ΤΙ ΝΑ ΣΚΕΦΘΩ.. ΟΛΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ..
Όταν προσπαθούμε να
συνομιλήσουμε όλοι σχεδόν είμαστε εξοπλισμένοι με συγκεκριμένες ιδέες, που
καλούμε γνώσεις ή πληροφορίες. Όλες αυτές τις γνώσεις τις έχουμε αποκτήσει από
άλλους (ετερόφωτα) στο παρελθόν, τις έχει επεξεργασθεί ο εγκέφαλό μας και την
κατάλληλη στιγμή τις ανασύρει.
Αυτές τις ετερόφωτες ιδέες, τις υπερασπιζόμαστε αρκετές φορές με
τόσο πάθος, που στην εξέλιξη μιας συνομιλίας ένας τρίτος ή και ο ίδιος ο
ομιλητής νομίζει ότι είναι δικές του, ότι είναι αυτόφωτες.
Με τον διάλογο
προσπαθούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα και να βρούμε ένα κοινό τρόπο δράσης, ώστε
η απόφαση ή το συμπέρασμα της συνομιλίας να προσεγγίζει την αντικειμενική
αλήθεια.
Αυτή όλη η διαδικασία
ανταλλαγής απόψεων στην καθημερινή μας ζωή λέγεται πολιτική ζύμωση.
Τις περισσότερες φορές
αυτή η ανταλλαγή απόψεων που αποτελούν και πολιτικές ζυμώσεις όπως προείπαμε,
αρχίζουν από κάθε συνομιλητή με ταμπέλες. Και όταν λέμε ταμπέλες εννοούμε ότι ο
κάθε συνομιλητής έχει μια συγκεκριμένη
ιδεολογία, την οποία υπερασπίζεται με πάθος. Αυτές οι παγιωμένες ιδεολογίες ή κατ΄ άλλους
ιδεολογήματα ή ιδεοληψίες έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητο των ατόμων σαν
αρχές ή αξιώματα.
Για παράδειγμα σε μια
παρέα συνομιλητών ένας καπιταλίστας θα
δηλώσει από την αρχή της συζήτησης, ότι είναι υποστηρικτής του καπιταλισμού,
ένας σοσιαλιστής υποστηρικτής του σοσιαλισμού, ένας χριστιανός υποστηρικτής του
χριστιανισμού, του ισλαμισμού, του βουδισμού, του κομμουνισμού κ.ο.κ.
Mε την παραπάνω κατηγοριοποίηση των ομιλητών η οποιαδήποτε
αντιπαράθεση απόψεων εκ προοιμίου λαμβάνει μια μορφή
αμυντικής ή επιθετικής συζήτησης επειδή κανείς εκ των συνομιλητών δεν μπορεί να
δεχθεί ως ορθή την άποψη των υπολοίπων συνομιλητών.
Eδώ ακριβώς γεννιέται το ερώτημα: Όλες
οι ιδέες τις περισσότερες φορές δεν αποτελούν και τον τρόπο σκέψης και δράσης; Όλες
οι θεωρίες και οι ιδεολογίες δεν απαρτίζουν τις επιστήμες του δικαίου, της οικονομίας,
της θεολογίας και γενικώς τις πολιτικές επιστήμες;
Η απάντηση είναι ΝΑΙ.
Γεννούν όμως και κάτι
άλλο τους –ΙΣΜΟΥΣ… Για αυτούς τους –ΙΣΜΟΥΣ παραθέτω ένα κεφάλαιο από το βιβλίο μου «Διάλογοι
για την δημοκρατία με κλήρο-Ελευθερία καιΈρωτας».
Α Λ Η Θ Ι Ν Η Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α Κ Α Ι
- Ι Σ Μ Ο Ι
Μετά την κατάλυση της
Αληθινής Δημοκρατίας όλοι οι λαοί του κόσμου πέρασαν σταδιακά σε διάφορους τύπους
διακυβέρνησης.
Για ποια Αληθινή
Δημοκρατία μιλάς δεν καταλαβαίνω.
Μιλώ για την Δημοκρατία
που γεννήθηκε και εφαρμόσθηκε ως πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης από τους
Έλληνες της αρχαίας Ελλάδας.
Απ’ όσα γνωρίζω
δημοκρατία είχε η πόλη της Αθήνας.
Αυτό νόμιζα κι εγώ μέχρι που διάβασα το βιβλίο του Αλ.
Κόντου.
Δεν είναι ακριβώς έτσι
τα πράγματα. Δημοκρατικά πολιτεύματα και μάλιστα με κλήρο και όχι με εκλογή ή
ψήφο που λέμε, υπήρχαν σε πολλές Ελληνικές πόλεις. Αυτό θα το συζητήσουμε
αναλυτικά μια άλλη φορά. Εγώ στο ποίημά μου γράφω για τους –ισμούς, επειδή
είναι σε όλους γνωστό, ότι κάθε εξουσία
που δεν λειτουργεί δημοκρατικά δημιουργεί –ισμούς.
- Ι Σ Μ Ο Ι
Όποιος σπέρνει στο μυαλό
του μια ιδέα κλεισμένη σε μια λέξη, μπορεί- με τον καιρό-να θερίσει μια
ιδεολογία με πλήθος ιδέες και λέξεις. Φυσικά αυτή η ιδεολογία μπορεί να
επικρατήσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πάντοτε πως επικράτησε επειδή είναι
αληθινή, αλλά θεωρείται αληθινή, επειδή επικράτησε για τον Α ή Β λόγο. Έτσι
δημιουργούνται οι διάφοροι –ισμοι ,που τόσο ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα…, γιατί
αυτές οι ιδεολογίες είναι σαν τα κράτη, που για να αυξήσουν τον ζωτικό χώρο
τους παράνομα κατακτούν –και κακοποιούν- ξένα εδάφη.
Κι
έτσι, οι ιδεολογίες αντί να είναι οι μήτρες του πνεύματος, στέκονται συχνά τα
φέρετρα της ζωής. Ιασ. Ευαγγέλλου εγκ. λεξ. σελ. 20.
Κάποιος συναθροίζει τις ομάδες των ανθρώπων, τις φανατίζει,
παρουσιάζοντας μια ιδέα ως αναγκαία ή αληθινή, ενώ είναι μύθευμα ή καθαρό ψέμα.
Και για τούτο
χρησιμοποιεί κατάλληλα εργαλεία, όπως είναι οι ιερείς, οι σοφοί, οι λόγιοι, οι
ιστορικοί, άνθρωποι δηλαδή που ασκούν μια γοητεία και μια πειθώ από τη θέση που
κατέχουν ή από ειδικές γνώσεις που δεν κατέχει ο πολύς κόσμος, ο λαός.
Αυτά τα εργαλεία με τις
ουρανομήκεις κολακείες τους, στηρίζουν τους εξουσιαστές που έχουν μια ακαταμάχητη επιθυμία για
κυριαρχία και πλουτισμό «cupido
profunda
et divitiarum».
Η λειτουργία των –ισμών ομοιάζει
με τον τρόπο δράσης των εξουσιαστών, του
διαίρει και βασίλευε.
Λίγες μόνο λέξεις δεν
κατάφεραν να στολίσουν με ρούχα –ισμού.
Αρετή, σοφία, ηθική,
αγάπη, λατρεία, γνώση, παιδεία κλπ.
Προσπάθησαν όμως αυτές
τις πανανθρώπινες λέξεις να τις μολύνουν με διαφορετικό τρόπο.
ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ-ΟΜΑΔΟΠΟΙΗΣΗ
Χέρι-χέρι με τις
πολιτικές εξουσίες εκμεταλλεύθηκαν το φόβο, το άγνωστο το μεταφυσικό. Βουδισμός,
Κομφουκιανισμός, Μεσσιανισμός, Σιωνισμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός, Βραχμανισμός
με όλες τις χιλιάδες αιρέσεις, της κάθε μιας από τις παραπάνω κύριες θρησκείες,
μοίρασαν τον κόσμο σε ομάδες. Φανάτισαν
τα πλήθη. Πολέμησαν και πολεμούν ακόμη για θρησκευτικούς λόγους προσηλυτίζουν
και ταυτίζουν την πατρίδα με την πίστη των θεών τους.
Η πολιτική εξουσία άλλο
που δεν θέλει. Πιστούς και φανατικούς οπαδούς αναζητεί.
Υπάρχουν
άνθρωποι ηλίθιοι από φανατισμό και άλλοι φανατικοί από ηλιθιότητα (Α.Π.).
Όχι φυσικά, γιατί και η
μία και η άλλη με –ισμούς κρατούν τα ηνία της εξουσίας και διαιωνίζουν την
εξουσία τους.
Ποιο πολιτικό σύστημα
από τα μέχρι σήμερα δεν το έντυσαν με –ισμό;
Τον σοσιαλισμό, τον
κομμουνισμό, τον φιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και τόσες άλλες, τις εμβάπτισαν καταληκτικά με –ισμό, γιατί ο αρχικός και
βασικός σκοπός τους ήταν η ομαδοποίηση, ο φανατισμός και ο έλεγχος.
Χωρίς τους –ισμούς τα
πλήθη δεν ελέγχονται.
Οι –ισμοί χωρίζουν τον
κόσμο σε ομάδες με πιστούς οπαδούς.
Πολλές και ποικιλόμορφες
ομάδες χρειάζεται η εκάστοτε εξουσία για να μπορεί να ελέγχει και να
εξουσιάζει.
Ομάδες
με πίστη και φανατισμό τέτοιο, που να εξυπηρετεί μόνο το συμφέρον της εκάστοτε
εξουσίας.
Ακόμη και την άθληση των
λαών την μετέτρεψαν σε –Ισμό (αθλητισμό), με πλήρη εμπορευματοποίηση και για ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
Καταλαβαίνεις Μιχάλη γιατί
έγραψα το ποίημα.
Μου το ανέλυσες τόσο
πολύ που δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ με το σκεπτικό σου. Απορώ όμως, γιατί ο
κόσμος, ο λαός συμπαρασύρεται και εγκλωβίζεται μέσα σε τόσους –ισμούς εδώ και τόσα χρόνια;
Μερικοί επιστήμονες θα
σου απαντούσαν ανάλογα με την ειδικότητά τους, αν ήταν ψυχολόγοι,
κοινωνιολόγοι, οικονομολόγοι, για χιλιάδες ψυχολογικούς, κοινωνικούς ή
οικονομικο-πολιτικούς λόγους. Η αλήθεια όμως είναι απλή.
Το φαινόμενο των –ισμών
καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε με επιτυχία σε λαούς και κοινωνίες που το επίπεδο της παιδείας
ήταν εξαιρετικά χαμηλό και τις περισσότερες γνώσεις τις κρατούσαν οι κλειστές
ομάδες εξουσίας ή τα θρησκευτικά ιερατεία. Η πρόσβαση στην εξουσία του λαού
ήταν πολύ δύσκολη, ακόμη περισσότερο όμως δυσκολότερη στην μόρφωση και στην
παιδεία.
Οι εξουσιαστές ήθελαν
κοινωνίες, αμαθείς, αδαείς, απαίδευτες χωρίς γνώσεις και καλλιέργεια. Αν οι
λαοί γινόταν μύστες της γνώσης οι εξουσιαστές θα έχαναν το παιχνίδι σε όλα τα επίπεδα, θρησκευτικό, πολιτικό, οικονομικό,
κοινωνικό κ.α.
Ο μύθος, το δόγμα, ο
φόβος και η τυφλή υποταγή στον αρχηγό
μαζί με την φτώχεια μετέτρεπαν τους ανθρώπους σε δούλους. Η εφεύρεση επίσης του
χρήματος ως μέσον συναλλαγής βοήθησε ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους της
εξουσίας.
Στο παρελθόν η λέξη
ελευθερία ήταν άγνωστη σε πολλούς λαούς.
Γιατί μιλάς για
ελευθερία και την μπερδεύεις με τους –ισμούς;
Γιατί Μιχάλη η λέξη και
η έννοια της ελευθερίας είναι σύμφυτη με τη λέξη Δημοκρατία.
Και δημοκρατία σημαίνει,
όπως καλά γνωρίζουμε όλοι, την ελεύθερη και ίση συμμετοχή του Δήμου (του λαού)
στην διαχείριση των κοινών.
Σε μια τέτοια δημοκρατία,
όπου η συμμετοχή του λαού είναι καθολική και με ισότιμο τρόπο στην εξουσία τότε
και μόνον μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία.
Μα σήμερα δεν έχουμε
δημοκρατία; Γιατί τότε έχουμε και φαινόμενα –ισμών Δημήτρη;
Για τον απλούστατο λόγο
Μιχάλη, επειδή η δημοκρατία μας δεν λειτουργεί, όπως οι πρώτες αληθινές δημοκρατίες, όπου ο κάθε
πολίτης συμμετείχε στην ενάσκηση της εξουσίας και αυτό γινόταν με κλήρωση και όχι με ψήφο.
Ο χρόνος δε της άσκησης
εξουσίας και τα καθήκοντα που αναλάμβανε ο κάθε κληρωτός πολίτης δεν
ξεπερνούσε ποτέ τον ένα χρόνο. Μετά τη
λήξη της θητείας του μάλιστα επέκειτο
και σε πλήρη οικονομικό έλεγχο.
Η με κλήρο συμμετοχή των
πολιτών στην εξουσία ή στην διαχείριση της εξουσίας δεν άφηνε περιθώρια σε
κανέναν πολίτη να γίνει επαγγελματίας
πολιτικός.
Εάν φανταστείς ότι και
για τα θρησκευτικά καθήκοντα δεν υπήρχαν ισόβιοι ιερείς, αλλά απλοί πολίτες,
όπως δεν υπήρχαν και ισόβιοι δικαστές, ήταν φυσικό να μη μπορούν, οι όποιοι
δυνατοί να διαιρέσουν το λαό και να τον φανατίσουν με –ισμούς και δοξασίες,
αφού όλοι ισότιμα συμμετείχαν στην εξουσία και όλοι μαζί αποφάσιζαν για τα
κοινά.
Στη
δημοκρατία λοιπόν την αληθινή, γεννήθηκε και μεγαλούργησε η ιδέα της ελευθερίας.
Στην εκκλησία του δήμου ο λαός έμαθε να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του. Εκεί ο
πολίτης απόκτησε τη γνώση και την παιδεία, που έπρεπε να έχει ο κάθε πολίτης
για να μπορεί να επιτελεί τα καθήκοντά του.
Καταλαβαίνεις πόσο
καθολική ήταν η γνώση και η παιδεία την εποχή εκείνη;
Πόσο προχωρημένη ήταν η
κοινωνία και η δημοκρατία της Αθήνας της εποχής του Περικλή από την σημερινή;
Δημήτρη με έπεισες και
σ’ ευχαριστώ για κάποιες πληροφορίες που
δεν είχα και δεν σου κρύβω, ότι το ποίημά σου κρύβει και αρκετές ιστορικές
γνώσεις.
Αλλά πριν πάμε να
κολυμπήσουμε πες μου για το βιβλίο που άρχισες να γράφεις.
Το βιβλίο θα έχει τίτλο
«Τετραδιάστατη ελευθερία στις Δημοκρατίες των –ισμών».
Ομολογώ ότι επηρεάστηκα από το βιβλίο του Αλ. Κόντου,
αλλά μέσα μου ήθελα από παλιά να γράψω
για την ελευθερία ως φυσική έκφραση του ανθρώπου. Το βιβλίο του
φίλου, μου έδωσε την ευκαιρία να
προσεγγίσω την έννοια της ελευθερίας
μέσα από
τις 4 διαστάσεις του ανθρώπου, που
είναι το πνεύμα,
η ύλη το πολιτικό ον και ο έρωτας.
Μα γι’ αυτά έχουμε μιλήσει πολλές φορές και στο παρελθόν οι δυο
μας δεν θυμάσαι;
Πολύ καλά θυμάμαι και σ’
ευχαριστώ που το είπες.
Την ελευθερία, όμως θέλω
να την αναδείξω και μέσα από την αρχέγονη μορφή της. Να την ανασύρω από τότε
που ο Ελληνικός νους εφεύρε την αληθινή
δημοκρατία.
Γιατί πιστεύω ακράδαντα
ότι εάν οι έλληνες προγονοί μας δεν είχαν επινοήσει και εφαρμόσει την αληθινή
δημοκρατία, ακόμη η ανθρωπότητα θα ήταν σε νηπιακή κατάσταση.
Πολύ προχωρημένο μου
ακούγεται και πρωτότυπο, ίσως και λίγο παρακινδυνευμένο μπορώ να πω.
Γιατί;
Γιατί όταν θα μιλήσεις
για ελευθερία, όπως την έχεις συλλάβει να την αναλύσεις θα δημιουργήσεις
τριγμούς στο σύστημα. Πιστεύω ότι το σύστημα γνωρίζει την αληθινή δημοκρατία
και τις 4 διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης, αλλά δεν νομίζω ότι θα δεχθεί και να
συμφωνήσει τόσο εύκολα, για ευνόητους λόγους.
Αγαπητέ Μιχάλη
εγώ δεν ξεκίνησα να γράψω το βιβλίο για να πείσω την εξουσία να
αλλάξει το σύστημα.
Ξεκίνησα μια προσπάθεια προσέγγισης της ελευθερίας για να μάθουν έστω και μερικοί άνθρωποι διαφόρων ηλικιών,
ότι όταν μιλάμε για ελευθερία δεν είναι μια μονοδιάστατη έννοια, αλλά ένας συνεχής πανανθρώπινος αγώνας με
αίματα, θυσίες, διώξεις, φυλακίσεις και ιδρώτα και σήμερα κινδυνεύει να χάσει
τον προσανατολισμό της και να γίνει δούλη των υποτιθέμενων ελευθεριών.
Καλό μου φαίνεται, αλλά
επειδή μαζί έχουμε πει πολλά θα μπορούσες να μου δώσεις να διαβάσω λίγο την
εισαγωγή;
Δεν είναι δυνατόν να σου
αρνηθώ κάτι τέτοιο, πάμε για κολύμπι και μέχρι να νυχτώσει θα προλάβεις να
διαβάσεις 15 με 20 σελίδες χειρόγραφες.
Φύγαμε…
Καλά πού κάναμε το
μπάνιο απελευθερωθήκαμε. Είμαι έτοιμος και περίεργος να δω πως άρχισες.
Ύστερα από 20 λεπτά με
ύφος περίεργο.
Καλά το ξεκίνησες και
βλέπω ότι μπορεί να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε. Είναι απλό και κατανοητό.
Μπράβο καλή συνέχεια.
Αυτόματα μια ιδέα πέρασε
απ’ το μυαλό μου.
Μιχάλη φίλε μου ξέρεις
τι σκέφθηκα αυτή την στιγμή;
Όχι που να ξέρω.
Μαζί έχουμε κάνει
πάμπολλες συζητήσεις, αν το βιβλίο το παρουσιάσω, ως ένα συνεχή διάλογο που θα
έχουμε, μήπως ωφελήσει και τους αναγνώστες περισσότερο και αποφύγω λίγο πολύ
και την μονοτονία του ειδικού συγγραφέα;
Εάν μου διαθέτεις χρόνο
2-3 ώρες την ημέρα θα κορφολογώ τις συζητήσεις μας και μετά θα τις γράφω.
Δηλαδή θα γράφεις το
βιβλίο σαν ιστορία διαλόγου μεταξύ μας και θα μπορέσεις να παρουσιάσεις με
ευκολία, τόσο λεπτά θέματα κατά
κεφάλαιο;
Μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω,
καλή η σκέψη σου δεν την απορρίπτω, γιατί κι εγώ θέλω κάτι τέτοιο, αλλά διατηρώ μερικές επιφυλάξεις.
Καλά ως ιδέα το ανέφερα θα το
ξανασυζητήσουμε πάλι αν χρειαστεί.
Και με την ευκαιρία ξεκινώ το
κεφάλαιο για τον Ελληνικό Πολιτισμό δεν μου λες κάνουμε την αρχή μιας και δεν
έχει νυχτώσει ακόμη;
Αμ έπος αμ’ έργο. (Απ’ τα λόγια στα
έργα).
Καταλάβατε τώρα γιατί όλα γύρω μας είναι
υπό αμφισβήτηση;
