ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΙΛΙΑ ΝΟΗΜΑΤΑ... Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλ Τύπος: «Συνταξιοδοτική» «Αποχαιρετισμός στα όπλα»! «Το παρόν φύλλον είναι το τελευταίον μετά 31 χρόνια συνεχούς προσφοράς» Αυτή τη μελαγχολική γνωστοποίηση κάνει η: «Μηνιαία Εφημερίδα για τους Συνταξιούχους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης» (στο κύκνειο άσμα της του μηνός Ιουλίου 2017). Χρόνια και χρόνια η: «Ιδιοκτήτης-Εκδότης-Διευθυντής Λεμονιά-Ευαγγελία Παπανικολάου συμπλήρωνε τα μηνιάτικα ελλείμματα της εφημερίδας για να υπερασπίζεται τα κάθε λογής ατομικά και κλαδικά συμφέροντα του κόσμου της τοπικής αυτοδιοίκησης και των συνταξιούχων ειδικότερα. Χρόνια και χρόνια, νύχτες και ημέρες, ο λογοτέχνης, ερευνητής και συγγραφέας Μιχάλης Στρατουδάκης διέθετε αμισθί τον επιστημονικό και πνευματικό του μόχθο, ως συνταξιούχος ΟΤΑ, να φέρει στο φως τα προβλήματα του κόσμου των συναδέλφων του, να τα φωτίσει, να τα ερμηνεύσει, να τα προβάλει, υπερασπιζόμενος τον μόχθο της εργασίας τους! Εκ των πραγμάτων ήταν υποχρεωμένος να έρχεται σε σύγκρουση με την κάθε φορά εκτελεστική εξουσία και να γίνεται αντιπαθής και άρα να δυναμιτίζει τις πελατειακές σχέσεις εκουσίως. Ήταν μια πολύχρονη συνειδητή επιλογή όχι συνήθης παρά τοις Έλλησι που, κατά κανόνα, δεν ενδιαφέρονται παρά για το σαρκιόν τους και χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο το κόμμα. Ήταν αυτό που περιφρονούσε ο Στρατουδάκης γιατί, πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, ήθελε να είναι ΠΟΛΙΤΗΣ, με την αληθινή έννοια του όρου, η οποία κατά κανόνα είναι η μεγάλη άγνωστη στην Ελλάδα των κοπριτών (το τι είναι και το τι σημαίνει ΠΟΛΙΤΗΣ βλ. το πρόσφατο έργο μου: «Η έννοια του πολίτη στον Αριστοτέλη και στη σύγχρονη Ελλάδα», εκδ. «Το Αντίδοτον» (Γιώργος Δημητρούλιας), Καλαμάτα 2017. Σίγασε, λοιπόν, και η «Συνταξιοδοτική» γιατί δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχοι των ΟΤΑ δεν πλήρωναν την ετήσια συνδρομή των 20 ευρώ!!! Παρακολουθώντας από χρόνια την εφημερίδα διαπίστωνα και την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος για τα γραφόμενα, με τα οποία ο Στρατουδάκης προσπαθούσε να τους ενημερώσει και να τους ξυπνήσει! Σπανίως, πολύ σπανίως, έβλεπε το φως της δημοσιότητας κάποια σκέψη τους ή πρόταση. Κοινωνική χλωροφορμίαση! Θα συνεχίσουν λοιπόν να «ενημερώνονται» από τα «βοθροκάναλα» και τον εξωνημένο Τύπο. Και να τρέχουν στις κάλπες για να ψηφίζουν τους κομματικούς νταβατζήδες! Άντε, γρήγορα, ραντεβού στα θυμαράκια. Έρρωσο Μιχάλη Στρατουδάκη και τους θεσμούς χαιρετισμούς στην ιδιοκτήτρια Λεμονιά Παπανικολάου, που δεν είχα την τιμή να γνωρίσω. Διέθετε τα χρήματα της για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα δυστυχισμένων συνταξιούχων, οι οποίοι ασχολούνται με το «Σερβάϊβορ» του ΣΚΑΪ ή κάπως έτσι! Αθήνα 22/12/2017 Πολιτικές Υποθήκες: Μακρυγιάννης: «Αυτήν οι που καταφάνισαν την πατρίδα, βάνουν τους δούλους τους και κόλακές τους, εκείνους οπούχουν ίσια την αρετή και αγώνες, και τους εγκωμιάζουν εις εφημερίδες κάθε ολίγον και φκιάνουν και ιστορίες». Ο ίδιος: «Οι φίλοι του στουριουγράφου έχουν όνομα, εκείνοι όπου δεν είναι της φατριάς του δεν έχουν όνομα». Ο ίδιος: «Όποιος δεν είναι εις την σημαία του Μαυροκορδάτου, φατριαστής κι’ Αγγλιστής, Κωλέτη και Γαλλιστής, Μεταξά και Ρουσιστής και είναι Έλληνας δια την πατρίδα του και θρησκεία του, αυτά παθαίνει». Ο ίδιος: «Και δια να μιλώ την αλήθεια κατατρέχουμαι κι’ από βασιλέα κι’ από προκομμένους. Θέλουν την Αλήθεια, κι’ όποιος την ειπή κιντυνεύει. Αλήθεια, αλήθεια, πικριά οπού είσαι. Ούτε οι βασιλείς σε ζυγώνουν ούτε οι προκομμένοι. Μόνον ρωτούν για σένα κι’ ύστερα σε κατατρέχουν». («Απομνημονεύματα»)

ΠΕΡΙ ΑΠΑΤΗΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ...ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Η μεγάλη απάτη του δημόσιου χρέους που αλάφρυνε τα χρέη των τραπεζών. Ο καλός φίλος και γνωστός οικονομολόγος Σπύρος Λαβδιώτης -υπέρμαχος της επαναφοράς της δραχμούλας– μου έστειλε μια συνοπτική ανάλυση με τίτλο: «Πως βαπτίστηκαν οι ζημιές των τραπεζών σε Δημόσιο Χρέος». Διαβάζεις και αγανακτείς. Διαβάζεις και απορείς και νιώθεις ηλίθιος μπροστά σ’ αυτό το όργιο που αλέθει λαό, πατρίδα, οικονομία και ηθική. Από το οικονομικό αυτό αποκαλυπτικό ντοκουμέντο μεταφέρω μόνο τούτες τις αράδες και όποιος δεν είναι πολιτικός πίθηκος, θα καταλάβει το μέγεθος της πολιτικής προστυχιάς, των «ηγετών» που ψηφίζουν οι σάπιες λαϊκές μάζες. Αντιγράφω: «Η μετονομασία του χρέους των ιδιωτικών τραπεζών σε δημόσιο χρέος και η μεταβίβαση του στους προϋπολογισμούς του κράτους αποτελεί μια από τις μελανές σελίδες της χρηματοπιστωτικής ιστορίας της Ελλάδας…» Αυτή η πρόστυχη μετακύλιση του χρέους των τραπεζών στις πλάτες του πεινασμένου λαού – καλά του κάνουν αφού το τραβά ο οργανισμός του – ανέρχεται στο αστρονομικό ποσόν των 238 δις ευρώ, μόνο στην περίοδο 2010 – 2012. (Αναλυτικά στοιχεία, με την παράθεση ειδικών νόμων και ποσών δείτε στην ιστοσελίδα του Σπύρου Λαβδιώτη, όπως τη διαβάζετε) Ως προς τον γράφοντα, εδώ και χρόνια διατυπώνει την άποψη ότι: Δεν έχουμε κράτος. Δεν έχουμε Δικαιοσύνη. Δεν έχουμε λαό να διεκδικήσει ούτε την ελευθερία του ούτε την βιολογική του ύπαρξη. (βλ. τα άρθρα μου: «Ο δωσίλογος λαός» στα «Πολιτικά Θέματα» της 18-6-1993, και «Αυτόν το σάπιο λαό ποιος θα τον αγοράσει;», στα «Πολιτικά Θέματα» της 3-10-2003, - «Η μετάλλαξη των Ελλήνων και ο επερχόμενος εθνικός αφανισμός», στα «Πολιτικά Θέματα», της 7-12-2003 και: «Εισαγωγή λαού», στα ίδια, της 9-1-2004). Οι πάντες στη σιωπή. Τώρα ήρθε η ώρα της σκληρής πληρωμής! Έρρωσο Λαβδιώτη! Y.Γ. Μετά τη χάραξη αυτών των γραμμών, ο Λαβδιώτης διαπραγματευόμενος το θέμα «πως οι ζημιές των τραπεζών βαπτίστηκαν Δημόσιο χρέος», σε ομιλία του που έκανε στην ΕΣΗΕΑ, στις 14 Δεκεμβρίου, κατέθεσε και τους συγκεκριμένους νόμους και τα άρθρα τους και κατά τα ποσά των δις ευρώ, «που χορηγήθηκαν στις τράπεζες με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου μέχρι το 2012» και ανέρχονται στο συνολικό ποσό των 238 δις και «υπερβαίνουν τώρα τα 250 δις» (οι αναφερόμενοι νόμοι ψηφίστηκαν στα χρόνια 2010-2012 από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.). Από όσα γνωρίζει ο γράφων, πρώτη φορά στην οικονομική πολιτική των κρατών, οι πεινασμένοι κάνουν ελεημοσύνη στους τραπεζίτες με τόσα αστρονομικά ποσά! Αθήνα 19/12/2017 Πολιτικές υποθήκες Κ. Μαρξ: «Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους, αλλά αντίθετα το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους» Πρόκειται για την μαρξική ερμηνεία της πολιτικής κωλοτούμπας, η οποία γίνεται στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β΄ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 45 επ. στο κεφάλαιο: «Οι Τρόποι διαμόρφωσης της συνείδησης». Κλασσικό παράδειγμα οι χαιρετισμοί της αρχηγού του ‘’νέου’’ ΠΑΣΟΚ και του ‘’ΠΟΤΑΜΙΟΥ’’ στο συνέδριο της Ν.Δ. Γ. Γκεμπελς: «Με την προπαγάνδα πήραμε την εξουσία, με την προπαγάνδα θα την κρατήσουμε». Είναι η μέθοδος την οποία εφάρμοσαν και εφαρμόζουν με θρησκευτική ευλάβεια, όλα τα εν Ελλάδι πολιτικά κόμματα, που ζουν και δρουν κάτω από τον αντιδημοκρατικό οδοστρωτήρα του εθνοκτόνου και κοινωνιοκτόνου λαϊκισμού. (Περισσότερα στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002, σελ. 48 επ. στο κεφάλαιο: «Η Προπαγάνδα στην αρχαιότητα και το σύγχρονο κόσμο»). Δίδαγμα ιστορικό και πολιτικό: Πολιτικό κόμμα χωρίς προπαγάνδα και λαϊκισμό δεν επιβιώνει και δε βλέπει εξουσία χωρίς απάτη. Τα αντιθέτως λεγόμενα είναι διπλή απάτη. Κλασσικό παράδειγμα ο αρχηγός της Ν.Δ. που υπόσχεται λύση όλων των προβλημάτων της Ελλάδας, χωρίς ντροπή.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΨΗ... ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΕΝΟΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ.... Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Η ατελέσφορη έκκληση του μακαριστού Χριστόδουλου – ο μύθος του Δία – η υποκρισία των πιστών και η τιμωρός ώρα του Κιμ Γιονγκ Ουν. Στις 6 Δεκεμβρίου 1992 ο τότε μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος, δημοσιεύει ένα πύρηνο άρθρο κατά της διαφθοράς στην εφημερίδα «Το Βήμα», με τον τίτλο: «Η έκπτωση του Ήθους». Ήταν τότε που με τον παλαίμαχο αγωνιστή και δημοσιογράφο και εκδότη του εβδομαδιαίου περιοδικού «Πολιτικά Θέματα» Κώστα Κύρκο αρχίσαμε την ίδρυση της πρώτης «Κίνησης Ενεργών Πολιτών» στην Ελλάδα. Το κείμενο του μητροπολίτη συγκλονιστικό: Καυτηρίαζε τη σήψη και τη διαφθορά που φούντωνε στην Ελλάδα – τώρα είναι πολύ χειρότερη – και καλούσε τους πιστούς σε αντίσταση! Ο γράφων ως πρόεδρος της Κ.Ε.Π., του απηύθυνε αμέσως την «Ανοιχτή επιστολή - πρόσκληση», η οποία δημοσιεύθηκε ολοσέλιδα στο περιοδικό της 11ης Δεκεμβρίου 1992. Σ’ αυτή την επιστολή – πρόσκληση, που την έστειλα συστημένη στον παραλήπτη, του έγραφα και τούτα: «Το άρθρο σας αποτελεί πραγματικά μια ζείδωρη πνοή, μέσα στο αποπνικτικό νοσηρό πολιτικό μας σύστημα…η σημερινή, άθλια και εθνικά επικίνδυνη κατάσταση, όπως την περιγράφετε οφείλεται, κατά κύριο λόγο στους «εθνικούς» ταγούς…πολύ εύστοχα και παραστατικά κάνετε λόγο για «χορό των κολασμένων» και για θανατηφόρο του ήθους ιό που απειλεί την ουσιαστική μας υπόσταση». Συνέχιζα: «..ο γράφων που πιστεύει πως δεν διαθέτει τα εφόδια εκείνα τα οποία συγκροτούν την έννοια του καλού χριστιανού… και μπορεί κανείς να μη φοβάται το Θεό και να είναι αγαθός, καλός και τίμιος και άρα στην ουσία πραγματικός χριστιανός ενώ το αντίθετο συμβαίνει σε πολλούς που σταυροκοπιούνται…Οι πιο πολλοί αμαρτωλοί της εξουσίας προέρχονται απ’ αυτούς…». Προχωρώντας έγραφα: «Ούτως εχόντων των πραγμάτων εκείνο το οποίο οφείλουμε να επιδιώξουμε είναι η αναστήλωση των κατεδαφισθέντων εθνικών αξιών και εθνικών ιδανικών χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει Ελλάδα…Προς αυτούς τους βασικούς άξονες κινείται και η Κ.Ε.Π…διαβάζοντας κανείς το άρθρο σας έχει την εντύπωση ότι το γράφετε εξ’ ονόματος της Κ.Ε.Π. και συνεπώς το μόνο που μας μένει είναι η κοινή πρακτική δράση… Όταν η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να σιωπά». Καλούσα, λοιπόν, τον Παπά, τον οποίο φαντάστηκα ως νέο Παπαφλέσσα να ανεβαίνει με τη ρομφαία από το Βόλο προς τη Μέκκα της διαφθοράς και να πολεμάμε μαζί τους διεφθαρμένους. Ανταποκρίθηκε αμέσως και τα Χριστούγεννα μου έστειλε χειρόγραφη επιστολή, με θεματολογία, η οποία κατέληγε: «Αποδέχομαι κατά ταύτα την πρόσκληση σας και ελπίζω εις πρώτην συνάντησιν να καταστρώσουμε ένα πρόγραμμα δράσης» και τελείωνε: «Σταθείτε όρθιοι στην έπαλξη σας Μη φοβάσθε τον Αλάστωρα = που λεηλατεί τις ψυχές». Δυστυχώς, όμως, αναζητώντας τον νέο Παπαφλέσσα δεν κατέστη δυνατόν να επικοινωνήσω. Εξαφανίσθηκε. Άγνωστο γιατί! (Την επιστολή μου – πρόσκληση και φωτοτυπία της θερμής απαντήσεως του μακαριστού Ιεράρχη βλ. στο έργο μου: «Κριτικά Κείμενα» εκδ. «Πελασγός» -Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 15-20). Ομολογώ ότι τόσο ο γράφων όσο και ο φίλος και μακαρίτης Κώστας Κύρκος στηρίζαμε πολλές ελπίδες για κάτι καινούργιο στην Ελλάδα με μπροστάρη τον … Παπαφλέσσα! Λίγο αργότερα, επισκεφθήκαμε τον Μίκη Θεοδωράκη στο σπίτι του – μετά την παραίτηση του από το αξίωμα του Υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου - και του προτείναμε ν’ αναλάβει επικεφαλής της προσπάθειας στην κίνηση ενεργών πολιτών. Βρήκε την ιδέα «θαυμάσια» λέγοντας ότι η Ελλάδα «χρειάζεται ένα εθνικό ΣΟΚ», και μας ζήτησε χρόνο μερικών ημερών.(Δεν τον καταγράψαμε με κοριό). Δυστυχώς τον χάσαμε κι αυτόν! (Για το ζήτημα αυτό βλ. το πιο πάνω έργο μου σελ. 21-24, όπου το κείμενο: «Το κίνημα πολιτών του Μίκη»). Και κάποιοι άλλοι ήταν γνώστες της Κ.Ε.Π., που ενδύθηκε με το νομικό μανδύα του Σωματείου (Αριθ. Αποφ. 498/1994) αλλά προτίμησαν, όπως και ο Μίκης, να ιδρύσουν κινήσεις πολιτών μετά από πολλά χρόνια (βλ. το άρθρο μου: «Γιατί απέτυχαν οι κινήσεις πολιτών», στο πιο πάνω έργο μου, σελ. 11-14). Χαμένος χρόνος και απροθυμία νέων ανθρώπων – όχι πολιτών – είχαν ως συνέπεια κοινωνιοκτόνο και δημοκρατιοκτόνο την παραγωγή κοπριτών και όχι αληθινών πολιτών. (Την ανυπαρξία πολιτών βλ. στη σειρά άρθρων μου στα «Πολιτικά Θέματα», από 15-5-1992 έως 26-6-1992, όπου και το κείμενο μου: «Ο Δεκάλογος του Πολίτη» (Αναδημοσιεύονται στον Α΄ τόμο του συλλογικού μου έργου: «Πολιτική και Κοινωνία στην Ελλάδα του Λαϊκισμού», εκδ. «Πολιτικά Θέματα», 2003, σελ. 112-138, με τον γενικό τίτλο: «Η Ελλάδα χωρίς πολίτες»). Οι πολιτικάντηδες αναμασούν τα τελευταία χρόνια τον «πολίτη», ενώ αυτός είναι σπάνιο είδος. Άλλο πολίτης και εντελώς άλλο ο κοπρίτης του Πάγκαλου που «μαζί τα τρώνε»! Με την ευκαιρία, όποιος ενδιαφέρεται να μάθει για το εννοιολογικό και ουσιαστικό περιεχόμενο του πολίτη – ο οποίος γίνεται ενώ ο άνθρωπος γεννιέται – ας δώσει 5 ευρώ να προμηθευτεί το έργο μου: «Η έννοια του πολίτη στον Αριστοτέλη και στη σύγχρονη Ελλάδα» (εκδ. «Το Αντίδοτον» - Γ. Δημητρούλιας – Καλαμάτα, 2017, τηλ. 6938330100) και στον εκδοτικό οίκο «Πελασγός» - Γιαννάκενας, Χαρ. Τρικούπη 14, εντός Στοάς. Με τους κοπρίτες, λοιπόν, και τους «καλούς χριστιανούς», που αναπαράγουν τους πολιτικούς βόθρους σαράντα τόσα χρόνια, οι Έλληνες «είναι πνιγμένοι στα σκατά» - όπως μας είπε ο … σοσιαλιστής Τραπεζίτης Στρος Καν – και η Ελλάδα κατέχει τα σκήπτρα της διαφθοράς και της μίζας στην Υφήλιο εν μέσω απολύτου και πολυεπίπεδης χρεωκοπίας! Πρώτοι και καλύτεροι η πλειοψηφία των Ορθοδόξων Ελλήνων Χριστιανών, οι οποίοι ενώ ορκίζονταν ότι «δεν ζούμε χωρίς το Χ.Ο. στις ταυτότητες», ψήφιζαν και ψηφίζουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ που το κατάργησαν! Ποιος δεν θυμάται τα οργισμένα εκατομμύρια… «πιστών» στα συλλαλητήρια και ποιος δεν θυμάται τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Κ. Καραμανλή (του νεότερου) μετά της συζύγου του να…υπογράφουν εναντίων της καταργήσεως του Χ.Ο.! Γιατί εξαπατούν τόσο ασύστολα το…θρησκευτικό συναίσθημα το οποίο διατείνονται οι ψηφοφόροι τους ότι διαθέτουν; Ποιος κοροϊδεύει ποιόν; Ζούμε, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια σε απόλυτη, πολιτική, κοινωνική και ηθική σήψη, η οποία ανταποκρίνεται στον πανάρχαιο ελληνικό μύθο που λέει: «Περνώντας οι γενιές τραβάνε στο χειρότερο. Θα φτάσει τότε ένας καιρός, που οι άνθρωποι, σε φοβερή κατάντια, θα λατρεύουν τη δύναμη. Θα λένε πως μονάχα η δύναμη είναι δίκιο και το αγαθό κανένας δεν θα σέβεται. Στο τέλος, όταν δε θα υπάρχει αγανάκτηση για το άδικο κι’ ούτε ντροπή μπροστά στην αθλιότητα, ο Δίας θα τους αφανίσει όλους»! Ο μύθος όμως έδινε μια διέξοδο και μια ελπίδα για την αποφυγή του αφανισμού του ανθρώπινου γένους. Κατέληγε: «Κι’ όμως μπορεί να γίνει κάτι. Μπορεί αν οι απλοί άνθρωποι σηκωθούνε και ρίξουνε τους κυβερνήτες που τους ποδοπάτησαν» (Αναφέρεται από τον κοινωνικό φιλόσοφο Εριχ Φρομ στο έργο του: «Η ανατομία της ανθρώπινης καταστροφικότητας» εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα 1977, σελ. 21) Όμως – χρόνια το γράφω – ο γονατισμένος λαός και το αυξανόμενο κουρελοπρολεταριάτο δεν τολμούν να σηκωθούν όρθιοι. Πολιτικάντηδες και μάζες στα..τέσσερα! Εν όψει του γεγονότος ότι η παρακμή και η σήψη της ελληνικής κοινωνίας θα αυξάνουν όλο και περισσότερο μέχρις ασφυξίας από τη μπόχα. Και εν όψει ότι Θεός και Δίας μας σιχάθηκαν και μας εγκατέλειψαν υπάρχει για τον γράφοντα η ελπίδα ενός αξιοπρεπούς θανάτου: Ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιονγκ Ουν -σχήμα λόγου-, να μας ρίξει στην Αθήνα δύο πυρηνικές βόμβες της τελευταίας τεχνολογίας! Καλύτερος ένας «καθαρός» θάνατος από μια ζωή μέσα στο χαμερπές πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που σου πληγώνει την ψυχή και σου προκαλεί αηδία. Είναι καιρός να τελειώνουμε με το επαίσχυντο «Κυλώνειον άγος» των Αθηνών! Αθήνα 12/12/2017

ΚΑΤΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟΥΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ.. Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Μια μαύρη επέτειος. Πως φθάσαμε στον πατριδοκτόνο Δεκέμβρη: 4η Δεκεμβρίου 1944. Η έναρξη των ματωμένων και αδελφοκτόνων «Δεκεμβριανών», που σημάδεψαν την εθνική και πολιτική πορεία της Ελλάδας για πολλές, πολλές δεκαετίες φθάνοντας έως σήμερα και προχωρώντας στο άγνωστο μέλλον. Πως φθάσαμε σ’ αυτό το εθνικό έγκλημα; Να τα βήματα αυτής της πορείας: 1. Ο Άγγλος υπουργός εξωτερικών Αντ. Ήντεν, με την άκρως απόρρητη «Εντολή», προς τους: «Επικεφαλής Γραφείων της Βρετανικής Πηγής Πληροφοριών», με ημερομηνία 12 Ιουνίου 1944 και στοιχεία G 1700, έγραφε και τούτα: «…Ο Γεώργιος Παπανδρέου…είναι ήδη μπλεγμένος τόσο βαθιά με τη βρετανική κυβέρνηση, ώστε ούτε επιθυμεί, αλλά ούτε μπορεί να ανατρέψει τη φορά των πεπρωμένων, που φαίνεται ότι θα τον οδηγήσουν σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ…και έχοντας κερδίσει το ποσόν των 7000 χρυσών λιρών, συμφώνησε να ζητήσει επισήμως, ως ονομαστική κυβέρνηση της Ελλάδος από τις Βρετανικές στρατιωτικές μονάδες να πατάξουν οποιαδήποτε εξέγερση του ΕΛΑΣ και ν’ αποκαταστήσουν την έννομη τάξη…» Προχωρώντας ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, γράφει -και τι δεν γράφει- για το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας εκείνης της εποχής που στεγαζόταν στην λεγόμενη «κυβέρνηση» του Καΐρου: «Ο κ. Γ. Παπανδρέου, ο πλέον ευφραδής και πλέον πειστικός δημαγωγός…Αποτελεί πηγή μεγάλης έκπληξης για μένα το ότι τόσοι πολιτικοί ηλίθιοι έχουν καταφέρει να γλιστρήσουν μέσα στα πολύπλοκα πολιτικά δίκτυα…και να συνεχίσουν…μέσα στην Ελληνική Κυβέρνηση. Αυτοί οι άνθρωποι…μπορεί να γίνουν ταπεινοί δούλοι μας…» Συνεχίζοντας, ωμά, κυνικά και χυδαία, ο Άγγλος υπουργός έγραφε: «Επιπλέον εάν επιτευχθεί διευθέτηση του Κυπριακού σαν εκπλήρωση της μυστικής συμφωνίας του 1941 με την Τουρκία και μεταβιβασθεί η κυριαρχία του νησιού σ’ αυτήν, υπάρχει πιθανότητα να στασιάσουν οι Έλληνες σ’ αυτό και ίσως ο κ. Παπανδρέου – μισθοδοτούμενος – χρειασθεί να υποστηριχθεί τότε με όλα τα μέσα και να κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση και ακόμα καλύτερα να μεθοδεύσουμε την εκλογή του με μια συντριπτική πλειοψηφία…και με εξαγορά Ελλήνων πολιτικών ώστε να επηρεάσουμε το ρεύμα των εκλογών» (Ολόκληρο αυτό το διπλωματικό ντοκουμέντο πρωτοδημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ το 1996 και γνώρισε πολλές αναδημοσιεύσεις στην Αθήνα από αντιστασιακά περιοδικά και από τον Καπετάνιο τους ΕΛΑΣ Θεόδωρο Καλλινό (Αμάρμπεη), στο έργο του: «Διάλογος σε εθνικά προβλήματα του Ελληνισμού», εκδ. ιδίου, Αθήνα 2005, σελ. 535-537 και αναδημοσίευση και σχολιασμό του γράφοντος στο μηνιαίο περιοδικό «Ελληνόραμα», τευχ. Σεπτεμβρίου του 2012, σελ. 17-24). Συμπέρασμα πρώτο: Οι Άγγλοι είχαν πληρώσει τον «Πρωθυπουργό» Γ. Παπανδρέου αναθέτοντάς τον να εξοντώσει τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ. 2. Στο πλαίσιο αυτής της αποστολής του, ο Γ. Παπανδρέου συναντάται μυστικά στη Ρώμη με τον Βρετανό Πρωθυπουργό Τσώρτσιλ στις 21 Αυγούστου 1944, παρισταμένου του Ήντεν, και εκπροσώπου στου βασιλιά Γεωργίου. Στο υποβληθέν υπόμνημα του ο Ήντεν ζήτησε «να σταλούν στην Ελλάδα 10.000 άνδρες για να διατηρηθεί η παρουσία της Βρετανίας στην Ελλάδα» (βλ. «Ντοκουμέντα της Αντίστασης», εκδ. «Το Ποντίκι», Αθηνά 1994, σελ. 168 και 180) Σ’ αυτή τη σύσκεψη, ο Τσώρτσιλ, έδινε οδηγίες στον Γ. Παπανδρέου για «τα μέτρα, που έπρεπε να πάρει στην Ελλάδα, τώρα που προφανώς το ΕΑΜ στάθηκε σούζα» (Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα βλ. το έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύρα Διπλής Δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2000, σελ. 50-51) Συμπέρασμα δεύτερο. Στη Ρώμη είχε, αποφασιστεί το Τσάκισμα της Εθνικής Αντίστασης. 3. Ο Δεκέμβρης και ο ρόλος του Γ. Σιάντου: Γράφει ο Καπετάνιος του ΕΛΑΣ Θ. Καλλίνος (Αμάρμπεης) – που υπήρξε και συνιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ Λάρισας με τον δημοσιογράφο Γιάννη Παπαγαρυφάλλου – στο πιο πάνω έργο του: «Το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη του 1944 έφθασε από την Θεσσαλονίκη στη Μάνδρα Αττικής ένα οπλισμένο τάγμα βρετανών με προορισμό την Αθήνα, όπου ήδη είχαν αρχίσει οι μάχες». Συνεχίζει: «Παίρνω στον ασύρματο τον Γ. Σιάντο που βρισκόταν στην Μονή Κλειστών στη Χασιά και του λέω: Έφτασε το εγγλέζικο τάγμα είμαι έτοιμος με το τμήμα το ΕΛΑΣ να τους αφοπλίσω». Από την άλλη άκρη του ασύρματου ακούγεται ο Σιάντος: «Ας τους να περάσουν». Απαντώ: «Αυτοί θα μας χτυπήσουν στην Αθήνα», αλλά ο γραμματέας του ΚΚΕ επιμένει: «Να περάσουν» (βλ. Καλλίνου οπ. π. σελ. 14) Πέρασαν και πετσόκοψαν τον ΕΛΑΣ στην Αθήνα! Όταν γνώρισα τον Καπετάνιο της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Αμάρμπεη, το καλοκαίρι του 2010, οπότε και μας μοίρασε και το πιο πάνω έργο του, του είπε σε επόμενη συνάντηση: «Γιατί υπάκουσες σε μια προφορική διαταγή που οδήγησε στη συντριβή του ΕΛΑΣ;» Απάντηση του πολεμιστή: «Η ηγεσία!». Γι’ αυτή λοιπόν, την ηγεσία του Σιάντου, ο Ν. Ζαχαριάδης, στην Γ΄ Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, η οποία έγινε εκτός Ελλάδας, μεταξύ 10-14 Οκτωβρίου 1950, θα κάνει λόγο για «τον ύποπτο ρόλο του τότε γραμματέα του ΚΚΕ Γ. Σιάντου» χωρίς ν’ αφήνει απ’ έξω και την «προδοσία» (Τα πρακτικά αυτής Συνδιάσκεψης, δημοσιεύθηκαν τον Αύγουστο του 1951, στο περιοδικό «Νέος Κόσμος», μηνός Οκτώβρη, αριθ. φύλλου 10) 4. Το τηλεγράφημα που δεν έφτασε. Στα πρόθυρα των «Δεκεμβριανών», ο «Παππούς» - Ο γραμματέας της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς Γ. Δημητρώφ γνωρίζοντας προφανώς τη Συμφωνία Τσώρτσιλ – Στάλιν για τις «Σφαίρες Επιρροής» στη Γιάλτα, στέλνει τηλεγράφημα στην εδώ ηγεσία του ΚΚΕ με την εντολή: «Να μην προχωρήσει σε ένοπλη εξέγερση». Δυστυχώς, αυτό ιστορικό τηλεγράφημα έφτασε στον προορισμό του στις 15 Ιανουαρίου, όταν πια είχε χυθεί το αίμα, και είχε δρομολογηθεί η διαβόητη Συμφωνία της Βάρκιζας της 13 Φεβρουαρίου 1945.(Για το μοιραίο αυτό τηλεγράφημα βλ. το έργο του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Γιάννη Ιωαννίδη: «Αναμνήσεις», Αθήνα 1978, σελ. 376-378 και της συντρόφισσας του Ν. Μπελογιάννη Έλλης Παππά στο έργο της : «Μαρτυρίες μια διαδρομής», εκδ. Δ΄ «Βιβλιοθήκη Μουσείου Μπενάκη» Αθήνα 2010. Εκεί χαρακτηρίζει την καθυστέρηση του τηλεγραφήματος ως «περίεργη») και αναφέρεται στον ύποπτο ρόλο του διαχειριστού των τηλεγραφημάτων Βαβούδη ο οποίος βρισκόταν στα Τρίκαλα (σελ. 31-34). Ο ιστορικός Φ. Οικονομίδης γράφει ότι το τηλεγράφημα έφτασε στην ηγεσία του ΚΚΕ στις 17-1-1945 και «συνιστούσε στην ηγεσία του να μην τραβήξει το σχοινί αλλά να δείξει ευλυγισία και ικανότητα χειρισμών για να διατηρήσουν όσο το δυνατόν τις δυνάμεις» (βλ. Φ. Οικονομίδη: «Η Επανάσταση στην Ελλάδα – Το ΚΚΕ και οι ξένοι φίλοι», (Εμφύλιος 1945-1949), εκδ. «Λιβάνι», Αθήνα 2011, σελ. 27 και 37-38). 5. Βασική αιτία των «Δεκεμβριανών» υπήρξε η αφελής (;) υποτίμηση της Συμφωνίας Τσώρτσιλ – Στάλιν, στις 10 Οκτωβρίου του 1944, για τις «Ζώνες Επιρροής», με την οποία η Αγγλία είχε το 90% στην Ελλάδα. Αυτή την άκριτη αφέλεια επισημαίνει και ο ιστορικός της Αριστεράς και συγκρατούμενος στο «Παρθένι» της Λέρου της περίοδο 1968-1970, Τ. Βουρνάς, γράφοντας: «Μια από τις μεγαλύτερες αυταπάτες της ΕΑΜικης ηγεσίας ήταν ότι οι Άγγλοι δεν θα τολμούσαν να επέμβουν στη Δεκεμβριανή διαμάχη» (βλ. το έργο του: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1940-1945», εκδ. «Αφων Τολίδη», Αθήνα 1980, σελ. 441). Ο Τσώρτσιλ, από την πλευρά του, είχε πάρει την Ελλάδα στους ώμους του, απαγορεύοντας στον Γ. Παπανδρέου να παραιτηθεί! Σε τηλεγράφημά του προς τον πρεσβευτή Λήπερ του έγραφε: «Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου…Θέλω τον Παπανδρέου στο Πηδάλιον. Θα του δώσω την πλήρη και ανεπιφύλακτον υποστήριξη μου και της Βρετανικής κυβερνήσεως…», ενώ σε τηλεγράφημα του προς τον Παπανδρέου τόνιζε: «Η συμφωνία μου με τον Στάλιν έχει τηρηθεί πιστά από τους Σοβιετικούς…» Στο ίδιο πνεύμα ήταν και το τηλεγράφημα προς τον Ήντεν: «Μου κάμνει εξαιρετικήν εντύπωσιν μέχρι σήμερον η τιμιωτάτη συνέπεια την οποίαν ο Στάλιν απέφυγεν την ανάμιξιν εις την Ελλάδα» θα τελειώσω με το προς τον στρατηγό Σκόμπυ τηλεγράφημά του, στο οποίο έγραφε: «Να αντιμετωπίσεις τα πράγματα στην Αθήνα ωσάν να είσαι σε κατεχόμενη χώρα» (βλ. Τ. Βουρνά, οπ. π. σελ. 443). Όπερ σημαίνει: φωτιά και τσεκούρι στον κόσμο της Εθνικής Αντίστασης. Έτσι ανασκολοπίστηκε ολόκληρη η Εθνική Αντίσταση, από το Δεκέμβρη, τη Βάρκιζα το πογκρόμ διώξεων που ακολούθησε και τον άπελπι και εγκληματικό εμφύλιο στον οποίο οδηγήθηκε η ηγεσία του ΚΚΕ, διαπράττοντας τεράστιο εθνικό λάθος – έγκλημα, το οποίο ανέδειξε και η λογοτέχνις Ελευθερία Παπαγαρυφάλλου, με το ομότιτλο ποίημά της «Το λάθος το πολιτικό είναι έγκλημα τρανό ξεστρατίζει τη ζωή κι’ ανοίγει εθνική πληγή που για καιρό θα αιμορραγεί. Το λάθος το πολιτικό, τη ζωή σφραγίζει και την κοινωνία πισωγυρίζει». (Ολόκληρο το «λάθος το πολιτικό», δημοσιεύεται στο πιο πάνω έργο μου, σελ. 127). Τελικό συμπέρασμα: Πρακτοριλίκι, εξαγορές πολιτικών, ανευθυνότητες, ακαταλληλότητες πολιτικών και κάθε λογιών εξαρτήσεις σφράγισαν την εθνική μας επώδυνη πορεία για έναν αιώνα τουλάχιστον! Το πολιτικό λάθος ισοδυναμεί με έγκλημα, όπως είπε ο διαβόητος Γάλλος υπουργός εξωτερικών Ταλλεϋράνδος στον Ναπολέοντα εκεί γύρω στα 1801. Για πολιτικά λάθη, μας μιλούν διαρκώς και οι πολιτικάντηδες αυτών των χρόνων, αλλά οι ψηφοφόροι τα συγχωρούν και τα ξεχνούν. Συνέχιζε η αδελφή Ελευθερία στο πιο πάνω ποίημά της: «Το λάθος το πολιτικό πρέπει να είναι δύσκολα συγχωρετό αν και οι άνθρωποι το ξεχνούν αυτό». Γι’ αυτό και έφτασε η Ελλάδα, εδώ που έφτασε διανύοντας τον αιμάτινο κύκλο της: Δεκεμβριανά, Βάρκιζα, διωγμοί, εμφύλιος, αντικομουνισμός, δικτατορία, μεταπολίτευση, διαφθορά, ανθρωπάκια, ανευθυνότητα, ΔΝΤ, χρεοκοπία, πείνα, υποθήκευση της χώρας και εκποίηση των εθνικών τιμαλφών. Παιδευόμαστε όπως ο Σίσυφος! Αθήνα 04/12/2017

ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΙΣΜΑ.... ΠΟΣΟ ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΙ ΓΙΝΑΜΕ.... ΕΝΑΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ... Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Το «Κοινωνικό μέρισμα» και το Κουρελοπρολεταριάτο! Επανέρχεται ξανά η λαοκτόνος κυβέρνηση στην άκρως λαϊκίστική πολιτική της διανομής «Κοινωνικού μερίσματος» σε μια κατηγορία οικονομικά και κοινωνικά εξαθλιωμένων Ελλήνων, τους οποίους δημιούργησε η μνημονιακή της πολιτική και η αχρεία πολιτική των προκατόχων της. Και αφού ρούφηξε κυριολεκτικά με μπουρί το αίμα του λαού δημιουργώντας «πλεονάσματα» έρχεται ξανά να διανείμει ένα φιλοδώρημα με καλαμάκι σε κάποιες τραγικές ανθρώπινες υπάρξεις, για να δείξει την «φιλολαϊκή» της τάχα πολιτική. Πρόκειται για το άκρον άωτον του λαϊκισμού και για μια πελώρια πολιτική απάτη, η οποία θυμίζει ανάλογη πολιτική του Λουδοβίκου Βοναπάρτη στα 1852, την οποία κατήγγειλε με αγανάκτηση ο Μαρξ. Ιδού το γεγονός που συνέβη στο Παρίσι το 1851-52 και επαναλαμβάνεται στην Αθήνα του 2016-2017. Τότε αυτή την πολιτική την ασκούσε ο Βοναπάρτης, τώρα ο Τσίπρας, με τον ίδιο σκοπό: Την εξαπάτηση! Ο Βοναπάρτης, λοιπόν, έδινε ασήμαντες μικροαυξήσεις σε στρατιωτικούς και διάφορα χρηματικά φιλοδωρήματα στους πεινασμένους, γεγονός το οποίο επέσυρε την κατακραυγή του Μαρξ, ο οποίος έγραφε: «Χρήματα σαν δώρα και χρήματα σαν δάνειο, αυτή ήταν η πολιτική που μ’ αυτή είχε την ελπίδα να δελεάσει τις μάζες. Δώρα και δάνεια, σ’ αυτό περιορίζεται η οικονομική επιστήμη του Κουρελοπρολεταριάτου, του καθώς πρέπει και του κοινού. Σ’ αυτό περιορίζονται τα ελατήρια που ήξερε να βάζει σε κίνηση ο Βοναπάρτης» Καταλήγοντας οργισμένος έγραφε ο Μαρξ: «Ποτέ μνηστήρας θρόνου δεν κερδοσκόπησε πιο πρόστυχα στην προστυχιά της μάζας»(βλ. Κ. Μαρξ: «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1978, σελ. 82). Τότε ο Βοναπάρτης, συντελούσε στη χυδαιοποίηση των εξαθλιωμένων για να έχει την εύνοια τους, τώρα οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ κάνουν το ίδιο και για τον ίδιο σκοπό και πλάθουν το αντικοινωνικό Κουρελοπρολεταριάτο και ΟΧΙ τον συνειδητό ΠΟΛΙΤΗ. Όμως με κουρελούδες δεν σκεπάζονται οι πληγές της κοινωνίας που ανοίγει ο Τσίπρας. Αυτοί μαζί με τους άλλους κοινωνικούς τους εθνικούς νεκροθάφτες που υπέγραψαν τα μνημόνια, έχουν το θράσος να επικαλούνται και την ανύπαρκτη πια αξιοπρέπεια των συτιζομένων από τα καζάνια των δήμων και της εκκλησίας. Μια αξιοπρέπεια, για την οποία ο Γερμανός διανοητής Γκέτε (1749-1832), αναδεικνύοντας το ανθρώπινο μεγαλείο της είπε: «Ήρθε ο καιρός ν’ αποδείξουμε με πράξεις ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ισούται με το μεγαλείο των θεών». Πολιτικάντηδες εκμαυλιστές της καταχρεωκοπημένης Ελλάδας, όπως την καταντήσατε, το ανθρώπινο μεγαλείο της αξιοπρέπειας δεν πραγματώνεται με τους λαϊκίστικους εκμαυλισμούς των πεινασμένων! Αν δεν αντισταθούμε κι’ αν δεν εξεγερθούμε για την ανατροπή του χυδαίου πολιτικαντισμού θα ψοφήσουμε. Όσο για την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έστρωσαν το δρόμο για το νεκροταφείο της Ελλάδας δεν δικαιούνται να παριστάνουν τον τιμητή. Αθήνα 28/11/2017 Πολιτικές Υποθήκες: Μακρυγιάννης: «Όσο πιστεύουν τους κόλακες κι’ απατεώνες, τους γλυκόγλωσσους, οι βασιλείς κι’ οι άλλοι σημαντικοί, το 0υ διαβόλου το φόρεμα θα φορέσουν κι’ εκείνοι». Ο ίδιος: «Κι αυτήνη η πατρίδα δε λευθερώθη με παραμύθια, λευθερώθη μ’ αίματα και θυσίας κι’ απ’ αυτά έγινε βασίλειον». Ο ίδιος: «Όχι να βραβεύονται ολοένα οι κόλακες, κι οι αγωνισταί ν’ αδικιώνται ότι όταν σκοτώνονταν οι αγωνισταί, αυτοί κοιμόνταν». Ο ίδιος: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στεργόμαι να μου βγάλη και τα δύο μου μάτια. Ότι να είμαι στραβός, κι’ η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ‘χω, στραβός θα να είμαι». Ο ίδιος: «Ποιός έκανε το εμποριόν του και δεν έλαβε μέρος εις τον πόλεμον. Ποιός τήραγε το εμπόριον του και τώρα ζητεί δικαιώματα;». Ο ίδιος: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και πλέον μικρότεροι άνθρωποι».

ΛΕΤΕ ΝΑ ΠΑΣΧΕΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ?? ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ.. Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Ανύπαρκτη η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα! Αυτό το συμπέρασμα έβγαλα ακούγοντας την Τ. Πρόεδρο της Βουλής Κωνσταντοπούλου στη δίωρη συνέντευξή της στο δημοσιογράφο Λιάτσο, στο κανάλι Contra, τη Δευτέρα το βράδυ της 17 Ιουλίου (Η εκπομπή ήταν επαναληπτική του Μαρτίου). Δύο δεκαετίες και το μέγα σκάνδαλο της ΖΗΜΕΝΣ, κινδυνεύει να παραγραφεί από πράξεις, παραλήψεις και «αμέλειες» της ελληνικής Δικαιοσύνης! Απίστευτο αλλά αληθινό! Τι λένε οι δικαστικές ενώσεις που διαμαρτύρονται όταν η κυβέρνηση κράζει τους δικαστές; Νομίζουν ότι τρώμε όλοι χορτάρι, στην Ελλάδα και ανήκουμε σ’ εκείνους τους υποκριτές – και ενδεχομένως ενόχους – που ωρύονται για την «ανεξαρτησία» της; όταν ληστεύεις ένα λαό αθωώνεσαι ή δεν δικάζεσαι για λόγους.. παραγραφής! Όταν βάζεις ένα γκαζάκι σε γραφείο υπουργού, μέσα σε κατσαρόλα τρως ισόβια! ΟΧΙ! Αυτό ΔΕΝ είναι Δικαιοσύνη! Κύριοι δικαστές: Διαβάζετε ανάποδα τους ποινικούς νόμους! Αθήνα 14/11/2017 Πολιτικές Υποθήκες: Μακρυγιάννης: «Όσο πιστεύουν τους κόλακες κι’ απατεώνες, τους γλυκόγλωσσους, οι βασιλείς κι’ οι άλλοι σημαντικοί, του διαβόλου το φόρεμα θα φορέσουν κι’ εκείνοι». Ο ίδιος: «Κι αυτήνη η πατρίδα δε λευθερώθη με παραμύθια, λευθερώθη μ’ αίματα και θυσίας κι’ απ’ αυτά έγινε βασίλειον». Ο ίδιος: «Όχι να βραβεύονται ολοένα οι κόλακες, κι οι αγωνισταί ν’ αδικιώνται ότι όταν σκοτώνονταν οι αγωνισταί, αυτοί κοιμόνταν». Ο ίδιος: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στεργόμαι να μου βγάλη και τα δύο μου μάτια. Ότι να είμαι στραβός, κι’ η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ‘χω, στραβός θα να είμαι». Ο ίδιος: «Ποιός έκανε το εμποριόν του και δεν έλαβε μέρος εις τον πόλεμον. Ποιός τήραγε το εμπόριον του και τώρα ζητεί δικαιώματα;». Ο ίδιος: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και πλέον μικρότεροι άνθρωποι».

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ...ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ.. Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Ο Επίκουρος, το Κοινωνικό Συμβόλαιο του Ζ. Ρουσσώ και οι Μαρξ-Ένγκελς Του πολίτη Π.Λ. Παπαγαρυφάλλου (Με αφορμή το άρθρο του Χρήστου Γ. Μαλτέζου για τον Επίκουρο) Όπως είναι γνωστό στη θεωρία των πολιτικών επιστημών, επικράτησε η άποψη ότι ο Γαλλοελβετός φιλόσοφος Ζ.Ζ. Ρουσσώ (1712-1778) είναι ο θεμελιωτής του περίφημου Κοινωνικού Συμβολαίου το οποίο ανέπτυξε με ιδιαίτερη έκδοσή του (βλ. π.χ. το ομότιτλο έργο του, που εκδόθηκε στη Θες/νίκη το 1978 από τις εκδ. «Γ. Σφακιανάκη»). Αυτή την άποψη είχε και ο γράφων για πολλές δεκαετίες έως ότου ξαναδιαβάζοντας με περισσότερη επιμέλεια τους Μαρξ-Ένγκελς, στάθηκε σε τούτη τη φράση τους, η οποία ανατρέπει την πιο πάνω υιοθετηθείσα άποψη. Γράφουν: «Στον Επίκουρο βρίσκομε για πρώτη φορά την ιδέα μιας σύμβασης που δένει αμοιβαία τους ανθρώπους, ένα κοινωνικό συμβόλαιο (συνθήκη) που να χρησιμεύει για θεμέλιο στην Πολιτεία» (βλ. τομ. Α’, εκδ. «Αναγνωστίδη» Αθήνα Χ.Χ σελ. 156 όλες οι υπογραμμίσεις του γράφοντος). Το πόσο δίκαιο είχαν οι συγγραφείς της «Γερμανικής Ιδεολογίας» είναι και ετούτα τα γραφόμενα από τον Επίκουρο στο «Περί Δικαιοσύνης και Κοινωνικών Σχέσεων» Κεφάλαιο: «Το δίκαιο που πηγάζει από τη φύση είναι σύμβαση προς το κοινό συμφέρον, που έχει σκοπό να μην βλάπτουν και να μη βλάπτονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Δεν υφίσταται ούτε δίκαιο ούτε άδικο για όσα πλάσματα δεν μπόρεσαν να συνάψουν συνθήκες, ώστε να μη βλάπτουν το ένα το άλλο και να μην βλάπτονται. Το ίδιο συμβαίνει και με τους λαούς που δεν μπόρεσαν να συνάψουν συνθήκες … Η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι καθ’ αυτό, αλλά είναι μια συνθήκη ανάμεσα στους ανθρώπους, να μη βλάπτει ο ένας τον άλλο και να μη βλάπτονται στις συναναστροφές τους σε οποιοδήποτε τόπο και χρόνο». Σε άλλα σημεία της διδασκαλίας του, ο ιδρυτής του Κήπου, που ήταν το φιλοσοφικό εργαστήριο στις παρυφές των Αθηνών, δίδασκε ότι: «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο» θα δημιουργούσε ένα ανώτερο ηθικό και πολιτικό αίτημα για ένα άλλο κόσμο» και ότι «οι νόμοι υπάρχουν όχι για να μην αδικούν οι σοφοί αλλά για να μην αδικούνται», προσθέτοντας πως «οι σοφοί δεν αδικούν και οι βλάβες που προξενούν οι άνθρωποι οφείλονται στο μίσος, το φθόνο ή στην περιφρόνηση». Αυτά λοιπόν, και πολλά άλλα για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας δίδασκε ο Επίκουρος στον Κήπο και «αυτή η επικούρεια παιδεία (αγωγή)», γράφει ο βιογράφος του Γ. Ζωγραφίδης, «συνιστούσε τον τρόπο ζωής της κοινότητας των επικουρείων όπου συνάπτονταν σχέσεις στηριζόμενες στη φιλία, η οποία αποτελούσε την κατ’ εξοχήν αρετή ανάμεσά τους» (βλ. Γ. Ζωγραφίδη: «Επίκουρος-Ηθική. Η θεωρία της ψυχής, εκδ. «Το Βήμα», Αθήνα 2015, (σελ. 163, 39-40, 430-431. Όλες οι υπογραμμίσεις του γράφοντος). Απ’ όλα αυτά – και όχι μόνο- προκύπτει ότι πρώτος ο Επίκουρος διατύπωσε τη θεωρία του Κοινωνικού Συμβολαίου και αυτό το γνώριζαν οι συγγραφείς της Γερμανικής Ιδεολογίας (Μαρξ – Ένγκελς) και γι’ αυτό δεν αναφέρθηκαν στον Ζ. Ρουσώ, ο οποίος είχε προηγηθεί απ’ αυτούς μερικές δεκαετίες και συνεπώς δεν είχαν κανένα λόγο να προτάξουν τον Επίκουρο σ’ αυτό το ζήτημα. Δεν γνωρίζω αν ο Ρουσώ αντέγραψε τον Επίκουρο – όπως συχνά συμβαίνει με μεγάλους φιλοσόφους οι οποίοι συλλαμβάνονται να αντιγράφουν τους αρχαίους Έλληνες χωρίς να αναφέρουν τις πηγές τους – αναγνωρίζω ότι ο Κ. Μαρξ γνώριζε άριστα Αρχαία Ελληνικά και ήταν βαθύς γνώστης όχι μόνο της αρχαιοελληνικής γραμματείας γενικά αλλά και της φιλοσοφίας ειδικότερα. Το γεγονός αυτό συνάγεται απ’ αυτή τούτη τη διδακτορική του διατριβή την οποία κατέθεσε το 1841 σε Γερμανικό πανεπιστήμιο η οποία είχε τον τίτλο: «Διαφορά της δημοκρίτειας και επικούρειας φυσικής φιλοσοφίας» (εκδόθηκε στην Αθήνα το 1983 από τις εκδόσεις «Γνώση»). Μάλιστα ως μόττο της διατριβής του είχε τούτη τη ρήση του Σάμιου φιλοσόφου Επίκουρου (341-270 π.χ.): «Δεν είναι ασεβής εκείνος που απορρίπτει τη γνώμη του πλήθους για τους θεούς, αλλά εκείνος που δέχεται τη γνώμη του πλήθους για τους θεούς» (βλ. Κ. Μαρξ: «Κριτική της φιλοσοφίας του δικαίου του Χένγκελ», εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα χ.χ, σελ. 85). Να σημειωθεί ακόμη ότι ο Μαρξ, στη διατριβή του αυτή παραθέτει και ένα τετράστιχο από τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, γράφοντας: «ο Προμηθέας είναι ο πιο ευγενικός από τους αγίους και μάρτυρες στο ημερολόγιο της φιλοσοφίας» (βλέπε οπ.π. σελ. 86). Των πραγμάτων ούτως εχόντων θα πρέπει να πω ως προς το ότι ο Μαρξ γνώριζε περισσότερα για την αρχαιοελληνική γραμματεία από τον Ρουσώ και ότι συνεπώς η επί του προκειμένου γνώμη του βαρύνει περισσότερο ως προς την καταγωγή του Κοινωνικού Συμβολαίου. Όμως, μια και ο λόγος για την απόρριψη της γνώμης των πολλών, από τον Επίκουρο, για τους θεούς – την οποία ασπάστηκε και ο Μαρξ – πρέπει να σημειώσω παρεμβατικά ότι μ’ αυτή του την αποδοχή ο θεμελιωτής της κοσμοθεωρίας του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, δεν έδινε και τόση μεγάλη σημασία σ’ αυτούς, τους πολλούς, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι έδινε το ιστορικό προβάδισμα στις μάζες ως προς την πορεία του ιστορικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, πράγμα το οποίο δεν είναι απόλυτα σωστό (Για το ρόλο των μαζών και της προσωπικότητας στην ιστορία βλ. το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Πελασγός» - Γιάννης Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 334 – 390, όπου τα κεφάλαια: «Μάζες, προσωπικότητα, αληθινοί πολίτες» και «Η μαρξική αντίφαση για το ρόλο των μαζών και της προσωπικότητας στην ιστορία»). Μ’ αυτή την ευκαιρία επεκτείνω την καταγραφή των φιλοσοφικών απόψεων του Επίκουρου, όπως τις καταγράφει ο βιογράφος του Γ. Ζωγραφίδης, ο οποίος τον χαρακτηρίζει ως φιλόσοφο της σαφήνειας και της νοηματικής ακρίβειας, όπερ σημαίνει ότι ο Σάμιος φιλόσοφος υπήρξε από τους πρώτους αντιλαϊκιστές, αφού τα χαρακτηριστικά αυτά γνωρίσματα δρουν εναντίον του λαϊκισμού (βλ. το έργο μου: «ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Έργο», Αθήνα 2002 σελ. 139 – 146, όπου το Κεφάλαιο: «Ο ανούσιος λόγος»). Από τον βιογράφο του, λοιπόν, μαθαίνουμε ότι ο Επίκουρος, ως μαθητής, διάγοντας το 14 έτος της ηλικίας του, στο μάθημα της κοσμογονίας, ακούγοντας τον δάσκαλο να λέει: «Όλα έγιναν από το χάος: πρώτα η γη και μετά οι θεοί», οπότε θέτει το ερώτημα: «και το Χάος πως έγινε; Και τι υπήρχε πριν από το Χάος;» Ο δάσκαλος του απαντά: «Καλή η ερώτηση αλλά που να σου εξηγήσω…Για περισσότερα, ειδικοί είναι οι φιλόσοφοι». Έτσι, ξεκίνησε ο πρώιμος φιλοσοφικός στοχασμός του Επίκουρου και αυτές οι αναπάντητες ερωτήσεις του εφήβου μαθητή υπήρξε ο καμβάς πάνω στον οποίο στοχάστηκε ο μετέπειτα φιλόσοφος (βλ. Γ. Ζωγραφίδη : σελ. 43). Ώστε λοιπόν, εξ απαλών ονύχων ο Επίκουρος αναζήτησε την αλήθεια των πραγμάτων, των όντων και της επιστήμης, γεγονός το οποίο ο Δρ. Χημείας, Χρήστος Γ. Μαλτέζος απέδωσε με το άρθρο του, το οποίο είχε ως τίτλο: «Ο Επίκουρος κατά της ψευδοεπιστήμης», παραθέτοντας και τούτη την άποψη του φιλοσόφου: «Δεν πρέπει να μελετούμε τη φύση με αξιώματα κενά περιεχομένου και αυθαίρετους νόμους». Ο εν λόγω αρθρογράφος θα προσθέσει και τούτη την άποψη του Επίκουρου: «Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν γελοία τις λέξεις δίνοντάς τους οποιοδήποτε άλλο νόημα εκτός από αυτό που έχουν, συμπίπτοντας με τον προηγηθέντα Θουκιδίδη (460 – 396 π.χ.), ο οποίος διατύπωσε τη γνωστή αφοριστική του άποψη: «Οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τις αίσχιστες πράξεις τους μετατρέπουν το νόημα των λέξεων» (βιβλίον Γ’ 82.10). Πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς, το οποίο ο Χρήστος Γ. Μαλτέζος χαρακτηρίζει ως «μασκάρεμα της ψευδοεπιστήμης», η οποία χρησιμοποιεί τις γενικές και αφηρημένες λέξεις «πιθανότητα, αβεβαιότητα, σχετικότητα, έτσι ώστε να αφήνουν περιθώρια για υποθέσεις». Θα έλεγε κανείς ότι εδώ ανακύπτει το πελώριο και θανάσιμο πρόβλημα του λαϊκισμού τον οποίον πρώτος καταπολέμησε ο Επίκουρος απαιτώντας σαφήνεια και κριτική σκέψη στον εκφερόμενο ή διατυπωμένο λόγο, όπως αυτά τα ανέδειξε ο Διογένης Λαέρτιος (Γ’ αιώνα μ.χ.) στο έργο του: «φιλοσόφων Βίοι», γράφοντας: «Επίκουρος εν τω περί ρητορικής αξίας μηδέν άλλο ή σαφήνεια απαιτεί». Για τον λόγο αυτό, ο φιλόσοφος της σαφήνειας και πολέμιος του λαϊκισμού, ασκούσε δριμύτατη κριτική κατά των Σοφιστών οι οποίοι «μιλούν σε πανηγυρικές εκδηλώσεις χωρίς να καταφέρνουν να καταλάβουν ούτε αυτά που λένε οι ίδιοι», (βλ. Γ. Ζωγραφίδη, οπ.π. σελ. 237 και 243). Πρόκειται για τον διαβόητο λαϊκισμό ή την κατά τον Αριστοτέλη ασέλγεια των δημαγωγών, την οποία όλοι οι πολιτικάντηδες εξορκίζουν αλλά πιστά τον εφαρμόζουν, όπως αυτό το αντιδημοκρατικό και αντικοινωνικό φαινόμενο το αναδεικνύω στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», (εκδ. «Έργο», Αθήνα 2002). Εκεί καταγράφονται και ερμηνεύονται τα συστατικά στοιχεία του Λαϊκισμού: Ασάφεια, θολούρα, ξύλινος λόγος, αδολεσχία, κ.τ.λ. με την παράθεση ντοκουμέντων που αποδεικνύουν ως αρχιλαϊκιστή τον Ανδρέα Παπανδρέου, που τον ακολούθησε όλο το ΠΑΣΟΚ. Εκεί παρατίθενται και στοιχεία ειδικής έρευνας, η οποία παραθέτει ακαταλαβίστικο πολιτικό λόγο από ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ – νυν φυλακισμένα για μίζες - , ο οποίος «είχε την ικανότητα να μιλά για ώρες χωρίς να λέει τίποτα» (βλ. «Ελευθεροτυπία», της 12-11-1993 ή το παραπάνω έργο μου σελ. 143). Πρόκειται για μια εθνοκτόνο και λαοκτόνο πολιτική μέθοδο, η οποία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την αληθινή έννοια του πολίτη, όπως αυτός προσδιορίστηκε από τον Αριστοτέλη, ως «μετέχοντα κρίσεως και αρχής» («πολιτικά», Γ’ 1275). Πρόκειται για τον Πολίτη – Οπλίτη, όπως αυτός είχε σφυρηλατηθεί μέσα από την καθημερινή του ενεργό συμμετοχή στα δρώμενα της Πολιτείας μιλώντας στην Πνύκα. Πρόκειται για τον Πολίτη, και όχι τον σημερινό Κοπρίτη, του οποίου κύριο χαρακτηριστικό είναι ο σαφής, θαρραλέος και τσεκουράτος λόγος όπως τον στιχούργησε η λογοτέχνιδα Ελευθερία Παπαγαρυφάλλου, στον «Ύμνο του Πολίτη» που λέει και τα εξής: «Πολίτη, ψυχή της πολιτείας και κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, Ο λόγος σου να είναι τσεκουράτος, σαν αστροπελέκι, φωτιά και φως γεμάτος. Κόκκαλα να τσακίζει, γερά θεμέλια να χτίζει. Ο θολός λαϊκισμός τη σκέψη σου να μη νοθεύει. Τον καθάριο λόγο η γλώσσα πάντα να γυρεύει. Μην ξεχνάς πως ο λόγος ο αληθινός μεταμορφώνει τον κόσμο και τον σπρώχνει εμπρός, γίνεται οδηγός και φως.» (Συντάχθηκε για την Πρώτη «Κίνηση Ενεργών Πολιτών», και πρωτοδημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» της 5-3-1993 και αναδημοσίευση στην ποιητική της συλλογή: «Σκόρπιες Εικόνες», εκδ. «Πολιτικά Θέματα», Αθήνα 2004, σελ. 122). Επανέρχομαι στον Χρήστο Γ. Μαλτέζο, ο οποίος αναδιπλώνοντας τον φιλοσοφικό στοχασμό και τον κρυστάλλινο λόγο του Επίκουρου μας παραθέτει μια από τις θεμελιώδεις σκέψεις του, που είναι η κριτική, υποδεικνύοντας ότι: «Άλλη ελπίδα δεν υπάρχει παρά να μπορείς να ξεχωρίζεις και να κρίνεις τα ψεύδη από τις αλήθειες και να αντιλαμβάνεσαι ποια είναι τα κίβδηλα και ποια τα άξια και ανόθευτα, όπως οι αργυραμοιβοί». Ο Χρήστος Μαλτέζος ερμηνεύοντας – πολύ ορθά – αυτή την επικούρεια θέση, γράφει και τα εξής: «Η κριτική σκέψη είναι βασικό στοιχείο της Επιστήμης, που όμως λείπει από την ψευδοεπιστήμη», προσθέτοντας ότι: «Η αληθινή κριτική χαρακτηρίζεται από αδιάσειστα, ποιοτικά στοιχεία, όπως τη σαφήνεια, την ακρίβεια, την πιστότητα, τη συνέπεια, την ορθή απόδειξη». Στο θεμελιώδες ζήτημα της Κριτικής ο Επίκουρος συμπορεύεται τόσο με τον Αριστοτέλη που επιζητούσε από τον πολίτη να χρησιμοποιήσει την κριτική σκέψη, όσο και με τον Πλάτωνα, ο οποίος θεωρούσε την κριτική ως υψίστη ατομική και κοινωνική λειτουργία, γράφοντας στον «Σοφιστή», ότι «όποιος δεν δέχεται την κριτική είναι κακόμορφος, απαίδευτος και ακάθαρτος» (βλ. «Σοφιστής» εκδ. «Ζαχαρόπουλος», Αθήνα 1940, σελ. 227) Πρόκειται για ένα πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο το οποίο συνεπάγεται δυσμενείς επιπτώσεις στις διαχρονικές εξουσίες, οι οποίες δεν στέργουν στην άσκηση κριτικής επιδιώκοντας κατά κανόνα τους επαίνους (βλ. το άρθρα μου: «Η αξία της κριτικής στα Κόμματα», στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», της 26-2-1992). Όμως η αληθινή συμμετοχή στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, γράφει ο αείμνηστος Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Γεώργιος Βλάχος «προϋποθέτει το απόλυτο δικαίωμα ελεύθερης κρίσεως, επικρίσεως και αμφισβητήσεως» (βλ. το έργο του «Η πολιτική σκέψη στην αρχαία Κίνα», εκδ. «Παπαζήσης», Αθήνα 1977, σελ. 131). Πρόκειται για ουσιαστικά λειτουργικά στοιχεία του ανθρώπου και ιδιαιτέρως του αληθινού πολίτη, που θα πρέπει να αρνείται να μετατρέπεται σε δοχείο υποδοχής άκριτων ιδεών και αποφάσεων. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο φαινόμενο το οποίο προκαλεί τον σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα στον ισχυρό και τον αδύνατο, ανάμεσα στην εξουσία και τον πολίτη, γιατί η άσκηση κριτικής, η μετά παρρησίας διατύπωσης γνώμης έχει δυσμενείς συνέπειες, αφού, όπως έλεγε και ο εκ των πρωταγωνιστών του διαφωτισμού Βολταίρος: «Η άσκηση κριτικής δημιουργεί πολλούς εχθρούς» (βλ. το άρθρο μου: «Ο ηρωισμός της γνώμης», στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία» του Σεπτεμβρίου 2005 και αναδημοσίευση στο έργο μου: «Κριτικά Κείμενα», εκδ. «Πελασγός» - Γιάννης Γιαννάκενας, Αθήνα 2012, σελ. 51-57). Μπορούμε να πούμε ότι ο Επίκουρος πολέμησε την ψευδοεπιστήμη κάνοντας χρήση της κριτικής και της εμπειρίας, στοιχεία που συνιστούν την Επικούρεια φιλοσοφία, τα οποία αναδεικνύει ο Χρήστος Γ. Μαλτέζος στο κείμενό του: «Ο Επίκουρος κατά της ψευδοεπιστήμης» (Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό: «Ο Κήπος του Επίκουρου», τεύχος Η’). Πόσοι και πόσοι Έλληνες και αλλοδαποί φιλόσοφοι δεν άντλησαν διδάγματα από τον Σάμιο φιλόσοφο που δίδασκε ότι «από τα αισθητά φαινόμενα πρέπει να καταλήγουμε σε συμπεράσματα για τα αόρατα» (βλ. το άρθρο του Χρήστου Γ. Μαλτέζου) Το αντιεπιστημονικό είναι ότι αρκετοί από αυτούς δεν μνημονεύουν τις πηγές τους. Συνεπώς, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο Επίκουρος κατατάσσεται ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους οι οποίοι υπήρξαν θεμελιωτές της αισθησιαρχίας ως αρχικής πηγής των γνώσεων. Αξίζει να σημειωθεί και το γεγονός ότι ο Μαρξ θα γράψει γι’ αυτόν: «Ο Επίκουρος είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας διαφωτιστής και υλιστής φιλόσοφος, συνεχιστής του Δημόκριτου» προσθέτοντας: «Ο Επίκουρος και ιδιαίτερα ο οπαδός του Λουκρίτιος επέδρασαν πολύ στην ανάπτυξη του υλισμού του 17ου και 18ου αιώνα» (βλ. «Φιλοσοφικό Λεξικό» των Ρόζενταλ –Γιουντίν, πρώτη έκδοση Μόσχα 1945 και επανέκδοση στην Αθήνα από «Γιάννη Οικονόμου», 1956). Στο ίδιο λεξικό αναφέρονται και οι υλιστές – αισθησιοκράτες: όπως ο Τ. Λοκ (1632 – 1704), ο οποίος θεωρείται εκπρόσωπος του Βρετανικού εμπειρισμού (βλ. π.χ. το έργο του: «Δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση», εκδόσεις «Αναγνωστίδη», Αθήνα χ.χ. και τον Σκοτσέζο Ν.Τ. Χιουμ (1711 – 1776), του οποίου το έργο υπό τον τίτλο: «Ο άνθρωπος και η εμπειρία», εκδόθηκε από τις ίδιες εκδόσεις χ.χ.). Είναι προφανέστατο ότι οι εν λόγω υλιστές – εμπειριστές φιλόσοφοι είχαν υπόψη τους τα έργα του Επίκουρου χωρίς να τα αναφέρουν, Συνηθισμένο φαινόμενο. Καταλήγοντας προσθέτω δυο ακόμη ενδιαφέροντα σημεία από τη διδασκαλία του Επίκουρου. Το πρώτο αφορά την περί ηθικής διδασκαλία του, στην οποία, αυτός ο υλιστής δίδασκε την απλότητα, την εγκράτεια και την λιτότητα, την οποία εφάρμοζε στον εαυτό του. Έγραφε: «Μου αρκεί λίγο νερό και μια φέτα τυρί με ψωμί» (βλ. Γ. Ζωγραφίδη, οπ.π. σελ. 97) Το δεύτερο σημείο αφορά τη διδασκαλία του για την μετά θάνατον ζωή, για την οποία ως γνήσιος υλιστής δίδασκε: «μετά θάνατο ζωή δεν υπάρχει γιατί αυτό που έχει αποσυντεθεί δεν αισθάνεται, και αυτό που δεν αισθάνεται δεν είναι τίποτα για μας» (βλ. Ζωγραφίδη, οπ.π. σελ. 3). Αυτά διδάσκει η αισθησιαρχία, έστω κι’ αν στενοχωρεί τους αντιθέτως φρονούντες. Τελειώνω με τούτη τη φιλοσοφική ρήση του Κ. Τσάτσου για τα εγκόσμια: «Μου μιλάτε για τις ζωντανές ψυχές των νεκρών, αλλά εγώ σας μιλώ για τις νεκρές ψυχές των ζωντανών». Πόση αλήθεια δεν κρύβουν αυτά τα λόγια για τη σημερινή απάθεια των Ελλήνων που υφίστανται τόσα και τόσα δεινά και παραμένουν γονατισμένοι. Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου 2017

ΜΕΡΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ... Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Οι διερχόμενοι για τις λαϊκές αγορές ψηφίζουν για την ανάδειξη του αρχηγού της… Προοδευτικής Συμπαράταξης του ΠΑΣΟΚ και λοιπών κομματικών ρεταλιών! Πρόκειται για μια «Πολιτική» πρακτική που εφαρμόστηκε εσχάτως από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που επιχειρούν να εμφανίζονται τάχα δημοκρατικά κόμματα. Ουδέν αναληθέστερον και ουδόλως δημοκρατικό αυτό το άθλιο φαινόμενο το οποίο υποβιβάζει όχι μόνο τη λειτουργία και τη φύση και την αποστολή των πολιτικών κομμάτων αλλά και αυτή την κακέκτυπη δημοκρατία που βιώνουμε. Πρόκειται στην ουσία για την πιο κακόμορφη λειτουργία και εφαρμογή του κοινωνιοκτόνου λαϊκισμού, ο οποίος συντελεί στην οπισθοδρόμηση της χώρας, όπως έγραφε και ο γνωστός Ιστορικός Γιάννης Κορδάτος. (Περισσότερα στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002). Επειδή οι ακραιφνείς λαϊκιστές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και λοιπών «δημοκρατικών» κομμάτων, τα θεωρούν ως εφαλτήρια προσωπικών συμφερόντων και καριέρας και ως ένα κοινωνικό πολτό που τον χρησιμοποιούν γι’ αυτό τον ιδιοτελή σκοπό, καταγράφω επιγραμματικά το τι λέει η πολιτική θεωρία για το ρόλο, την φύση και την αποστολή των πολιτικών κομμάτων. Γράφει ο Γερμανός καθηγητής της πολιτικής επιστήμης Μ.G.Schmidt διαπραγματευόμενος το «Κράτος των Κομμάτων», τα οποία «καθορίζουν την κρατική δομή», και έχουν «καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία διαμόρφωσης πολιτικής βούλησης και λήψης αποφάσεων σε σχέση με δημόσιες υποθέσεις», παραθέτοντας και την αντίθετη άποψη, η οποία χαρακτηρίζει αυτό το ρόλο ως «εκφυλισμένη μορφή της δημοκρατίας» και ως «αντιδημοκρατικό απολυταρχικό καισαρισμό κομματικών αρχηγών». Άλλη επιστημονική άποψη λέει ότι τα «κόμματα αναπτύσσουν ένα καρτέλ κομματικών ελίτ, μια πραγματική πολιτική τάξη…για ιδιοτελείς σκοπούς». Πιο πέρα, παραθέτει την άποψη του γνωστού Γερμανού Κοινωνιολόγου Max Weber ο οποίος χαρακτηρίζει τα πολιτικά κόμματα ως «ψηφοθηρικά και οργανώσεις πατρωνίας αξιωμάτων» (βλ. Μ.Schmidt: «Θεωρίες της Δημοκρατίας», εκδ. «Σαββάλας» Αθήνα 2000, σελ. 421-432, όπου το κεφάλαιο: «Η δημοκρατία των πολιτικών κομμάτων»). Ανεξαρτήτως όλων αυτών και όχι μόνο των χαρακτηρισμών, η Ελλάδα, μετά την Ιουλιανή μεταπολίτευση του 1974 βιώνει την τυραννία των κομμάτων μέσα από μια χυδαία πλειοψηφία, η οποία αποτελεί προϊόν κομματικής πελατείας με αιχμή τους κοπρίτες ψηφοφόρους, χωρίς κανένα αληθινό ιδεολογικό πιστεύω. (Τρανή απόδειξη αυτού του άθλιου κοινωνικού και πολιτικού φαινομένου είναι και το γεγονός ότι στα 1998 αποκαλύφθηκαν 20.000 –είκοσι χιλιάδες- διπλοεγγεγραμμένοι στο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ταυτόχρονα, ενώ πολλοί είχαν και 3 και 4 κομματικές ταυτότητες! (βλ. «Η Καθημερινή», της 22-1-1998). Ατομικές και πολιτικές προστυχιές, μεγάλης ολκής που ξευτελίζουν και τον άνθρωπο, και την ιδεολογία , και τα κόμματα και αυτή τούτη τη σαπιοδημοκρατία, η οποία ξεπέρασε τα απώτατα όρια του εκφυλισμού της, με εφαλτήριο τα κόμματα τα οποία ο γράφων χαρακτήρισε εδώ και πολλά χρόνια ως Ανώνυμες Εταιρείες που το κεφάλαιό τους προς εκμετάλλευση είναι οι ψηφοφόροι και τα μέλη τους. (Από τα δεκάδες άρθρα μου σημειώνω: «Δημοκρατία Κομμάτων ή Πολιτών;»(«Καθημερινή» της 26-1-1990) – «Η ιδεολογία ως εμπόρευμα» («Καθημερινή», της 16-3-1990) – «Κομματικός ραγιαδισμός» («Καθημερινή», της 20-7-1991) – «Η αξία της Κριτικής στα Κόμματα» («Ελευθεροτυπία», της 26-2-1992 κτλ.) Αυτήν την αθλιότητα βιώνουμε έως ότου η Ελληνική Κοινωνία αποφασίσει να βρει κάτι άλλο έξω από τα κόμματα ή μπορέσει να φθάσει στην άμεση δημοκρατία της αρχαιότητας. Ως τότε θα υφιστάμεθα την τυραννία των κομματικών νταβατζήδων και της εκφυλισμένης πλειοψηφίας τους. Επανέρχομαι στην επιστήμη για να μεταφέρω μερικές αράδες από τα όσα έγραψε σχετικά ο εκλεκτός επιστήμονας καθηγητής Χαρ. Κεφάλας, στην σπουδαία του πραγματεία υπό τον τίτλο: «Η νομική φύση του Πολιτικού Κόμματος» (Ανάτυπο από το περιοδικό «Ελληνική Δικαιοσύνη», τεύχος Ιουνίου-Αυγούστου 1981, σελ. 4 και 14 και σημ.19) Έγραφε, τότε, ο Κεφάλας και τούτα: «Γίνεται δεκτό ομόφωνα από επιστήμη και νομολογία ότι το πολιτικό κόμμα δεν είναι ούτε απλό άθροισμα φυσικών προσώπων ή άθροισμα ανοργάνωτων και χωρίς ενότητα βούλησης πολιτών ούτε άθροισμα μεμονωμένων ατόμων…Η δράση του κόμματος στηρίζεται στις εξαγγελμένες αρχές και το εξαγγελμένο πρόγραμμα». Συμπέρασμα: Των πραγμάτων ούτως εχόντων πως γίνεται αποδεκτό από όλους τους υποψηφίους αρχηγούς- χωρίς καν να διατυπώσουν πρόγραμμα και αρχές και τίτλο και ιδεολογία του κόμματος- αυτή η ψηφοφορία παντός διερχόμενου για την εκλογή τους; Ποια μπορεί να είναι η πολιτική και ιδεολογική ταύτιση ενός διερχόμενου με μια κορυφαία κομματική εκδήλωση για την εκλογή αρχηγού, ο οποίος με τη σειρά του θα διαμορφώνει και θα επηρεάζει και θα καθορίζει το δημόσιο βίο της χώρας; Γράφει το ελληνικό λεξικό: «Κόμμα είναι μερίδα πολιτών με τις ίδιες ιδέες και πρόγραμμα με επιδίωξη την εξουσία και τους ίδιους σκοπούς». Ερωτάται: Όταν ένας περαστικός ψηφοφόρος, μπει στο εκλογικό κέντρο για κατούρημα και για πλάκα ψηφίσει τον «αρχηγό» αυτός ο ψηφοφόρος ποια σχέση μπορεί να έχει με το κόμμα και την πολιτική του αφού ακόμα το κόμμα δεν δημοσίευσε το πρόγραμμά του; Αγνοούν τόσο πολύ την πολιτική ιστορία της Ελλάδας οι ευκαιριακοί συνυποψήφιοι αρχηγοί ώστε να ευτελίζουν τόσο πολύ τη βαρύνουσα σημασία του κόμματος για το οποίο τόσοι και τόσοι κομουνιστές θυσίασαν τη ζωή τους για να το υπερασπίσουν; Μιλάμε για παρακμή απόλυτη του δημόσιου βίου των Ελλήνων αλλά αυτό που κάνουν οι «Προοδευτικοί» πολιτικοί τυχοδιώκτες ξεπερνά τα απώτερα όρια της. ΟΧΙ, «προοδευτικοί», «σοσιαλιστές» και «κεντρώοι» της συμπαράταξης: Το κόμμα είναι κάτι πολύ πιο ανώτερο από μπουζουχτζίδικο στο οποίο μπαίνει όποιος θέλει. Καταλήγοντας, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα για την ανάλογη «εκλογή» του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. στα προηγούμενα χρόνια: «Συνιστά μορφή έσχατου λαϊκισμού» και «επικίνδυνη πολιτική πρακτική που διαμορφώνει μεσσιανικές καταστάσεις με ναζιστικούς αντικτύπους» (βλ. το άρθρο μου: «Η εκλογή των πολιτικών αρχηγών από τους διερχόμενους αποτελεί αντιδημοκρατικό λαϊκισμό», βλ. στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τεύχος Μαΐου 2010). Ερώτημα για τους ψηφοφόρους: Αυτοί που θα πάνε να ψηφίσουν γνωρίζουν τι ψηφίζουν; Αν όχι, γιατί παριστάνουν τους πολιτικούς Αυστραλοπίθηκους; Εν κατακλείδι αυτού του σχολίου, προσθέτω αυτό που είχα γράψει για το ίδιο θέμα το Μάϊο του 2010. Ο τρόπος αυτός «εκλογής» του αρχηγού του κόμματος από τους διερχόμενους εκμαυλίζει και τη δημοκρατία και τους ίδιους και τα άθλια κόμματα που καθιστά αθλιότερα. Παράδειγμα, όπως ήδη σημειώθηκε, το χυδαίο φαινόμενο να υπάρχουν είκοσι χιλιάδες «ιδεολόγοι» γραμμένοι ταυτόχρονα ως κομματικά μέλη στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ. (βλ. «Η Καθημερινή», της 22-1-1998). Γιατί αυτοί άθλιοι «ιδεολόγοι» το έκαναν αυτό; Μα για να το έχουν δίπορτο ως κοπρίτες – ψηφοφόροι και να έχουν τα προνόμια της «κομματικής πατρωνίας», όπως έγραφε ο Γερμανός καθηγητής της πολιτικής επιστήμης M. Schmidt, για τα προνόμια που έχουν τα κομματικά μέλη στους αρμούς του κρατικού μηχανισμού (βλ. το έργο του: «Θεωρίες της Δημοκρατίας», εκδ. «Σαββάλας», Αθήνα 2004, σελ. 421 επ. όπου το κεφάλαιο: «Η δημοκρατία των κομμάτων»). Κλείνω, επαναλαμβάνοντας αυτά είχα γράψει το Μάϊο του 2010: «Αυτός ο τρόπος της εκλογής του αρχηγού του κόμματος συνιστά μορφή εσχάτου λαϊκισμού, που είναι εχθρός της δημοκρατίας». (βλ. Μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Μαΐου 2010 και αναδημοσίευση του στο συλλογικό μου έργο: «Κριτικά Κείμενα», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας, Αθήνα 2012, σελ. 284-292) Η ερχόμενη, λοιπόν Κυριακή που θα γίνει αυτό το δημοκρατικό ανοσιούργημα δεν συνιστά «Γιορτή της Δημοκρατίας» όπως διατείνονται οι εμπνευστές αυτού του συστήματος «εκλογής» αλλά αφετηρία του ενταφιασμού της, αν και προ πολλού έπαψε να λειτουργεί και να υπάρχει.

ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕΙ Ή ΕΧΕΤΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ??? ΕΓΩ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΑ 14 ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ. ΤΟΥ Δ. ΚΑΖΑΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΦΘΗΚΑ... ΛΕΤΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΤΙΜΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ? ΜΑΚΑΡΙ...ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΣΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ....ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ...

ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ... ΕΝΑΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ....ΕΜΕΙΣ ΑΠΛΩΣ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ... Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Αν δεν εμφανίζεται σωστά κάντε κλικ εδώ Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου «Βουλή» των Ελλήνων! Χυδαιότητες! Συζήτηση της Δευτέρας 3η Ιουλίου. Δεν έχει κανένα λόγο υπάρξεως αν δεν ερευνήσει ως τον πάτο τα όσα έφερε στο φως ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ Πάνος Καμμένος. Τόνοι ναρκωτικών, διασυνδέσεις πολιτικών με παραδικαστικά κυκλώματα και υψηλές επαφές νομικού τύπου. Αυτά που συμβαίνουν και αποκαλύπτονται στη «Βουλή» των Ελλήνων δεν γίνονται σε καμμιά χώρα του κόσμου. Όλα τ’ άλλα περί μνημονίων, χρέους, πείνας και επενδύσεων ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ ΣΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΗΘΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟ ΑΘΛΙΟ ΚΑΙ ΣΑΠΙΟ ΣΥΜΜΟΡΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Αυτό είναι η ΠΗΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ. ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΙΩΠΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΑΡΛΑΠΙΠΕΣ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ! Άκουσα, επίσης, να γίνεται λόγος περί «θεσμικής χυδαιότητας» από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος πήρε την πληρωμένη απάντηση από τον υφυπουργό Πολάκη, ο οποίος του έθεσε εφτά συγκεκριμένες περιπτώσεις «θεσμικής χυδαιότητας», οι οποίες αφορούν τον ίδιο προσωπικά και το συγγενικό του περιβάλλον. κ. Πρόεδρε της ΝΔ. Στη δική μου συνείδηση είσαι ΗΘΙΚΑ ΕΚΘΕΤΟΣ. Δώσε απαντήσεις συγκεκριμένες! Έλεος! Ακολούθησε η δευτερολογία του πρωθυπουργού, ο οποίος κατονόμασε μια ντουζίνα «θεσμικές χυδαιότητες» που αφορούσαν προσωπικά τον ίδιο. Αντί ο Κούλης να αντικρούσει συγκεκριμένα τα 24 κατηγορώ, επιδόθηκε σε γενικές άσχετες αρλουμπολογίες. Κούλη: Υπάρχει και ένα ανθρώπινο αίσθημα που λέγεται ΝΤΡΟΠΗ. Δεν ντρέπεσαι καθόλου κ. Κούλη; Πότε θα μας απαντήσεις στις 24 «θεσμικές χυδαιότητες»; Απ’ ό,τι κατάλαβα ο Κούλης είναι ανοιχτός στο κράτος δηλαδή στον Ελληνικό λαό, που πληρώσαμε τα σπασμένα στο Ντυνάν και στα δανειακά και αγύριστα στο κόμμα του και όχι μόνο. Άρα, κάποιο ποσό οφείλεται και στον γράφοντα ο οποίος αξιώνει το ποσοστό που του ανήκει. Ούτως εχόντων των χρεών του Κούλη και του κόμματός του ζητώ θαρραλέο δικηγόρο ν’ ασκήσουμε αγωγή εναντίον τους για να πάρω όσα δικαιούμαι. Ό,τι πάρουμε μισά, μισά. Περιμένω προτάσεις! Τέλος, δύο ακόμη παρατηρήσεις: Αφού, υποτίθεται, ότι όλοι αναζητούν την αλήθεια έχουν χρέος να συστήσουν κάθε επιτροπή που θα ερευνήσει τα θέματα. Να μας πει ο πρωθυπουργός ποιοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν στα ξερονήσια! Άλλοι πήγαν και βρίσκονται στην πείνα! Αθήνα 24/10/2017 Πολιτικές Υποθήκες: Μακρυγιάννης: «Ο κυβερνήτης Καποδίστριας μιαν κότα έτρωγεν τέσσερες ημέρες». Ο ίδιος: «Δεν έχω ικανότη και δεν απατώ τους ανθρώπους». Ο ίδιος: «Οι μεγάλοι άντρες, όταν βρίσκονται, είναι πολύτιμο τζιβαρικόν. Τότε σώνουν έθνη». Ο ίδιος: «Οι μεγάλοι άνθρωποι κάνουν μεγάλα λάθη». Ο ίδιος: «Δεν θα κάμωμεν ποτέ προκοπή, μήτε θα ιδούμεν Θεού πρόσωπον, ότι είμαστε θερία, ανθρωποφάγοι, άτιμοι άνθρωποι. Είμαστε τοιούτοι όλοι, ανάξιοι της λευτεριάς». Ο ίδιος: «όποιοι άδικας τιμή, ζωή και λευτεριά και δεν τον αφήνεις στην προσωρινή ζωή να ζήση ως άνθρωπος, αυτός σ’ αναθεματάγει, δεν σε συγχωράγει». Ο ίδιος: «Μας τυφλώνουν αυτήν οι απατεώνες, να χάνωμεν τη δικαιοσύνη και να μας αναθεματούν όλοι οι αθώοι ότι τους φάγαμεν ζωντανούς και ότι τους αφήνομεν νηστικούς, ξυπόλυτους και γυμνούς». («Απομνημονεύματα») Ο ίδιος: «Οι μεγάλοι μας συμπολιτικοί δεν επιθυμούν ποτές την ησυχίαν, κι’ όλο πατριωτισμόν με τας χείλη θυσιάζουν. Θέλουν εις την Συνέλεψη να κομματιάσουνε το Έθνος...

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ... ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΝΟΥΣ Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα στους κύκλους της αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας πολύ συχνά γίνεται λόγος για τη δύναμη του Νου... Ο Νους, ως ύψιστο εργαλείο συνδυασμού σκέψης, στόχου και συναισθήματος, ως μια χορδή τεντωμένη ανάμεσα στη νόηση και την καρδιά αποτελεί μέγιστο δώρο προς τον άνθρωπο...Είναι ουσιαστικά αυτός που θέτει σε κίνηση και δημιουργεί την ατομική, αλλά και συλλογική πραγματικότητα γύρω μας... (εννοείται πως δεν αναφέρομαι στην χαμηλόσυχνη εργασία του "μυαλού" που θορυβεί συνεχώς όντας ανεξέλεγκτο .... και πηδά σαν πιθηκάκι από κλαδί σε κλαδί...) Ο Νους είναι το Πνεύμα, είναι εκείνη η κατάσταση συναισθηματικής και νοητικής ηρεμίας και ισορροπίας που επιτρέπει στον άνθρωπο να δημιουργεί το όραμα του και να του αποκαλύπτει τρόπους να το πραγματοποιήσει... Όλες οι αρχαίες παραδόσεις, αλλά και πολλές από τις μεθόδους που επιβιώνουν μέχρι σήμερα στους κόλπους των θρησκειών και της ιατρικής αναφέρονται στην "ψυχο-νοητική" εκπαίδευση του ανθρώπου και υπογραμμίζουν τα οφέλη της... Ο διαλογισμός είναι μία από τις μεθόδους αυτές... Ωστόσο δεν είναι πρόθεση μου να αναλύσω θεωρητικά τις παραπάνω ήδη γνωστές παραμέτρους... Σήμερα γράφω απλά επειδή ως παρατηρητής συνεχίζω να βλέπω πως οι περισσότεροι δεν έχουμε εννοήσει και ακόμη περισσότερο δεν εφαρμόζουμε τη Δύναμη του Νου μας... Παραμένουμε παγιδευμένοι σε ένα κόσμο με ξεχαρφαλωμένα γρανάζια... ενός νεκρού τρόπου αντίληψης της ζωής... Μιας αντίληψης που περιορίζεται σε δογματικές πεποιθήσεις... που κάθε άλλο παρά αναγνωρίζουν το μεγαλείο και τη δύναμη που ενυπάρχει μέσα στον κάθε άνθρωπο... Ο κάθε ένας μας είναι ένα θεϊκο δυναμικό... είναι ένας εν δυνάμει Συν-Δημιουργός της πραγματικότητας... κι όμως... ακρωτηριασμένος συνήθως και δεμένος ή ταυτισμένος στα όρια που του επέβαλε η κυριαρχούσα αντίληψη... Έχουμε γνωρίσει από έρευνες, αλλά και από την εμπειρία μας πως ο άνθρωπος μπορεί και είναι ικανός να κάνει θαύματα... και πως η σκέψη του είναι επίσης ενέργεια... και πως ανάλογα με το που την κατευθύνει αυτό και δημιουργεί... Η σκέψη έλκει κοντά μας... αυτό που θέλουμε ή αυτό που φοβόμαστε... Και η συντονισμένη εστίαση των σκέψεων πολλών (και των συναισθημάτων που αλληλεπιδρούν μαζί τους) έλκει ακόμη πιο έντονα και δυναμικά το σημείο εστίασης τους στην υλική μας πραγματικότητα... Για σκεφτείτε λίγο πάνω σε τούτο... Προς ποια κατεύθυνση εστιάζουν οι σκέψεις σου; Ποια θέματα απασχολούν μαζικά τους πολλούς; Τι πάμε να δημιουργήσουμε μέσα από την εστίαση αυτή; ατομικά... και συλλογικά...; Η βαθιά κατανόηση αυτής της απλής αλήθειας μοιάζει να απέχει πολύ από το να εφαρμόζεται για το καλό όλων μας... για την αρμονία και την επίλυση των θεμάτων που απασχολούν την ανθρωπότητα... Οι "γνώστες" συνεχίζουν να τραβούν βίαια τις σκέψεις των πολλών προς το φόβο, την έλλειψη, τη νόσο, την αγωνία... την αίσθηση αδυναμίας... Μια ματιά στις ειδήσεις αρκεί για να πειστεί κανείς... Οι "γνώστες" εφαρμόζουν το ίδιο αυτό θαυματουργό εργαλείο για χειραγώγηση των πολλών και τη διατήρηση της ανισορροπίας και της εγωκεντρικής πυραμίδας συμφερόντων... Παρά το γεγονός πως η εποχή μας δεν υποστηρίζει πια αυτές τις εγωκεντρικές τάσεις... και απαιτείται ακόμη μεγαλύτερος κόπος και ενέργεια για να πετύχουν ιδιοτελείς και απάνθρωπους στόχους... εκείνοι συνεχίζουν όσο μπορούν.... Όμως εμείς; Εμείς τι κάνουμε; Κάναμε το αυτονόητο; Αποσύραμε τη δύναμη της σκέψης και των συναισθημάτων μας από τους στόχους τους;... ή ακόμη εστιάζουμε στα όσα εκείνοι επιδιώκουν να πετύχουν ως πραγματικότητα γύρω μας; Δυστυχώς ακόμη και στο εργαλείο ελεύθερης έκφρασης μας, στο internet, κάνουμε το σφάλμα να αναπαράγουμε τα δικά τους κέντρα εστίασης... Δεν προβάλλουμε τα οράματα τα δικά μας... δεν επιδιώκουμε την συνήχηση των οραμάτων μας με άλλους ώστε να αποκτήσουν δυναμική και υλική υπόσταση... αναμεταδίδουμε συχνά... μόνον κριτικές και τοποθετήσεις γύρω από θέματα που αφορούν τις εστιάσεις των "χειραγωγών"... Μπερδεύουμε το θεϊκό δημιουργικό εργαλείο του Νου με το αναλυτικό μυαλό... και την κριτική ικανότητα μας... Αφήνουμε τη ζωή μας ως κατάθεση στα οράματα των λίγων που μας θέλουν κομπάρσους και "ενεργειακές-συνειδησιακές" μπαταρίες των στόχων των δικών τους ιδιοτελών οραμάτων... Πόσοι θυμήθηκαν το όραμα τους; Πόσοι εστίασαν στο όνειρο που πάντα ήθελαν να κάνουν πραγματικότητα στη ζωή τους;... Πόσοι βρήκαν το γιατρό και το σοφό εντός τους και με εμπιστοσύνη και βεβαιότητα ακολουθούν τις διδαχές και συμβουλές του;... Μια απλή "ετικέτα", μια απλή "διάγνωση" ή γνώμη από έξω, από κάποιον τρίτο... και είναι ικανή να γκρεμίσει την πίστη στην εσωτερική διαισθητική ευφυία μας... Τόσο εύκολα παραδίδουμε τη δύναμη μας, το θεϊκό μας δυναμικό... Τόσο εύκολα αντί για Συν-Δημιουργοί γινόμαστε... μαριονέτες... Αρχής γενομένης σε θέματα που μας αφορούν άμεσα... Είτε αυτά είναι θέματα υγείας, είτε πεποιθήσεις για τα όσα πιστεύουμε για τον εαυτό μας... "ταυτίσεις" μας... Και ξαναγυρνώ στο internet... Αν κατανοούσαμε έστω και λίγο τις δυνατότητες που μας παρέχει η εστιασμένη στόχευση των δημιουργικών μας ιδεών, θαρρώ πως θα παύαμε να αναμεταδίδουμε και να διαβάζουμε "ειδήσεις" που τραβούν τις συνειδήσεις προς αντίθετες κατευθύνσεις... Ο παρατηρητής είναι ικανός να μεταβάλλει το αποτέλεσμα του παρατηρούμενου. Τούτο έχει αποδειχτεί προ πολλού στους κόλπους της Κβαντικής φυσικής... Η πρόθεση αλλάζει το αποτέλεσμα... Φανταστείτε λοιπόν να εστίαζαν μαζικά οι κάτοικοι μιας πόλης ή μιας χώρας στην αφθονία... στην δικαιοσύνη... στην ισονομία... στις αρετές... στην υγεία... στην διαύγεια... στην ειλικρίνεια... στην αλήθεια... στην καθαρότητα... στην τάξη... στην ισορροπία... Φανταστείτε να εστίαζαν με τέτοιο τρόπο που να μην επιτρέπουν κανέναν και τίποτε να τους αποσπάσει την προσοχή από τη βεβαιότητα πως αυτή είναι η πραγματικότητα που επιδιώκουν για τον εαυτό τους ατομικά, για τις οικογένειες τους, αλλά και για το γενικότερο σύνολο... Η μάζα των συλλογικά εστιασμένων Νοων στην πραγματικότητα αυτή θα έλκυε την πραγματικότητα στην ύλη... (κι αυτό δεν είναι θεωρία ή φαντασία... έχει επίσης αποδειχτεί και πειραματικά...) Το θέμα είναι πως καθώς συνηθίσαμε επί δεκαετίες και αιώνες να παραχωρούμε τη δύναμη μας, μαζί με την ευθύνη μας, σε άλλους... Μας φαίνεται πιο εύκολα να φταίνε οι άλλοι, οι καταστάσεις, οι κυβερνώντες, το κατεστημένο... και αδυνατούμε να δούμε πως είμαστε εμείς οι ίδιοι που συνεχίζουμε να τους παραχωρούμε το χώρο, το χρόνο και την ενέργεια να δρουν όπως δρουν... Θυμώνουμε για παράδειγμα που δεν υπάρχουν αρκετά φάρμακα στη διάθεση των ασθενών... και εξεγειρόμαστε... ανίκανοι να δούμε πως το ίαμα είναι εντός μας και είναι πολύ πιο απλό... ανέξοδο και δίχως "παρενέργειες"... ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΥΜΕ... ακόμη κι όταν γνωρίζουμε θεωρητικά για το μεγαλείο τους ανθρώπινου ΝΟΥ.... δεν έχουμε ΠΙΣΤΗ... στις δυνατότητες της Καρδιάς και του Οράματος μας... Πιστεύουμε με τόση ευκολία την όποια "ετικέτα" διάγνωσης μας κόλλησε ο θεράπων ιατρός... ταυτιζόμαστε με αυτή και παραδινόμαστε στις αγωγές του... στα φάρμακα... στις επιταγές της ασθένειας... ακόμη κι αν μέσα μας ακούγεται η φωνή που μας λέει ακριβώς τι πραγματικά χρειαζόμαστε για τη δική μας ίαση... κι αυτό είτε αφορά παθήσεις στον υλικό μας φορέα, είτε στην ψυχική μας κατάσταση... ΤΟ ίδιο ακριβώς πράττουμε απέναντι σε κάθε "ειδικό"... στον κοινωνιολόγο, τον οικονομολόγο, τον διαιτολόγο, τον πολιτικό... κτλ... Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί με την καλύτερη πρόθεση και γνώση τους να προσφέρουν όσα έμαθαν στην επιστήμη τους... και σίγουρα υπάρχουν στιγμές που έχουμε την ανάγκη φροντίδας... ωστόσο η φροντίδα θα πρέπει να μας φέρνει ξανά στη δύναμη μας, να μας υποστηρίζει προς εκείνη την κατεύθυνση... και όχι να μας καθιστά μόνιμους πελάτες του όποιου ειδικού... καταναλωτές του όποιου "φαρμάκου"... της όποιας συνταγής... Όμως σαφώς και δε φταίνε οι άλλοι... οι όποιοι άλλοι... Είμαστε εμείς ως άτομα που παραδινόμαστε... που προσφέρουμε την ενέργεια και τη δύναμη του Νου μας... Είμαστε εμείς που προτιμούμε τον εύκολο δρόμο... αυτόν δίχως ευθύνη... Αν θέλουμε μια άλλη πραγματικότητα, χρειαζόμαστε γερές βάσεις, δίχως αμφιβολία... ΕΙΔΙΚΑ όταν το παγιωμένο σύστημα αρχίσει να δημιουργεί εμπόδια και αντιστάσεις... Εκείνη είναι η στιγμή της κορύφωσης... είναι η δοκιμασία η τελευταία πριν τη μετάβαση στο νέο δυναμικό όπου εστιάσαμε... Έχε ΠΙΣΤΗ στο όραμα σου. Εστίασε τις ΣΚΕΨΕΙΣ σου με Δύναμη εκεί και θα το δεις να υλοποιείται.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ....ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΤΕ... Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Αν δεν εμφανίζεται σωστά κάντε κλικ εδώ «Διερράγησαν οι βόθροι» «Ερυθρός – Ερρίκος Ντυνάν» Ένα σκάνδαλο και μια ρεμούλα μεγατόνων από κυρίες της υψηλής κοινωνίας, πολιτικούς που ομνύουν στην πατρίδα και Χριστό, δημοσιογράφους που μας «ενημερώνουν», τραπεζίτες που χορεύουν πάνω στο πτώμα της Ελλάδας, δικαστές που μας δικάζουν, συγγενείς πρωθυπουργών και υπουργών, γόνοι πρωθυπουργών που λεηλάτησαν τα φιλανθρωπικά ιδρύματα με το κόλπο των διαφημίσεων και πάει λέγοντας. Ένα μήνα σχεδόν παρακολούθησα την μοναδική αποκαλυπτική εκπομπή του ανεξάρτητου βουλευτή Νίκου Νικολόπουλου «Το Μαξίμου ακούει;» (στο κανάλι «Ε» κάθε Κυριακή 11.30 το βράδυ) και αγανακτώ και ντρέπομαι και λυπάμαι γιατί έχασα πολλά χρόνια της ζωής μου μέσα στη βοθροποιημένη Ελλάδα, μ΄ ένα σάπιο λαό που αρνείται να μάθει για να φτύσει αυτούς που ψηφίζει. Το ίδιο αποκαλυπτικός και ο ήδη φυλακισμένος πρόεδρος, επί δεκαετίες αυτών των ευαγών ιδρυμάτων Μαρτίνης, που καταθέτει στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής ΤΕΡΑΤΑ και ΣΗΜΕΙΑ. Ονόματα υπουργών, πρωθυπουργών συγγενών –πεθερών-Ντροπολο- γιών, νεκροθαφτών και πάει λέγοντας. Και οι σαπιοέλληνες παριστάνουμε ότι τάχα μετέχουμε του δημόσιου βίου, υπηρετούμε τα ληστρικά καθεστωτικά κόμματα και τρέχουμε στις σκατωμένες κάλπες να «εκλέξουμε» τους βοθροποιημένους «σωτήρες». Καλά οι δικαστές δεν ντρέπονται! Οι στρατοδίκες τι κάνουν; Τα καθεστωτικά βοθροκάναλα γιατί αποσιωπούν τελείως τα όσα χυδαία, πρόστυχα, άτιμα, και κοινωνιοκτόνα και πατριδοκτόνα εκτυλίσσονται σ’ αυτό το Μπορντέλο; Δόξα τω θεώ, που υπάρχουν και ελάχιστοι θαρραλέοι δημοσιογράφοι τύπου Γιάννη Ντάσκα. Πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν είχε πιο πολλούς Ντάσκηδες, πιο πολλούς θαρραλέους δικαστές και πιο ευαίσθητο λαό στα θέματα της ηθικής. Πρέπει να υπογραμμίσω την πολιτική αθλιότητα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που αγωνίζονται απεγνωσμένα στην Επιτροπή της Βουλής να συγκαλυφθούν τα πάντα. Είπε ο έγκλειστος στον Κορυδαλλό Μαρτίνης στην κατάθεσή του της 14 Ιουνίου ενώπιον της Επιτροπής της Βουλής: « Η τροπολογία του βουλευτή Βορείδη άνοιξε το δρόμο για την εκποίηση του Ερρίκος Ντυνάν και την εκποίηση του στην Τράπεζα Πειραιώς… Αλλά υπάρχουν και άλλες φωτογραφικές τροπολογίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που εξυπηρέτησαν ιδιωτικά συμφέροντα» Εξαερώθηκαν δύο νοσοκομεία τεράστια και οι υπεύθυνοι πολιτικάντηδες βυσσοδομούν να σκεπάσουν τους εκραγέντες βόθρους ενώ οι ψηφοφόροι τους συνεχίζουν την ομαδική πολιτική πεοκρουσία! Άντε και κακό ψόφο. Όταν ένας λαός χάνει τελείως το αίσθημα της ενοχής και της ντροπής σκάβει το λάκκο του. Υ.Γ. Μετά τη χάραξη αυτών των γραμμών άκουσα τη συνεδρίαση της Εξεταστικής Επιτροπής την Παρασκευή 7 Ιουλίου, στην οποία κατέθεσε ο αντιπρόεδρος του Ερρίκος Ντυνάν» και καθηγητής Πανεπιστημίου, συγγενής της οικογένειας Μητσοτάκη. Στο μπαράζ των ερωτήσεων των βουλευτών Λάπα, του ΣΥΡΙΖΑ, και του ανεξάρτητου Νικολόπουλου, οι πιο πολλές απαντήσεις ή ήταν παιδαριώδεις ή δήλωνε άγνοια! Στην ίδια συνεδρίαση οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να τον στηρίξουν. Τώρα ο τ. αντιπρόεδρος του «Ερρίκος Ντυνάν» είναι επικεφαλής κάποιας ιδιωτικής εταιρείας στην οποία περιήλθε το νοσοκομείο η οποία είναι θυγατρική της Τράπεζας Πειραιώς! ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΣ! Όσο για τον Νικολόπουλο διαπίστωσα ότι τον έκοψαν και από το «Ε». Όλα στο σκοτάδι! ΣΗΜ: Δημοσιεύεται ετεροχρονισμένα Αθήνα 20/10/2017 Πολιτικές Υποθήκες: Μακρυγιάννης: «Ο κυβερνήτης Καποδίστριας μιαν κότα έτρωγεν τέσσερες ημέρες». Ο ίδιος: «Δεν έχω ικανότη και δεν απατώ τους ανθρώπους». Ο ίδιος: «Οι μεγάλοι άντρες, όταν βρίσκονται, είναι πολύτιμο τζιβαρικόν. Τότε σώνουν έθνη». Ο ίδιος: «Οι μεγάλοι άνθρωποι κάνουν μεγάλα λάθη». Ο ίδιος: «Δεν θα κάμωμεν ποτέ προκοπή, μήτε θα ιδούμεν Θεού πρόσωπον, ότι είμαστε θερία, ανθρωποφάγοι, άτιμοι άνθρωποι. Είμαστε τοιούτοι όλοι, ανάξιοι της λευτεριάς». Ο ίδιος: «όποιοι άδικας τιμή, ζωή και λευτεριά και δεν τον αφήνεις στην προσωρινή ζωή να ζήση ως άνθρωπος, αυτός σ’ αναθεματάγει, δεν σε συγχωράγει». Ο ίδιος: «Μας τυφλώνουν αυτήν οι απατεώνες, να χάνωμεν τη δικαιοσύνη και να μας αναθεματούν όλοι οι αθώοι ότι τους φάγαμεν ζωντανούς και ότι τους αφήνομεν νηστικούς, ξυπόλυτους και γυμνούς». («Απομνημονεύματα») Ο ίδιος: «Οι μεγάλοι μας συμπολιτικοί δεν επιθυμούν ποτές την ησυχίαν, κι’ όλο πατριωτισμόν με τας χείλη θυσιάζουν. Θέλουν εις την Συνέλεψη να κομματιάσουνε το Έθνος».

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ Μ.Κ.Ο. ΤΩΝ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ= ΑΠΑΤΗΣ Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Αν δεν εμφανίζεται σωστά κάντε κλικ εδώ Μ.Κ.Ο. = Το πρόστυχο φαγοπότι Τα ξημερώματα της Πέμπτης (21-9) άκουσα τον δημοσιογράφο Σπύρο Καρατζαφέρη στην τηλεόραση του ΑΡΤ. Ακούστηκαν τέρατα και σημεία από δικαστικό πόρισμα για την προσπάθεια δολοφονίας του Τ. Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή (ανεψιού). Άκουσα τέρατα και σημεία για το γνωστό κολλητό του…νεκροθάφτη της Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου, Αλέξη Ρόντο, διπλωματικό σύμβουλο. Άκουσα ότι ο εν λόγω κύριος Ρόντος ήταν οργανωτής όλων αυτών Μ.Κ.Ο. στην Ελλάδα, παίρνοντας ως μηνιαίο μισθό – κρατήστε την αναπνοή σας – είκοσι εκατομμύρια ευρώ για κάποιο χρονικό διάστημα από την Ευρώπη για κάποιες αποστολές σε διάφορα κράτη. Άκουσα ότι τ. υπουργός της Νέας Δημοκρατίας είχε – δεν ξέρω αν έχει – δύο Μ.Κ.Ο., με «φιλάνθρωπη» δράση στο εξωτερικό. Άκουσα ότι αυτός ο πολιτικός παράγοντας πήρε 6,5 = έξι και μισό – εκατομμύρια ευρώ για την πρώτη και δύο εκατομμύρια για τη δεύτερη. Οι Μ.Κ.Ο. στην Ελλάδα ανέρχονται σε χιλιάδες και το φαγοπότι είναι προκλητικό. Άκουσα ότι υπάρχει επιφανής του ΣΥΡΙΖΑ – δεν συγκράτησα αν είναι βουλευτής – που έχει Μ.Κ.Ο., η οποία δραστηριοποιείται εκεί κάπου στο Βοτανικό με τους λαθρομετανάστες. Άκουσα ότι ο γνωστός κ. Ρόντος είναι σήμερα ανώτατο στέλεχος στο Τμήμα των «σοφών» του ΥΠΕΞ! Συμπέρασμα: Αυτό το παλαιό κοινωνικό και πολιτικό άγος των Μ.Κ.Ο., έκανε το πρόστυχο φαγοπότι στην Ελλάδα της πείνας, της κομπίνας και της παντός είδους απάτης. Θυμάμαι ότι από χρόνια γίνονται «ανακρίσεις» γι’ αυτή τη ληστεία των Μ.Κ.Ο. και ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ τιμωρήθηκε. Στους Έλληνες δικαστές ΔΕΝ έχω εμπιστοσύνη, περιμένω όμως τους Στρατοδίκες! Ναι: «Οι Έλληνες είναι πνιγμένοι στα σκατά», όπως μας είπε και ο γνωστός σοσιαλιστής, φίλος του Giorgou, Στρός Κάν. Έλληνες της μεταπολίτευσης: ένας λαός που του έμαθαν να ζει μέσα στους βόθρους, πολιτικούς και κοινωνικούς. Όλα τα Μ.Μ.Ε. ΣΙΩΠΟΥΝ, ΣΙΩΠΟΥΝ! Εσύ που ψηφίζεις τι λες; Θα εξακολουθήσεις να χτυπάς παλαμάκια; ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ....

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ...!!! ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ... Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Αν δεν εμφανίζεται σωστά κάντε κλικ εδώ Γερμανικές εκλογές και ελληνικά παπαγαλάκια Ολοφύρονται ομοθύμως και ομογνωμόνως τα εν Αθήναις Παπαγαλάκια όλων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ για το «μεγάλο κακό που βρήκε τη Γερμανία και την Ευρώπη με τη νίκη του φοβικού ακροδεξιού κόμματος της Γερμανίας που είναι εναντίον των λαθρομεταναστών» Πετάνε «προοδευτικές» κοτσάνες στον αέρα χωρίς να γνωρίζουν τουλάχιστον επαρκώς, τα του κόμματος αυτού, για το οποίο δεν διάβασαν τίποτα. Άκουσαν και επαναλαμβάνουν – μεγιστοποιώντας - τα περί φοβικού κόμματος, το οποίο δεν αγαπά τους λαθρομετανάστες. Γιατί δεν ρωτούν και τους κατοίκους της Λέσβου για να μάθουν πόσο τους αγαπούν οι απ’ αυτούς δυναστευόμενοι Έλληνες που κατοικούν στο νησί; Τώρα που η Τουρκία θ’ αρχίσει να τους στέλνει στην Ελλάδα με καράβια, να δούμε τι θα λένε τα ανιστόρητα «προοδευτικά» παπαγαλάκια. Όμως, ενώ δεν μπορούν να κοιμηθούν από το «κακό» που έπαθε η Γερμανία εξακολουθούν να σιωπούν ενόχως για το εθνικό έγκλημα της μεγάλης ληστείας που έκαναν πολλοί «δημοκρατικοί» Έλληνες και είναι καταγεγραμμένοι στις λίστες των ληστών! «Λαγκάρντ», «Φαλτσιάνι», «Μπόργκεν», και αλλαχού. Τα δισεκατομμύρια ευρώ κάνουν περιπάτους στις Ελβετικές τράπεζες, οι λίστες αλλοιώνονται και κρύβονται στα συρτάρια πολιτικών, ο λαός ο σάπιος ψοφάει από την πείνα, αλλά τα παπαγαλάκια το κορόιδο. Σιωπή, απόλυτη σιωπή. Σιωπή και για το όργιο των διαβόητων Μ.Κ.Ο. οι οποίες έφαγαν το καταπέτασμα, για να μελετήσουν πως ερωτεύονται οι πεταλούδες της Μποσουάνα!!! Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα «που είναι πνιγμένη στα σκατά» - όπως λίαν ευστόχως είπε ο τραπεζικός και σοσιαλιστής Στρος Καν – δεν θα συνέβαιναν αν τα παπαγαλάκια είχαν την τόλμη να ψελλίσουν κάτι γι’ αυτά τα ληστρικά όργια και αν οι Έλληνες δικαστές δεν ήταν τόσο πολύ ευγενείς με τους ληστές! Αν η Ελλάδα βρίσκεται στον αστερισμό της φτωχοποίησης και στους πολιτικούς βόθρους, οφείλεται σε αρκετό βαθμό, και στα παπαγαλάκια της, γεγονός το οποίο επισήμανα εδώ και 15 χρόνια με το άρθρο μου: «Αρρωστημένη δημοσιογραφία= Χυδαία δημοκρατία». («Πολιτικά Θέματα», 24-1-2003). Πόσες φορές δεν επικαλέσθηκα – για τα παπαγαλάκια της μεταπολίτευσης – τη φράση του προσωπάρχη των «New York Times”, ο οποίος είχε πει «Εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε διανοούμενες πόρνες» (βλ. περιοδικό «Ρεσάλτο», τευχ. Ιανουαρίου 2008, σελ. 39). Το κακό για τη βοθροποιημένη Ελλάδα είναι ότι τα πιο πολλά παπαγαλάκια της είναι ανιστόρητα. Μόνο τούτο κάνουν άριστα: Γλύφουν, γλύφουν πολύ τους οικονομικά ισχυρούς και την εξουσία όταν τα αφεντικά τους πάνε χέρι–,χέρι μ’ αυτή και κάνουν το αντίθετο όταν τα αφεντικά τους έχουν διαφορετικά συμφέροντα με την εξουσία. Τότε, γλύφουν τα αφεντικά. Φυσικά, κάποτε η Ελλάδα είχε δημοσιογράφους, οι οποίοι έδωσαν και τη ζωή τους να υπηρετήσουν τη δημοσιογραφία την αληθινή. Η περίφημη ΕΣΗΕΑ γιατί δεν οργανώνει μια επίσκεψη των παπαγάλων της στο «Φρούριο» της Λάρισας για να κάνει εκεί επιτόπου ένα σεμινάριο σωστής δημοσιογραφίας; Εκεί υπάρχουν τρείς προτομές εκτελεσμένων και δολοφονημένων δημοσιογράφων. ΣΗΜ. Για τις ολέθριες συνέπειες που έχει για τους Έλληνες η αγαπησιάρικη νομοθεσία για τους λαθρομετανάστες, θα συνιστούσα στα παπαγαλάκια να μελετήσουν το σχετικό μου δοκίμιο: «Εχθροπάθεια: Η μεγάλη εμπάθεια κατά των Ελλήνων» (εκδ. «Πελασγός» -Γιαννάκενας- Αθήνα 2013). Δεν θα έβλαπτε να μάθουν κάτι χρήσιμο. Αθήνα 10/10/2017 Πολιτικές Υποθήκες: Μακρυγιάννης: «Ο κυβερνήτης Καποδίστριας μιαν κότα έτρωγεν τέσσερες ημέρες». Ο ίδιος: «Δεν έχω ικανότη και δεν απατώ τους ανθρώπους». Ο ίδιος: «Οι μεγάλοι άντρες, όταν βρίσκονται, είναι πολύτιμο τζιβαρικόν. Τότε σώνουν έθνη». Ο ίδιος: «Οι μεγάλοι άνθρωποι κάνουν μεγάλα λάθη». Ο ίδιος: «Δεν θα κάμωμεν ποτέ προκοπή, μήτε θα ιδούμεν Θεού πρόσωπον, ότι είμαστε θερία, ανθρωποφάγοι, άτιμοι άνθρωποι. Είμαστε τοιούτοι όλοι, ανάξιοι της λευτεριάς». Ο ίδιος: «όποιοι άδικας τιμή, ζωή και λευτεριά και δεν τον αφήνεις στην προσωρινή ζωή να ζήση ως άνθρωπος, αυτός σ’ αναθεματάγει, δεν σε συγχωράγει». Ο ίδιος: «Μας τυφλώνουν αυτήν οι απατεώνες, να χάνωμεν τη δικαιοσύνη και να μας αναθεματούν όλοι οι αθώοι ότι τους φάγαμεν ζωντανούς και ότι τους αφήνομεν νηστικούς, ξυπόλυτους και γυμνούς». («Απομνημονεύματα») Ο ίδιος: «Οι μεγάλοι μας συμπολιτικοί δεν επιθυμούν ποτές την ησυχίαν, κι’ όλο πατριωτισμόν με τας χείλη θυσιάζουν. Θέλουν εις την Συνέλεψη να κομματιάσουνε το Έθνος». ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ...

Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Αν δεν εμφανίζεται σωστά κάντε κλικ εδώ Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Προς Αναπληρωτή υπουργό Αμύνης Βίτσα: Ενταύθα ΟΧΙ κύριε σοσιαλιστά υπουργέ! Ο τρόπος της ζωής ενός υπουργού δεν ανήκει στη σφαίρα της «ιδιωτικότητας» και το να θέλουμε να γνωρίζουμε που βρίσκει τα λεφτά που ξοδεύει δεν συνιστά λαϊκισμό. Αγνοείς τελείως τι σημαίνει λαϊκισμός. Ο γράφων εδώ και τρεις δεκαετίες διατύπωσε εγγράφως την δημοκρατική, και ηθική αξίωση: «θέλω να γνωρίζω πόσο κοστίζει το σώβρακο του εκάστοτε πρωθυπουργού, για να συγκρίνω δαπάνες με εισοδήματά του». Αυτό είναι δημοκρατία και όχι λαϊκισμός! Σε παραπέμπω στο Θουκυδίδη που έγραφε: «Οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τις χυδαίες πράξεις τους αλλάζουν την σημασία των λέξεων» (Γ΄, 82,10). Κύριε υπουργέ: Η άποψη σου ξεπερνά τα όρια του πιο ακραίου ολοκληρωτισμού! Ξ ε π ε σ μ ό ς ! Επειδή, όπως φαίνεται αγνοείς τελείως την ιστορία, σε πληροφορώ ότι στην Αθηναϊκή Δημοκρατία: «Υπήρχε νόμος κατά τον οποίο κάθε άνδρας έπρεπε να δηλώσει την πηγή της απόκτησης των εισοδημάτων με τα οποία ζούσε και έπρεπε να αποδείξει την πηγή τους. Οι παραβάτες τιμωρούνταν από τον Άρειο Πάγο, ενώ για τους αξιωματούχους που διαχειρίζονταν δημόσιο χρήμα υφίσταντο οικονομικό έλεγχο κάθε 36 ημέρες» (βλ. το άρθρο μου: «Απλοί κανόνες για ένα σωστό πόθεν έσχες» στην «Ελευθεροτυπία» τις 12-2-1992, το οποίο έχει ως πηγή το έργο του ελληνιστή D. Mc Dowell: «Το δίκαιο στην Αθήνα των κλασσικών Χρόνων», εκδ. «Καρδαμίτσας», Αθήνα 1986, σελ. 238). Υπουργέ Βίτσα: Διάβασε λίγη ιστορία να μη λες κοτσάνες και ιδία τον Μαρξ που τον δικαιώνεις στην διαπίστωσή του: «Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους, αλλά αντίθετα το κοινωνικό τους ΕΙΝΑΙ καθορίζει τη συνείδησή τους» (Πρόλογος στην Πολιτική του Οικονομία του 1859). Το κατάλαβες υπουργέ; «Νέα» πολιτικά σχήματα! Συνεχίζεται η ανακύκλωση των πολιτικών βόθρων. Οι ενδιαφερόμενοι προερχόμενοι να φορούν κατάλληλες μάσκες για αποφυγή της μπόχας. Αφιερώνεται στους «ηγέτες» της εκκολαπτόμενης κεντροαριστεράς του.. τίποτα και λίγο απ’ όλα! «Πέντε Έλληνες δέκα αρχηγοί» (Ιταλική παροιμία). Όσο για τους υποψήφιους οπαδούς τους δεν ντρέπονται όταν ομολογούν: Ήρθε ο καιρός να πούμε αλήθειες στο λαό και να μην δίνουμε αδύνατες υποσχέσεις; Αυτή η ομολογία τους, που είναι η βασίλισσα των αποδείξεων δεν εξοργίζει τους «πολίτες» τους οποίους εσκεμμένα εξαπατούσαν σαράντα χρόνια; Λίγη τσίπα εκατέρωθεν δεν βλάπτει! Δημόσιος βίος των Ελλήνων. Μπαίνει στη φάση της απόλυτης γελοιότητας για να καταλήξει προσεχώς σε εθνική τραγωδία. Αθήνα 3/10/2017 Πολιτικές Υποθήκες Μακρυγιάννη: Μακρυγιάννης: «Η πατρίς κατάντησε η παλιόψαθα των ατίμων». Ο ίδιος: «Θεέ, δώσε μας γνώση κι’ αρετή να σωθούμε, να μην χαθούμε παρά ώρα». Ο ίδιος: «Ενωθήκατε όλοι κι’ αφανίσετε την πατρίδα από ηθική και από αρετή και πατριωτισμόν». Ο ίδιος: «Δεν πάγει η πατρίς εμπρός με τον πατριωτισμόν και την ηθικήν την δική σας, πάνε τα ξένα σας όργανα». Ο ίδιος: «Εγώ δεν είμαι πραγματευτής να κάνω πραμάτεια την πατρίδα μου δια χρήματα». Ο ίδιος: «Δια την στερέωση της πατρίδος μου και νόμους, δια κείνο πεθαίνω, όχι δι’ άλλο». Ο ίδιος: «Πενήντα χιλιάδες γρόσια να μου δώσετε το μήνα, κρέας δι’ εμφύλιον πόλεμον δεν πουλώ». Ο ίδιος: «Ο θεός γνωρίζει των ανθρώπων τις καρδιές και οι άνθρωποι, γνωρίζει ένας του άλλου τα χείλη κι’ όχι την καρδιά». Ο ίδιος: «Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας».

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ... Η Άγνωστη Τοπική Αυτοδιοίκηση Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου Συνέχεια 13η 9. Η αυτοδιοίκηση καί το Σύνταγμα του 1985. Παρά τίς πληθωρικές διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ για την ελευθέρωση του θεσμού από τα πολύχρονα δεσμά του καί «αυτοδιοίκηση χωρίς τα χαλινάρια της», όπως διακήρυσσε η Ν.Δ. δια του Κ. Μητσοτάκη146, η Κρατική πολιτική ήταν εντελώς αντίθετη. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της Κρατικής πολιτικής καί το αναθεωρημένο Σύνταγμα1985, το άρθρο 102 του οποίου έλεγε: «1) Η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων ανήκει στους ΟΤΑ, των οποίων πρώτη βαθμίδα αποτελούν οι δήμοι και οι κοινότητες. Οι λοιπές βαθμίδες ορίζονται με νόμο, Οι ΟΤΑ έχουν διοικητική αυτοτέλεια. Οι αρχές τους εκλέγονται με καθολική καί μυστική ψηφοφορία. Με νόμο μπορεί να προβλέπονται για εκτέλεση έργων ή παροχή υπηρεσιών αναγκαστικοί ή εκούσιοι σύνδεσμοι οργανισμών ΤΑ, πού διοικούνται από συμβούλιο με αιρετούς αντιπροσώπους κάθε δήμου ή κοινότητος, οι οποίοι λαμβάνονται κατ' αναλογία του πληθυσμού τους. Με νόμο μπορεί να προβλεφθεί ή συμμετοχή στη διοίκηση των ΟΤΑ δευτέρας βαθμίδας αιρετών αντιπροσώπων τοπικών επαγγελματικών, επιστημονικών καί πνευματικών οργανώσεων καί της κρατικής διοίκησης έως το ένα τρίτο του όλου αριθμού των μελών. Το Κράτος ασκεί στους ΟΤΑ εποπτεία που να μη εμποδίζει την πρωτοβουλία καί την ελεύθερη δράση τους. Οι πειθαρχικές ποινές αργίας και απόλυσης από το αξίωμα των αιρετών οργάνων τους, έκτος από τις περιπτώσεις που συνεπάγονται αυτοδικαίως έκπτωση, απαγγέλλονται μόνο ύστερα από σύμφωνη γνώμη συμβουλίου πού αποτελείται κατά πλειοψηφία από τακτικούς δικαστές. Το Κράτος μεριμνά ώστε να εξασφαλίζονται οι αναγκαίοι πόροι για την εκπλήρωση της αποστολής των ΟΤΑ. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την απόδοση και κατανομή, των φό ρων ή τελών πού καθορίζονται υπέρ αυτών καί εισπράττονται από το κράτος» Πρόκειται για μία διάταξη η οποία ακολούθησε την πεπατημένη του Συντάγματος του 1975 καί συνεπώς η ασκηθείσα κριτική για εκείνο το Σύνταγμα ισχύει καί για το Σύνταγμα του 1985. Έπ' αυτού σημειώνω επιγραμματικά μόνο δύο παρατη­ρήσεις: Όπως το Σύνταγμα του 1975 στην παραγρ. 4 του άρ­θρου 102 αντέγραψε την πρόταση του γράφοντος, έτσι ... ή παραγρ. 4 του άρθρου 102 του Συντάγματος την μετα­φέρει αυτούσια χωρίς όμως να υλοποιείται. Η δεύτερη παρατήρηση αφορά την επιβολή των πει­θαρχικών ποινών στους εκλεγμένους τοπικούς άρχοντες από συμβούλιο του οποίου η πλειοψηφία αποτελείται από τα­κτικούς δικαστές. Συνεπώς, ισχύει καί εν προκειμένω η Κριτική την οποία άσκησα τότε στην ταυτόσημη διάταξη του Συντάγματος του 1975, η οποία ως βάση της πειθαρχικής δίωξης είχε «το δημόσιο συμφέρον, το οποίο αποτελεί μία κατ' ουσίαν πολιτι­κή έννοια». Το γεγονός ότι το πειθαρχικό συμβούλιο αποτελείται κατά πλειοψηφίαν από τακτικούς δικαστές, αυτό δεν σημαί­νει ότι εξασφαλίζεται καί η αντικειμενική κρίσις δεδομέ­νου ότι οι δικαστές διορίζονται από τους Προϊσταμένους της Δικαιοσύνης οι οποίοι με τη σειρά τους διορίζονται από το Υπουργικό Συμβούλιο με κριτήρια πολιτικά κατά κανόνα.147 10. Εν μέσω οικονομικής καχεξίας και πληθώρας αναι­μικών και διάσπαρτων κοινοτήτων ο θεσμός εξακολούθησε να υπολειτουργεί καί στα μέσα της δεκαετίας του '80, όπως προκύπτει από τη Στατιστική Επετηρίδα της ΕΣΤΕ για το έτος 1985-1986, όπως τα παραθέτει επεξεργασμένα ο καθη­γητής Ε. Πανάς, ο όποιος σημειώνει «Κυρίαρχη αδυναμία του συστήματος αποτελεί ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός ΟΤΑ, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με το μέσο όρο των περισσοτέ­ρων δυτικών χωρών.» Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία αυτά, στα μέσα αυ­τής της δεκαετίας, ο συνολικός αριθμός των ΟΤΑ ξεπερνούσε τίς 6.000 από τους οποίους το 95% ήταν κοινότητες, οι οποίες ανερχόταν σε 5.700 έναντι 300 δήμων. Από την ανάλυση των στοιχείων προέκυπτε ότι: α) το 45% των ΟΤΑ είχαν πληθυσμό μικρότερο των 500 κατοίκων, β) το 80% μικρότερο των 1.000 και 40% των δήμων μικρότερο των 5.000. γ) 4.200 Κοινότητες είχαν πληθυσμό κάτω των 1.000 κατοίκων. Είναι προφανές όπως και στο απώτερο πα­ρελθόν- ότι αυτή ή κονιορτοποιημένη διάρθρωση του γεωπολιτικού χώρου ήταν παντελώς αδύναμη να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα των καιρών τόσο σε τοπικό όσο καί σε εθνικό επίπεδο.148 Η πιο πάνω αλήθεια αποδεικνύεται από το γεγονός καί μόνο ότι στη δεκαετία του ’80 «δύο χιλιάδες κοινότητες δέν είχαν το δικό τους σχολείο γιατί δεν πληρούσαν τίς προϋ­ποθέσεις τον νόμου».149 11. Στόν τομέα των αρμοδιοτήτων των ΟΤΑ, η κυβέρ­ νηση του ΠΑΣΟΚ, με σειρά Διαταγμάτων καί νόμων (π.χ. Π.Δ. 76/1985, Νόμος 1614/1984 καί ΠΔ 323/1989) προέβη στον διαχωρισμό αποκλειστικών καί συντρεχουσών αρμοδιοτήτων. Οι αποκλειστικές κινήθηκαν στις γνωστές κλασικές αρμοδιότητες ενώ οι συντρέχουσες εκτεινόταν σ'ένα ευρύ­τατο φάσμα δραστηριοτήτων, οί οποίες όμως παρέμειναν επί χάρτου, αφού για να υλοποιηθούν απαιτούσαν μία σειρά ανύπαρκτων προϋποθέσεων καί ιδίως οικονομι­κών. Να ένα καί μόνο παράδειγμα: Ό Δήμος ή η Κοινότητα έχει την αρμοδιότητα: «Να αναλαμβάνει την αποθήκευση, διακίνηση καί εμπορία υγρών καυσίμων καί υγραερίων, ιδι­ αίτερα σε νησιωτικές περιοχές.».150 Ενώ το λαθρεμπόριο των καυσίμων στην Ελλάδα οργιάζει για χρόνια καί χρόνια με την ανοχή του Κράτους, το ίδιο αναθέτει αύτη την αρμοδιό­ τητα στους ΟΤΑ, έτσι για να γεμίζουν τα χαρτιά καί να δημι­ ουργούνται εντυπώσεις. ... 12. Το φάσμα αυτών των αρμοδιοτήτων για να μπο­ ρούν οί ΟΤΑ να τις ασκήσουν στοιχειωδώς, όπως ήδη σημειώ­θηκε, προϋποθέτει οικονομικά μέσα πού δεν υπάρχουν και δεν υπήρχαν. Την έλλειψη αυτή κάλυπταν οί ΟΤΑ με δανεισμό, όπως καί το Κράτος. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οί ΟΤΑ κατέφυγαν στην εύκολη λύση του δανεισμού, ο όποιος την περίοδο 1980-1984 Τετραπλασιάστηκε, γεγονός το οποίο διαρκώς καί πε­ρισσότερο αυξανόταν οι υποχρεώσεις τους για την εξυπηρέ­τηση των δανείων, τα οποία ναι μεν κυρίως, γινόταν από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων αλλά καί από ξένα πιστωτικά ιδρύματα.151 Δυστυχέστατα το Ελληνικό Κράτος δεν σκέφθηκε ποτέ να ιδρύσει Δημοτική Τράπεζα από την οποία να δανείζον­ται καί να χρηματοδοτούνται οι ΟΤΑ για την υλοποίηση των προγραμμάτων τους. Ό γράφων, ήδη από το 1983 επανέφερε την πρόταση, η οποία είχε γίνει από το 1923 υπό του Χ. Θεοδωροπούλου για την ίδρυση «Τραπέζης Δημοτικής καί Κοινοτικής Πίστεως» και την οποία επανέφεραν φορείς της Τ.Α. στα 1931 καί στη συνέχεια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στό άρθρο μου: «Η δημοτική Τράπεζα 60 χρόνια πε­ριμένει»152 για να ενισχύσω την πρόταση σημείωνα ότι: «Σέ πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως: Αυστρία, Αγγλία, Ιρλανδία, Νορβηγία Γαλλία από καιρό η δανειοδότηση των ΟΤΑ γίνεται εξ ίδιων αυτών πιστωτικών ιδρυμάτων». Τότε, στα 1983, κατέληγε το κείμενο μου: «Είναι ίσως μία σπάνια δημοτική καί εθνική ευκαιρία» Δυστυχώς, πανάσχετοι πολιτικοί, αδιάφορα πολιτικά κόμματα καί πανάσχετοι εκπρόσωποι -κατά κανόνα- του θε­σμού αγρόν ηγόρασαν! Μοναδικό τους μέλημα η εκλογή, η καριέρα, οι ψήφοι καί το κόμμα! Δυστυχισμένη πατρίδα, όπως θα έλεγε καί ο Μακρυγιάννης. 13. Η περιφερειακή ανάπτυξη, αποτέλεσε μεταπολε­μικά ένα από τα ακανθώδη προβλήματα του νεοελληνικού κράτους, σ' ό,τι αφορά την οργάνωση του γεωπολιτικού χώ­ρου καί τη δημιουργία των αναγκαίων προϋποθέσεων λει­τουργίας του. Πριν όμως αναφερθώ στο βασικό νομοθέτημα αυτής της περιόδου, επιστρέφω μερικά χρόνια πίσω για να σημειώσω ότι ανάλογο νομοθέτημα της περιόδου του 1978, δεν ανταποκρινόταν στις κοινωνικές καί οικονομικές ανάγ­κες καί συνθήκες. Η τότε κυβέρνηση ψήφισε το νόμο «περί παροχής κινή­τρων προς ενίσχυσιν της Περιφερειακής και οικονομικής Α­ναπτύξεως της χώρας». Ό γράφων, ασκώντας τότε κριτική κατά του νομοσχεδίου αυτού αποκάλυπτε τα τρωτά του ση­μεία, τα οποία ήταν πολλά. Ανάμεσα σ' αυτά ήταν καί τούτο: «Τεράστια χρηματικά ποσά για τους σκοπούς του νομοσχεδίου δεν θα περνούν από τον έλεγχο της βουλής, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά θα διατίθενται με απλή υπουργική απόφαση καί σύμ­φωνα με την κρίση του υπουργού Συντονισμού».153 Εξ αφορμής αυτού του άρθρου, ο βουλευτής του ΠΑ-ΣΟΚ Ζαφειρόπουλος, αγορεύοντας στη βουλή καί ασκώντας κριτική κατά του νομοσχεδίου, είπε καί τα εξής προς ενίσχυ­ση της επιχειρηματολογίας του: «Όσον αφορά τις ειδικότερες επιπτώσεις πού θα έχει ό νόμος αυτός στην αποδυνάμωση της λειτουργίας των ΟΤΑ, παραπέμπω τον κ. Υπουργό Συντονισμού και τους κυρίους συναδέλφους σε ένα σημερινό άρθρο του υφηγητού της Παντείου Σχολής κ. Παπαγαρυφάλλου με τίτλο: "Ό νόμος για τα κίνητρα κίνδυνος για την τοπική αυτο­διοίκηση"».154 Για λόγους ιστορικούς, σημειώνω ότι τον επόμενο χρό­νο (1979), η Εταιρία Ελληνικών Σπουδών, οργάνωσε συζήτη­ση με το καυτό αυτό θέμα: «Περιφερειακή ανάπτυξη, Τοπι­κή Αυτοδιοίκηση, Αποκέντρωση» (8-2-1979). Ανάμεσα στους ομιλητές -πού ήταν καθηγητές ΑΕΙ καί υπουργοί- καί ό γράφων, ό οποίος υπογραμμίζοντας τη ση­μασία της γνώσης, για τα ζητήματα αυτά, την οποία δεν καλλιεργούν οι φορείς των ΟΤΑ, κατέληγε: «Αφού οι Δήμοι δεν παίρνουν την πρωτοβουλία της γνώσης, τότε ας την πάρει το Κράτος... να μπολιάσουμε την τοπική αυτοδιοίκηση με τα Πανεπιστήμια, την Παιδεία, με τους τοπικούς άρχον­τες, με το Δημότη Λαό».155 Ό Νόμος 1622/1986 για την «Τοπική Αυτοδιοίκηση, την Περιφερειακή Ανάπτυξη, το Δημοκρατικό Προγραμ­ματισμό». Ό εν λόγω νόμος υπήρξε περισσότερο φιλοαυτοδιοικη-τικός αποβλέποντας, κυρίως, στην ισχυροποίηση των πρωτο­βαθμίων κοινοτήτων δια της συνενώσεως, όπως προέβλεπε το άρθρο 1, το οποίο προέβλεπε την έκδοση των σχετικών Προεδρικών Διαταγμάτων, τα οποία όμως δεν εκδόθηκαν. Με το άρθρο 19, συγκροτήθηκαν οι Νομαρχιακές αυ­τοδιοικήσεις, «οι οποίες έχουν σκοπό την οικονομική, κοινω­νική καί πολιτιστική ανάπτυξη της περιφερείας τους με την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στη διοίκηση των τοπικών υποθέσεων». Επειδή, σκοπός αυτής της αναφοράς δεν είναι η κριτι­κή του νόμου, περιορίζομαι να σημειώσω, τίς διατάξεις των άρθρων 61-68, πού αφορούν την Περιφερειακή Όργάνωση και τίς διατάξεις των άρθρων 70-74, πού αφορούν τον «Δημο­κρατικό προγραμματισμό». 14. Ένας ολόκληρος κόσμος άφησε το θεσμό στην τύχη του αποφεύγοντας να δράσει, να θεσπίσει μέτρα, να συγ­κρουστεί για την απελευθέρωση του από τη χρόνια αιχμαλωσία του από τα κάθε λογής πολιτικάντικα συμφέρον­τα, επιβεβαιώνοντας έτσι τούτους τους στίχους του εθνικού μας βάρδου Κωστή Παλαμά: «Οι αφέντες νόμοι δένουν με δεσίματα λογής και τ' ανθρώπου τα φτερούγια και τα πόδια της φυλής» (Δωδεκάλογος). Σάν άλλος Προμηθέας Δεσμώτης ό θεσμός είναι και ήταν σταυρωμένος στους πασσάλους της κρατικής ακηδίας, της ασχετοσύνης των φορέων του καί της δημοτικής χλω-ροφορμιάσεως του Δημότη-Λαού. Πρόκειται για ένα άκρως Κοινωνιοκτόνο καί εθνοζημιογόνο φαινόμενο, το οποίο ματαίως ό γράφων καταπο­λεμά εδώ καί δεκαετίες156 καί επισημαίνουν επιστημονι­κοί φορείς. Εντελώς επιγραμματικά σημειώνω την «Έκθεση Όμά­δας Εργασίας» του ΚΕΠΕ με θέμα: Τοπική Αυτοδιοίκηση (3), Αθήναι 1976, από την οποία μεταφέρω ενδεικτικά τούτα τα στοιχεία: «Εις μεγάλον αριθμόν δήμων 21 Νομαρχιών δεν υπηρετεί πτυχιούχος διοικητικός υπάλληλος» (σελ. 21). «Το βασικόν χαρακτηριστικόν των ΟΤΑ είναι ότι διέπον­ται υπό γενικού κλίματος αδρανείας, στατικόιητας και υποτο­νικής λειτουργίας» (σελ. 22) Διαπιστώνει: «Πληθώρα μικρών Κοινοτήτων (5.758).. απαραδέκτως χαμηλού πληθυσμού (αδυνατούντων) να εξα­σφαλίσουν παροχές υπηρεσιών θεωρουμένων σήμερον ως απα­ραίτητων» (σελ. 24), - «Είναι προφανές ότι οι περιορισμοί της οικονομικής αυ­τών αυτοτέλειας καί το μικρόν μέγεθος τούτων, αποτελούν τους δύο βασικούς ανασταλτικούς παράγοντες δια την ύπαρξιν δυναμικών καί αποδοτικών τοπικών οργανισμών» (σελ. 37). Σύσσωμη η επιστήμη, σύσσωμοι οι ερευνητές, σύσ­σωμοι καί διαχρονικά καταγγελτικοί οι εκπρόσωποι του θεσμού, επισημαίνουν τα τρωτά καί υποδεικνύουν λύσεις αλλά το ανθελληνικό κράτος κωφεύει! Ως προς την αρρωστημένη διάρθρωση των Κοινοτήτων εδέησε να κινηθεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 με το σχέ­διο «Καποδίστριας» καί εν συνεχεία του «Καλλικράτη». 15. Πριν όμως διαπραγματευτώ -εντελώς επιγραμματι­κά- τα αποτελέσματα αυτής της καθυστερημένης κρατικής ενεργείας, καταγράφω για λόγους ιστορικούς τίς 13 διοικη­τικές περιφέρειες, οι οποίες ήταν οι έξης (Σύμφωνα με το ΠΔ 51/1987): Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, έδρα Κομοτηνή Κεντρικής Μακεδονίας έδρα Θεσσαλονίκη Δυτικής Μακεδονίας έδρα Κοζάνη Ηπείρου έδρα Ιωάννινα Θεσσαλίας έδρα Λάρισα Ιονίων Νήσων έδρα Κέρκυρα Στερεάς Ελλάδος έδρα Λαμία Δυτικής Ελλάδος έδρα Πάτρα Αττικής έδρα Αθήνα Πελοποννήσου έδρα Τρίπολη Βορείου Αιγαίου έδρα Μυτιλήνη Νοτίου Αιγαίου έδρα Ερμούπολη Κρήτης έδρα Ηράκλειο Η περιφέρεια του 1987 διοικείται από: Το Γενικό Γραμ­ματέα ως Πρόεδρο καί το Περιφερειακό Συμβούλιο, το οποίο συγκροτείται από: 1. Τον Γενικό Γραμματέα ως Πρόεδρο Τους Νομάρχες της Περιφερείας Τους Προέδρους των Ενιαίων Νομαρχιακών Αυτοδιοική­ σεων Έναν εκπρόσωπο από κάθε τοπική Ένωση Δήμων και Κοι­ νοτήτων της Περιφέρειας Έναν εκπρόσωπο των Επιμελητηρίων των Παραγωγικών τάξεων Έναν εκπρόσωπο του Οικονομικού Επιμελητηρίου της Ελ­ λάδος Έναν εκπρόσωπο του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος ‘Εναν εκπρόσωπο του Γεωοικονομικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος ΄Εναν εκπρόσωπο της ΑΔΕΔΥ 10. Έναν εκπρόσωπο της ΠΑΣΕΓΕΣ 11.Έναν εκπρόσωπο της ΓΣΕΕ Βασική αποστολή του Περιφερειακού Συμβουλίου αυτής της περιόδου ήταν η χάραξη καί εφαρμογή της αναπτυξιακής περιφερειακής πολιτικής.157 Σημειώνεται ότι ή οργανωτική δομή της περιφέρειας διέπεται από το βασικό νόμο 2305/1997, καταγράφει μία σειρά τμημάτων και Διευθύνσεων που έχουν μία μορφή γραφειοκρατίας. Λεπτομερή απεικόνιση αυτής της δομής βλ. την πιο πάνω έκδοση της Ακαδημίας Αθηνών σελ 155-160.

ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΟΙΝΟΠΟΙΩ.. Είναι η πρώτη φορά, που κατά τη διάρκεια πολιτικής διαμάχης για μία εκλογή γαλλικής προεδρίας ο αρχηγός κράτους της Ρωσίας επιλέγει τον υποψήφιό του, και αυτό με έχει εν μέρει σοκάρει… Έρχεται να υποστηρίξει ο ένας εκ των δύο υποψηφίων Alain Juppé. Το débat Fillon-Juppé περιεστράφη κυρίως σε ανώδυνα θέματα, όπως υγεία-ανεργία-ισότητα δύο φύλων. Είναι το σύνηθες συναινετικό-μεθοδικό modus operandi της πολιτικής αυλαίας. Με την πτύξη της ωστόσο η σκηνή υποθάλπει πλείστες παραλλαγές των λεχθέντων. Οι εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες «τελεσφόρησαν» τρόπον τινά. Ομοίως έπονται και οι διαδικασίες στο γαλλικό έδαφος. Στην Ελλάδα μαίνεται εκ νέου πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θέτει υπό αίρεση το αδιαφιλονίκητο ζήτημα, τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε, της Συνθήκης της Λωζάνης. Καθήμενοι λοιπόν στον καναπέ μας θωρούμε να παρελάσουν στην οθόνη, του υπολογιστή ή της τηλεοράσεως, προσωπικότητες ολκής, οι οποίοι κινούν τα πιόνια στη σκακιέρα με περισσή στρατηγική. Κι εμείς που σκάκι δεν γνωρίζουμε να παίζουμε, πως θα καταλάβουμε την παρτίδα;;; Και ούτε που περνάει απ’ το μυαλό μας πως πρόγονος του σκάκι ήταν το ζατρίκιον, επιτραπέζιο παιχνίδι, το οποίο ανάγεται στη χρονική εποχή του Μινωικού Πολιτισμού, ανάμεσα 1600 και 1500 π.Κ.Ε. Συνακόλουθα η γνώση των κινήσεων θα έπρεπε να είναι καταγεγραμμένη στο πρωτόπλασμά μας και όχι να διαπνεόμαστε από διλήμματα εκφοβισμού. Ενδιάμεση περιοχή και ελληνοτουρκισμός. Η πλειονότητα των Ιστορικών τέμνει την Ευρασία σε δύο σχεδόν ισομερείς εδαφικές και πληθυσμιακές μερίδες. Δύο κόσμοι αντιμέτωποι: ο Κόσμος της Ανατολής και ο Κόσμος της Δύσης να πάλλονται ανά τους αιώνες σε μαρμαρένια αλώνια πολιτικής αναμέτρησης και η διπλωματική κονίστρα να επιχειρεί αναίμακτες συγχωνεύσεις ή πολυαίμακτους διχασμούς. Ο Σπύρος Βρυώνης, διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια έρχεται πρώτος με το σύγγραμμά του The Byzantine Legacy and Ottoman Forms, εν έτει 1970 να ταράξει τα νερά της δυικής ισοδυναμίας προβάλλοντας μία νέα οπτική διαχωρισμού του εγχώριου γίγνεσθαι, η οποία υποστηρίζει πως τα Βαλκάνια-η Μικρά Ασία-η Μέση Ανατολή-η Αίγυπτος συνιστούν έναν «κοινό πολιτιστικό χώρο», ο οποίος αναφύεται απ’ την εποχή των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συνακόλουθα μπορούμε να ομιλούμε για τρεις ευρύτερες περιοχές, που συμπράττουν στο «Είμεθα και δεν είμεθα» του Ηράκλειτου. Παρεπόμενη σαφώς ενέσκηψε η διαμάχη διεκδίκησης της εν λόγω περιοχής. Ήδη ο Αριστοτέλης απ’ τον 4ο αιώνα π.Κ.Ε χαρακτήριζε τους Έλληνες σαν κράμα Ασιατών κι Ευρωπαίων για να υπερθεματίσει το Κοράνι τον 7ο αιώνα μ.Κ.Ε προωθώντας το Ισλάμ ως «ενδιάμεση κοινότητα». Ο Τούρκος νομομαθής Bedrettin διεξάγοντας έναν συγκρητισμό, αν και ο όρος αποδοκιμάζεται ως συγχυσισμός=confusionnisme, καταλήγει στο συμπέρασμα πως ορθόδοξος Χριστιανισμός και Ισλαμισμός δεν έχουν ουσιώδεις διαφορές, και γι΄ αυτό επιτεύχθη για τόσους αιώνες η συνύπαρξη των λαών. Ακόπως τεκμαίρεται πως Χιτώνα του Νέσσου συνιστά η ενοποίηση των εθνών σε Αυτοκρατορία, σε μία περιοχή όπου Έλληνες-Τούρκοι-Ρώσοι εμφανίζονται να ερίζουν για την πρωτοκαθεδρία-κληρονομία κάθε που ο εκάστοτε ηγεμόνας τείνει σε παρακμή. Ως απόρροια της τριχοτόμησης της περιοχής της Ευρασίας, ο ιστορικός Κος Κιτσίκης εισάγει τη λέξη ελληνοτουρκισμός με απώτερο σκοπό να φωτίσει μία ιδεολογία, που πραγματώνεται πάνω σ’ ένα πολυετές πολιτιστικό φαινόμενο, αφ’ ενός ως συγκατοίκηση κι αλληλεξάρτηση ελληνισμού-τουρκισμού κι αφ’ ετέρου ως παγιωμένο φρόνημα που κρηπιδώνει την εγκαθίδρυσή του σε θάλλουσες κι αλληλοδιαπλεκόμενες πεποιθήσεις. Ανατρέχοντας στο παρελθόν πλήθος μαρτυριών δηλώνουν τη συνεργασία των Πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως με τον εκάστοτε Σουλτάνο προς διαχείρηση της οθωμανικής Οικουμένης, στην οποία οι Τούρκοι αποτελούσαν τον 1ο λαό της Αυτοκρατορίας, οι Έλληνες τον 2ο κι έπονται οι μειονότητες των υπολοίπων εθνών, οι οποίες τελούσαν υπό διπλή τουρκοελληνική κυριαρχία. Η βυζαντινή σε πρώτο στάδιο και η οθωμανική σε δεύτερο Αυτοκρατορία επικυρώνουν μία ολοκληρωτική ιδεολογία, στις φτερούγες της οποίας θάλπονται εκατομμύρια ανθρώπων. Όταν ωστόσο η θέρμη του συνόλου ελαστικοποιείται, διαπιστώνονται εκρήξεις, και μένει απλά να κατανοήσουμε ποιος μαϊνάρει τους κάβους του πλήθους. Γκιαούρ Ιζμίρ = Η Άπιστη! Ή αλλιώς Σμύρνη! Η ελληνική αστική τάξη έλκει τις ρίζες της στις απαρχές του 18ου αλλά εξ’ αρχής μεταφέρει τη βάση της εκτός του νεοσύστατου βασιλείου της Ελλάδος, το οποίο δεν παρουσιάζει οικονομικά πλεονεκτήματα. Έντονη ελκτική δύναμη σημειώνουν τα κέντρα της Κωνσταντινουπόλεως-Σμύρνης-Αλεξάνδρειας, όπου και στρέφουν το θώρι οι έμποροι. Η σκιαγράφηση αυτής της τάξεως αναδεικνύεται μέσω της πολιτικής δύναμης, που ανιχνεύει ανά πάσα ευκαιρία, και όχι σε απτούς τίτλους ευγενείας. Τον 19ο αιώνα η πόλη της Σμύρνης φτάνει στον κολοφώνα της ακμής της. Η δημογραφική έκρηξη-η μετεγκατάσταση πληθυσμών απ’ την Ηπειρωτική Ελλάδα-τα ευνοϊκά νομοθετήματα των Χιουμαγιούν-Γκιούλχανε, τα οποία προσπορίζουν πολιτικά δικαιώματα στους «ραγιάδες» ισότιμα με εκείνα των μουσουλμάνων-η οικονομική ευμάρεια που πυροδοτείται απ’ την άνθηση του εμπορίου-η πολύπλευρη εκπαιδευτική δραστηριότητα της ελληνικής κοινότητας-η αναδιάρθρωση της Χάρτας των επαγγελμάτων, τα οποία στην πλειοψηφία τους ασκούνται από Έλληνες, είναι μερικές συνιστώσες, οι οποίες συνυφαίνουν την εύρωστη συνισταμένη του ελληνικού στοιχείου. Ο Deschamps σε οδοιπορικό του καταγράφει το στρατευμένο ένστικτο των κατοίκων προς περίσωση του «Μείζονος Ελληνισμού», ο οποίος ακτινοβολεί προβάλλοντας κορμανθία κοινωνική και ισχυροποιείται μέσω της καθιέρωσης της ελληνικής γλώσσας ως διεθνή γλώσσα της Σμύρνης. Το 1918 λήγει ο Μεγάλος ή Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος με τις εμπλεκόμενες χώρες εξασθενημένες να αναζητούν δικλείδες ασφαλείας προς αποφυγή νέων συγκρούσεων. Το 1920 η Συνθήκη των Σεβρών δεν είναι παρά μία σπασμένη πορσελάνη, η οποία κατακερματίζει την Ανατολία και κελεύει υπολειμματική επικράτεια στην εύρωστη ως τότε σουλτανική διακυβέρνηση για να καταλυθεί λίγα μόνο έτη αργότερα με την εισβολή στη Σμύρνη και την ανταλλαγή των πληθυσμών, διότι η Τουρκία γνωρίζοντας τον στρατηγικό της ρόλο σαν κομβικό κράτος κι όχι σαν περιφερειακή οντότητα, δεν δύνατο να ενστερνιστεί αμαχητί τις καταστροφικές-ρυθμιστικές παραχωρήσεις, οι οποίες προσέβαλλαν την εδαφική της ακεραιότητα και τη σθεναρότητα της ασφάλειάς της. Η μεγάλη σφαγή της Σμύρνης το 1922 οδηγεί στην ψήφιση της Συνθήκης της Λωζάνης και στον κατακερματισμό όχι μόνο των λαών αλλά και της πολιτισμικής βάσης της περιοχής. Η συνοριογραμμή χαράσσεται εκ νέου με τη συρρίκνωση του ελληνικού κράτους να δημιουργεί αλυτρωτικές δεσμεύσεις στο ασυνείδητο του λαού του. Το νεότευκτο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι γεγονός μετά την υπογραφή της Συνθήκης και οραματίζεται αυτομόληση απ’ την Οθωμανική κληρονομιά. Σχήμα οξύμωρον, αφού και η Τουρκία ως και σήμερα εξακολουθεί να επωμίζεται το βάρος του μεγαλειώδους οθωμανικού της παρελθόντος. Αναδρομικά διαπιστώνονται ιστορικά μεταρρυθμιστικές προσπάθειες εκκοσμίκευσης κατά τα δυτικού τύπου πρότυπα της ημεδαπής με βαθειές τομές σε διοικητικό-στρατιωτικό-κυβερνητικό πλαίσιο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι πρωτουργοί του εκσυγχρονισμού θέλησαν να απαλλαγούν από εθνικιστικές επισωρεύσεις και γι’ αυτόν τον λόγο επιστράτευσαν την αναφορικότητα και όχι τον αυτοκαθορισμό αναφερόμενοι στον όρο εθνικισμός. Κάθε νίκη γίνεται ήττα. Simone de Beauvoir La question d’ Orient Το «Ανατολικό ζήτημα» συνιστά μία τεράστια πρόκληση για τον εντριβή ιστορικό, αλλά και ελιξίριο ερεθιστικό για τον σχολιαστή γράφοντα-αναγνώστη, που θα προσπαθήσει να αποκρυπτογραφήσει τους σιβυλλικούς μοχλούς δόμησης του πλαισίου συμπεριφοράς-κινήσεων-αποφάσεων. Έλληνες και Τούρκοι διακατέχονται από αίσθημα-φρόνημα υπερεθνικιστικό-σοβινιστικό, με ύποπτα ελατήρια να υποκινούν μισαλλοδοξίες και να τροφοδοτούν ανεξιλέωτα πάθη. Οι βαναυσότητες αποτελούν απ’ το μέρος της Ιστορίας, όπως και η εκατέρωθεν παραχάραξη φαινομένων και γεγονότων. Η έντεχνη-σταδιακή αποδόμηση της μεσανατολικής Αυτοκρατορίας και η Συνθήκη της Λωζάνης επηρεάζουν τόσο την μετέπειτα διανόηση όσο και το υποσυνείδητο των δύο λαών ως προς την εξωτερική τους πολιτική. Εδώ και αιώνες ο Τούρκος παρουσιάζεται σαν άξεστος-άτεγκτος εκπορθητής. Ο Έλληνας δεν έτυχε βέλτιστης μεταχείρισης απ’ τη φιλεύσπλαχνη;; Δύση, η οποία σφετερίζεται τα φώτα της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψης την ίδια στιγμή που αμφισβητεί την καταγωγή του Έλληνα, επειδή δεν δύναται να εμπεδώσει τον μεταλλαγμένο-σχηματοποιημένο όζο της δυτικοποιημένης συμπεριφοράς. Η αφετηρία του «Ανατολικού ζητήματος» παρεμφαίνει μία διαπάλη χιλιετιών και καταδεικνύει, ας ομολογηθεί, την αντιπαλότητα μεταξύ ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού, οι οποίοι ενεργούν προς μονομερή κατίσχυση. Σαν πρόβλημα εντείνεται στα όρια της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επειδή ο διαχωρισμός του πολυεθνικού ιστού στην ουσία ανάγεται σε διατομή διεθνικού πλαισίου, ελληνικού και τουρκικού. Μεταφερόμενοι στη Σμύρνη των απαρχών του 20ου αιώνα, εύκολα οσμιζόμαστε υποβόσκουσες πολιτισμικές-ταξικές διαφορές, οι οποίες δεν επέτρεπαν σταθερή ενοποίηση του ιστού, το οποίο αποτελεί όχι ομοιογενές σώμα με ευκρινή χαρακτηριστικά αλλά ένα πολύχρωμο παζλ συνενούμενων συσσωματώσεων. Οι κάτοικοι παλινδρομούν σε διελκυστίνδα αντινομικών πυρήνων, κάτι που θα προσδιορίσει την εκκόλαψη αναταράξεων των συνειδήσεων. Στην ουσία πρόκειται για αλλεπάλληλες συγκρούσεις πολλαπλών αναφορών ανάμεσα στο νέο-αστικό εγκαθιδρυμένο μόρφωμα και σε προϋπάρχουσες ευάλωτες τάξεις, οι οποίες πυροδοτούνται απ’ τον αθέμιτο σχηματισμό δύο αντίρροπων τάσεων παιδείας: αφ’ ενός η ελιτιστική συγχώνευση χρήματος-γοήτρου που διανοείται έντονα και προάγει Τέχνες-Γράμματα φοιτώντας σε ξένα κολέγια και προσανατολίζεται προς την αγγλική σκέψη, αφ’ ετέρου οι απαίδευτες μάζες προσδεδεμένες στο άρμα του Κλήρου κι αρνούμενες πάσης φύσεως πρόοδο με ορίζοντα καθ΄ όλα τεταμένο προς τα ρωσικά τεκταινόμενα επικυριαρχίας. Με τη Συνθήκη των Σεβρών ο διαμελισμός της περιοχής εξαιρεί την Κωνσταντινούπολη, ώστε τα Στενά των Δαρδανελίων να τελούν ένα διεθνές κράτος εν κράτει. Οι Συμμαχικές Δυνάμεις είναι συνηθισμένες να διαμοιράζουν αυθαίρετα εδάφη που δεν τους ανήκουν αδιαφορώντας για αναμόχλευση δυσαρεσκειών, αλλά δεν διακυβεύουν τον εμπορικό κόμβο. Η διεθνής αυτή ζώνη διαφεντεύεται από ορισμένη Επιτροπή, έχοντας πρόσβαση σε ανεξάρτητο προϋπολογισμό κονδυλίων-αδέσμευτη σημαία-οργάνωση σε αυτόνομα σώματα ασφαλείας. Ο δυτικόφιλος Βενιζέλος, «ευεργέτης και σωτήρας της πατρίδας» για τα χαμηλά στρώματα, στερέωνε τις βλέψεις των προστατίδων;;; Δυνάμεων. Ο Ατατούρκ, υπόδειγμα μικροαστού, ενσάρκωνε για τις λαϊκές μάζες τον «Λένιν» της Οθωμανικής περιοχής, αλλά οι δυτικοί με πλέρια χαρά χαιρέτιζαν τις δυτικότροπες μεταρρυθμίσεις του. Η Συνθήκη της Λωζάνης ψηφίζεται στις 23 Ιουλίου 1923 για να αντικαταστήσει στην ουσία τη Συνθήκη των Σεβρών. Ο κύβος σαφώς είχε ριφθεί απ’ τις κραταιές Δυνάμεις του Ιμπεριαλισμού για να σκιαγραφήσει την καθοδηγούμενη διαμερισμάτωση του ευρωπαϊκού κτηρίου και τη διανομή των ασθενικών κρίκων. Ρωσία-Αγγλία-Γαλλία διεκδικούσαν την εποπτεία των Στενών των Δαρδανελίων και η διατήρηση ή η διακύβευση της οθωμανικής αρτιότητας απόληγε σε ζοφερές ανακατατάξεις. Η εφημερίδα της Κωνσταντινουπόλεως Tanin ήδη με τη λήξη των συρράξεων, εν έτει 1917, έκανε λόγο για δόλιες διπλωματικές ενέργειες της Γηραιάς Αλβιόνας, που στόχευε σε αποσάθρωση των αντιστάσεων των άλλων δύο ισότιμων Δυνάμεων. Ruine et deuil… Victor Hugo Αν η Σκέψη είναι μία διαρκής ροή, όπως ισχυρίζεται η Κα Νάσιουτζικ, τι είναι αυτό που καταφέρνει να την παγιδεύει σε λιμνάζοντα τυρφώνα; Οι Αμερικανοί σε όλη τη διάρκεια του 19ου υπολαμβάνονται από πολλούς μελετητές ως πυροδότες εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των μειονοτήτων. Η συμπεριφορά αυτή δεν αποτελεί αμετάθετο αίτημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, επιτελείται ωστόσο σαν έργο, όταν η Αμερική ορέγεται ανατροπή ενός status quo, όταν φιλοδοξεί σε κατακρήμνιση μιας παλαιάς τάξης πραγμάτων προς ανασύσταση μίας νέας, η οποία θα έχει δημιουργήσει έδαφος ευεπίφορο και διαύλους αμερικανικής παρεμβάσεως. Η αναφορά στο σχήμα «Αμερικανική εξωτερική πολιτική» δύναται να αναχθεί στο ορθολογικό προϊόν διαδοχικών απεικονίσεων-προστριβών, όπου ενδιάμεσος ιερού και κοσμικού δεν διασαφηνίζεται. Η κοινωνία του Θεού συμπλέκεται με την κοινωνία των Ανθρώπων. Είναι ο αμερικανικός προτεσταντισμός, ο οποίος παρουσιάζεται σαν κίνημα διανοητικό-πολιτικό με την έντονη όμως θρησκευτικότητα-ηθικοποίηση να διαπνέει τη ραχοκοκαλιά της πολιτισμικής-οντολογικής βάσεως. Όταν ο στοχαστής Huntington επαίρεται, πως η Αμερική είναι προορισμένη για την Οικουμένη, ως θέληση του ίδιου της του δημιουργού, θέτει επί τάπητος την αποστολή της Αμερικής ως μεταλαμπαδεύουσα των χαρακτηριστικών νέας διακυβέρνησης. Στην ουσία διοχετεύει στην παγκόσμια αντίληψη την σχετικά νεοεμφανιζόμενη ιστορική έννοια της wordmission, η οποία εξηγείται σαν μετακένωση ιδεολογικής γνώσης, ώστε η Αμερική να επιτύχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια πολιτική-οικονομική σκηνή. Το πολύεδρον του σκοπού συνυφαίνεται υπό τη σκέπη ενός ευρύτερου συνόλου αξιών=belief system, οι οποίες εκπορεύονται απ΄ την προτεσταντική παράδοση για να απολήξουν στην πουριτανική τους εκδοχή. Οι δυνάμεις του Καλού και του Κακού αντιμάχονται και διαιτητές χρίζονται αυτοβούλως οι Αμερικανοί, εμφορούμενοι από μεσσιανικές αντιλήψεις διάσωσης της Ανθρωπότητας. Το μυστηριακό πέπλο αυτής της ιδεολογίας καλύπτει από πολύ νωρίς την περιοχή των Βαλκανίων. Η δραστηριότητά της οργανώνεται σε Πανεπιστήμια της Αμερικής, οι απόφοιτοι των οποίων ενδύονται την ταυτότητα του μισσιονάριου=ιεραπόστολου και ξεχύνονται προς προσηλυτισμό νέων προπυργίων. Το 1810 ιδρύεται το ABFCM, Επιτροπή Εντολοδόχων Επιτετραμμένων για τις Αποστολές του Εξωτερικού. Θεολόγοι-Ιεροκήρυκες-Πρόεδροι κολλεγίων εξορμούν για να αποδυναμώσουν τις κατά τόπους θρησκείες-πολιτισμικές ιδιαιτερότητες εντάσσοντας τους λαούς σε σπείρα κοινωνικής μεταρρύθμισης. Η θεμέλιος λίθος της Ροβερτείου Σχολής τίθεται το 1863 στην Ανθούσα του Βοσπόρου, και αναφέρεται ως υπεύθυνη για τη σύσταση του κράτους της Βουλγαρίας. Οι μισσιονάριοι παρεισφρέουν στη δομή των τοπικών κοινωνιών πρεσβεύοντας απελευθέρωση από προκαταλήψεις και στροφή στην πανεπιστημιακή γνώση, αλλά κατά βάθος υποκινούν διαίρεση σχέσεων μεταξύ των κρατών-εθνών και κατ’ επέκταση αποικιοκρατικά τεκταινόμενα, αφού η Αμερική εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός για να λειάνει τους ολέθρους που η ίδια ενσπείρει. Αφού οι τοπικές πεποιθήσεις θα έχουν εκλείψει σαν πρωτογονικά απολιθώματα είναι πιο εύκολο να υπερισχύσει μια υπέρ-θρησκεία σαν τρόπος ζωής πια. Οι ιεραποστολικοί κύκλοι εκπονούν διάφορα σχέδια εφαρμογής για τα Βαλκάνια, και η Σμύρνη αποτελεί απ’ τον 17ο αιώνα το επίκεντρο ανάλογης δράσης, τα οποία άλλα υλοποιούνται άλλα παραμένουν στο συρτάρι μέχρις εμφανίσεως νεωτέρας πρόσφορης στιγμής… Χρήσιμη Γνώση… Το εμπόριο οφείλει να ακολουθείται από θεοσέβεια και η ανάγνωση από προσευχές. Στην Αποθήκη των ωφελίμων γνώσεων, μηνιαίο περιοδικό που τέθηκε σε κυκλοφορία το 1837 σε Σμύρνη-Κωνσταντινούπολη-Αθήνα-Ιερουσαλήμ-Ερμούπολη-Κέρκυρα-Βηρυττό-Βουκουρέστι, γίνεται μνεία για την ανάγκη εξάπλωσης πρακτικών θεωριών που στρέφουν τα βέλη τους σε συρρίκνωση τοπικών ιδεολογικών επεκτατισμών-φενακισμό των μαζών από επαΐοντες δημαγωγούς, με απώτερο στόχο την οικονομική εξαθλίωση των επιμέρους αυτόνομων κοινωνιών-την καταδολίευση της μέσης κριτικής οξύνοιας κι εν συνεχεία την προσάρτησή τους στο αμερικανικό άρμα. Το πείραμα «σπουδές ελλήνων νέων σε αμερικάνικα πανεπιστήμια» αποτελεί έκφραση προτεσταντικού εκπαιδευτικού κινήματος με παγκόσμιες βλέψεις, και η επιρροή του οποίου εξακολουθεί να υφίσταται ως τις ημέρες μας. Τα εθνικά συστήματα Παιδείας προσανατολίζονται ολοένα και περισσότερο στη δημιουργία μιας ντόπιας ιθύνουσας τάξης, η οποία θα υπακούει στα αμερικανικά συμφέροντα. Το σχέδιο σπουδής των Ελλήνων στην Αμερική, συνιστούσε ένα μακρόπνοο σχέδιο, το οποίο μπορεί να καυχηθεί η Αμερική πως δρέπει στις ημέρες μας τους καρπούς του. Η ηγέτιδα τάξη που διάκειται ευμενώς και στηρίζει αμερικανικές πρωτοβουλίες έχει εκκολαφθεί και στέκει στα έδρανα της Βουλής. Η Χρήσιμη γνώση που παρασχέθηκε αποτυπώνεται στη σύναψη των Μνημονίων. Μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου η Τουρκία κλασαυχενιζόταν για την απαραίτητη παρουσία της στο πλευρό των ΗΠΑ, κάτι που κατερρίφθη ως αναληθές, αφού η 11η Σεπτεμβρίου 2001 κυοφόρησε τις αναμενόμενες αφορμές σύναψης νέων ελπιδοφόρων συμβάσεων για την Αμερική με τα «Σταν» της Ασίας. Όπου «Σταν» ο αναγνώστης ας αναζητήσει σε αποσκιρτημένα από παλαιά Ε.Σ.Σ.Δ. και νεότευκτα εδάφη, Ουζμπεκιστάν-Τατζικιστάν-Κιργιστάν. Στο γεωπολιτικό προσκήνιο λοιπόν μπορεί η Ελλάδα να φαίνεται υπάκουη μαθήτρια και να θέτει τυφλά την ασφάλειά της υπό την προειδοποιητική πυρηνική ομπρέλα του ΝΑΤΟ, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για την χώρα της Τουρκίας, στην πληθυσμιακή αλλά και πολιτική βάση της οποίας εγείρονται αισθήματα ανασφάλειας-φόβου-αισιοδοξίας προς αναβίωση της αίγλης του παρελθόντος. Οι πυλώνες της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας είναι ο Στρατός και το Υπουργείο Εξωτερικών, φορείς που συνεργάζονται με αποκλειστική αρμοδιότητα την προάσπιση των συμφερόντων του κράτους, ανεξαρτήτως των εναλλαγών των κυβερνήσεων. Κάποιοι φιλελεύθεροι διανοούμενοι επισημαίνουν στα συγγράμματά τους τον συγκεντρωτισμό και την αυταρχική-στρατοκρατική μορφή της πολιτικής δραστηριότητας της Τουρκίας. Στον αντίποδα ένας ανίσχυρος γραφιάς και χωρίς ενδεικτική ταυτότητα σαν κι εμένα, προσπαθεί να ψηλαφήσει τη διαφορά στη δραστηριότητα της Αμερικής. Η μόνη παρομοίωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι το θέατρο σκιών. Η Αμερική ως άλλος Καραγκιοζοπαίχτης κινεί τις φιγούρες στον τεντωμένο λευκό μπερντέ υπό τις ίδιες αξιώσεις, απλά μετονομαζόμενες σε παραδοσιακές αξίες-ιεραρχικές και πατριαρχικές σχέσεις-συγγενείς γειτνίασης και σχήματα συντεχνιών που χρήζουν προστασίας. Όλες ανεξαιρέτως οι ημιδιαφανείς ζωγραφισμένες εικόνες, που χειρίζεται ο Καραγκιοζοπαίχτης, δεν θεοποιούν το παρελθόν-δεν απεύχονται την κοινωνική διάσπαση-δεν μεγαλαυχούν για σταθερότητα;;; Σαφώς η πρόοδος είναι καλοδεχούμενη, αν κατανοήσουμε το βάθος του πολυσχιδούς όρου κι αν τον απαλλάξουμε απ’ την σύνδεσή του με κερδοσκοπικά συμφέροντα. Διότι πολύ απλά, τόσο οι κινήσεις της Τουρκίας όσο κι εκείνες της Αμερικής δεν συνιστούν παρά καθαρά ιμπεριαλιστική προπαγάνδα κι επίδειξη ισχύος, η οποία βοά ενώ ταυτοχρόνως αδιαφορεί για τα εκατομμύρια ανυπεράσπιστων προσφύγων που υποφέρουν. Αν το παγκόσμιο μωσαϊκό μετατραπεί από παράταιρο σε μονότονο καμβά, πάνω στον οποίο ο αμερικανικός διεθνισμός θα εδραιωθεί μετά βαΐων και κλάδων, και ο κοσμοπολίτης θα αντιδιαστέλλεται τον πολίτη, κατά πόσον θα έχουμε αποσχιστεί απ’ τον αφιονισμό εν τέλει των παλαιότερων θρησκευτικών-πολιτικών δογματισμών και δεν θα έχουμε εισέρθει απλά σε μία αλλότροπη αλλά πανομοιότυπη στιγμή;;; Σαφώς φασιστικά-κομμουνιστικά κόμματα αποτελούν τις δύο άκρες του ίδιου νήματος. Σαφώς Έλληνες και Τούρκοι σαν ελεύθεροι λαοί θα μπορούσαν να συμπορευτούν βαδίζοντας στον άξονα της Γης κι αν θα χρειαζόταν να αντιστρατευτούν κάποιον, αυτός θα ήταν κάθε είδους ιδεολόγημα και χαλινάρι και όχι ο ένας τον άλλον. Το πρότυπο μοντέλο αποψιλώνει το αμετακίνητο «φύσει» και γεμίζει το κενό απ’ την επιλογή του «θέσει». Αναφορικά με την Ελλάδα, σαφώς ας πάψουν Εκκλησία και Υπουργείο Παιδείας να διεκδικούν τη διδασκαλία του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών. Όσο για τους Νεανίας, ας καταστούν αυτοδίδακτοι, λιγότερο θα κινδυνέψουν. Dimitris Tsimpouris · Works at ΔΗΜΟΣΙΟ Ενδιαφέρουσα προσέγγιση των προεόντων για το χώρο της Ευρασίας. Το Ανατολικό ζήτημα ακόμη δεν έχει λυθεί.Αυτό προοιωνίζει μεταβολές οι οποίες θα εξακολουθήσουν να υλοποιούνται με τις παρεμβάσεις που αναφέρθηκαν στην ανάλυση από τις προστάτιδες δυνάμεις και την Αμερική ασφαλώς. Πραγματικά τα Βαλκάνια και η Τουρκία θα παραμείνουν μια περιοχή , η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να αποτελέσει αφορμή για συνοριακές διεκδικήσεις, αφού όλες οι Συνθήκες είναι εν πολλοίς υπό αμφισβήτηση από όλα τα μέρη.Η χώρα μας δυστυχώς μέχρι σήμερα παίζει ένα ρόλο προτεκτοράτου και όχι ανεξάρτητου κράτους. Αυτό οφείλετ...See More Like · Reply · 3 mins Facebook Comments Plugin
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)