Αίγινα Κοιμωμένη

Αίγινα κοιμωμένη

Αίγινα! Ηφαιστείων έρωτας, λάβας κορμί
Αυγερινός στο λυκαυγές του πέλαγου
κόρη των μύθων, στο λυκόφως του νου...
Άσε με να ξαποστάσω στο χώμα σου
να γευθώ και να λατρέψω
την ανυπότακτη αιθέρια εταίρα
με των πειρατών τους απάνεμους κόρφους
σμιλευμένους απ΄το κύμα κι απ΄την αλμύρα

Πανέμορφη!

Άσε με να πλανιέμαι στις στράτες σου
Άσε με να ονειρεύομαι στους κόλπους σου
Στείλε ουράνιο τόξο πλεξούδα στο ηλιοβασίλεμα
Ικέτευε τον Απόλλωνα, να λούζει με φως
τα μικρά ήμερα στήθη σου, κοιμωμένη

Πανέμορφη!

Άσε με στους λεηλατημένους ναούς των Θεών σου
στους τάφους των θνητών ηρώων σου
να συναντώ τους ανώνυμους πελεκητές
αυτούς που΄ δώσαν μορφή, φωνή και κάλλος
στις ιερές πέτρες των σωθικών σου

Δ. ΤΣΙΜΠΟΥΡΗΣ
01 - 01 - 2015.

Διαβάστε...

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ-ΣΚΕΨΗ-ΕΞΟΥΣΙΑ

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ–ΣΚΕΨΗ–ΕΞΟΥΣΙΑ

Η  σκέψη μας τον κόσμο αγκαλιάζει.

Ότι  βλέπει, ότι γεύεται, ότι ακουμπά, το μελετά, το ερμηνεύει η σκέψη,

(ο νους , η ψυχή ) με το δικό της τρόπο κάθε μια

Κι όλο αυτό το ενιαίο σύνολο της σκέψης  πασχίζει και πολεμά να γνωρίσει τον άγνωστο και άπειρο κόσμο .

Κοσμογόνο πνεύμα.

Δεν σταμάτησε ποτέ να ψάχνει, τα μυστικά του κόσμου, την αλήθεια.

Την αλήθεια της ύπαρξής μας.

Κοσμογονικές θεωρίες.

Άλλες θεωρίες, με σκέψη και ενόραση του υποσυνείδητου, κι άλλες με παρατήρηση και πείραμα.

Κι έστησε η παγκόσμια σκέψη από παλιά, σχολές, πανεπιστήμια κι ασχολούνται έντονα με την κοσμογονία.

Συνέλαβε η παγκόσμια σκέψη χιλιάδες μορφές, ιδέες, διετύπωσε θεωρίες και έκαμε παρατηρήσεις και πειράματα γι’ αυτόν τον άγνωστο σύμπαντα κόσμο.

Και προσπαθεί η παγκόσμια σκέψη να αποκαλύψει την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Κι αυτή  την άγνωστη αλήθεια η παγκόσμια σκέψη, ως δια μαγείας,  την έχει  προσδιορίσει ως την « ανώτερη δύναμη» ή «πνεύμα» ή «Θεό».

Και η προσπάθεια μεγαλώνει, γιατί το δένδρο της γνώσης, μυθολογικά και θεολογικά έχει ταυτιστεί  με την ύπαρξή μας, επί γης.

Μύριες φιλοσοφικές και θεολογικές θεωρίες, μύρια επιστημονικά πειράματα και παρατηρήσεις.

Και όλες αυτές οι μύριες προσπάθειες πηγάζουν από  ΦΟΒΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ  Η ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ  ΓΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ;

Μύθοι και δοξασίες.

Σμίξη του Θεού με τον άνθρωπο, θεωρίες και υποσχέσεις από το Θεό και  προς το Θεό, έχουν  κατασκευάσει όλες οι παλαιές και νέες θεολογικές σχολές και θρησκείες σ’ όλο τον κόσμο.

Η κάθε μια διεκδικεί με απόλυτο και δογματικό τρόπο, την προσέγγιση με το Θεό, την αλήθεια.                                                

Οι επιστήμονες της θετικής επιστήμης  και οι διάφοροι φιλόσοφοι από την άλλη μεριά μοχθούν να ανακαλύψουν τους νόμους του σύμπαντος κόσμου, γιατί ταξίδεψαν και πέρα από τη γη και πολλές φορές αφορισμένοι από τα ιερατεία, συνεχίζουν  την προσπάθειά τους και γίνεται χαμός.

Κι ο κόσμος, κι  ο απλός άνθρωπος της καθημερινότητας;

Αυτός συντάσσεται υποχρεωτικά, με το ένα ή με το άλλο σχήμα, γιατί διαφορετικά θα αποτελέσει τον αποδιοπομπαίο τράγο, τον άπιστο, τον ασεβή τον ακοινώνητο, τον απολίτικο, τον……τον….τον…

Πόσα δόγματα, πόσα αξιώματα, πόσους νόμους, πόσους-ισμούς δεν κατασκεύασε η ανθρώπινη παγκόσμια σκέψη;

Και η παγκόσμια σκέψη εφευρίσκει  πάντοτε θεωρίες, για να δικαιολογήσει την πορεία και τις πράξεις της.

Δημιούργησε και δημιουργεί ένα πανομοιότυπο τρόπο λειτουργίας και δράσης  σε όλους τους τομείς  η παγκόσμια σκέψη.

Αφοπλιστική ή έννοια της Εξουσίας.

Χωρίς αυτή τίποτα δεν λειτουργεί. Μοιάζει  ακέφαλη η αγέλη των ανθρώπων. Φυσική αναγκαιότητα;

Και κάθε μια κοινωνία, έχει επιλέξει και κατασκευάσει και υπηρετεί το δικό της  πρότυπο εξουσίας.

Και η εξουσία ;

H εξουσία γίνεται δύναμη, γίνεται χρήμα, γίνεται Θεός, γίνεται ζωοδόχος πηγή, γίνεται τάξη και ασφάλεια, γίνεται πόλεμος, γίνεται ειρήνη, γίνεται δίκαιο, γίνεται νόμος, ηθική, γίνεται απ’ όλα….

Είναι ο τρίτος μύθος, που δημιουργήθηκε  ασυνείδητα  από την ανθρώπινη σκέψη και υιοθετήθηκε παγκόσμια ως μία αδήριτη αναγκαιότητα.

Ιεραρχία – Ιεράρχηση – Τάξη.

Χωρίς την εξουσία, σκεφθείτε χωρίς την εξουσία;

Κι ο κόσμος αυτός, αυτό το στολίδι του σύμπαντος , δεν μπορεί να πορέψει χωρίς εξουσία. Α δ ύ ν α τ ο ν …

Κι όλα αυτά που συλλαμβάνει η παγκόσμια σκέψη που άλλοτε υλοποιεί και άλλοτε στοχάζεται, είναι απόρροια του φόβου προς το άγνωστο ή απλή περιέργεια για κατάκτηση γνώσης;

Μήπως είναι  αυτή καθαυτή η εξέλιξη του είδους μας και του σύμπαντος κόσμου, που οδηγεί τελολογικά στην αβυσσαλέα διόγκωσή του, και στην θανατική του καταδίκη, που είναι  η τήξη η σύντηξη και πάλι από την Αρχή!!! big bang.....

ΑΙΓΙΝΑ 31-12-2014

Δ. ΤΣΙΜΠΟΥΡΗΣ

Διαβάστε...

ΕΚΛΟΓΕΣ

                      «ΕΚΛΟΓΕΣ»

Το δυό χιλιάδες δώδεκα στις 17 του Ιούνη

κληθήκανε οι Έλληνες στην κάλπη για να πούνε,

αν από δω και μπρος θα τρώνε με πηρούνι

ή αν απ’ το Μνημόνιο θέλουν ν’απαλλαγούνε.

Και ο σοφός μας ο λαός, πολλά δυστυχισμένος

γνώριζε από καταβολής, πως ήταν χρεωμένος.

Ελεύθεροι απ’ τη σκλαβιά, στα δανεικά στραφήκαν

λίρες το πρώτο δάνειο, στις τσέπες του δεν μπήκαν.

Πάλι και πάλι δάνεια, τόκοι και χρεολύσια

με ναυτικούς αποκλεισμούς κούρσευαν την Πατρίτσια.

Μα όλοι οι πολιτικοί, στον θώκο τους πριν μπούνε

δάνεια  εξασφάλιζαν, τα ΘΑ τους, για να πούνε.

Και οι εταίροι δανειστές, Προστάτιδες Δυνάμες

πρώτα τις μίζες μοίραζαν και χρέωναν μυριάδες.

Σε τούτο το φτωχό λαό, σωστό προτεκτοράτο

φατρίες στήνανε χορό, για το δικό τους πιάτο.

Ξενοκρατία, απειλές, λίγη Δημοκρατία,

κομματικοί νεποτισμοί, νέα κηδεμονία.

Και πολεμούμε εδωνά, κοντά δύο αιώνες

μία για την ελευθεριά και μιά για κηδεμόνες.

Μας έβαλαν σε άξονες, μας πήγαν σε πολέμους

κι  αντί για λάφυρα νικών, θερίσαμε ανέμους.

Και τρέχουμε για δανεικά, πάλι στους Λαιστρυγόνες

και ο Οδύσσεια κρατεί, φύλακες οι πατρόνες.

Μας έθισαν στα δανεικά, θυμίζουμε ψαρόνια

και όλο το περίσσευμα, το κάνουμε κανόνια.

Ανάπτυξη θα έχουμε, Μνημόνια με δουλεία,

ξενοδοχείο η «ΕΛΛΑΣ», χωρίς την Ναυτιλία.

Αφήσαμε  τη μάνα γη και τις κτηνοτροφίες

θα ζούμε με Σουξέ πολύ και με Υπηρεσίες.

Η χώρα μας οικόπεδο, γωνιακό, προσήλιο

τους είναι απαραίτητο, αυτοί δεν έχουν ήλιο.

Και θα φροντίσουνε γι’ αυτό, τίμια θα φερθούμε

την γη μας θα μοιράσουμε, όλοι θα βολευτούμε.

Έχουμε  άγονα νησιά, χιλιάδες παραλίες

στους δρόμους θα ανοίξουμε, μυριάδες μπυραρίες.

Τώρα ψηφίστε Έλληνες, είναι καιρός ακόμα

εάν το δάνειο κοπεί, θα πέσετε σε κώμα.

Ανάσταση δεν έρχεται μέσα στην Ευρωζώνη

γιατί το θέλουν Έλληνα, να ζεις σαν το πρεζόνι.

Μετά 2 χρόνια καλείται ο λαός να αποφασίσει.

Ας αποφασίσει σωστά.

ΑΙΓΙΝΑ 03-01-2015       

Δ. ΤΣΙΜΠΟΥΡΗΣ

.

Διαβάστε...

Πρόλογος Βιβλίου "Διάλογοι για τη Δημοκρατία με Κλήρο-Ελευθερία και Έρωτας"

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το βιβλίο του συναδέλφου, ποιητή και συγγραφέα Δημήτρη Τσιμπούρη, «Διάλογοι για την άμεση Δημοκρατία με Κλήρο. Τετραδιάστατη Ελευθερία στις Δημοκρατίες των –ισμών», μας εισάγει στον χώρο της σκέψης και της διανόησης. Πυρήνας του είναι η μελέτη της πραγματικής Δημοκρατίας με Κλήρο και η διαμόρφωση της Ελευθερίας στις Δημοκρατίες των διαφόρων πολιτικο – κοινωνικών ρευμάτων. Πρόκειται για ένα αφηγηματικό, δοκιμιακό και διαλογικό έργο, στο οποίο ο συγγραφέας, με γνώση και σεβασμό προσεγγίζει την ιδιαιτερότητα του χώρου της σκέψης, διεισδύει στην ουσία της και ασκεί κριτική στη σωστή ή τη λανθασμένη εφαρμογή της στη ζωή του ανθρώπου.

Εγχείρημα ομολογουμένως δύσκολο και τεράστιο και μάλιστα από έναν μη ειδικό μελετητή, ο οποίος καλείται να συλλέξει, να μελετήσει, να κρίνει και να συμπεράνει με τον δικό του πάντοτε τρόπο, ιδέες, σκέψεις, θέσεις, απόψεις, τάσεις, καθεστώτα, πολιτικές παρεκκλίσεις, έννοιες, αρχές, αξίες, πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα, μεταλλάξεις των κανόνων της Ελευθερίας και πώς αυτή ευδοκίμησε σε μια αληθινή Δημοκρατία. Ο συγγραφέας ακολουθεί τη μέθοδο του διαλόγου με συνομιλητές του και με τον τρόπο αυτό έχει τη δυνατότητα να θέτει ερωτηματικά και απορίες, να λαμβάνει απαντήσεις και με τη σειρά του να κρίνει σφαιρικά το θέμα του και να καταλήγει σε συμπεράσματα.

Σε αυτή τη μελέτη επιστρατεύεται ένα απέραντο πλήθος στοιχείων, πληροφοριών, σκέψεων και κρίσεων ανθρώπων του πνεύματος, της τέχνης, του στοχασμού και της φιλοσοφίας σε παγκόσμιο επίπεδο και προσφέρονται επαγωγικά αναρίθμητες και σπουδαίες πληροφορίες και γνώσεις, που πλαισιώνουν και διαφωτίζουν το θέμα του. Στους σύντομους, αλλά περιεκτικούς και κατανοητούς διαλόγους του μελετάει σε βάθος τις κατά καιρούς συναφείς απόψεις των ειδικών ή εκείνων, που εισέβαλαν βίαια στον χώρο της διανόησης και κατακρεούργησαν τη Δημοκρατία, σχολιάζει τις θέσεις, λαμβάνει ή απορρίπτει το ασφαλές ή το επισφαλές αντίστοιχα και διατυπώνει την προσωπική του θέση. Είναι άξια επαίνου η μελέτη και η κρίση του επάνω σε ένα υλικό – ωκεανό, πολύμορφο και δυσπρόσιτο, που καταφέρνει να το τιθασεύσει, να το εκμεταλλευτεί και να το υποτάξει, εναρμονίζοντάς το στην πλεύση της συγγραφής του. Αυτό είναι ένα σημαντικό επίτευγμα, και αναδεικνύει την ιδιαίτερη συνθετική ικανότητα του συγγραφέα, πέρα από το γεγονός αν ή όχι συμφωνεί κανείς με το περιεχόμενό του.

Το πόνημα αυτό του Δημήτρη Τσιμπούρη είναι τίμιο να το δούμε σαν αποτέλεσμα έρευνας, μόχθου, μελέτης, κρίσεων και τελικής διαπραγμάτευσης και σύνθεσης ενός πολυσχιδούς και ευρύτατου πολιτικο – κοινωνικού θέματος, στο οποίο ο συγγραφέας δεν επιθυμεί να δρέψει δάφνες φιλοσόφου, αλλά φλέγεται να προσφέρει με παρρησία και ενάργεια τις δικές του απόψεις για το επίμαχο ζήτημα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και να αντισταθεί με ειλικρίνεια και γενναιότητα στον ολέθριο κατήφορο των σημερινών «δημοκρατιών» και των «πολιτικών ταγών» τους. Αλήθεια, στους χαλεπούς καιρούς μας υπάρχει πιο επίκαιρο και πιο φλέγον ζήτημα από την ανυπαρξία της πραγματικής Δημοκρατίας;

Είναι καιρός στη συνέχεια, να προχωρήσουμε στην ουσία της ταυτότητας του έργου του Δημήτρη Τσιμπούρη και να επισημάνουμε τις κυριότερες λεπτομέρειες διαστρωμάτωσης και συστηματικής δομής του βιβλίου, βασικό στοιχείο, που σταθμίζει και την επιτυχία κάθε πνευματικού δημιουργήματος. Στο σύνολο του έργου του ο συγγραφέας διαπραγματεύεται δυο κύρια θέματα: α) Την Άμεση Δημοκρατία με Κλήρο και β) Την Τετραδιάστατη Ελευθερία στις Δημοκρατίες των – ισμών. Στον χώρο της Ελευθερίας αναλύει συστηματικά τις τέσσερις διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης, οι οποίες είναι: 1) Το Υλικό κατασκευής ή Ύλη. 2) Το Πνεύμα ή Ψυχή. 3) Το Πολιτικό Ένστικτο ή Πολιτικό Ον και 4) Ο Έρωτας. Η αρμονική ή όχι λειτουργία αυτών των τεσσάρων ιδιοτήτων της ανθρώπινης φύσης αναδεικνύει σε ποιο βαθμό η Ελευθερία ως ιδέα ή ως πράξη διαμορφώνει ή επηρεάζει αυτές τις ιδιότητες, διαδικασία, που συντελείται μέσα σε ένα πλαίσιο – αλληλουχία ιστορικο – πολιτικό – κοινωνικό, πάντοτε όμως σε συνδυασμό με τους –ισμούς και τη Δημοκρατία με Κλήρο.

Ποια όμως είναι η Αληθινή Δημοκρατία; Είναι εκείνο το Πολίτευμα «όπου ο δήμος, ο λαός, αποτελούσε το συστατικό κύτταρό της και ασκούσε την εξουσία όχι με την ψήφο, αλλά με Κλήρο και την καθολική συμμετοχή των αρχόντων και των διοικούντων και απαγόρευε αυτόματα τη δημιουργία «επαγγελματιών Πολιτικών». Αυτή η μορφή Δημοκρατίας, καθαρό δημιούργημα του Ελληνικού Πνεύματος, λειτούργησε σε διάφορες ελληνικές πόλεις ως τη Μάχη της Χαιρώνειας το 338 π. Χ., κομβικό σημείο αφετηρίας σοβαρών εκτροπών από την Αληθινή Δημοκρατία. Έτσι η αξία της Ελευθερίας έγκειται στο πώς πραγματώνεται κάθε φορά από τους εν δράσει πολιτικούς ή άλλους αυτόκλητους συνανθρώπους μας η δημοκρατική εφαρμογή της.

Εξάλλου η έννοια της Ελευθερίας ενυπάρχει και κατοικεί μέσα στην ανθρώπινη φύση, εκφράζεται συνεχώς με ή χωρίς τη Βούλησή μας και εκδηλώνεται άλλοτε ως Αντικειμενική και άλλοτε ως Υποκειμενική Ελευθερία. Τη συλλογική Ελευθερία, σε αντίθεση με τη λειτουργία του φυσικού Ενστίκτου των Ζώων, ο άνθρωπος τη δημιουργεί από μόνος του, με τη θέσπιση κανόνων δικαίου, αφού ο άνθρωπος είναι φύσει ζώο Πολιτικό. Με την παραγωγή όμως κανόνων δικαίου θέτει και τα όρια της Ελευθερίας των Πολιτών, ενέργεια, που αδήριτα μας παραπέμπει στο απόφθεγμα του Πλάτωνα: «η Ελευθερία ορίζεται σαν Δημοκρατία» και φυσικά όταν οι άρχοντες με το θετό δίκαιο, στερούν την Ελευθερία του Πολίτη, τότε αυτή από οργανική ανάγκη μετατρέπεται σε Ιδανικό. Το κλειδί, λοιπόν, της Ελευθερίας είναι αυτή καθαυτή η διαχείριση της εξουσίας.Hδοτή Ελευθερία εκπορεύεται από την Πολιτική Δομή και από τον τρόπο , που αυτή διαχειρίζεται την κοινή δράση των Πολιτών, με συνέπεια έτσι ώστε το κλειδί της σωστής διαχείρισης της εξουσίας και επομένως της Ελευθερίας των Πολιτών, να είναι οι κάθε φορά ισχύοντες τύποι Πολιτευμάτων, οπότε και η Ελευθερία ως χρόνος, σκέψη και συμμετοχή αποτελεί ή όχι το πρωταρχικό κύτταρο σύστασης, λειτουργίας και εδραίωσης της Δημοκρατίας.

Όμως στις βασικές ιδέες και τις αρχές της Αληθινής Δημοκρατίας με Κλήρο και στις μορφές της Ελευθερίας, εισβάλλουν απρόσκλητοι οι διάφοροι –ισμοί, που παρουσιάζονται ως ιδέες αναγκαίες ή αληθινές, ενώ είναι ψεύτικες, είναι αιρέσεις της αλήθειας των υγειών αρχών της Πολιτικής και φανατίζουν τους λαούς, τους οποίους οδηγούν σε εκτροπές, αναταραχές και πολέμους. Τότε η εξουσία ελέγχει το πλήθος και παραμερίζεται η θεμελιώδης αρχή ότι η ιδέα της Ελευθερίας γεννήθηκε αποκλειστικά στους κόλπους της Αληθινής Δημοκρατίας με Κλήρο.

Αυτή η ακραιφνής Δημοκρατία αποτελεί το μοναδικό θαύμα, που γεννήθηκε στην καρδιά του Ελληνικού Πολιτισμού, ενόσω βέβαια αυτός ήταν σε ισχύ. Στη Δημοκρατία αυτή ουσιαστικά όλες οι κατηγορίες των πολιτών, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή ή κράτος, ήταν ελεύθερες. Η πολυσήμαντη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π. Χ. σήμανε την εκτροπή πέραν των ορίων της Αληθινής Δημοκρατίας και οδήγησε στον διαχωρισμό των Πολιτών από το Κοινωνικό Κράτος. Στην ύψιστη φάση της λειτουργίας του Ελληνικού Πολιτισμού οι πρωτοπόροι της σκέψης Πλάτων και Αριστοτέλης σφυρηλάτησαν με θαυμαστή ευκρίνεια την αληθινή έννοια της Δημοκρατίας, εφαρμόζοντας τις διαδικασίες της Ισότητας, της Γλώσσας, της Κληρωτίδας ανάδειξης των υποψηφίων για τα κοινά αξιώματα, της μη αυθαίρετης Επιλογής από τους άρχοντες των βοηθών τους (βλέπε τις επιτυχημένες αντιστοιχίες: βοσκός – κριάρια – κοπάδι, δηλαδή ο άρχοντας – το εκλεγόμενο από τον άρχοντα επιτελείο – ο λαός), της επικράτησης της Αλήθειας και της παρουσίας παντού του Φωτός.

Στην ανάλυση της Ύλης, του Υλισμού και της Ελευθερίας, ο συγγραφέας ανιχνεύει τα ψήγματα των τεκμηρίων των θέσεών του στις αρχές των Αναξίμανδρου, Αναξαγόρα, Μαρξ, Έγκελς και άλλων και μελετά διεξοδικά το έργο και τη σκέψη τους και πώς αυτοί λειτούργησαν θετικά ή αρνητικά στα θεμελιώδη ζητήματα Ελευθερίας, Δημοκρατίας και –ισμών. Στη συνέχεια ελέγχει τους βασικότερους –ισμούς, όπως: Εθνικισμό, Φασισμό, Ναζισμό, Καπιταλισμό, Σοσιαλισμό, Κομουνισμό, Ψυχρό Πόλεμο, Παγκοσμιοποίηση κλπ. Κατόπιν μεταπηδάει στον Αρχέγονο Άνθρωπο και συνδέει την αφετηρία του με την Επικούρεια σκέψη, τη Μανιχαϊστική θεωρία, την Ξενοκρατία, τον Μισελληνισμό, την Υποτέλεια, διανύοντας επιδέξια μια σύντομη, αλλά πολύ μακρά πορεία, κινούμενος από το ένα άκρο της ανθρώπινης παρουσίας ως την σημερινή εποχή, η οποία, δυστυχώς, πληρώνει πολύ ακριβά τα λύτρα του χαμένου της Παραδείσου της Δημοκρατίας με Κλήρο και της πολλαπλά κατευθυνόμενης σήμερα Ελευθερίας. Διατυπώνει ωστόσο στοχαστικά και με νόημα το αισιόδοξη καταφύγιο της ανθρωπότητας: Ο Ελληνικός Λαός και το Πνεύμα του μια φορά μεγαλούργησαν, όταν εγκαθίδρυσαν την Αληθινή Δημοκρατία με Κλήρο, παρέχοντας ολόκληρο το εύρος της δημοκρατικής Ελευθερίας.

Εξάλλου ο Έρωτας και η Ελευθερία, οι υπεισερχόμενοι –ισμοί, οι μορφές, η αξία, η ομορφιά και η ανεπανάληπτη γεύση του έρωτα, καλύπτουν ένα μεγάλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον μέρος του έργου, όπου ο συγγραφέας απαριθμεί και σχολιάζει όλες τις εκφάνσεις, εκδηλώσεις και εκφράσεις του ΄Ερωτα, στοιχεία, που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη ζωή του Πολίτη και συνέτειναν αποφασιστικά στη διαμόρφωση της ιδέας της Ελευθερίας μέσα στα αμιγή δημοκρατικά όρια. Από το Εγώ και το Εμείς του Έρωτα προσδιορίστηκαν τα στάδιά του, ανακηρύχτηκε ελιξίριο νεότητας και τα βιώματά του χάρισαν μοναδική ευτυχία στον Πολίτη στα πλαίσια μιας δημοκρατικής Ελευθερίας.

Επίσης επιχειρούνται αναφορές στο Θετό θεϊκό – Πατριαρχικό Δίκαιο, στο Ιερατείο, όπου σημειώνεται ενδιαφέρουσα ανατομία του διαιώνιου ρόλου του, στο Φόβο και την Εξουσία, στις Τάξεις και την Κοινωνία, στη διανομή του Πλούτου, στην Πολιτική Χειραγώγηση, στη Μαζοποίηση, στην Εργατική Τάξη ιδιαίτερα, στον Καταναλωτισμό, στην Προπαγάνδα. Ήδη βρισκόμαστε στο σκοτεινό επίκεντρο της χαοτικής εποχής μας. Τα σχόλιά του εδώ είναι ζωντανά, καίρια και γεμάτα απογοήτευση για τις επιλογές του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος από την αχαλίνωτη φιλοδοξία και τον άκρατο εγωισμό του, καταδικάστηκε από μόνος του στην αβυσσαλέα σημερινή προσωπική, κοινωνική, οικονομική και πνευματική καταβαράθρωσή του. Και διαπορεί ο συγγραφέας: Υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης στον κατήφορο; Υπάρχει, αν επικρατήσει η Αληθινή Δημοκρατία, η δημοκρατική Ελευθερία, η Επικούρεια σκέψη, η ολιγάρκεια, η σωστή ενημέρωση, η δημοκρατικά ασκούμενη εξουσία, η επικράτηση του Εμείς, αντί του καταστροφικού Εγώ.

Δώσαμε πιο πάνω την πιο συνοπτική εικόνα του περιεχομένου αυτού του χρήσιμου, ευχάριστου και διδακτικού βιβλίου, το οποίο αποτελεί μια ακένωτη Κιβωτό γνώσεων, σκέψεων και λογικών ανθρώπινων θέσεων, που σε κάποια φάση της ζωής, έχουν οπωσδήποτε απασχολήσει τον καθένα από εμάς, καθώς αέναα βιώνουμε τη φρικτή καθημερινότητα, χωρίς καμιά ελπίδα και χωρίς καμιά διάθεση αντίστασης. Το πλήθος των εικόνων (φωτογραφίες, σκίτσα, σχέδια, φωτοτυπίες, πίνακες κλπ. (περίπου 200) καθιστά το κείμενο πιο προσιτό και ταυτόχρονα κάνει πιο τερπνή και επαγωγική την ανάγνωση και την κατανόηση των εννοιών.

Είναι καιρός να σκεφτούμε όλοι και να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις για το αύριο του τόπου μας και ημών των ιδίων, να προβληματιστούμε σοβαρά, να κτίσουμε ψηλά τείχη ουσιαστικής αντίστασης και να αλλάξουμε την πορεία του επικείμενου καταποντισμού μας. Δε μιλάμε, βέβαια, για κανενός είδους βίαιες ανατροπές. Μιλάμε για δημοκρατικό πολιτικό σχεδιασμό, με κύριο στόχο την επαναφορά της Δημοκρατίας, για επιλογή των σωστών αρχόντων, για την απομάκρυνση των επαγγελματιών πολιτικών, επιδιώκοντας την παλινόρθωση των αρχών της Ισότητας όλων των Πολιτών και της Δημοκρατικής Ελευθερίας και πρωτίστως τον διακεκριμένο ρόλο του κυρίαρχου Λαού. Τότε μόνο υπάρχει ελπίδα να σταματήσει ο ατομικός, ο καθολικός και ο εθνικός κατήφορος, που άνοιξε πλέον διάπλατα όλες τις Πύλες του τόπου μας. Το βιβλίο τούτο προσφέρει αμέτρητα ερεθίσματα για σκέψεις, αποφάσεις και δράση, σε κάθε σελίδα του φωνάζει «Έλληνες, γρηγορείτε!» Αξίζει, λοιπον, να ευαισθητοποιηθούμε, όσο είναι καιρός. Ο Δημήτρης Τσιμπούρης καταγράφει τρόπους απλής και γόνιμης σκέψης, που μπορούν να ανοίξουν με τη δική μας αποφασιστικότητα δρόμους προς την Αληθινή Δημοκρατία, την Δημοκρατική Ελευθερία και τη Σωτηρία όλων μας.

Αθήνα Ιούνιος 2013

Κώστας Μιχ. Σταμάτης

Ναύαρχος Λ.Σ. (ε.ά.)

Συγγραφέας - Λογοτέχνης

Διαβάστε...

ΕΡΩΤΑΣ

Τι είναι έρωτας;

Για μένα είναι το θείο δώρο που είναι κρυμμένο σε τρείς λέξεις « εμείς οι δυο»

 Μας δόθηκε απλόχερα κι εμείς το ψάχνουμε αλλού.

Τι ψάχνουμε;

Ψάχνουμε, γιατί το δώρο αυτό το ανταλλάξαμε με την ύλη. Τον έρωτα τον ευτελίσαμε, τον ταμπουρώσαμε, τον ηθικοποιήσαμε, του βάλαμε ταμπού. Τον ταυτοποιήσαμε με την ηδονή της σάρκας.

Αντί για ψυχική χαρά και φίλιωμα ανακαλύψαμε την κτήση και το συμφέρον.

Πουλάω έρωτα για να κερδίσω. Πουλάω σάρκα για να αποκτήσω.

‘Οσοι είχαν τη τύχη να γνωρίσουν τον έρωτα δεν φοβήθηκαν το θάνατο, δεν φοβήθηκαν το πόλεμο, τους ανθρώπους, τους θεούς, γιατί αγγίζουν την αιωνιότητα κάθε μέρα, κάθε λεπτό και με τον έρωτα ακούνε την αρμονική μουσική του σύμπαντος.

Αυτοί που ζουν τον έρωτα του «εμείς οι δυο»  ανοίγουν τις ψυχές τους δεν έχουν τίποτα κρυφό γιατί το μόνο που γεύονται κάθε λεπτό είναι η αιωνιότητα να γεύονται τους καρπούς του θείου δώρου, που είναι οι γλυκές στιγμές του έρωτα των δύο με το σμίξιμο των ψυχών.

Στιγμές ανεπανάληπτες, στιγμές που δίνεις και παίρνεις το πλούτο της γης και γίνεσαι ένα με τον αγαπημένο σου. Απαρνιέσαι τα εγκόσμια γιατί δυο ψυχές γίνονται μια και ταξιδεύουν σε κόσμους που αυτοί θέλουν να ζουν.

Γι αυτό τον έρωτα ψάχνω αγαπημένη.

Να σε βλέπω και να χαμογελώ κάθε λεπτό. Να σε νιώθω σαν το κορμί μου. Να σε αγγίζω και να νιώθω κάθε στιγμή ότι είναι η πρώτη φορά. Να είμαι μακριά σου και να νιώθεις ότι είμαι δίπλα σου. Να σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι. Να πονάς για ότι πονάω.

Δεν σε κατακτώ, σε λατρεύω, γιατί μέσα στο χάος θα είμαστε πάντα μαζί και στη ζωή και στο θάνατο.

Αυτόν τον έρωτα αποζητώ αγαπημένη, όχι τον επίγειο, τον επίπλαστο, τον ψεύτικο, αυτόν που το ανθρώπινο είδος τον πλασάρει για την πρόσκαιρη χαρά της ύλης και της σάρκας.

Αν αποζητάς αυτόν τον έρωτα που λέω αληθινή αγάπη και θείο δώρο ακολούθησε, αλλιώς άσε με να περιπλανιέμαι, ίσως να ζητάω πολλά, ποιος ξέρει;

Αν δε το  νιώθεις έτσι  τότε  ψάξε για κάτι επίγειο και προσωρινό……

Αυτό τον έρωτα ψάχνω αγαπημένη, αν θέλεις πιάσε με απ’ το χέρι και προχωράμε……

   

 

                                                                        ΕΡΩΤΑΣ

Τι είναι έρωτας;

Για μένα είναι το θείο δώρο που είναι κρυμμένο σε τρείς λέξεις « εμείς οι δυο»

 Μας δόθηκε απλόχερα κι εμείς το ψάχνουμε αλλού.

Τι ψάχνουμε;

Ψάχνουμε, γιατί το δώρο αυτό το ανταλλάξαμε με την ύλη. Τον έρωτα τον ευτελίσαμε, τον ταμπουρώσαμε, τον ηθικοποιήσαμε, του βάλαμε ταμπού. Τον ταυτοποιήσαμε με την ηδονή της σάρκας.

Αντί για ψυχική χαρά και φίλιωμα ανακαλύψαμε την κτήση και το συμφέρον.

Πουλάω έρωτα για να κερδίσω. Πουλάω σάρκα για να αποκτήσω.

‘Οσοι είχαν τη τύχη να γνωρίσουν τον έρωτα δεν φοβήθηκαν το θάνατο, δεν φοβήθηκαν το πόλεμο, τους ανθρώπους, τους θεούς, γιατί αγγίζουν την αιωνιότητα κάθε μέρα, κάθε λεπτό και με τον έρωτα ακούνε την αρμονική μουσική του σύμπαντος.

Αυτοί που ζουν τον έρωτα του «εμείς οι δυο»  ανοίγουν τις ψυχές τους δεν έχουν τίποτα κρυφό γιατί το μόνο που γεύονται κάθε λεπτό είναι η αιωνιότητα να γεύονται τους καρπούς του θείου δώρου, που είναι οι γλυκές στιγμές του έρωτα των δύο με το σμίξιμο των ψυχών.

Στιγμές ανεπανάληπτες, στιγμές που δίνεις και παίρνεις το πλούτο της γης και γίνεσαι ένα με τον αγαπημένο σου. Απαρνιέσαι τα εγκόσμια γιατί δυο ψυχές γίνονται μια και ταξιδεύουν σε κόσμους που αυτοί θέλουν να ζουν.

Γι αυτό τον έρωτα ψάχνω αγαπημένη.

Να σε βλέπω και να χαμογελώ κάθε λεπτό. Να σε νιώθω σαν το κορμί μου. Να σε αγγίζω και να νιώθω κάθε στιγμή ότι είναι η πρώτη φορά. Να είμαι μακριά σου και να νιώθεις ότι είμαι δίπλα σου. Να σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι. Να πονάς για ότι πονάω.

Δεν σε κατακτώ, σε λατρεύω, γιατί μέσα στο χάος θα είμαστε πάντα μαζί και στη ζωή και στο θάνατο.

Αυτόν τον έρωτα αποζητώ αγαπημένη, όχι τον επίγειο, τον επίπλαστο, τον ψεύτικο, αυτόν που το ανθρώπινο είδος τον πλασάρει για την πρόσκαιρη χαρά της ύλης και της σάρκας.

Αν αποζητάς αυτόν τον έρωτα που λέω αληθινή αγάπη και θείο δώρο ακολούθησε, αλλιώς άσε με να περιπλανιέμαι, ίσως να ζητάω πολλά, ποιος ξέρει;

Αν δε το  νιώθεις έτσι  τότε  ψάξε για κάτι επίγειο και προσωρινό……

Αυτό τον έρωτα ψάχνω αγαπημένη, αν θέλεις πιάσε με απ’ το χέρι και προχωράμε……

   

Διαβάστε...

Ελευθερία

                                         
                                              «Ελευθερία» 

Το περί ελευθερίας κεφάλαιο είναι τεράστιο, μιας κι ο κάθε άνθρωπος βιώνει και εισπράττει την ελευθερία ως έννοια  διαφορετικά.

Μοιάζει λίγο πολύ με την ερμηνεία ή την προσέγγιση του μεταφυσικού προβλήματος, «Από πού ερχόμαστε; Προς τα πού πάμε;»

Ρίχνοντας μια ματιά στον πλήρη τίτλο του βιβλίου μου (Τετραδιάστατη Ελευθερία στις Δημοκρατίες των –ισμών) θα υπέθετε κάποιος ότι εφηύρα την τέταρτη διάσταση για να παρουσιάσω μια διαφορετικού τύπου ελευθερία, πέρα από αυτή των τριών διαστάσεων που απολαμβάνουμε, ως βάθος προοπτικής,ακόμα και στην επίπεδη επιφάνεια κάποιου πίνακα ή της τηλεόρασης ή του σινεμά.

Για να ξεκαθαρίσουμε το τετραδιάστατο της ελευθερίας, ένας καλός μπούσουλας θα ήταν να ξεκινήσουμε από τις τέσσερις διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης, που, όπως έχουν κατά γενική ομολογία παγιωθεί μέχρι σήμερα και από λίγους μόνον αμφισβητούνται, είναι :

Α) Το υλικό κατασκευής – Ύλη.

Β) Το Πνεύμα - (κατ’ άλλους Ψυχή, ή ακόμα κι Αντίληψη).

Γ) Το Πολιτικό Ένστικτο (η διάσταση του Ανθρώπου ως Πολιτικό Ον) και

Δ) Ο Έρωτας.

Από την αρμονική  λειτουργία ή δυσαρμονία των τεσσάρων ιδιοτήτων της ανθρώπινης φύσης θα διαπιστώσουμε κατά  πόσον  η Ελευθερία ως ιδέα ή πράξη, επηρεάζει τόσο τα χαρακτηριστικά αυτά, όσο και τη δυναμική που κρύβει η ανθρώπινη φύση μέσα της. Όλες τις προσεγγίσεις θα τις εξετάσουμε σε ένα ιστορικο-πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο, σε σχέση με τους –Ισμούς και τη  Δημοκρατία με κλήρο.

Για μας Αληθινή Δημοκρατία είναι αυτή που εφηύρε το ελληνικό πνεύμα και λειτούργησε  μέχρι το 338 π. Χ. στις διάφορες πόλεις κράτη της αρχαίας Ελλάδας. Η Δημοκρατία  όπου ο δήμος, ο λαός, αποτελούσε το συστατικό κύτταρό της και κρατούσε (διαχειριζόταν την εξουσία) όχι με ψήφο, αλλά με κλήρο, και η καθολική συμμετοχή των κληρωτών αρχόντων και διοικούντων απαγόρευε αυτόματα την δημιουργία επαγγελματιών πολιτικών.

Σε όλη τη διαδρομή θα προσπαθήσουμε συγκριτικά να αποδείξουμε σε ένα  ιστορικό βάθος, από το 3.000 π.χ. μέχρι σήμερα, πώς πόρεψε το ανθρώπινο γένος σε περιόδους Αληθινής Δημοκρατίας,πώς όταν είχε Δημοκρατία στις διάφορων μορφών εκτροπές της,και κατά πόσον οι άνθρωποι διαχρονικά ήταν ελεύθεροι ή όχι.

                                      ***

Επηρεασμένοι από πολλούς συγγραφείς, φιλοσόφους, ιστορικούς, και ποιητές συγκινούμαστε πάντοτε από τη λέξη ελευθερία, χωρίς να το θέλουμε, γιατί ακουμπάει σχεδόν όλες τις πνευματικές και ψυχικές  ανάγκες  της ανθρώπινης  φύσης. Από μόνη της ως έννοια ανοίγει διάπλατους δρόμους σκέψης και δράσης. Χωρίς αυτή γύρω μας σκοτάδι, φόβος, δουλεία, απομόνωση.

Θα θυμίσουμε λίγο την περίφημη φράση που είναι γραμμένη στον τάφο του μεγάλου στοχαστή, συγγραφέα και φιλοσόφου του τελευταίου αιώνα Ν. Καζαντζάκη.

«Δεν ελπίζω τίποτα

Δεν φοβάμαι τίποτα

Είμαι  λεύτερος».

Και μόνο που ως τελευταίο στοχασμό χρησιμοποίησε τη λέξη ελεύθερος, δηλώνει πόσο μεγάλη σημασία έδινε στην έννοια της ελευθερίας. Ίσως γιατί αποτελούσε και γι αυτόν το άπιαστο ζητούμενο που λαχταρούσε και το δικό του είναι.

Ελευθερία σκέψης, λόγου, ελευθερία από δουλεία, ελευθερία πίστης, χιλιάδες οι τρόποι με τους οποίους η ελευθερία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας. Μοιάζει πολλές φορές με τον αέρα που αναπνέουμε. Ένας ποιητής σε δυο  γνωμικά του  τόνιζε «Αν η απόλυτη ελευθερία είναι ανέφικτη, ο αγώνας γι αυτήν την κάνει εφικτή»,  ενώ «Ο αγώνας για την ελευθερία είναι ουτοπικός. Ελευθερία είναι και ο ίδιος αγώνας γι’ αυτήν» (Ασ .Πανσέληνος).

Σ’ αυτό το σημείο τίθεται ένα ερώτημα.

Η ελευθερία ως ιδέα, παράγεται από την βούληση των ανθρώπων, των ζώων, του περιβάλλοντος ή σύμπαντος κόσμου ή είναι απλά μια ανθρώπινη λογική επινόηση; Ή, ακόμα, πρόκειται για μια εν δυνάμει ενέργεια που εκφράζεται με ένα ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο κάθε φορά και ομοιάζει με ένα συνεχή αγώνα των έμψυχων και άψυχων όντων, μια ενέργεια που  η οριοθέτηση και σύλληψή της είναι ανέφικτη μιας και το απόλυτο της εφαρμογής την καταργεί;  Βαθιά τα νερά που καλούμαστε να κολυμπήσουμε, αλλά αν βγάλουμε άκρη θα έχουμε λύσει κεφαλαιώδη ζητήματα του μυστήριου του Ανθρώπου.

Στο κεφάλαιο αυτό θα διερευνήσουμε την ελευθερία που παράγεται από την ανθρώπινη βούληση και στα επόμενα κεφάλαια θα μιλήσουμε για την ελευθερία που λειτουργεί ως απόλυτη και ανεξάρτητη και επηρεάζει ακούσια  τα ζώα, το περιβάλλον και όλο το σύμπαν.   

Ξεκινάμε, λοιπόν: ναι, είναι αυτονόητο ότι η αναζήτηση της ελευθερίας είναι έμφυτη στην ανθρώπινη φύση πράγμα που διατυπώνεται καθημερινά με την έκφραση της βούλησής μας, αλλά εξίσου φανερό είναι πως η βούλησή μας δεν αρκεί πάντα για να την κατακτήσουμε. Αντίθετα – συχνά πρέπει να ξεχάσουμε τα θέλω μας για να ζήσουμε όσο πιο ελεύθερα κι ανεξάρτητα απ’ αυτά την όποια κατάστασή μας.

Για παράδειγμα όλα τα θέλω της ημέρας που έχει στο μυαλό του ο άνθρωπος, ποικιλοτρόπως προσπαθεί να τα υλοποιήσει.

Νερό, τροφή, εργασία, χρήμα, έρωτας, διασκέδαση, αγορές, παιδεία, εξουσία, πίστη, ηδονή, ελευθερία έκφρασης, άθληση και ότι άλλο θεωρεί αναγκαίο και πρέπον.

Ενώ λοιπόν όλα τα παραπάνω τα επιθυμεί και με τη θέλησή του προσπαθεί να τα κάνει πραγματικότητα, συμβαίνει πολλές φορές να μη μπορεί, είτε από έλλειψη χρόνου, είτε από κακό υπολογισμό, είτε από άλλους παράγοντες και συνθήκες που δεν είναι στο χέρι του να ελέγξει.

Στην περίπτωση αυτή, αν και ο άνθρωπος ενήργησε με την βούλησή του (επιθυμία του) και είχε την σκέψη του καλά οργανωμένη και ελεύθερη, δεν κατάφερε να γευθεί τα αναμενόμενα των επιθυμιών του.

Σε άλλη περίπτωση, ενώ δεν είχε σκεφθεί και δεν είχε προγραμματίσει  με την βούλησή του τα τεκταινόμενα, συμβαίνει πολλές φορές να γεύεται πράγματα και καταστάσεις, που άλλοτε τον συγκινούν ή τον ικανοποιούν και νιώθει, ανεξάρτητα από τη θέλησή του, μια υπέρμετρη χαρά, ευτυχία, άλλοτε,όμως,του προκαλούν και δυστυχία.

Για παράδειγμα στην περίπτωση ενός ξαφνικού ταξιδιού, μιας ανέλπιστης γνωριμίας, μιας εύνοιας της τύχης, ή μιας κακής στιγμής (ατύχημα), ο άνθρωπος δέχεται ελεύθερα και χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεση της βούλησής του, το αποτέλεσμα των καλότυχων ή κακότυχων συμβάντων, που τον λύπησαν ή τον χαροποίησαν, όπως συμβαίνει για παράδειγμα επίσης σε ένα πόλεμο, όπου το ένα μέρος νικά και το άλλο χάνει την ελευθερία του (υποδουλώνεται), χωρίς αυτοί που έχασαν την ελευθερία τους να έχουν συμμετάσχει ή αποφασίσει γι αυτό τον πόλεμο, εξ αιτίας του οποίου γίνονται δούλοι της άμοιρης για τους ίδιους χρονικής τους στιγμής.

Υπάρχει πάλι η ελευθερία που εκφράζεται ως θεϊκό δίκαιο, όπως π.χ. το καθημερινό ήθος, η αρετή της θρησκείας, που ταυτίζεται με την βούληση, μια βούληση  που είναι όμοια με την ελεύθερη και ευγενική ζωή, με τους νόμους της χώρας (Αντικειμενική Ελευθερία) και από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα άλλο δίκαιο επίσης θεϊκό, το δίκαιο της συνείδησης, το δίκαιο της γνώσης (Υποκειμενική ελευθερία), της αυθόρμητης λογικής.

Με το παραπάνω σκεπτικό δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε την άποψη ότι η ελευθερία εξαρτάται ως έννοια, πράξη, ή αποτέλεσμα από το βουλητικό μέρος της ανθρώπινης φύσης και μόνον.

Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η ελευθερία ως ιδέα και δράση, σε κάθε έμψυχο ον, αποτελεί μια ξεχωριστή αίσθηση ή αντίληψη για τον τρόπο που αυτή εκδηλώνεται  κάθε φορά και το αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης δεν εξαρτάται πάντοτε από το ίδιο.

Διαβάστε...

Επίκουρος και Δημοκρατία

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ- ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΕΝΑΣ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Αγαπητοί μου φίλοι καλησπέρα.

Ύστερα από την αναλυτική και εμπεριστατωμένη τοποθέτηση του Μπάμπη Πατζόγλου για τον Επίκουρο και τον Μητρόδωρο, όλοι σχεδόν πληροφορηθήκαμε από πού ξεκίνησε και τι πέτυχε ο Επίκουρος με την  διδασκαλία του από τον 4^ον π.χ. αιώνα μέχρι σήμερα.

Μας έδωσε επιγραμματικά αρκετά στοιχεία για τη δράση και το έργο του μεγάλου φιλόσοφου και πολλοί από μας τον κατατάξαμε κάπου, ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή μας.

Για να αντιληφθούμε όμως και να αξιολογήσουμε τη διαχρονική αξία της Επικούρειας Φιλοσοφίας, πρέπει να δούμε τον φιλόσοφο σε ποια εποχή έδρασε, πως ήταν διαμορφωμένο τότε το κλίμα με όλες τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες.

 Έτσι θα μιλήσω για τον Επίκουρο κάνοντας μια ιστορική αναδρομή, η οποία πιστεύω θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε, γιατί ο Επίκ. θεωρείται ένας γνήσιος συνεχιστής της Ιωνικής φιλοσοφίας, ένας υπερασπιστής και νοσταλγός της αληθινής δημοκρατίας με κλήρο και ένας πρακτικός και ωφέλιμος φιλόσοφος διαχρονικά.

Όπως γνωρίζουμε τεράστιες γνώσεις κατείχαν οι Ανατολικοί λαοί, αλλά αυτές δεν ήταν προσβάσιμες στο πλατύ κοινό, στο λαό, γιατί τα πολιτεύματά τους ήταν Μοναρχικά ή Θεοκρατικά και τις γνώσεις αυτές τις κρατούσε για λογαριασμό της μια κλειστή κάστα ανθρώπων, διανοουμένων ή του Ιερατείου για να εξυπηρετούν την πολιτική του άρχοντα δεσπότη.

Πρώτοι οι Έλληνες από την Ιωνία έγιναν μύστες των γνώσεων των Ανατολικών λαών. Είδαν και άκουσαν πολλά, όπως μας λέγει και ο Όμηρος οι περίεργοι και πολυταξιδεμένοι Έλληνες. Αντάλλαξαν γνώσεις και εμπειρία και « ότιπερ άν Έλληνες βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται»,(ότι και να έχουν πάρει οι Έλληνες από τους ξένους  πολύ καλλίτερα αυτό στο τέλος το σχεδιάζουν) μας πληροφορεί ο Πλάτωνας και συμπληρώνει ο Χαρ. Θεοδωρίδης στο βιβλίο του «ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»: Οι Ίωνες πρόσεξαν τις μαθηματικές γνώσεις των Αιγύπτιων και τις αστρονομικές των Βαβυλώνιων. Έδωσαν όμως σ’ αυτές τον τύπο της ελληνικής, δηλαδή της λογικής επιστήμης. Η λογιστική των Αιγυπτίων, έγινε αριθμητική δηλαδή μελέτη αφηρημένων αριθμών και οι αστρονομικές γνώσεις των Βαβυλώνιων έγιναν επιστήμες της μετεωρολογίας κι αστρονομίας για την πρακτική ωφέλεια της ναυτιλίας και άλλων επαγγελμάτων.

Αυτό βέβαια δεν έγινε όπως αντιλαμβανόμαστε από Θεία Πρόνοια προς τον περιούσιο λαό των Ελλήνων. Οφείλεται πρωτίστως στην αλλαγή των κοινωνικών δομών εργασίας. Η θάλασσα έδωσε την ευκαιρία στους Έλληνες να ταξιδέψουν σε όλη την Μεσόγειο σχεδόν και να ιδρύσουν αποικίες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη νέων επαγγελμάτων. Πρώτα οι πόλεις της Ιωνίας – Μίλητος- Έφεσος-Σάμος- Χίος-Κλαζομενές-Κολοφώνας-Φώκαια-Λέσβος, Ρόδος, Λάμψακος  κ.α. ανέπτυξαν το εμπόριο και τη ναυτιλία. Οι άνθρωποι από δούλοι στους αφέντες γαιοκτήμονες έγιναν έμποροι, τεχνίτες, ναυτικοί, δάσκαλοι, γιατροί, χειρώνακτες επαγγελματίες, αοιδοί, ζωγράφοι, καλλιτέχνες. Μια νέα αστική τάξη δημιουργήθηκε, ο δήμος. Αυτή απαιτούσε μερίδιο στη διαχείριση της εξουσίας. Εκεί γεννήθηκε πρώτα η εκκλησία του δήμου, ο δήμος, και η πρώτη λαϊκή απαίτηση για συνδιαχείριση στην εξουσία.

Στη συνέχεια αναπτύχθηκαν από τους Έλληνες οι πρώτες φιλοσοφικές θεωρίες που δεν ήταν γεννήματα του μυαλού εξαιρετικών προσώπων, αλλά καθορίζονταν πρωτίστως από τις κοινωνικές συνθήκες κάθε εποχής. Η φιλοσοφία μπορούμε να πούμε ότι  είναι πολιτική εκπεφρασμένη σε έννοιες και συλλογισμούς. Περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά πλάθεται ο φιλόσοφος μέσα στην κοινωνική πάλη, άλλοτε ζητά να επιδράσει σ’ αυτήν και άλλοτε αφήνει τους άλλους να τον χρησιμοποιήσουν για ορισμένο σκοπό.

Οι πρώτοι Ίωνες φιλόσοφοι  Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Ηράκλειτος και με τη σειρά τους Πυθαγόρας, Ξενοφάνης, Παρμενίδης ήταν σημαντικές προσωπικότητες και πήραν ενεργό μέρος στην πολιτική της πατρίδος τους.

Οι Ίωνες φιλόσοφοι ήταν δημοκρατικοί και ένιωθαν αποστολή τους να φωτίσουν τον λαό, να σκορπίσουν τις καταχνιές του μύθου και με τις θετικές και χρήσιμες γνώσεις, με την νατουραλιστική (φυσική) αντίληψη του κόσμου, να τον κάμουν ο ίδιος ο λαός να πάρει στα χέρια του την τύχη του, σε αντίθεση με την Ανατολίτικη πρακτική, όπου οι γνώσεις προοριζόταν για ωφέλεια των ισχυρών.

Η δημοκρατία λειτούργησε και όπως ήταν φυσικό έδωσε χώρο σε όλους τους ανθρώπους να εκφράσουν την εμπειρία τους και τις γνώσεις τους ως και τα θεολογικά τους πιστεύω.

Στα κατοπινά χρόνια του 5 ου π.χ. αιώνα η νίκη πάνω στους  Πέρσες ήταν  νίκη της δημοκρατίας πάνω στην αριστοκρατία και τον ιδεολογικό της κόσμο. Σε υπόδειγμα νέου τύπου πολιτείας υψώνεται η μεγάλη δημοκρατία της Αττικής. Οι ανώτατες αρχές εκτός από εκείνες που απαιτούσαν ειδική κατάρτιση έγιναν προσιτές με τον κλήρο, κάτι ακατανόητο για μας σήμερα.

Μέσα στην μεγάλη δραστηριότητα και το φως των ελεύθερων θεσμών οι Ίωνες φυσικοί άνοιξαν το δρόμο. Ο Πρωταγόρας, Ιππίας, Πρόδικος, Γοργίας (που τους ονομάζουμε σοφιστές) μετατρέπουν ένα ολόκληρο κόσμο από θεοκεντρικό σε ανθρωποκεντρικό. Κριτήριο και μέτρο για όλα είναι ο άνθρωπος. Αυτοί αφαιρούν τον μύθο από τα φυσικά φαινόμενα, ξεγυμνώνουν από το μυστήριο τους ανθρώπινους θεσμούς, θρησκεία, δίκαιο, νόμους, γλώσσα και διατυπώνουν με θάρρος ότι όλα αυτά είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα και όχι θεϊκές αποκαλύψεις. Όλα τα πράγματα λέει ο Πρωταγόρας καθορίζονται από τον άνθρωπο. Πραγματική υπόσταση έχουν όσα βλέπει και  όσα πιάνει. Τα λεγόμενα αόρατα, υπερφυσικά και απρόσιτα δεν υπάρχουν. Επέμβαση των θεών αποκλείεται, αφού η ίδια η ύπαρξή τους είναι προβληματική. Ποτέ δεν φανερώθηκαν σε κανέναν και η σύντομη ζωή μας δεν επιτρέπει να εξακριβώσουμε, αν η λεγόμενη δικαιοσύνη τους είναι πραγματική. Ο περίφημος σοφιστής όπως ήταν επόμενο απόκτησε φήμη άθεου « άθεον εκτήσατο δόξαν ».

Στη σελίδα 60 του βιβλίου του ο Χ.Θεοδωρίδης λέει:       

Έτσι ο Έλληνας δημοκρατικός άνθρωπος, άσκιαχτος από τις υπερφυσικές δυνάμεις, γίνεται από θεονόμος ανθρωπονόμος και παίρνει στα χέρια την τύχη του, ρυθμίζει την τεχνική, οικονομική και πολιτική ζωή με πρωτοβουλία δική του. Οι θεσμοί, οι νόμοι, οι έξεις, η γλώσσα, η θρησκεία, είναι δικά του κατασκευάσματα. Την ομιλία του δεν του τη δίδαξε κανένα θεός, τις τέχνες καμιά Αθηνά. Την έννομη κοινωνική ζωή την οργάνωσε ο ίδιος ο άνθρωπος με το φιλότιμο και το αίσθημα του δικαίου (αιδώς και δίκη) που έχει μέσα του. Η αγάπη της δικαιοσύνης το όσιο και ιερό, είναι συγκινήσεις του ανθρώπου ανεξάρτητες από πίστη σε θεό. Οι θεοί κατάντησαν το πολύ διακοσμητικοί, όπως έγινε πολύ πιο συνειδητά στον Επίκουρο. Την θέση τους την πήρε το ανθρώπινο λογικό. Ο άνθρωπος δεν ενεργεί από φόβο κανενός θεού παρά από εσωτερική ανάγκη να είναι ηθικός, επειδή ξέρει πως χωρίς εκείνα τα κοινωνικά αισθήματα τα χωρίς (αιδώς και δίκη) , δεν υπάρχει ούτε κράτος ούτε άτομο.

 Ο Επίκουρος ήταν πραγματικά ένας λαϊκός   ειρηνικός επαναστάτης ή ένας αντιεξουσιαστής απέναντι στην ολιγαρχία και την στρατοκρατία των Σπαρτιατών και μετέπειτα των Μακεδόνων.

Η Ιωνική φυσιοκρατική φιλοσοφία είχε δώσει καρπούς και είχε διαποτίσει σχεδόν όλο τον ελλαδικό χώρο με δημοκρατικά ιδεώδη και πρωτόγνωρες ελευθερίες, αφού άλλαξαν συθέμελα οι μέχρι τότε κοινωνικές δομές.

Αποτέλεσμα η λαϊκή τάξη πριν και μετά τον Επίκουρο να αισθάνεται άβολα με την Σπαρτιατική και Μακεδονική ολιγαρχία και βασιλεία. Απεναντίας οι ολιγαρχικοί κάθε πόλης όπως ήταν φυσικό υποδέχθηκαν τους νέους κατακτητές, συνέπραξαν με αυτούς, καταδιώκοντας κάθε δημοκρατικό στοιχείο.

Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση ο Επίκουρος και η φιλοσοφία του, που μάγευε, παρηγορούσε και μοχθούσε να κρατήσει ακμαίο το ηθικό των δημοκρατικών πολιτών, μπήκε στο στόχαστρο.

Ο Πλάτωνας και ο μαθητής του Αριστοτέλης εκφραστές κατά κόρον της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας, που με το θρησκευτικό τους παραλήρημα για ένα θεό, μια θεία πρόνοια και άλλες μαθηματικές και αστρολογικές φαντασιοκοπίες μάχονταν να εδραιώσουν και να αναβιώσουν τον μοναρχισμό, την αριστοκρατία και την γαιοκτημοσύνη.

Έβλεπαν ότι είχαν χάσει από την εποχή ακόμα του Σόλωνα και του Κλεισθένη σταδιακά όλα τα προνόμιά τους, αφού τον ουσιαστικό ρόλο στη διαχείριση της εξουσίας τον είχε κερδίσει ο λαός. Αυτό κόστιζε σ’ όσους αναπολούσαν περασμένες δόξες και μεγαλεία και ο Επίκουρος όπως ήταν λογικό αποτελούσε το μίασμα επειδή ήθελε να ανυψώσει το πεσμένο ηθικό των κατατρεγμένων και κτυπημένων από τους εμφύλιους πολέμους, που είχαν κατασπαράξει ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο από τον Π. Πόλεμο μέχρι τους Μακεδόνες.

Σιωπηρός μαχητής εναντίον όλων, όρθωσε το ανάστημά του, παγίωσε την διδασκαλία του με το ήθος και την προσωπικότητά του.Ο λαός τον αγκάλιασε, γιατί έβλεπε μια αλήθεια και μια ελπίδα σ’αυτόν με όσα δίδασκε.

Δέχθηκε τεράστια πολεμική αυτός και οι μετέπειτα συνεχιστές του Κήπου.

Μέσα στα δίσεκτα χρόνια της Μακεδονοκρατίας ο Επίκουρος έκανε πρώτος σ’ όλο τον κόσμο πράξη την αταξική κοινωνία μέσα στον Κήπο.

Απέναντι στους κόλακες και υμνητές της ολιγαρχίας και μακεδονοκρατίας ο Επικ. υπερασπίστηκε τις ιδέες του με τους μαθητές του για 40 χρόνια μέσα στο Κήπο, την εποχή που ο ελληνισμός έδυε και ανέτειλε ο ανατολικός πολιτισμός με πρωτεργάτες σχολάρχες Πέρσες, Σύριους, Εβραίους, Αιγύπτιους, αλλά και Έλληνες υποστηρικτές.

Ο Επίκ. ήταν και θα παραμείνει ο γνησιότερος εκφραστής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, που κληρονομήσαμε από τους Ίωνες και θα συνεχίσει να καθοδηγεί τον κόσμο και τους Έλληνες όσοι αιώνες και να περάσουν.

Τον Επίκουρο το κατανοεί κανείς άμεσα τόσο στις κύριες δόξες του για τον ανθρώπινο βίο, όσο και για την φυσική εξήγηση του κόσμου, μέσα από τις αισθήσεις: « γελάν άμα δεί και φιλοσοφείν, μήτε αλγείν κατά σώμα, μήτε ταράττεσθαι  κατά ψυχήν»,(πρέπει να αισθανόμαστε ευχάριστα όταν φιλοσοφούμε, χωρίς να κουράζεται το σώμα και χωρίς να ταράζεται η ψυχή) τόνιζε ο φιλόσοφος.

Οι προσεγγίσεις και οι ερμηνείες που έδινε για το αιώνιο πρόβλημα του θανάτου, των θεών, της δημιουργίας του κόσμου και της ελευθερίας του ατόμου σε συνδυασμό με τις βασικές αρχές της Ηθικής ήταν αρκούντως πειστικές. Ο Επικ. καταφέρνει με σταράτο λόγο χωρίς πολλές θεωρητικές αναλύσεις και κομπορρημοσύνες  και μιλά απευθείας στη ψυχή όλων των ανθρώπων κάθε εποχής.

Πιστεύει πως ο άνθρωπος είναι από μόνος του αρκετός να φτιάξει την ευτυχία του. Η συνείδηση του ΕΠΙΚ. ζητεί να παραμερίσει ο άνθρωπος κάθε σάπιο και να φτάσει σε κάτι στέρεο. Ο άνθρωπος για τον Επικ. είναι κάτι μεγάλο και πολύτιμο. Ο Επίκ. δεν επηρεάζεται από μύθους και θεόπνευστες φαντασιώσεις και δεισιδαιμονίες.

Δούλεψε με συνέπεια για να πείσει ότι, η ευτυχία και η μακαριότητα ή το ηδέως ζην αποκτιέται εύκολα με την αταραξία της ψυχής, αρκεί οι πράξεις μας να έχουν σαν σκοπό τον παραμερισμό του πόνου και της ταραχής.

Και ποια είναι αυτά που ταράζουν τον άνθρωπο;

Ο φόβος από τους θεούς, από τα ουράνια φαινόμενα, ο θάνατος, οι φιλοδοξίες, που ξεπερνούν τα φυσικά όρια, αυτά όλα που έχουν ως βάση τις προλήψεις, τις δεισιδαιμονίες και την αμάθεια γενικά.

Και με τι τρόπο θα καταπολεμηθούν αυτά; Απαντά. Με τη φιλοσοφία που είναι για όλους και για νέους και για γέρους.

Για τον ΕΠ. η φιλοσοφία υπηρετεί τη ζωή με σκοπό να φέρει ένα πρακτικό άμεσο αποτέλεσμα, την γαλήνη και την ευτυχία « φιλοσοφίαν ενέργειαν είναι λόγοις και διαλογισμοίς τον ευδαίμονα βίον περιποιούσαν». (η φιλοσοφία είναι μια πνευματική ένέργεια με διαλογισμό, που αποσκοπεί στην ευδαιμονία του ανθρώπου). 

Καμία μάθηση δεν είναι αυτοσκοπός εξόν από κείνη που βοηθά την επιστήμη της ευτυχισμένης ζωής και κατέληγε: «η αξία της γνώσης μετριέται από τη χρησιμότητά της για την ευδαιμονία». Τόνιζε δε όταν κανείς είναι νέος να μην αργεί να φιλοσοφεί κι’ όταν φτάσει στα γεράματα να μη λυπάται τον κόπο να φιλοσοφεί, γιατί ποτέ για κανένα δεν είναι νωρίς ή αργά για κείνο που θεραπεύει την υγεία της ψυχής.

Ο μεγάλος Ρωμαίος ποιητής Λουκρήτιος στο de rerum natura- περί φύσεως των πραγμάτων- εξυμνεί τον ΕΠΙΚΟΥΡΟ τον  1^ον αιώνα μ.χ. πως «ένας γραικός, εννοώντας τον Επικ., στάθηκε ολόρθος μπρος στις απειλές θεών και τρόμων από μυστήρια και λέγει παρακάτω πως τους τρόμους και τα σκοτάδια, δεν τα σκορπούν του ήλιου οι αχτίδες κι’ ούτε της μέρας τα φωτεινά βέλη, παρά η έρευνα κι’ ερμηνεία της φύσης»,

Ο Επ. μελέτησε τη Δημοκριτική Ευθυμία που την προσδιόριζε ο Δημόκριτος με παρόμοιες λέξεις όπως: ευεστώ- αρμονίη-συμμετρίη-ευδαιμονίη-αταραξίη-αθαμβίη-αθαυμαστίη-ψυχαγωγίη και για πρώτο όρο της ευδαιμονίας καθόρισε την απραγμοσύνη, να μην μπερδεύεται κανείς δηλαδή με πολλές και ξένες υποθέσεις, ιδιαίτερα δε με την παραζάλη της πολιτικής, η οποία και στις μέρες μας προκαλεί σοβαρά προβλήματα και κλονισμό στην υγεία και στον εγκέφαλο των ανεγκέφαλων.

Μίλησε ακόμη για το δάμασμα του πόνου, για την αλυπία, για « το αλύπως ζην > του Πλάτωνα, για « το τερπνόν εφάμερον διώκων > του Πίνδαρου, για « των πόνων ανάπαυλαι τη γνώμη > του Θουκιδίδη στον επιτάφιο. Γνώριζε καλά την λειτουργία της πόλης των Αθηνών, η οποία φρόντιζε για την αλυπία των πολιτών της μέσα από γιορτές και αργίες, που έφερναν χαρά στους εργαζόμενους, δυνάμωναν και ύψωναν τον πολίτη.

Έτσι ο Επ. συνθέτοντας όλες τις μέχρι τότε απόψεις περί δαμασμού του πόνου, της αλυπίας, της ευχαρίστησης, του ηδέως ζην του σώματος και της  ψυχής, μίλησε πρώτος και καθόρισε την Καταστηματική Ηδονή, που σημαίνει την σταθερή και μόνιμη διάθεση για ευχαρίστηση. Η ηδονή λέει ο Επ. είναι προσαρμοσμένη στη φύση μας, συγγενική και σύμφητη, που την ονομάζει «οικείον», ενώ το άλγος «αλλότριον».

Για την καταστηματική ηδονή και την εν κινήσει ηδονή κατηγόρησαν ασύστολα πολλοί  φιλόσοφοι και ιστορικοί τον Επ., διαστρεβλώνοντας  τελείως όσα εννοούσαν οι Επικούρειοι. Στην Γ΄ Επιστολή από την παράγραφο 127-132 ο Επ. ξεκαθαρίζει και επεξηγεί την κυριαρχία στις επιθυμίες, ενώ στην V δόξα μιλά για την αντινομία της ηδονής και του πόνου καταλήγοντας «Είναι  να λυπάται κανείς τους ανθρώπους, που δεν χαίρονται με όσα έχουν , παρά θρηνούν για όσα δεν έχουν. Ο σοφός που έχει κανονίσει τις επιθυμίες του είναι γερός και ασάλευτος. Άμα έχω νερό και ψωμί μπορώ να παραβγώ τον Δία» έλεγε.

Εδώ παρατηρεί κανείς τα πρώτα σημάδια σκέψης του φιλοσόφου γύρω από τα Κεφάλαια της Αυτάρκειας- Ολιγάρκειας και Αυτονομίας που ανέπτυξε στη συνέχεια μέσα από τις κύριες δόξες περισσότερο.

Εκείνο πάλι το πολυσυζητημένο< λάθε βιώσας»; Εκείνη την νέα πολιτεία μέσα στην παλαιά;, που θα απαρτίζεται από λεπτές και ευγενικές ψυχές και όχι από ανθρώπους κυνηγούς του πλούτου της εξουσίας, της εκμετάλλευσης;

Το λάθε βιώσας ερμηνεύτηκε από τους πολέμιους του Κήπου ως αποχή από όλα και από την πολιτική ακόμα, ενώ απλά σήμαινε «απόφευγε τις μωρές επιδιώξεις», τις πράξεις που προκαλούν αντίδραση, ταράζουν τη γαλήνη και σε κατεβάζουν στο επίπεδο των αφώτιστων και χυδαίων. Τιμές και δόξες σαν αυτές δεν έχουν αξία τόνιζε ο Επ.

Φυσικός φιλόσοφος ο Επ. βρέθηκε απέναντι στους ιδεαλιστές της εποχής του. Γι αυτούς έλεγε ότι κατασκευάζουν νεφελώματα, άγονες συζητήσεις και διαλεχτικά πλάσματα, που έδιναν την εντύπωση υψηλής φιλοσοφίας , ενώ η φιλοσοφία υποστήριζε ο ίδιος πρέπει να πιάνει ζητήματα που έχουν άμεση σχέση με τις ανάγκες της ζωής. Ακριβώς το ίδιο δεν γίνεται  σήμερα με όλους τους δήθεν διανοούμενους σε όλη τη Γη με προκατασκευασμένες και καθοδηγούμενες γνώσεις κατά παραγγελία, όπως  συμβαίνει και με την καθημερινή παγκόσμια ενημέρωση από τα Μ.Μ.Ε; Από τους ιδεαλιστές κατηγορήθηκε για λίγη επιστημοσύνη και στενότητα αντιλήψεων, επειδή όπως ο ίδιος τόνιζε τον ενδιέφεραν τα πρακτικά αποτελέσματα της φιλοσοφίας και όχι οι θεωρητικές αναλύσεις, τις οποίες απόφευγε συστηματικά.

Όπως ο Πλάτωνας έτσι και Επ. δεν συμπαθούσε την Τέχνη, την Μουσική, και την Ποίηση και πρότεινε στους νέους να σκέπτονται περισσότερο.< Την σωστή αξία της μουσικής και της ποίησης την ορίζει η επιστήμη> έλεγε.

Για τα μαθηματικά τόνιζε ότι δεν βοηθούν στην τελείωση αυτής της επιστήμης, που με μια λέξη λέμε σοφία « ως των μαθημάτων μηδέν συνεργούντων προς σοφίας τελείωσιν».

Για την ρητορία και την  αστρολογία είχε ανάλογες με τα παραπάνω αρνητικές κριτικές και έλεγε: «ο σωστός φιλόσοφος δεν δίνει προσοχή στα τεχνάσματα των αστρολόγων, γιατί αυτές οι γνώσεις δεν φέρνουν  την γαλήνη και την ευτυχία, επειδή αυτοί που γνωρίζουν αστρολογία αγνοούν την φύση των άστρων και τις αρχικές αιτίες για την κίνησή τους  και βασανίζονται  από φόβους και δεισιδαιμονίες.

Ο ΕΠ. μίλησε και έγραψε πολλά, για τον Έρωτα, για την Φιλία, το Γάμο, τα Αφροδίσια και την Εγκράτεια. Η Επικούρεια φιλία ήταν η ονομαστότερη κι από την Πυθαγορική και η θεωρία της κρίθηκε από τις γνησιότερες ανθρώπινες κι ανθρωπιστικές.

 Σε γενικές γραμμές η Επικούρεια φιλία μπορούμε να πούμε ότι καθορίσθηκε από τις αλλαγμένες στην Ελλάδα ιστορικές συνθήκες.

Όπως και σήμερα έτσι και την εποχή του Επικ. η  Ελλάδα δοκιμάστηκε  από αλλεπάλληλες κρίσεις . Οι συνεχείς εμφύλιοι και κατακτητικοί στην συνέχεια πόλεμοι συσσώρευσαν δεινά και αδιέξοδα  οικονομικά, πολιτικά, θρησκευτικά, και το ηθικό των ελλήνων με δημοκρατικό και ελεύθερο φρόνιμα  κλονίσθηκε και εύκολα δέχθηκε  την  έννοια του Κισμέτ και της Ειμαρμένης, του ενός θεού των Ανατολικών και τη  νέα φαντασιοκοπία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη για αστρικές οντότητες και άλλα θεωρητικά Ανατολίτικης σοφίας.

 Οι δικοί τους ανθρωπόμορφοι λαϊκοί θεοί που τους είχαν επιβάλλει από παλιά οι βασιλείς και πολέμησαν γι’ αυτούς ξαφνικά πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Η δημοκρατία είχε καταλυθεί σχεδόν, αφού στην εκκλησία του δήμου συμμετείχαν μόνο όσοι είχαν πάνω από ορισμένο ετήσιο εισόδημα και οι επίδοξοι εραστές της εξουσίας  βοηθούσαν με όλη τους τη δύναμη προς αυτή την κατεύθυνση.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση όσοι παρέμειναν ακλόνητοι και δεν αλλαξοπίστησαν είχαν την ανάγκη να επικοινωνούν. Με πρωτοβουλία του Επ. ιδρύθηκε ο Κήπος.  

Ο Κήπος ήταν ένας συνασπισμός από συγγενικές φύσεις κι από ομοϊδεάτες, που τους ένωνε η ανάγκη ν’ αντιδράσουν στην πολύμορφη πίεση και να ασφαλίσουν την ψυχική γαλήνη και μαζί το ελληνικό ήθος, το  οποίο ο ίδιος έβλεπε πόσο είχε κλονισθεί την εποχή εκείνη. Μέσα σ’ αυτό το Κήπο έβρισκε παρηγοριά ο τότε κατατρεγμένος Αθηναίος δημοκράτης. Εκεί μπορούσε ελεύθερα να μιλήσει έχοντας εμπιστοσύνη στους φίλους. Ουδέποτε στην ιστορία των Επικούρειων υπήρξαν φαινόμενα προδοσίας. Την φιλία έλεγε ο Επ. δεν μπορείς να την χωρίσεις από την ηδονή. Χρειάζεται να την καλλιεργείς, γιατί χωρίς αυτή δε μπορεί να ζήσει κανείς με ασφάλεια και χωρίς φόβο, δηλαδή να ζει ευχάριστα,  γιατί μεταξύ φίλων γεννιέται ένα συμβόλαιο (FOEDUS), ν’ αγαπούν τους φίλους όχι λιγότερο από τον εαυτό τους και να αποκτούν ταυτόχρονα μία αμφίδρομη ωφέλεια.

Για τον έρωτα υποστήριζε ο Επ. «Ουδέν θεόπεμπτον είναι τον έρωτα», όπως τον θεοποίησε αντίθετα ο Πλάτωνας. Ο έρωτας είναι μια δυνατή φυσική ορμή και αυτή πρέπει να ικανοποιηθεί μέσα στα όρια της λογικής και της φρονιμάδας, διαφορετικά καταντάει πάθος, όπως και τ’ άλλα πάθη, θυμός, πλεονεξία, φιλοδοξία, που ταράζουν τη γαλήνη, που αποτελεί την βασική προυπόθεση για την ευδαιμονία και την αταραξία της ψυχής. Η φιλία για τον Επ. είναι σκοπός και όχι μέσον, που αποτελούσε οργανικό μέρος στη ζωή του Κήπου, ολοκληρωτικό στοιχείο της σοφίας, που ανθούσε μέσα εκεί.

Στον Κήπο δεν προετοίμαζαν μελλοντικούς ηγέτες και πολιτικούς, όπως συνέβαινε στη σχολή του Πλάτωνα ή όπως συμβαίνει σήμερα σε ορισμένα Πανεπιστήμια του Χάρβαρντ,  της Οξφόρδης, του Καίμπριτζ κ.α., αλλά πολίτες με δημοκρατικό ήθος, που να πιστεύουν και να υπηρετούν ισότιμα την πατρίδα και όχι συστημικούς οπαδούς, επαγγελματίες τυχοδιώκτες και υποστηρικτές της θρησκευτικοπολιτικής ολιγαρχίας, με εκλόγιμους δήθεν ικανούς αντιπροσώπους.

Ο δεσμός στην κοινότητα του κήπου είχε κύριο σκοπό να παραμερίσει τις αντιθέσεις από ζήλειες, μίση, έχθρες, εγκλήματα, που γεννά όπως είναι φυσικό η οικονομική αναρχία, το κυνήγι του χρήματος, η φιλοδοξία, η καταξίωση μέσα στο κοινωνικό σύνολο των μειονεκτικών προσωπικοτήτων και των εξουσιαστών.

Η φαγομάρα για ιδιοκτησία είναι ακατανόητη για τον Επ..Δέν χρειαζόταν να σμίξουν τις ατομικές περιουσίες, όπως υποστήριζε ο Πυθαγόρας με το περίφημο ρητό : «κοινά τα των φίλων», γιατί αυτό ήταν σημάδι δυσπιστίας και όπου δυσπιστία δεν έχει θέση η φιλία. Καθαρή δημοκρατική θέση έπαιρνε ο Επ., όπως συνέβαινε στην Αθήνα και σε πολλές δημοκρατικές πόλεις της Ελλάδας.

Η φιλοσοφία του ΕΠ. για τη γυναίκα και τους σκλάβους με την λειτουργία του Κήπου, κατέδειξαν πως οι Επικούρειοι θα πρέπει να καταγραφούν από τους Ιστορικούς ως οι πρώτοι ανθρωπιστές στον κόσμο.

Η διαχρονική αξία της Επικούρειας φιλοσοφίας έγκειται στο γεγονός, ότι κατάφερε να διατηρήσει ζωντανή στη μνήμη των νεότερων την Ιωνική φιλοσοφική σκέψη μέσα από την οποία γεννήθηκε η δημοκρατία. Γνώριζε ως δημοκράτης τα καλά της δημοκρατίας με κλήρο. Έκανε πράξη τη δημοκρατία μέσα στο Κήπο και ευελπιστούσε, ότι με την διδασκαλία του, ίσως μια μέρα, οι ελληνικές πόλεις θα απαλλάσσονταν από τις ολιγαρχίες και τους στρατοκράτορες.

Πάνω στη φιλοσοφία του ΕΠ. στηρίχθηκαν και στηρίζονται ακόμη στις μέρες μας, πολλοί μεγάλοι διανοητές και φιλόσοφοι.

Στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης με την αόρατη πατερναλιστική θρησκευτικοπολιτική κοινοβουλευτική ολιγαρχία ο ΕΠ. βοηθά ποικιλότροπα και δίνει διέξοδο στις ιδεαλιστικές διαστροφές, τις πνευματικές αγκυλώσεις και στις εμμονές των συστημικών ανθρώπων, οι οποίοι εισήγαγαν τους –Ισμούς, για να διαιρέσουν, να φανατίσουν, να  χειραγωγήσουν και καθοδηγήσουν τον κόσμο σύμφωνα με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.

Η μελέτη της φιλοσοφίας του Επ. από εμάς τους απλούς, ίσως ζωντανέψει την ελπίδα «ότι ο άνθρωπος γίνεται πιο άνθρωπος, όταν πιστέψει στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του».

Οι φιλοσοφικές θέσεις γύρω από τη δημιουργία του σύμπαντος με την γνωστή θεωρία της παρέγκλισης των ατόμων, την οποία ασπάζονται και οι σημερινοί επιστήμονες με την κβαντική φυσική και τα στοιχεία του τυχαίου ή του ενδεχόμενου κάνουν πρωτοπόρο τον Επ. στο προσκήνιο των επιστημονικών ανακαλύψεων. Τοποθέτησε τους θεούς αν υπάρχουν στο υπερπέραν (στα υπερκόσμια) και εξήγησε ότι αυτοί μακάριοι δεν ασχολούνται πλέον  μ’ εμάς ,αλλά εμείς μ’ αυτούς από κάποια ίσως απροσδιόριστη ανάγκη ή φόβο.

Ας διώξουμε από μέσα μας το φόβο του θανάτου, ας ζήσουμε ευδαιμονισμένα και γαλήνια τα λίγα χρόνια που μας έδωσε η φύση και ας καταλάβουμε επιτέλους ότι τα λίγα και όχι τα πολλά φέρνουν την ευτυχία.

Κλείνοντας θέλω να τονίσω για μια ακόμη φορά ότι ο Επ. σιωπηρά δίδαξε τη δημοκρατία, γιατί πίστευε ακράδαντα ότι με την εφαρμογή της ο άνθρωπος απελευθερώνει τεράστιες δυνάμεις, ανακαλύπτει νέους κόσμους και η ψυχή του γαληνεύει και υψώνεται. Η εφαρμογή του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας από τους προγόνους μας, απελευθέρωσε τον έλληνα άνθρωπο. Είδε και αντιμετώπισε τη φύση ψάχνοντας τις πραγματικές αιτίες και τους φυσικούς νόμους, χωρίς φόβους και προκαταλήψεις και έδωσε στην ανθρωπότητα τον σημερινό πολιτισμό.

Οι εισηγήσεις και των δυό μας σήμερα πιστεύω και ελπίζω να γίνουν αφορμή να ξανασυζητήσουμε πολλά και ενδιαφέροντα κεφάλαια από τον Επίκουρο εδώ στον Μορφωτικό Σύλλογο ή σε ένα νέο Κήπο στην Αίγινα.

Σας ευχαριστώ.  

Πριν ξεκινήσω την δική μου τοποθέτηση θέλω να ζητήσω από όλους σας, να δείξετε λίγη κατανόηση και ανοχή, επειδή το πιο δύσκολο εγχείρημα ενός ομιλητή είναι μέσα σε 20-25 λεπτά να μπορέσει να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον των ακροατών χωρίς να κουράσει. Ελπίζω να μην σας κουράσω, όταν θα μιλώ με ιστορικά στοιχεία για την διαχρονική αξία της Επικούρειας φιλοσοφίας, όταν θα επιχειρώ να αποδείξω πόσο δημοκράτης ήταν ο Επίκουρος, αλλά και πόσο απλός, πρακτικός και άμεσα κατανοητός .

Το πόσο ωφελήθηκαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης μέσα και έξω από την Ελλάδα και πόσο μπορούμε να ωφεληθούμε σήμερα στις δύσκολες στιγμές που περνούμε σαν λαός, ελπίζω να το καταφέρω να σας το αποδείξω, αφού όλη η φιλοσοφία του Επίκουρου μιλά απευθείας στη ψυχή των ανθρώπων, δείχνοντας τον τρόπο και τη μέθοδο, για να έχουν μια γαλήνη και αταραξία στη ψυχή τους, χωρίς ασκητισμούς ή θρησκευτικές δοκιμασίες.

Διαβάστε...