Dimitris Ziamparas Χθες στις 12:26 μ.μ. · ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΙΑΝΟΣ ή ΔΗΜΟΤΙΚΙΣΤΗΣ Χθες ο Πρωθυπουργός έδωσε στον Χατζηνικολάου μια συνέντευξη, η οποία εξελίχθηκε σε τραγική αποτυχία: ανεπίτρεπτη οικειότητα, ασόβαρη θεματολογία, θεατρινίστικη εικόνα. Λόγω απειρίας, αδίκησε κατάφωρα την αδιαμφισβήτητη ηγετική του μορφή. Ξέρουμε καλά από αρχαιοτάτων χρόνων δύο πράγματα: πως το μόνο σταθερό χαρακτηριστικό όλων των ηγετών είναι ο θαυμασμός των άλλων· και πως ο θαυμασμός αυτός είναι ασύμβατος με την οικειότητα. Ας συζητήσουμε το θέμα της ηγεσίας στις δύο παρατάξεις· ο δικομματισμός είναι αρχετυπικός. Ονοματίζουμε τις δύο παρατάξεις: Αριστοκρατικοί και Δημοκρατικοί, όπως στην αρχαία Ελλάδα. Αυτές οι δύο παρατάξεις επ’ ουδενί εκφράζονται από τον ίδιο τύπο ηγέτη. Οπότε οι ιαχές «θέλουμε τον αντι-άλλον», στην καλύτερη περίπτωση, είναι a priori άτοπες και μυωπικές· και στην χειρότερη, προδίδουν έλλειψη παραταξιακής αυτογνωσίας και αυτοπεποίθησης. Ας εξετάσουμε πρώτα την εμπειρία του ηγέτη, στο πεδίο —που αλλού;— της οικονομίας: η μία παράταξη επαγγέλλεται συνήθως την Ανάπτυξη, η άλλη την Αναδιανομή (προφανώς και τα δύο υφίσταται ως στρατηγικές επιλογές και στις δύο παρατάξεις, ιεραρχούνται όμως σε διαφορετικές θέσεις από την κάθε μια). Άρα ο ένας ηγέτης βοηθιέται τα μάλα αν έχει εργασιακή εμπειρία, ενώ ο άλλος κοινωνικούς αγώνες. Μόνο ελαφρόμυαλοι θεωρούν πως μπορεί να επιτευχθεί κοινωνική συνοχή χωρίς αναδιανομή — όπως ακριβώς η αναδιανομή ανύπαρκτων πόρων είναι άνευ νοήματος. Το επόμενο πεδίο είναι αυτό της πολιτικής (ελληνική ανακάλυψη). Και πολιτική σημαίνει Πείθω και Εμπνέω. Προφανώς και τα δύο χρειάζονται, ο απαιτούμενος βαθμός όμως του καθενός εξαρτάται από την εκάστοτε παράταξη. Ο Αριστοκρατικός χρησιμοποιεί τον λόγο (όχι τον ορθολογισμό που είναι κατώτερη μορφή λόγου συγκριτικά με τον ποιητικό ή τον άρρητο) και το όραμα (που είναι περισσότερο μύθος και λιγότερο στόχος) για να πείσει και να πειθαρχήσει στην επίτευξη του κοινού σκοπού. Ο Δημοκρατικός χρησιμοποιεί την γοητεία για να εμπνεύσει και να πετύχει την πλατωνική «ομαιχμία»: δηλαδή όλοι να στρέψουν τις αιχμές των δοράτων τους —της ανταγωνιστικής καθημερινότητας— προς την ίδια κατεύθυνση. Μόνο συναισθηματικά ανάπηροι υποτιμούν την δύναμη της γοητείας και ιδεολογικοί ταλιμπάν του λόγου. Το τελευταίο πεδίο, και το σημαντικότερο, είναι αυτό της προσωπικότητας του ηγέτη. Είναι το σημαντικότερο γιατί η προσωπικότητά του θα τον βοηθήσει να μην χάσει επαφή με την πραγματικότητα. Την μάστιγα όλων των ηγετών διαχρονικά και διακρατικά. Ο Αριστοκρατικός είναι εσωστρεφής, με πλούσιο ηθικό κόσμο ευθυγραμμισμένο με τις αξίες της κοινωνίας τις οποίες και προάγει. Ο Δημοκρατικός είναι εξωστρεφής, που πάντοτε βλέπει την μεγάλη εικόνα και ξέρει την θέση σε αυτήν, την δική του και της κοινωνίας. Πάλι ισχύει και εδώ, πως στον ηγέτη χρειάζονται στοιχεία και από τους δύο χαρακτήρες — όχι όμως στην ίδια αναλογία για την κάθε παράταξη. Οι διανοητικές ικανότητες και η ηθική συγκρότηση δεν είναι απαραίτητα στοιχεία στους πολιτικούς ηγέτες. Η πολιτική είναι αγώνας αντοχής, όχι ταχύτητας· για αυτό συνήθως η χελώνα ξεπερνάει τον λαγό. Μια Ελληνική ιδιαιτερότητα: προβληματίζεται ο Πλούταρχος στην βιογραφία του Περικλή πως μας ξέφυγε και δεν τον «καθαρίσαμε», όπως σχεδόν όλους τους άλλους ηγέτες μας. Το αποδίδει στον χαρακτήρα του Περικλή, τον οποίο δεν τον έβρισκες ποτέ σε κοινωνικές εκδηλώσεις (δεξιώσεις, γιορτές, γάμους), παρά μόνο στην Αγορά. Οπότε δεν προκαλούσε . . . τον φθόνο. Αντιπαράδειγμα, αναφέρει τον Θεμιστοκλή, και αυτός ηγέτης της Δημοκρατικής παράταξης, όπου όμως γύρναγε δεξιά και αριστερά, μην αφήνοντας καμιά εκδήλωση που να μην υπενθυμίσει το πως έσωσε την Αθήνα — κατέληξε εξορία και τελικά αυτοκτόνησε. Και οι δύο πολύ μεγάλοι δημαγωγοί (τον πρώτο, τον μεγαλύτερο ίσως όλων των εποχών, ακόμη τον πληρώνουμε, γιατί χωρίς αυτόν η Αθήνα θα είχε γίνει Ρώμη). Στον αντίποδα, έχουμε δύο ηγέτες της Αριστοκρατικής παράταξης: τον Αριστείδη τον Δίκαιο που τον εξοστρακίσαμε· και τον Μιλτιάδη τον Στρατηγό, που πέθανε άρρωστος στην φυλακή, άδικα καταδικασμένος. Ας έλθουμε στο σήμερα. Έχουμε αντίστοιχα τους Συντηρητικούς με τους Σοσιαλιστές οι οποίοι διανθίζονται, ανάλογα της εποχής, με φιλελεύθερες ιδέες οικονομικού ή κοινωνικού περιεχομένου αντίστοιχα. Ο φιλελευθερισμός από μόνος του δεν μπορεί να αποτελέσει παράταξη, παρά μόνο αυξομειούμενη τάση και αυτοπεριοριστικό φρένο στις συλλογικότητες. Ο λόγος είναι ότι η πολιτική από την φύση της αφορά συλλογικότητες, ενώ ο φιλελευθερισμός ατομικότητες. Για αυτό και όροι όπως «πολιτικός φιλελευθερισμός» ή «εθνικός φιλελευθερισμός» αποτελούν εννοιολογικές αντιφάσεις. Όταν ο φιλελευθερισμός φτάσει να συγκροτήσει παράταξη, η κοινωνία αρνείται την συλλογικότητά της και εκφράζει αυτοκτονικές τάσεις, γεγονός που υποχρεώνει σε κρυπτολοκληρωτικές μεθόδους διατήρησης της εξουσίας. Και να τελειώσουμε με έναν αναμφισβήτητα μεγάλο ηγέτη που το κόμμα του ονομαζόταν —κατ’ ευφημισμό μόνο— «Φιλελεύθεροι», τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο ίδιος ο Κρής πολιτικός: οραματιστής, ανθρωπομέτρης, ανοιχτόμυαλος, ευπροσάρμοστος, οξύνους και επίμονος· χρειάστηκε πολλές φορές να αλλάξει πολιτική. Όπως γράφει γι’ αυτόν το 1936, ο Θεοτοκάς υπήρξε «βασιλικός ως το 1926 και κατόπιν δημοκρατικός, καθαρευουσιάνος στα 1910 και δημοτικιστής στα 1920, φιλελεύθερος πατριώτης στα 1912, ιμπεριαλιστής στα 1920, μετά τον πόλεμο θερμός ειρηνιστής και διεθνιστής, κατά καιρούς οπαδός της λαϊκής κυριαρχίας και αυταρχικός, συντηρητικός και ριζοσπάστης, δεξιός και αριστερός». Ποιανού σημερινού αρχηγού ο χαρακτήρας θα ταίριαζε γάντι σε αυτή την περιγραφή; Μου αρέσει! Μου αρέσει! Τέλειο! Χαχα Ουάου! Λυπάμαι... Έλεος! ΣχολιάστεΚοινοποιήστε Dimitris Tsimpouris ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ…ΠΑΛΙ ΘΑ ΜΟΥ ΦΑΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ…. Η ανάρτησή σου μοιάζει με μικρό δοκίμιο. Τέλος πάντων θα το αντέξω συνήθισα.. Συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους να προσεγγίζουμε ένα θέμα και να το αναλύουμε, έχοντας περιορισμένες πληροφορίες ή γνώσεις πάνω στο θέμα. Τα πρόσωπα που χρησιμοποίησες για σύγκριση, για να αξιολογήσουμε οι απλοί πολίτες, ηγετικές προσωπικότητες του χθες και του σήμερα , αλλά και για να διαχωρίσουμε πολιτικά δυο αιώνιες αντίπαλες κοινωνικές τάξεις (αριστοκρατικούς-δημοκρατικούς και φιλελεύθερους-σοσιαλιστές) , είναι παρακινδυνευμένο. Οδηγούμε τους συμπολίτες μας σε αδιέξοδα και αντιπαλότητες μάλλον. Και εξηγούμαι… Στη χώρα που πατάμε μετά από αγώνες και πάλη, δυο αιώνων περίπου (5ος-6ος π.χ.), των φτωχών, των δασκάλων ,των σοφιστών, των εμπόρων και μερικών επιφανών ανδρών από αριστοκρατικά γένη, που είχαν ανεπτυγμένη την αίσθηση του δικαίου και έχοντας απέναντι τους ισχυρούς γαιοκτήμονες της εποχής εκείνης , καταφέρανε με τον άγνωστο σε πολλούς από μας ,Εφιάλτη του Σοφωνίδους, το 462 π.χ. και φθάσανε στην κορύφωση ή την κατάκτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος και όχι της διακυβέρνηση, που θα υποστήριζε κάποιος σήμερα. Αυτό το άγνωστο σε πολλούς πολίτευμα , την λειτουργία του οποίου αγνοούν οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, τολμούμε και το συγκρίνουμε με τα νέου τύπου αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα της κομματικής και επαγγελματικής απάτης που έστησαν εδώ και πέντε αιώνες οι δήθεν δημοκράτες της Δύσης, με προεξάρχοντες τους Μοντεσκιέ, Ρουσώ, Μάρξ, Ένγκελς, Α.Σμίθ, Κευνς και λοιπούς. Τους δικαιολογώ εν μέρει, γιατί απλά και αυτοί δεν γνώριζαν την πραγματική λειτουργία της δημοκρατίας, αφού αυτή, αναγνώσθηκε για πρώτη φορά μέσα από Την Αριστοτέλους Αθηναίων Πολιτεία που διαβάστηκε για πρώτη φορά το 1891 στο Βερολίνο και μετά στο Λονδίνο. Πρώτον… Η δημοκρατία δεν είχε κόμματα. Δεύτερον ….Δεν είχε ισόβιους επαγγελματίες πολιτικούς. Τρίτον… Εξέλεγε τους 10 στρατηγούς , με τους ταξίαρχους και τους λογιστές και με κλήρωση συμμετείχαν ισότιμα όλοι οι πολίτες στα υπόλοιπα αξιώματα μόνον για ένα χρόνο και μόνο για μια φορά στη ζωή τους. Το <άρχειν και άρχεσθαι εν μέρει (όταν έρθει η σειρά σου με κλήρωση)> και το < αιρετάς μεν τας αρχάς, ολιγαρχικό είναι το πολίτευμα, κληρωτάς δε τας αρχάς δημοκρατικόν είναι το πολίτευμα> ως και το <αρχή άνδρα δείκνυσει>, ήταν οι κορυφαίες ασφαλιστικές δικλείδες του πολιτεύματος . Έχει κανένα στοιχείο σύγκρισης αυτή η δημοκρατία με την σημερινή? Όσον αφορά τις πολιτικές ηγετικές φυσιογνωμίες της παλαιάς εποχής , που αναφέρεις Περικλή, Αριστείδη, Θεμιστοκλή και χίλιους άλλους μπορούμε να αναφέρουμε και τι προσόντα διέθετε ο κάθε ένας, ολίγον ενδιέφερε τους πολίτες, καθόσον όλοι τους ήταν άμεσα ανακλητοί και εάν δεν εφάρμοζαν και δεν εκτελούσαν τις αποφάσεις της εκκλησίας του δήμου περνούσαν αυτόματα από δίκη. Τα μέτρο της εξορίας επίσης είχε θεσπισθεί για όσους αποκτούσαν οπαδούς και δύναμη και υπήρχε κίνδυνος ανατροπής του πολιτεύματος, όπως και έγινε 3 φορές μετά το Πελοποννησιακό πόλεμο. Τέταρτο.. Τις αποφάσεις και τους νόμους τους ψήφιζαν όλοι οι πολίτες. Έδοξε τη βουλή και τω δήμω…. Συμβαίνει κάτι τέτοιο στις σημερινές δημοκρατίες των αντιπροσώπων? Δεν θα συνεχίσω με τις άλλες διαφορές, αλλά θα πω τούτο μόνο.. Τους ηγέτες τους εμπιστεύονται και τους αναδεικνύουν οι πολίτες, οι οποίοι όταν τους αναθέτουν την διαχείριση της εξουσίας και αυτοί μπορούν και φέρουν σε πέρας το έργο που τους ανατίθεται, τότε τους τιμούν ανάλογα. Για όλους τους επόμενους μέχρι σήμερα πολιτικούς ή βασιλείς ή αυτοκράτορες ή δικτάτορες δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο, από το ότι, όλοι λειτούργησαν και λειτουργούν, δικτατορικά, φασιστικά και ως εντολοδόχοι κάποιων ανείπωτων συμφερόντων και ουδείς από αυτούς αισχύνεται, γιατί όλοι τους είναι μειονεκτικοί (κομπλεξικοί)και διεστραμμένοι είτε στο σώμα είτε στο πνεύμα. Ο κόσμος θα ευδαιμονίσει όταν ανακαλύψει ότι….ΥΨΙΣΤΟΝ ΑΓΑΘΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ…ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ,αν και ολιγαρχικός ομολόγησε την αλήθεια…!!! Συγνώμη που κούρασα μερικούς φίλους. Καλό απόγευμα. Μου αρέσει! · Απάντηση · 4 · 22 ώρες Dimitris Tsimpouris Απαντήστε...