Πνεύμα ανθρώπινο

Σε μία εκπομπή στην Τ.V. είχα παρακολουθήσει μία συζήτηση-συνέντευξη που είχε πάρει δημοσιογράφος από έλληνα καθηγητή, ο οποίος τυγχάνει μέχρι σήμερα να έχει βαθμολογηθεί  με το μεγαλύτερο βαθμό νοημοσύνης (I Q).

Θυμάμαι έντονα την τελευταία ερώτηση που έλεγε :

Τι σημαίνει για σας Θεός ; Πιστεύετε στο Θεό ;

Αν αποδίδω καλά την απάντηση  είπε τα εξής :

Πιστεύω στο Θεό, γιατί πιστεύω στο πνεύμα και στις δυνατότητες του ανθρώπινου είδους, του πλέον εξελιγμένου όντος επί της γης.

Στο σύνολό του το ανθρώπινο πνεύμα, μπορεί να είναι η ίσως να αποτελεί την ανώτερη αυτή δύναμη που έχουμε προσδιορίσει και ονομάζουμε Θεό. Μπορεί να είναι και κάτι άλλο που δεν μπορώ να το συλλάβω ή να το ακουμπήσω και δεν με απασχολεί περισσότερο, σεβόμενος βέβαια και τις οποιεσδήποτε άλλες προσεγγίσεις των συνανθρώπων μου.

Θεωρώ ότι η τελευταία ερώτηση και απάντηση θα είναι πάντοτε επίκαιρες και εξεταστέες και θέλω να προχωρήσω λίγο παρακάτω, με αφορμή την απάντηση του καθηγητή.

Πολυσυζητημένο θέμα θα πει κάποιος μου είναι  λίγο πολύ αδιάφορο, εγώ δεν θα προσεγγίσω το θέμα επιστημονικά ή θεολογικά, αλλά με προσωπικές μου σκέψεις.

ΣΚΕΨΕΙΣ

Και ρούφαγε το μυαλό μου σαν σφουγγάρι, όσα πρόλαβε να διαβάσει, να δει και να ακούσει.

Κι’ όλο μάχονταν μέσα μου, η αλήθεια κι ο μύθος.

Κι οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις όλο, μεγάλωναν.

Όσο έψαχνα και μελετούσα τις γραφές, τόσο αμφισβητούσα.

Κι όσο διάβαζα τις θεωρίες των σοφών, τόσο μελαγχολούσα.

Όμως  έπρεπε κάπου να κατασταλάξω,να ενταχθώ, όπως κάνουνε αλλού όλοι οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι.

Μα τα όνειρά μου είναι γεμάτα ακόμη με φρίκη, σπαραγμό και αίμα. Βασιλιάδες, στρατηγοί, στρατοί, ιερείς, πολιτικοί και όλοι οι λαοί παίζουν ακόμη την ίδια κωμικοτραγωδία, σαν μετακινούμενος θίασος, που παίζει το ίδιο έργο αιώνια. Και όλοι στην πορεία του χρόνου εναλλάσσουν ρόλους και γίνονται θήτες και θύματα.

Το αποτέλεσμα  είναι ότι γράψαμε και γράφουμε ιστορία και παράγουμε πολιτισμό και πρόοδο, έχοντας ως σκοπούς, την καταξίωση, την εξουσία, την επιβίωση, την κατάκτηση, το νόμο, την ηθική τη δικαιοσύνη, τη τάξη, την ελευθερία, την πίστη, την ιδιοκτησία, την γη, την θάλασσα, τον αέρα, την πατρίδα, την ειρήνη.

Και όλοι αυτοί οι παραπάνω σκοποί  είναι παράγωγα της σκέψης, μια σκέψη στην οποία κυριαρχεί το ΕΓΩ κ το ΘΕΛΩ, «ΕΓΩΘΕΛΙΣΜΟΣ» άλλοι τον ονομάζουν ΕΤΣΙΘΕΛΙΣΜΟ.

Και όλοι οι Εγωθελισμοί μας, ευλογούνται ως καλά και συμφέροντα από τους ιερείς όλων των θρησκειών, κάθε φυλής και κάθε εθνότητας.

Από τον Θεό ή τους Θεούς ευλογούνται τα όπλα και δικαιολογούνται οι πράξεις για πόλεμο.

Ίσως να είχε δίκαιο ο σοφός …………………… πού έλεγε ότι «Πατήρ πάντων πόλεμος».

Ίσως οι θυσίες, τα αίματα, οι σφαγές, τα βάσανα, οι κόποι, ο ιδρώτας, ίσως είναι αυτά που θέλουν όλοι οι Θεοί και τα αποκαλούμε τεστ (δοκιμασίες) των ανθρώπων, με σκοπό να γνωρίζουν πόσοι στα % είναι ευσεβείς, εργατικοί, πρόθυμοι και γενναίοι να υποστούν όλες τις δοκιμασίες, ώστε μετά την τελετή κάθαρσης και δοκιμασίας που ακολουθεί, για την κατάκτηση της αιωνιότητας και της ανάπαυσης (στο παράδεισο) ή μη (κόλαση) των ψυχών.

Υπάρχει βλέπετε και η ψυχή,  άλλη δύναμη αυτή, άλλες θεωρίες.

Και πολεμούμε όλοι λυσσαλέα και αμυνόμαστε για το δικό μας  αληθινό Θεό.

Ευτυχώς τον τελευταίο καιρό μεγάλο ποσοστό του ανθρώπινου είδους, έχει εφεύρει την ανεξιθρησκεία  και την έχει κατοχυρώσει και συνταγματικά και έτσι γλυτώσαμε  αρκετό αίμα, αφού οι περισσότεροι πόλεμοι σήμερα είναι οικονομικοί ή πολιτικοί για την εμπέδωση της δημοκρατίας και των συμφερόντων ημών.

Να δούμε όμως, αν, θα γλιτώσουμε από τον εγωθελισμό μας, που πάει αντάμα με την ανωμαλία , το έγκλημα και την πλεονεξία.

Και επειδή στο λίγο χώρο εκθέτονται σκέψεις και όχι θεωρίες επιστημονικού ενδιαφέροντος, θα ολοκληρώσω με τα παρακάτω και ας με συγχωρήσουν μερικοί, αν τα βρίσκουν λάθος ή ορθά (δεν ψάχνω οπαδούς), επειδή έχω κατασταλάξει πλέον και δεν ψάχνω περισσότερα.

Ο Θεός ή οι Θεοί ή η φύση έπλασαν τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος συνεχώς εξελίσσεται.

Ο άνθρωπος από την εμπειρία του κατέκτησε γνώση του καλού και του κακού.

Ο άνθρωπος εμπειρικά και επιστημονικά, κατατάσσει τις ενέργειές του και τις ιδιότητες των στοιχείων της φύσης, σε θετικές και αρνητικές.

Ο άνθρωπος άλλοτε λειτουργεί θετικά και άλλοτε αρνητικά.

Ο άνθρωπος συνέλαβε την έννοια του Θεού ποικιλότροπα και του προσέδωσε θετικές και αρνητικές ιδιότητες (αγαθός-τιμωρός) ή λειτουργικές παρεμβάσεις.

Η  συνεχής  πάλη του καλού και του κακού, του θετικού και του αρνητικού, παράγει άλλοτε περισσότερο καλό και άλλοτε περισσότερο κακό.

Το καλό και το κακό, ως στοιχεία  αντιθετότητας, εμπεριέχονται σε κάθε άτομο  και εκδηλώνονται ως αποτέλεσμα πράξεων ή σκέψεων. Ανάλογα με τις περιστάσεις, τις ανάγκες ή άλλες αιτίες, τα δύο στοιχεία αντιθετότητας  παράγουν καλό ή κακό αποτέλεσμα.

Έτσι για παράδειγμα, αν οι συμπεριφορές μεγάλου ποσοστού ανθρώπων  έχουν ως βάση σκέψης και δράσης την έννοια της λέξης ΑΓΑΠΗ, το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς  θα είναι ΘΕΤΙΚΟ, ενώ αν έχουν ως βάση σκέψης και δράσης  την έννοια της λέξης ΜΙΣΟΣ, το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς θα είναι ΑΡΝΗΤΙΚΟ.

Τα δύο στοιχεία θετικό- αρνητικό ενυπάρχουν στην ανθρώπινη σκέψη και φύση και συνεχώς βρίσκονται σε κατάσταση αντιπαλότητας.

Μετά από έντονες συγκρούσεις και αντιπαλότητες των δύο στοιχείων, επέρχεται για λίγο η γαλήνη και η εξισορρόπηση. Αυτό το εισπραττόμενο εμπειρικό αποτέλεσμα εξισορρόπησης ή γαλήνης η πρόσκαιρης ηρεμίας, το έχουμε συλλάβει, ως ιδανικό  ή επιθυμητό.

Αυτό όμως το διάστημα του ιδανικού ή επιθυμητού δεν παραμένει ακλόνητο στο διηνεκές, αλλά συνεχώς μεταβάλλεται  και ταυτίζεται με την σοφή και ορθή άποψη του Ηράκλειτου, όπως  και επιστημονικά πλέον έχει αποδειχθεί, για όλο τον σύμπαντα κόσμο, ότι, «τα πάντα ρεί και ουδέν μένει».

΄Ετσι λοιπόν,  η ανθρώπινη σκέψη ανεξάρτητη η μία από την άλλη, έχει συλλάβει με θετικό ή αρνητικό τρόπο την έννοια του Θεού, ως μία ανώτερη προστάτιδα κίνησης, ζωής και αρμονίας των πάντων και ενίοτε της προσδίδει και ιδιότητες ανθρώπινες, ενώ άλλες σκέψεις ανθρώπων αδιαφορούν τελείως για την ύπαρξη ή όχι του Θεού (αθεϊα).

Τις ιδιότητες τις οποίες κατά καιρούς έχει προσδώσει η ανθρώπινη σκέψη ή οι οποιεσδήποτε προσωποποιήσεις στην έννοια του Θείου ή του Θεού (θετικές ή αρνητικές) αν δεν αποτελούν ατόπημα, τουλάχιστον αποτελούν επιπολαιότητα και προχειρότητα σκέψης  και ασέβεια προς αυτήν την υπέρτατη ασύλληπτη δύναμη, αν υπάρχει. Κάτι το οποίο συλλαμβάνει η σκέψη τελείως αφηρημένα και τις περισσότερες φορές το προσωποποιεί με σχήματα ή σύμβολα, στηριζόμενοι σε μυθεύματα και δοξασίες, πιστεύω ότι προκαλεί σύγχυση και τίποτε περισσότερο δεν προσφέρει.

Η ανάγκη της πίστης προς το Θεό ή μία υπέρτατη δύναμη, είναι κάτι πολύ προσωπικό για κάθε άνθρωπο. Ανάλογα με τι, θετικά ή αρνητικά στοιχεία, έχει μέσα του, συλλαμβάνει ή δέχεται a priori ή εκ παραδόσεως την προσωποποιημένη έννοια του Θεού ή απορρίπτει αυτή.

Τελείως προσωπική υπόθεση  λοιπόν του κάθε ανθρώπου, για το αν πιστεύει, που πιστεύει και αν αυτό που πιστεύει είναι Θεός ή κάτι άλλο.

Σημασία έχει, ότι, ποτέ οι άνθρωποι δεν συμφώνησαν, ούτε πρόκειται να συμφωνήσουν, στην ύπαρξη ενός και μοναδικού Θεού με τις ιδιότητες, που έχουν επιφυλάξει γι αυτόν και ούτε ο Θεός πιστέυω, αν υπάρχει, έχει άναγκη τέτοιας υποστήριξης.

Εμείς οι  θνητοί νιώθουμε αδήρητη  αυτή την ανάγκη,  γι’ αυτό και θα αποτελεί μόνιμα το άλυτο υπαρξιακό μας πρόβλημα, που το συνδέουμε απευθείας με κάποιον γεννητορά μας, που τον έχουμε ταυτίσει ως εικόνα και ομοίωση  με μας.

Αν τύχαινε και είμασταν αθάνατοι και άφθαρτοι, ίσως τότε αυτή η ανάγκη πίστης, να μας απαοσχολούσε λιγότερο ή καθόλου.

Γνώμη μου λοιπόν, την οποία καταθέτω ως απλή σκέψη και τίποτα περισσότερο, είναι ότι, το παγκόσμιο πνεύμα (σκέψη) στο σύνολό του, ΙΣΩΣ, να λειτουργεί ως μία τεράστια δύναμη, με θεϊκές  ικανότητες, αφού με την υπαρξή του και με την μέχρι σήμερα εξέλιξή του, επενεργεί θετικά ή αρνητικά στη φύση και κατ’ επέκταση στο σύμπαν, με μία ιδιαίτερη κίνηση ή παρουσία, όπως και όλος ο σύμπαντας κόσμος.

ΙΣΩΣ μέσα σ’αυτή την παγκόσμια σκέψη, να ενυπάρχει διάχυτος το πνεύμα ή ο σπόρος του ασύλληπτου όντος, που ονομάζουμε με μία λέξη Θεός.

Απόγονοι του Θεού  ή  ταξιδιώτες  του σύμπαντος με Θεούς και με δαίμονες;

ΑΙΓΙΝΑ 3-3-2011

Δ. ΤΣΙΜΠΟΥΡΗΣ