ΚΟΙΝΟΠΟΙΩ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΕΝΟΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΤΕΩΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ.Λ.ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ... Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Αν δεν εμφανίζεται σωστά κάντε κλικ εδώ Το μίσος και η βία είναι κοινωνικά φαινόμενα και δεν εξαλείφονται με ευχολογία και κατάρες. Ξανά στο πολιτικό Θέατρο: «Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα καταδίκασε την άνανδρη τρομοκρατική πράξη κατά του τ. πρωθυπουργού εκφράζοντας τον αποτροπιασμό του». Ολοφύρονται και οδύρονται πολιτικάντηδες και παπαγαλάκια, βολεμένοι στις θεσάρες τους και στις κονόμες τους, για το κακό που συνέβη με τον τ. πρωθυπουργό, που τραυματίστηκε ελαφρά. Αρχινεκροθάφτες και νεκροθάφτες της Ελλάδας και σύμπας ο παπαγαλισμός έμπλεοι ιεράς αγανακτήσεως καταδίκασαν την τρομοκρατική πράξη. Πρώτοι και καλύτεροι ανάμεσα τους οι αρχιτέκτονες της εθνικής τραγωδίας και της ολέθριας λαοκτονίας, οι οποίοι αγιοποίησαν τον τραυματία τ. πρωθυπουργό γιατί «έσωσε» κι’ αυτός την Ελλάδα, όπως και οι ίδιοι, οι οποίοι πολύ κακώς εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθερα. Τα εθνικά τους εγκλήματα και τα πολιτικά τους αμαρτήματα είναι πελωρίων διαστάσεων και αφάτου πολιτικής χυδαιότητος. Με τις δηλώσεις τους «συμπαράστασης» αναποδογύρισαν την ιστορία και διέστρεψαν τα γεγονότα για να δικαιολογήσουν εαυτούς και αλλήλους στα μάτια και στ’ αυτιά των εξαθλιωμένων μαζών που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ολοφύρονται για τον δήθεν «κίνδυνο της δημοκρατίας», ενώ οι πάντες στην Ελληνική Μπανανία γνωρίζουν ότι αυτή καταργήθηκε επίσημα από τα μνημόνια που έφεραν και υπέγραψαν οι ίδιοι, γεγονός εξάλλου το οποίο και οι ίδιοι ομολογούν. Γιατί, λοιπόν, αυτός ο υποκριτικός οδυρμός και αυτά τα κροκοδείλια δάκρυα, με τα οποία επιχειρούν να εξαπατήσουν το ευαίσθητο πόπολο; Είναι αυτοί που ενώ έπραξαν και πράττουν τα αίσχιστα εναντίον του χειμαζόμενου λαού και της δύσμοιρης πατρίδας, παριστάνουν τους αγαπησιάρηδες και τους ανθρωπιστές, καταδικάζοντας το.. μίσος!!! Παριστάνουν πως αγνοούν ότι το μίσος αποτελεί, και αυτό, συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης και δεν μπορεί να καταργηθεί με κανένα ευχολόγιο και κανένα νόμο. Μισώ θα πει υπάρχω, όπως και αγαπώ θα πει υπάρχω. Συνεπώς, η δήθεν αγάπη που τρέχει από τα μπατζάκια τους είναι μαϊμουδίστικη και έξω από τη φύση. Μίσος κι’ αγάπη, φθόνος και ζήλεια, συνιστούν ουσιώδη βιολογικά στοιχεία του ανθρωπίνου D.N.A., το οποίο ανέδειξε τόσο η ελληνική μυθολογία όσο και πλείστοι όσοι διανοητές. Περιορίζομαι ν’ αναφέρω μόνο τούτους τους στίχους του εθνικού μας βάρδου, του Κωστή Παλαμά, ο οποίος πριν από έναν αιώνα στο ποίημά του: «Η σιδερένια πλάσις» αναδεικνύοντας τη λειτουργία του μίσους, έγραφε: «Μισεί ο πατέρας το παιδί, και το παιδί γιορτάζει Για του πατέρα το χαμό Αναγαλιάζει κι’ ο αδελφός τ’ αδέλφια να σπαράζη Λύκου μανία το σπιτικό...» Ο ερευνητής του παλαμικού έργου και δάσκαλός μου στην Πάντιο Ανώτατη Σχολή Δ. Βεζανής, θα γράψει γι’ αυτούς τους στίχους: «Αποτελεί το πρότυπον της Δυσαρμονίας και της Αναρχίας» (Ερμηνευτικά σχόλια για το έργο του Κ. Παλαμά από τον Δ. Βεζανή και τον γράφοντα βλ. στο έργο του Π.Παπαγαρυφάλλου και Σ. Δημητρίου: «Δημήτριος Βεζανής – Σκέψεις και Μαρτυρίες», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013 και το εδώ παράθεμα σελ. 67-68). Πρόκειται γι’ αυτό το οποίο στην κοινωνιολογία και τη βιολογία διδάσκεται ως «αντίθετα ζεύγη». Μίσος – αγάπη, καλό και κακό. Στα 2013, στο δοκίμιό μου: «Εχθροπάθεια - Η μεγάλη εμπάθεια κατά των Ελλήνων» (εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας) – ασκώντας κριτική κατά του τότε νομοσχεδίου που επιχειρούσε, στο όνομα του αντιρατσισμού, να υποχρεώσει τους Έλληνες ν’ αγαπούν τους λαθρομετανάστες, έγραφα και τα εξής: «Καμμία επανάσταση, καμμία κοσμοθεωρία, κανένας φιλόσοφος δεν μπορεί να πείσει τον άνθρωπο ν’ αγαπά και να μην μισεί» (βλ. σελ. 43-44 και σελ. 41-42 το κεφάλαιο: «Η διδασκαλία των πατέρων της εκκλησίας για το μίσος»). Την αρχέγονη και ανθρώπινη λειτουργία του μίσους ακόμη και στους θεούς της μυθολογίας, αναδεικνύει ο Ι. Κακρίδης στο έργο του: «Ελληνική Μυθολογία», (τομ. Γ΄, εκδ. «Το Βήμα», Αθήνα 2013). Ο γράφων ως πολίτης – άνθρωπος δεν έκρυψε ποτέ το μεγάλο μίσος που τρέφει από χρόνια εναντίον των κυβερνητών – νεκροθαφτών της Ελλάδας, και αυτό το έκανε εγγράφως και από το διαδίκτυο γράφοντας γι’ αυτούς τους υποκριτές και δράστες της εθνοκτονίας: «Θέλω να κάνω παντόφλες της κουζίνας από το δέρμα σας». Ω! τι κακός άνθρωπος θα πουν οι υποκριτές της αγάπης, που αν μπορούσαν θα έγδερνε ο ένας τον άλλο. Μίσος και βία, διέπουν τ’ ανθρώπινα πεπρωμένα και μάλιστα η βία να χαρακτηρίζεται από τον Μαρξ ως «μαμή της ιστορίας». Έγραφε ο Μαρξ τα εξής σχετικά: «Η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που εγκυμωνεί μια καινούρια», με την έννοια όμως της προσωρινής σπουδαιότητας, γιατί δεν μπορεί να παίζει το ρόλο ενός μονίμου στοιχείου κατά τη μετατροπή της κοινωνίας (Αναφέρεται από τον Έριχ Φρομ: «Η εικόνα του ανθρώπου στον Μαρξ», εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα 1975, σελ. 41-42). Σ’ ένα κείμενό μου, πριν από τρία χρόνια, που είχε ως τίτλο: «Περί βίας», κατέληγα: «Όπως οι ληστές με το λευκό κολάρο κάνουν μεγαλύτερο κακό στην κοινωνία από έναν κλέφτη, έτσι και η βελούδινη βία της εξουσίας, έχει πιο ολέθριες συνέπειες από έναν δολοφόνο» (σ.σ. Όλες οι υπογραμμίσεις του γράφοντος). Ο τελευταίος σκοτώνει έναν. Ένας εξουσιαστής σκοτώνει με μέτρα και αποφάσεις, έναν λαό και ένα έθνος (βλ. το μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία» τευχ. Σεπτεμβρίου 2014, σελ. 8-9). Καταλήγω: Πάσχω για τους ανώνυμους Έλληνες που αυτοκτονούν καθημερινά, χωρίς τα παπαγαλάκια να μεταδίδουν την είδηση. Πάσχω για τα πεινασμένα γηρατειά που στέκουν στις ουρές για συσσίτια. Πάσχω για τους άστεγους που χάνουν τα σπίτια τους από τους ξένους αγοραστές. Μισώ θανάσιμα όσους και όσες, χρησιμοποιώντας την πρόστυχη και παροδική νομοθετική εξουσία χρεωκόπησαν την Ελλάδα και την εκποίησαν όσο όσο. Αυτά τα «αντιδημοφιλή» είχα χρέος να πω ως «ελεύθερος» πολίτης, γιατί όπως έγραφε και ο τραγικός Ευριπίδης: «Μόνον ένας δούλος δεν λέει ό,τι σκέπτεται» («Φοινικίζουσες», στ. 392). Ξέρω, ότι πολλοί «έξυπνοι» κρατάνε πισινή! Δεν έχουν γνώμη. Την κρύβουν. Επαναλαμβανόμενα ερωτήματα: Πότε θα λειτουργήσουν έκτακτα στρατοδικεία για τους... πονόψυχους εθνικούς νεκροθάφτες που λεηλάτησαν την Ελλάδα; Πότε θα δούμε ικριώματα; Πότε το μίσος και η οργή του λαού θα πάρει σάρκα και οστά; Καταλήγοντας θα έλεγα ότι – όπως το βιώνουμε στην Ελλάδα τούτων των χρόνων της αρπαχτής, της παρακμής και της μίζας - βασιλεύει απίθανη ανισότητα ανάμεσα στις εξαθλιωμένες μάζες και τους μετέχοντες ολιγάρχες και εξουσιαστές, γεγονός το οποίο τροφοδοτεί το αβυσσαλέο μίσος των πεινασμένων προς τους χορτάτους. Θα παρακάμψω τις αγεφύρωτες ταξικές αντιθέσεις τις οποίες αναπτύσσω στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία» και θα σταθώ σε τούτα τα λόγια ενός μελετητή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, του μακαρίτη φίλου μου Αντώνη Αντωνακόπουλου, ο οποίος διαπραγματευόμενος την έννοια και την αποστολή του κράτους υπό το πρίσμα του Ιστορικού και Διαλεκτικού Υλισμού, έγραφε και τα εξής: «Το κράτος είναι προϊόν κοινωνικών αντιθέσεων, της διαιρέσεως και κοινωνίας σε κοινωνικές τάξεις με αντιτιθέμενα οικονομικά συμφέροντα.. η ύπαρξη του πολιτικού κράτους σημαίνει ουσιαστικώς το ασφυμφιλίωτο των κοινωνικών αντιθέσεων» (βλ. το έργο του: «Η συνεισφορά της πολιτικής μεταρρυθμίσεως του Κλεισθένη του Αθηναίου εις τον σχηματισμόν του κράτους», εκδ. «Γκοβόστης», Αθήνα 1976, σελ. 78). Αν οι πεινασμένοι της Ελλάδας, οι άστεγοι και οι εξαθλιωμένοι δεν φοβόντουσαν θα σας έλεγαν: «Σας μισούμε, γιατί μας κλέψατε τη ζωή, τη δική μας και των παιδιών μας. Ποτέ μαζί»! (βλ. το άρθρο μου: «Εθνική Ομοψυχία = Εθνική υποκρισία», «Πολιτικά Θέματα», της 6-11-1992). Όχι άλλα παραμύθια! Όμως, μια και ανέλαβα αυτόν τον.. αντιδημοκρατικό ρόλο θα τον πάω ως το τέρμα: Άκουσα ότι ο τραυματίας τ. πρωθυπουργός έχει δώδεκα φρουρούς και θωρακισμένα αυτοκίνητα που συντηρεί ο πεινασμένος και μαζοχιστής λαός. Έχει επίσης τρία ατομικά γραφεία που πληρώνει ο «δημοκρατικός» λαός (Στην τράπεζα Ελλάδος, στη Βουλή και στην Ακαδημίας). Δεν ξέρω το ύψος των συντάξεων και πόσες παίρνει. Δεν ξέρω τι προνόμια διατηρεί από την Τράπεζα Ελλάδας (που δεν είναι Ελληνική αλλά την πληρώνουμε οι πεινασμένοι). Δεν ξέρω πόσα εφ’ «άπαξ» πήρε. Γνωρίζω όμως πολύ καλά όταν υπηρετείς το σάπιο σύστημα αυτό σε φροντίζει πλουσιοπάροχα! Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες αστυνομικοί φρουρούν τους 300 του «χαμαιτυπείου» και πόσους τέως «εθνοσωτήρες», Προέδρους Δημοκρατίας, πρωθυπουργούς και βουλευτές και πόσους δικαστικούς και δημοσιογράφους. Δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια στοιχίζει αυτή η μεραρχία των φρουρών, που άφησε αφύλακτα τα σύνορα και τριγυρνά στο Κολωνάκι. Δεν γνωρίζω πόσα εκατομμύρια ευρώ στοιχίζουν οι κάθε λογής αποζημιώσεις των τριακοσίων και των συμβούλων τους κομματικών στελεχών και συγγενών. Δεν γνωρίζω τα «λειτουργικά» έξοδα των δύο χιλιάδων υπαλλήλων της Βουλής (άλλοι τι λέγανε μπορντέλο), που είναι εκλεκτοί και συγγενείς των βουλευτών. Δεν γνωρίζω πόσο κοστίζουν τα γυμναστήρια των τριακοσίων και οι σάουνες. Δεν γνωρίζω.. Γνωρίζω όμως ότι εμείς οι πεινασμένοι συντηρούμε ένα βασίλειο κηφήνων που πύργωσαν το πιο διεφθαρμένο «δημοκρατικό» πολίτευμα, και έχουν ως αποστολή να «ψηφίζουν» τους νόμους που συντάσσουν οι δανειστές στις ξένες τράπεζες και τα επί της οδού Πατησίων 12 κλιμάκιά τους. Όχι! Χίλιες φορές ΟΧΙ. Αρνούμαι αυτή τη «δημοκρατία» και δεν θέλω να την πληρώνω με το αίμα της ψυχής μου. Μισώ, μισώ πολύ, αλλά είμαι αδύναμος για δυναμική δράση! Πεινασμένοι, καταφρονημένοι και εξαθλιωμένοι της ελληνικής Μπανανίας φωνάξτε: Σας μισούμε γιατί μας εξαθλιώσατε και γιατί μας ληστέψατε! Αυτό είναι το αληθινά ανθρώπινο και το δίκιο επί της γης και στους ουρανούς! Μην αυτοκτονείτε άσκοπα. Κάντε κάτι να σας γράψει και η ιστορία! Καταλήγοντας, αφιερώνω στους οικονομημένους, βολεμένους και υποκριτές αγαπησιάρηδες, τούτο το ανθρώπινο αίσθημα του Ανθρώπου Κ. Μαρξ: «Το ελάττωμα που μισώ περισσότερο είναι η δουληκότητα» (Αναφέρεται από τον Ε.Φρομ, οπ.π.σελ. 300). Ο ίδιος έλεγε: «Ευτυχία είναι να πολεμάς» και «δυστυχία είναι η υποταγή». Όταν, οι βολεμένοι της Ελλάδας περνούν τη «ζωή» τους κλείνοντας το ρήμα: Γλείφω, γλείφεις, γλείφει, σ’ όλους τους χρόνους αυτοί όχι μόνον είναι άχρηστοι για κάθε εξέλιξη αλλά και πραγματικά επικίνδυνοι για την πατρίδα. Αυτούς πρέπει να τους μισούμε! Όπως οι αντίπαλοι του Μαρξ «τον είχαν μισήσει και συκοφαντήσει περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο της εποχής του» (Λόγια του Φ. Ένγκελς, πάνω από τον τάφο του Μαρξ, τον Μάρτη του 1883, βλ. Ε.Φρομ, οπ.π.σελ. 303). Μισώ θα πει υπάρχω, όπως και το «σκέπτομαι θα πει υπάρχω», όπως και το «αμφιβάλλω θα πει υπάρχω», όπως και το διαφωνώ θα πει υπάρχω, όπως και το αγαπώ θα πει υπάρχω! Τέλος, για την απέραντη υποκρισία των βολεμένων και υπηρετών του σάπιου συστήματος, που θέλουν να καταργήσουν το μίσος με ευχολόγια, ψυχολογική τρομοκρατία και παράνομους «νόμους», επικαλούμαι τον διάσημο Γερμανό ψυχαναλυτή και κοινωνικό φιλόσοφο Έριχ Φρομ (1900-1980), ο οποίος διαπραγματευόμενος το ανθρώπινο ζήτημα του μίσους, γράφει και τα εξής, διακρίνοντάς το σε «αντενεργό, λογικό μίσος» και σε «εξαρτημένο από το χαρακτήρα μίσος». Για το πρώτο γράφει: «Είναι η αντίδραση ενός ατόμου σε μια απειλή ενάντια στη ζωή, την ελευθερία ή τις ιδέες τις δικές του ή ενός άλλου ατόμου. Το λογικό μίσος ασκεί μια σπουδαία βιολογική λειτουργία: Είναι το συγκινησιακό ισοδύναμο δράσης που εξυπηρετεί την προστασία της ζωής. Εμφανίζεται ως αντίδραση (αντενέργεια) στις ζωτικές απειλές και παύει να υπάρχει όταν η απειλή εξαφανιστεί», υπογραμμίζοντας: «Δεν είναι αντίθετο (το μίσος) αλλά σύνδρομο της επιθυμίας για ζωή». (βλ. Έριχ Φρομ: «Ο άνθρωπος για τον εαυτό του», εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα 1974, σελ. 272). Παπαγαλισμός και υποκριτισμός: Το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού, της αρπαχτής και του γλειψήματος. Γιατί τα γράφω όλα αυτά, αφιερώνοντας χρόνο και χρήμα; Γιατί «σωπαίνοντας αφήνεις να πιστεύουν ότι δεν έχεις ούτε κρίση ούτε επιθυμία για τίποτα», όπως έγραφε ο Γαλλο-αλγερινός νομπελίστας Αλμπέρ Καμύ στα 1951 (βλ. το έργο του: «Ο επαναστατημένος άνθρωπος», εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα 1971, σελ. 28). Αλλά και τούτη η κραυγή θα σκεπαστεί και θα θαφτεί μέσα στη ραδιοφωνική, τηλεοπτική και έντυπη πλημμυρίδα της τιποτολογίας και της υποκρισίας. Τουλάχιστον εσύ που την έχεις διέδωσέ την εφαρμόζοντας το λεχθέν δημοκρατικόν από τον επιφανή Γάλλο διαφωτιστή Βολταίρο (1694-1778): «Διαφωνώ με τη γνώμη σου αλλά θα έδινα τη ζωή μου να μπορείς να τη λες» (βλ. το κείμενό μου: «Ο ηρωϊσμός της γνώμης», στο μηνιαίο περιοδικό του Μ. Κύρκου «Ηλιαία» τευχ. Σεπτεμβρίου 2005). Ιδού στάδιο λαμπρόν για τα λαλίστατα.. προοδευτικά παπαγαλάκια. Να το κριτικάρουν και να το απορρίψουν χωρίς.. αγιοποίηση όπως το κάνουν για πολιτικάντηδες που λεηλάτησαν την Ελλάδα! Υ.Γ. Αυτά τα ολίγα για το πολιτικό και ηθικό ποιόν των «μεγάλων ηγετών και εθναρχών», γιατί αν παρέθετα και ελάχιστα τα όσα έχω καταγράψει στα εκατοντάδες σχόλιά μου και στα δεκάδες βιβλία μου δεν θα τους ξέπλενε ούτε ο ποταμός Νιαγάρας. Παπαγαλάκια: Τολμάτε μια ανοιχτή συζήτηση; Εσύ που διαβάζεις αυτό το.. αντιδημοκρατικό σχόλιο τι λες; θα το διακινήσεις επωνύμως; Αν δεν αποφασίσουμε σε μια θαρραλέα ατομική-κοινωνική και πολιτική απομυθοποίηση θα ψοφήσουμε ως λαός, του οποίου την απομυθοποίηση, επιχείρησε ο γράφων πριν από 16 χρόνια (βλ. το άρθρο μου: «Η ανάγκη απομυθοποίησης του λαού», «Πολιτικά Θέματα» της 23-2-2001), χωρίς ν’ αφήσει απ’ έξω και την «απομυθοποίηση της κίβδηλης δημοκρατίας» (βλ. το μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία» (εκδ. ο Μ. Κύρκος), τευχ. Ιουλίου 2007). Παπαγαλάκια: Αρχίστε από τη δική σας απομυθοποίηση και ανοίξτε πόρτες, παράθυρα, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις να μπει στην Ελλάδα φως, περισσότερο φως και καθαρός ζωογόνος αέρας. Βρωμίσαμε. Αθήνα 2/6/2017 Πολιτικές Υποθήκες Πλάτων: «Κάθε διοίκησις, είτε ιδιωτική είναι είτε δημοσία κανένα άλλον σκοπόν δεν έχει παρά να φροντίζει δια το καλύτερον εκείνου που έχει υπό την δικαιοδοσίαν της». Ο ίδιος: «Η φύσις της αδικίας όπου παρουσιάζεται εις την πόλιν.. πρώτον μεν καθιστά ανίκανον εκέινον να αναλάβη καμμίαν επιχείρησιν ένεκα των διχονοιών και των ερίδων τας οποίας γεννά, έπειτα δε του αναπτύσσει την έχθραν και προς τον εαυτόν του, και προς κάθε τι όμοιον του και προς το δίκαιον». Ο ίδιος: «Το άκρον άωτον της αδικίας είναι να θεωρήται κανείς δίκαιος χωρίς να είναι» Ο ίδιος: «Πραγματικώς, φαίνεται πως μας σαγηνεύουν όσα μας εξαπατούν». Ο ίδιος: «Και όστις εξέλθη καθαρός από όλας τας δοκιμασίας, και κατά την παιδικήν και την νεανικήν και την ανδρικήν ηλικίαν, θα τον διορίζωμεν άρχοντα και φρουρόν της πόλεως» (Από «Πολιτεία»).