Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΖΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΟΤΑΝ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Έγραφε ο Ασημ. Πανσέληνος ότι..:< Με όλα τα μέσα μπορούν να υποδουλώσουν τον άνθρωπο, ακόμη και με την ελευθερία>… ενώ κάπου αλλού έλεγε: <Οι άνθρωποι χρειάζονται ψωμί και τραγούδια για να κατακτήσουνε τη ζωή..Και ελευθερία χρειάζονται για να ξεπεράσουν το θάνατο και συμπλήρωνε : < H ελευθερία δεν είναι ιδανικό, αλλά οργανική ανάγκη στον άνθρωπο – ένα ειδοποιό χαρακτηριστικό του. Την κατάντησαν ιδανικό, αυτοί που του την στέρησαν: Οι αρχηγοί του>. Κάπου όμως στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ τελειώνοντας ο Λεωνίδας το λόγο του προς τους Σπαρτιάτες στρατιώτες έλεγε μεταξύ άλλων: < Η ζωή του αληθούς πολίτου πρέπει να τελειώνει ή δια την ελευθερίαν του , ή με την ελευθερίαν του>. Με αφορμή τα παραπάνω και άλλα πολλά περί ελευθερίας , έγραφα κάπου στο πρώτο μου βιβλίο –Τετραδιάστατη Ελευθερία στις Δημοκρατίες των –Ισμών- ότι,,,:< H ελευθερία έχει ως πρωταρχικό στοιχείο το ελευθερόνιο, το οποίο εκδηλώνεται μέσα από τις ψυχικές και πνευματικές δράσεις των ατόμων>. Αυτό έγινε θέμα συζήτησης, γιατί ακουγόταν κάπως παράξενα για πρώτη φορά, αφού επίσης υποστήριζα ότι, το στοιχείο αυτό, ελευθερόνιο , ενυπάρχει και στην ύλη. Μελετώντας στην συνέχεια τις θεωρίες των φυσικών φιλοσόφων, Ηράκλειτου, Πρωταγόρα, Αναξίμανδρου και Αναξιμένη, των αποκαλούμενων και προσωκρατικών, περί θεογονίας και της φύσεως των πραγμάτων σκέφθηκα αυθόρμητα, σύμφωνα με το νόμο περί αντιθέτων, ότι, ενώ ως πρωταρχικό στοιχείο της έννοιας της ελευθερίας ανέφερα , το ελευθερόνιο, άρα, το δουλόνιο, αποτελεί και αυτό κυρίαρχο και πρωταρχικό στοιχείο της ύλης και του πνεύματος, που αποσκοπεί στην διατήρηση και την στασιμότητα της ύλης και του πνεύματος. Σύμφωνα με αυτό που υποστήριζε ο σκοτεινός φιλόσοφος Ηράκλειτος, ότι, <Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει>, σε συνδυασμό και με την έννοια της εντροπίας, περί συνεχούς εξέλιξης του σύμπαντος κόσμου, νομίζω ότι, αυτά τα δυο πρωταρχικά στοιχεία της φύσης, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ζωή των έμβιων και μη έμβιων όντων. Πέραν όμως όλων των ανωτέρω η έννοια της ελευθερίας εκδηλώνεται με πολλές μορφές και σε θεωρητικό και σε πρακτικό επίπεδο. Έτσι στις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις αυτή εκδηλώνεται και υλοποιείται με αποφάσεις αυτών, οι οποίες έχουν άμεσο αντίκτυπο στον συναισθηματικό και πνευματικό πεδίο. Μπορούμε όμως να υποστηρίξουμε, ότι, εμείς ή από μόνη της η φύση ενεργεί πολλές φορές και απελευθερώνει ή δεσμεύει (δουλοποιεί) υλικά στοιχεία της, τα οποία άλλοτε μας ωφελούν και άλλοτε μας βλάπτουν. Αυτές όλες οι συνεχείς μεταβολές έχουν άμεση σχέση με την έννοια του θανάτου ή της ζωής. Για πολλούς ο θάνατος είναι μια νέκρωση, μια απώλεια ένα έρεβος, ένα δυσαναπλήρωτο κενό, ενώ για μερικούς ο θάνατος είναι ανάσταση, απελευθέρωση, μια συνέχιση της εξέλιξης και της ζωής. Τι μας φοβίζει όμως περισσότερο? Ο ΘΑΝΑΤΟΣ.. Ο φόβος του θανάτου. Και αφού ως πρωταρχικό στοιχείο δεχθήκαμε το δουλόνιο, προσωρινά φαίνεται, ότι το στοιχείο αυτό ευθύνεται για την υλική εξαφάνιση της σύστασης του ανθρώπου, όταν επέρχεται, επειδή τον καθιστά ανενεργό, τον βιοαποικοδομεί και τον ανακυκλώνει με τον τρόπο και τους νόμους που η ίδια η φύση γνωρίζει. Φυσικό είναι λοιπόν οι άνθρωποι να φοβούνται περισσότερο από όλα τον θάνατο. Όταν είναι παρών ο θάνατος, το δουλόνιο δεσμεύει την υλική υπόσταση του ατόμου. Την ψυχική του ύπαρξη όμως την δεσμεύει ή την απελευθερώνει? Τι ρόλο παίζει τότε το ελευθερόνιο? Σε αυτό το σημείο οι απόψεις των ανθρώπων διίστανται. Δεν θα μιλήσω για τις διαφορετικές απόψεις και δεν θα υποστηρίξω καμία από αρκετές που υπάρχουν. Θέλω να σταθώ όμως τώρα σε ένα κομβικό σημείο, για να υποστηρίξω, ότι ο άνθρωπος, αν και από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει στην ζωή του εμπειρικά είναι το βίωμα του θανάτου, δυστυχώς ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να δεχθεί αυτό το γεγονός. Μπορεί να δεχθεί τον εγκλεισμό του ισόβια σε ένα κελί μέχρι να πεθάνει δέσμιος και δούλος, τον θάνατο όμως τον φοβάται ακόμη περισσότερο. Εδώ είναι που λέμε πούλησες την ελευθερία σου για ένα κομμάτι ψωμί. Αλήθεια υπήρξαν άνθρωποι που να μας δίδαξαν την καταφρόνια του θανάτου και την απαξίωσή του, εν ονόματι της ελευθερίας? Επειδή τα παραδείγματα μέσα στο ιερό χώρο που κατοικούμε ως Έλληνες είναι αναρίθμητα από την μυθολογία μέχρι τις μέρες μας και έχουμε την πρωτιά στην ελευθεριότητα έναντι όλων των άλλων λαών, θα το υποστηρίξω με δυο ιστορικά στοιχεία, που δεν έχουν να κάνουν με συγκεκριμένους ανθρώπους , αλλά με τον τρόπο λειτουργίας των κοινωνιών που ζούσαν. Πόσοι από μας γνωρίζουμε ότι μέχρι την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου στην Αθήνα και σε όλες τις άλλες πόλεις της Ελλάδας και του ευρύτερου ελληνισμού των αποικιών δεν λειτουργούσαν φυλακές? Πότε άρχισαν να λειτουργούν οι φυλακές? Τι σήμαινε για τους Σπαρτιάτες και πολλούς άλλους Έλληνες ο θάνατος στην μάχη? Τι σήμαινε <το ταν ή επί τας>? Αυτά τα δυο στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα, την παιδεία και τον στοχασμό και την στάση ζωής, που είχαν οι προγονοί μας στην υπεράσπιση της ιδέας ελευθερία. Περιφρονούσαν τον θάνατο μπρος στην ιδέα της ελευθερίας και ο φόβος του θανάτου ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Ένδοξος θάνατος σήμαινε αιωνιότητα, αισχρός ή άτιμος θάνατος σήμαινε ντροπή και καταισχύνη. Και ενώ τα δυο αυτά πρωταρχικά στοιχεία ελευθερόνιο-δουλόνιο, θα συνεχίσουν να λειτουργούν αενάως ερωτοτροπώντας συνεχώς με την ύλη και το πνεύμα, εμείς κάθε φορά επιλέγουμε αν θα ζούμε λεύτεροι ή δούλοι. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, όσοι άνθρωποι δεν μπορούν να αποβάλουν την ιδέα του θανάτου, ποτέ δεν θα μπορέσουν να νιώσουν την ιδέα της ελευθερίας και θα ζουν ως δούλοι. Ένας πρακτικός τρόπος αποβολής του φόβου του θανάτου εξέφραζε το περίφημο απόφθεγμα του Επίκουρου…< Μη φοβάσθε τον θάνατο, όταν αυτός είναι παρών εσείς θα είσθε απόντες και το αντίθετο>. Η έννοια της ελευθερίας εμπερικλείει όλες τις ψυχικές αρετές της ανθρώπινης ύπαρξης και εκφράζει εν πολλοίς την νίκη πάνω στον θάνατο. Η ελευθερία στέκεται με τόλμη, θάρρος και παρρησία απέναντι στον θάνατο και τον αντιμάχεται, γιατί την στασιμότητα και τα δεσμά δεν τα αντέχει. Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά τρακόσια χρόνια σκλαβιά και φυλακή, διαβάζουμε στο θούριο του Ρήγα. Και θα τελειώσω με ένα σύντομο διάλογο από τους παράλληλους βίους του Πλούταρχου..Σε συνομιλία του Θαλή και του Πυθαγόρα τέθηκε το ερώτημα… Και το βεβαιότατον? Ο θάνατος απάντησε ο Πυθαγόρας, αλλά ο Θαλής συμπλήρωσε …. Ουδείς γέρων τύραννος… Το τελευταίο σημαίνει πολλά, το αφήνω για τους δικού σας σχολιασμούς και λογισμούς.. ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!!! ΑΙΓΙΝΑ 15-7-2017 Δ. ΤΣΙΜΠΟΥΡΗΣ