περιφερειακές πόλεις είχαν ένα ξεχωριστό τρόπο διακυβέρνησης με τις λεγόμενες συνελεύσεις των πολιτών, αντίστοιχες με τις μετέπειτα εκκλησίες του δήμου, οι οποίες λειτούργησαν, όταν το δημοκρατικό πολίτευμα είχε ολοκληρωθεί μετά την επανάσταση το 462 π.Χ. από το Εφιάλτη στην Αθήνα, ενώ μερικές άλλες αποικίες είχαν τυραννικά ή ολιγαρχικά καθεστώτα. Αυτός ο διάσπαρτος Ελληνικός κόσμος ζούσε και δρούσε δίπλα σε άλλα βασίλεια, όπως αυτό των Λύδιων ,των Περσών, των Σκύθων, των Πάρθων, των Αιγύπτιων, των Ετρούσκων, των Καρχηδόνιων κ.α., άλλοτε ως ελεύθεροι και άλλοτε ως φόρου υποτελείς, όπως έγινε και μετά την αποτυχημένη Ιωνική επανάσταση το 499 π.Χ. και δώθε. Το ναυτικό και το εμπορικό δαιμόνιο των διάσπαρτων αυτών αποίκων που αποτελούσε μια ιδιότυπη αυτοκρατορία μέσα στους κόλπους των άλλων εθνών, δημιούργησε πράγματι μια επανάσταση πνευματική και πολιτική και οικονομική εκείνη την εποχή. Ο πλούτος από τις εμπορικές συναλλαγές ήταν ύψιστης σημασίας. Η αυτονομία και η αυτοτέλεια των αποίκων δημιουργούσε προβλήματα και στους γύρω και στις ίδιες τις μητροπόλεις. Άνθρωποι διωγμένοι και ξεριζωμένοι από την πατρίδα τους για πολιτικούς ή βιοποριστικούς λόγους ένιωθαν την ανάγκη να ανασάνουν λεύτερα. Η ανάγκη, αυτή η λέξη που κάνει τους ανθρώπους ενστικτωδώς να δρουν και να αγωνίζονται, ήταν το κλειδί της επιτυχίας. Ήταν οι δαιμόνιοι που από ανάγκη και από συνεχή ανασφάλεια μακριά από την πατρίδα τους, μάθαιναν και ρούφαγαν γνώσεις και εμπειρίες για να επιβιώσουν. Δεν έμειναν όμως εκεί. Τις γνώσεις τις έκαναν κτήμα τους τις καλλιέργησαν, τις διένειμαν, τις έκαναν λογισμό και επιστήμες. Αυτό όμως οφείλεται σε μια βασική αιτία. Στην διαχείριση της εξουσίας. Τις γνώσεις, όπως και όλες τις εξουσίες των λαών της Ανατολής τις κατείχαν κλειστές κάστες των ιερατείων ή των αυλικών, γιατί οι λαοί τους ήταν υπήκοοι και δούλοι, δεν είχαν δικαιώματα έκφρασης ή συμμετοχής στην εξουσία, απολυταρχικά ,μοναρχικά ή θεοκρατικά πολιτεύματα. Καμία απολύτως ελευθερία. Εκεί οι άποικοι έκαναν πράξη με τις συνελεύσεις των πολιτών τα πρώτα βήματα προς την δημοκρατία. Τύραννος αλλά και συνέλευση πολιτών, ποτέ ισόβιος βασιλεύς ή θεός αρχηγός. Μέσα σ΄αυτό το πρώιμο στάδιο της δημοκρατίας λειτούργησαν οι πρώτοι φυσικοί φιλόσοφοι, που με την λογική και τον ορθό λόγο προσπάθησαν να δώσουν, σε θεωρητικό επίπεδο προαιώνιες απαντήσεις στα ερωτήματα, για την κοσμογονία, για τους θεούς, για το ήθος, την αρετή , τον θάνατο και την αθανασία, για την δικαιοσύνη και την θέση του θνητού μέσα σε όλα αυτά. Για μερικούς μελετητές της ιστορίας οι Ίωνες ήταν οι πρώτοι με τους μετέπειτα της κάτω Ιταλίας αποίκους, που έδωσαν τα πρώτα φώτα στην υπόλοιπη μητροπολιτική Ελλάδα, σε αυτούς οφείλουμε την μετέπειτα πολιτική και πνευματική αναγέννηση και την δημοκρατία ως σύστημα διακυβέρνησης των πολιτών. Το μεγάλο ατύχημα για τους Έλληνες και τον ευρύτερο Ελληνισμό ήταν ότι όλες οι πόλεις δεν κατάφεραν να αποκτήσουν δημοκρατικά πολιτεύματα και οι τεράστιες αυτές πολιτικές διαφορές ως προς την διαχείριση της εξουσίας, οδήγησαν γρήγορα στην διάσπαση και στην φιλονικία, που αφορούσε την πρωτοκαθεδρία, όταν μιλούσαν για ένωση. Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει σήμερα με τα κόμματα μέσα στις υποτιθέμενες δημοκρατίες. Ανεξάρτητα όμως από το πολίτευμα της δημοκρατίας, που ο αιώνιος εχθρός της είναι η ολιγαρχία, ο ευρύτερος ελληνισμός σε περιόδους κρίσης επέδειξε ιδιαίτερες αρετές αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, γιατί η ελευθερία ως ιδέα έτρεφε όλες τις γενιές από αιώνες. Αν μετά τους Μηδικούς πολέμους ο ελληνισμός είχε δημιουργήσει μια ενιαία συμμαχία αντίστοιχη της Αθηναϊκής, ίσως οι τύχες όλου του κόσμου να ήταν διαφορετικές σήμερα. Έστω και διηρημένος ο ελληνισμός δημιούργησε μια παγκόσμια παρακαταθήκη. Τον κλασσικό πολιτισμό, που είναι η βάση όλου του Δυτικού σημερινού πολιτισμού. Είναι τα θεμέλια του παγκόσμιου πολιτισμού. Σε άλλη ανάρτηση θα μιλήσουμε για την σημασία του ελληνισμού, σε σχέση με τον χριστιανισμό και μετά σε σχέση με την δημοκρατία στην σημερινή εποχή μας................................................................................................................................... Υ.Γ. Θα σας θυμίσω ένα απόσπασμα απο το βιβλίο μου ΤΕΤΡΑΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΤΩΝ ΙΣΜΩΝ -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ....< ο Έλληνισμός, που άλλοι τον αποκαλούν -ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ- , στηρίχθηκε σε τρείς αρνήσεις: 1) Δεν είχε ποτέ ιερό βιβλίο....2) Δεν είχε ποτέ ισόβιους αρχηγούς, άρχοντες ή βασιλείς και 3) Δεν είχε ποτέ ταμπού.... Δημήτρης Τσιμπούρης.. ΑΙΓΙΝΑ 9-5-2017
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)