ΙΕΡΑ ΧΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΓKΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

AΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Του Δ. Τσιμπούρη.

ΙΕΡΑ ΧΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Προαιώνιος έρωτας και μυστηριώδης καθαρμός

πιστή Πηνελόπη του Οδυσσέα

γλυκό όνειρο των ξενιτεμένων

στέκεται καρτερικά κι απεγνωσμένα στέλνει

μηνύματα επιστροφής στα ιερά χώματα

Μα τα παιδιά της υπαίθρου π’ ανάθρεψε

Αλυσόδετα και πλανημένα μοιάζουν

και με αριές τυπικές συνευρέσεις και μειδιάματα

προσπαθούν μάταια να θυμηθούν τις ρίζες

κι ο χρόνος ανταριάζει τις μνήμες

που χορεύουν στο κάλεσμα του νόστου

μα τα γένη στραμμένα αλλού…

Τυφλοί λάτρες νέων παλατιών

από μπετόν φτιαγμένα στις πόλεις

με λεωφόρους αιματοβαμμένες

συνήθισαν και ζουν σε πολυώροφα γκέτο

κι έφτιαξαν την ουτοπία δόγμα

δόγμα νέου πολιτισμού και προόδου

κι άρχισαν να χάνονται στον λαβύρινθο

Στο κάλεσμα κανείς δεν ακούει

έρχεται μόνο τ’ όνειρο να φωτίσει

κι όταν ξυπνούν απ’ το λήθαργο

στενάζουν και κλαίνε μαζί

κι ο πηγεμός για την Ιθάκη μακραίνει

κι όταν τα γένη αλλοφρονούν

ψάχνουν απεγνωσμένα υποκατάστατα του νόστου

Στερέψανε τα δάκρυα

για τα χαμένα παιδιά της υπαίθρου

που γιόμησαν τις πόλεις και τις φάμπρικες

μέσα κι όξω απ’ τη πατρίδα

Πέντε γενιές ξεπροβόδισε κι απόμεινε μόνη

κι οι λιγοστοί ακρίτες ρυτιδιασμένοι κι αποκαμωμένοι

ζουν με την ελπίδα της επιστροφής

στα ιερά χώματα

Πέντε γενιές τραβούν την ανηφόρα

κι όλο πυκνώνουν οι τάξεις των ανελεύθερων

με καθαρόαιμα παιδιά της υπαίθρου

τρίβουν τα χέρια τους οι πονηροί,     γιατί

μια λέξη «ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ» κατάφερε το ακατόρθωτο

πολλά χέρια, πολλά μυαλά, λίγη Γη, μεταλλαγμένη τροφή

άμεσο έλεγχο, κατευθυνόμενη σκέψη

σε ελάχιστο χρόνο και με ελάχιστο κόστος!!!

Κι οι νιόπλουτοι αστοί πλέον πίστεψαν, ότι

βγήκαν από τη μιζέρια και το κάματο της υπαίθρου

κόλλησαν στις μηχανές της νέας τεχνολογίας

κι έγιναν χειριστές και εξαρτήματα

κι οι πονηροί με τους σοφούς  ηγέτες διαλαλούν

« β λ έ π ε τ ε   τ ι   π ε τ ύ χ α μ ε » !!!

κατακτήσαμε όλο το πλανήτη σ’ έναν αιώνα

και τραβάμε για το σύμπαν

Κατακτητές ανελέητοι και άπληστοι

λεηλάτησαν και ερήμωσαν τη μάνα Γη

κι άλλαξαν και το κλίμα της

χωρίς αιδώ, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια

όλοι μαζί πολέμησαν για τούτο

κι απόμειναν μονάχοι…

χωρίς μυστικά, χωρίς λόγο, χωρίς προσωπικά δεδομένα

και με προστάτη την αόρατη κάμερα

του μεγάλου αδελφού προχωρούν

 

Πιστεύουν ότι έγιναν τρανοί, ενώ άλλοι

αστέρια της τέχνης και της πολιτικής

και τραβούν το δρόμο της προόδου αμοραλιστικά

με θεό το χρήμα και τη δόξα κι όπου

υπάρχει ακόμα αντίσταση και αρετή

κρυφά και μεθοδευμένα πολεμιέται

να μη φανεί το έγκλημα

Μικροαστοί εποχούμενοι… επιστρέφουν για λίγο

στα ιερά χώματα και κλείνουν πονηρά

το μάτι στη πιστή Πηνελόπη

Χαιρετιούνται, αλλά μοιάζουν ξένοι και μονάχοι

κι επιστρέφουν βουβοί και τραυματισμένοι

στις αφιλόξενες πόλεις της δημιουργίας των

Κι ο έρωτας ο προαιώνιος γίνεται καημός

και προμαχώνας για όσους δεν αλλοτριώθηκαν

δεν μεταλλάχθηκαν κι αντιστέκονται ακόμη

στη νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης

που την επέβαλλαν αριστοτεχνικά

ως αναγκαιότητα για την σωτηρία

των πτωχών και των αδυνάτων

Και τέθηκαν στο περιθώριο αυτοί οι αντάρτες

που τους ονόμασαν ακτιβιστές, φυσιολάτρες

οπισθοδρομικούς, ρομαντικούς και

ονειροπόλους επαναστάτες

Και τόλμησαν μερικοί πολιτικοί και

μίλησαν για αποκέντρωση μα σώπασαν…

παρασύρθηκαν οι ηγέτες και μίλησαν για περιβάλλον

μα ξέχασαν να πάρουν την πένα να υπογράψουν

κι οι πονηροί τρίβουν τα χέρια τους

κι οι ελεύθεροι γίνονται σκλάβοι, χωρίς

δικό τους όραμα και δρόμο

Ξέχασαν γρήγορα οι ανιστόρητοι του κόσμου

γιατί παρέμειναν ελεύθερα για αιώνες

τα παιδιά της υπαίθρου

και κατάφεραν οι πονηροί, ήπια, να δημιουργήσουν

το όραμα της νέας εποχής, όπου οι πονηροί

δεν ονομάζονται κατακτητές, αλλά Τράπεζες

και πολυεθνικές… και όλα αυτά τα βάπτισαν

πρόοδο και πολιτισμό

Και για την εξασφάλιση του νέου πολιτισμού

κατασκεύασαν πυρηνικά και χημικά και ναρκωτικά

κι άλλα πουλάνε κι άλλα κρατάνε

για δικιά τους χρήση οι αθεόφοβοι

Κι αγοράζουν των αστών συνειδήσεις

και επιστημοσύνη οι πονηροί

και χτίζουν τα νέα τους βασίλεια

πάνω στο χρήμα

που το λατρεύουν ως θεό τους

Κι όταν για λίγο οι αστοί ξυπνούν απ’ το λήθαργο

κοιτάζουν γύρω

κι είναι μονάχοι κι ανήμποροι

και τότε συλλογιούνται την επιστροφή

στα ιερά χώματα και νιώθουν

τον προαιώνιο έρωτα και τον μυστηριώδη

καθαρμό.

Υπάρχει ελπίδα ακόμη…!!!

Ευχαριστώ πολύ καλοί μου φίλοι.

Σήμερα Δημήτρη μας χάρισες την ωραιότερη Ανατολή, αλλά είχες κατά νου, να μας μελαγχολήσεις και να μας βάλεις πάλι να συνεχίσουμε τη βραδινή μας κουβέντα περί –έρωτος και ελευθερίας- και τα κατάφερες.

Το ποίημά σου εκτός από τα πολιτικά, κοινωνικά και περιβαντολλογικά προβλήματα που αναφέρει, ότι δημιούργησε η νέα τάξη πραγμάτων με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και την αστυφιλία, εκφράζει και ένα έντονο και βαθύ συναισθηματισμό για τη γενέτειρα πατρίδα σου.

Ο ελεύθερος χωρίς ρίμα στίχος, σου έδωσε την ευχέρεια  να εκφράσεις πολλά.

Μιλάς  νοσταλγικά και περήφανα για τα  παιδιά της υπαίθρου και τα παρουσιάζεις , ως καθαρόαιμη και λεύτερη  γενιά , μέχρι πριν κατέβουν στις πόλεις και στις φάμπρικες  από ανάγκη, κούραση ή από πλάνη. Εγκατέλειψαν την πατρίδα και χωρίς να το καταλάβουν έγιναν σκλάβοι στις αφιλόξενες πόλεις της δημιουργίας των.

Τη γενέτειρά σου  την ταυτίζεις με την Πηνελόπη, η οποία με πόνο και δάκρυα, για πέντε γενιές ξεπροβόδιζε τα παιδιά της. Και την ερήμωση της υπαίθρου τη ζωγραφίζεις στα ρυτιδιασμένα και κουρασμένα πρόσωπα των λιγοστών γερόντων που απόμειναν απελπιστικά μόνοι, αλλά  καρτερικά  περιμένουν και ελπίζουν κάποια στιγμή, ότι οι νέοι θα επιστρέψουν στα ιερά χώματα.

Καταγγέλλεις τους ανθρώπους της εξουσίας, του συστήματος και του χρήματος ως πονηρούς, αμοραλιστές, άπληστους κατακτητές και λεηλατητές της μάνας γης, με  εργαλεία τις τράπεζες και τις πολυεθνικές. Τους αποκαλείς  λάτρες του χρήματος και της δόξας,  εμπνευστές της νέας τάξης πραγμάτων και κατασκευαστές πυρηνικών, χημικών και ναρκωτικών.     

Παρουσιάζεις με ένα μοναδικό τρόπο την ορεινή πατρίδα των γονιών σου, μέσα από το μύθο της Οδύσσειας. Η ταυτοποίηση της Πηνελόπης με το χωριό, οι εναπομείναντες λιγοστοί γερασμένοι ακρίτες, που στέλνουν απελπισμένα  μηνύματα για ξύπνημα από το λήθαργο και επιστροφή, αναδεικνύουν την υπέρμετρη αγάπη για την γενέτειρα πατρίδα σου και αυτό φαίνεται έντονα στο στίχο, « κι ο πηγεμός για την Ιθάκη μακραίνει » , έκφραση καθαρή του νόστου  και του έρωτα προς τη πατρίδα.

Αυτή την αγάπη την αποκαλείς προαιώνιο έρωτα και μυστηριώδη καθαρμό.

Μπορείς αλήθεια να μας εξηγήσεις γιατί;

Το είχα υπόψη ότι θα το ρωτούσες αυτό Αλέξανδρε.

Πριν ξεκινήσουμε για το Όρος πέρασα από το σπίτι και πήρα αυτά τα δυο μικρά βιβλία. Το πρώτο βιβλίο ΑΧΗΓΟΣ ΣΗΑΤΛ Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΙΝΔΙΑΝΩΝ και το άλλο της ποιητικής μου συλλογής ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΦΩΣ.

Τη κίνηση  αυτή δεν την έκανα τυχαία. Αν θυμάστε όλο το βράδυ μιλήσαμε αρκετές ώρες για τον έρωτα και με αφετηρία το Συμπόσιο του Πλάτωνα αναφερθήκαμε  και εξετάσαμε  αυτόν, σαν την τέταρτη ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης  σε συνδυασμό με την ελευθερία και τις υπόλοιπες ιδιότητες. Στο τέλος της χθεσινής ωραίας μας βραδιάς ένιωσα ξαφνικά μέσα μου μια θλίψη. Θυμήθηκα τα δάκρυα που είχα χύσει , όταν έγραφα το παραπάνω ποίημα για την πατρίδα μου και το σύγκρυο και την  ανατριχίλα  που αισθάνθηκα, όταν μου διάβαζε ο Μιχάλης σε ανύποπτο χρόνο τον Αρχηγό Σηάτλ. Εξομολογούμαι ότι τα δάκρυα που έχυσα δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ο βαθύς έρωτας που νιώθω κάθε μέρα και με πληγώνει, όπως λέει και ένας μεγάλος μας ποιητής, για την πατρίδα μας την Ελλάδα, που αγκαλιάζει όλα τα χωριά και τα πελάγη.

Αυτό το μεγάλο ιερό και πραγματικά  αγνό συναίσθημα που νιώθω για την γενέτειρά των γονιών μου και των προγόνων μου, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω, είναι αυτό που ονομάζω προαιώνιο έρωτα και μυστηριώδη καθαρμό.

Τα αισθήματα και οι εικόνες που μούρχονται στο νού κάθε φορά που συλλογιέμαι ή επισκέπτομαι την πατρίδα μου είναι αυτός ο αγνός προαιώνιος έρωτας όλων των παιδικών μου χρόνων, που δεν σβήνει ποτέ μέσα μου.  Νομίζω ακόμη πως τρέχω με τα παιδιά του χωριού μου μέσα στα σοκάκια και στο κεντρικό  δρόμο του χωριού  και ο μόνος θόρυβος που ακούω πάλι είναι  οι δικές μας παιδικές  φωνές και οι φωνές της μάνας μου της γιαγιάς μου και των άλλων γειτόνων και συγγενών που έχουν φύγει από τη ζωή. Θυμάμαι σαν νάναι σήμερα, τώρα, που κάτω απ’ τα πανύψηλα πλατάνια και τις καρυδιές στις δυο πλατείες και σε άλλες γειτονικές αλάνες παίζαμε  όλες τις ώρες της ημέρας, χωρίς μεσημεριανό ύπνο, αφήναμε πάντοτε ατέλειωτα όλα τα παιχνίδια που αρχίζαμε για να συνεχίσουμε κάτι άλλο. Αχόρταγα για παιχνίδι και με  μισοάδειο  στομάχι τρεχάλα ολημερίς. Κι ως δεν χορταίναμε παιχνίδι και φαί ποτέ, κάναμε και γιουρούσια σε περιβόλια γειτόνων για κεράσια, αγκόρτσα, κορόμηλα, πεπόνια, καρπούζια κι ότι άλλο βρίσκαμε. Ξυπόλυτα τα περισσότερα με γρατζουνισμένα και μισοματωμένα πόδια συνεχίζαμε τα παιχνίδια. Ωραία χρόνια αξέχαστα… Δεν είχαμε μπάλες, ποδήλατα και αμαξάκια, κι όμως με τη παιδική μας φαντασία και μαστοριά τα φτιάχναμε μόνοι μας. Βιβλία ή κλασικά έκαναν το γύρω από χέρι σε χέρι. Φτώχεια θα πει κάποιος και δυστυχία, αλλά εμείς νιώθαμε όλα  ίσα κι ευτυχισμένα.

Μη συνεχίζεις Δημήτρη.

Γιατί Ελένη;

Γιατί και μεις που μεγαλώσαμε σε μικρές επαρχιακές πόλεις σχεδόν έτσι μεγαλώσαμε και δεν σας κρύβω ότι και μένα τα παιδικά μου χρόνια με έχουν σημαδέψει και πολλές φορές θυμάμαι και νοσταλγώ αυτά τα χρόνια.

Μακάρι να μπορούσαμε να μεγαλώναμε και τα παιδιά μας στις πατρίδες όπου γεννηθήκαμε. Τις δικές μας ιστορίες ακούνε και τις περισσότερες φορές νομίζουν ότι τους λέμε παραμύθια. Κι όπως είπε στο τέλος με πολύ στοχασμό και σοφία ο αρχηγός Σηάτλ: Οι νεκροί είπα; Δεν υπάρχει θάνατος. Μόνο ο κόσμος αλλάζει…

Κι αλλάζει ο κόσμος με  φρενήρεις  ρυθμούς… και σαν νέοι αποικιοκράτες ξεχυθήκαμε στις πόλεις. Τις θεριέψαμε, τις κακοποιήσαμε αισθητικά, τις βρωμίσαμε με τα σκουπίδια και τα απορρίμματα μας. Πατήσαμε πάνω σε ιερούς τόπους, κι ότι αρχαίο θαμμένο βρίσκαμε το διαπραγματευόμασταν με τους επαγγελματίες αρχαιοκάπηλους. Κτίσαμε πάνω σε τάφους και σε μνημεία χωρίς σεβασμό και ντροπή. Και οι ταγοί με τους πολιτικούς σιωπούσαν. Το νέο προτεκτοράτο ΕΛΛΑΣ, δεν έπρεπε να  θυμίζει τίποτε από το αρχαίο κάλλος, τον ρυθμό και την αρμονία. Οι περισσότεροι οι λαοί και ιδιαίτερα οι Ευρωπαϊκοί με τους μηχανικούς, τους αρχιτέκτονες και τους πολεοδόμους διατήρησαν τουλάχιστον τα ιστορικά κέντρα στις μεγαλουπόλεις. Εμείς εδώ στήσαμε επιχειρήσεις  οικοπεδοποίησης, ισοπέδωσης, κονσερβοποίησης (δήθεν στέγασης) και οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας με πλήρη εφαρμογή του προγράμματος ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ.

Και ενώ όλα στήνονταν με δανεικά  χειροκροτούσαμε, ακολουθούσαμε φανατισμένα και συμπράττουμε χρόνια τώρα σε ένα έγκλημα που οι διαστάσεις του δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν.

Το προτεκτοράτο ΕΛΛΑΣ έπρεπε να λειτουργεί κάτω από τη προστασία και την επιτήρηση των παλαιών Μ. Δυνάμεων της Ευρώπης. Όπως στα παλαιά ανακτοβούλια των τσάρων, των αυτοκρατόρων, των βασιλέων, των κόμηδων, των φεουδαρχών, των δόγηδων και τόσων άλλων  χριστεπώνυμων της εξουσίας παιζόταν η τύχη της Ελλάδος, έτσι και σήμερα συνεχίζεται αυτό το παιχνίδι, κάτω από ένα Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Μανδύα να λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις για τις τύχες των λαών.

Ένας απλός μελετητής της Ευρωπαϊκής Ιστορίας δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις για να αντιληφθεί το παιχνίδι που συνεχίζεται και παίζεται στις πλάτες των λαών της Ευρώπης από τους οικονομικά ισχυρούς.

Ο μόνος λαός που ωφελήθηκε από όλο αυτό το παιχνίδι και τούτο το αναγνωρίζουν πρώτα οι ίδιοι είναι ο Ελβετικός λαός.

Ο διπλωμάτης Κόμης Καποδίστριας, Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας συνέλαβε το σχέδιο λειτουργίας του νεοσύστατου κράτους της Ελβετίας, όπως ακριβώς το οραματιζόταν για την υποταγμένη ακόμα Ελλάδα στους Τούρκους. 

Τα περίφημα καντόνια αυτοδιοίκησης της Ελβετίας, στα πρότυπα λειτουργίας των αρχαίων ελληνικών πόλεων κρατών, μέσα σε ένα ομόσπονδο δημοκρατικό και ουδέτερο κράτος στη καρδιά της Ευρώπης και μάλιστα σε μια περίοδο μεγάλων ιστορικών ανακατατάξεων, ήταν για μένα προσωπικά, το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα των τελευταίων 2.500  χρόνων, όσο και αν σας ακούγεται παράξενο.

Συγνώμη  Δημήτρη γιατί ανέφερες όλα τα παραπάνω;

Αγαπητέ μου Μπάμπη μίλησα λίγο περισσότερο για να τονίσω, ότι ο έρωτας που νιώθουμε για την πατρίδα και για  την λειτουργία της είναι ένα βαθύ και προαιώνιο συναίσθημα σε άλλους έντονο σε άλλους λιγότερο έντονο και δεν διαφέρει και πολύ από τα συναισθήματα που νιώθουν οι άνθρωποι όταν είναι ερωτευμένοι. Μια  μεγάλη μόνο διαφορά μπορώ να διακρίνω. Η αγάπη και ο έρωτας προς την πατρίδα μάνα γη είναι ριζωμένα μέσα στο DNA όλων των ανθρώπων και οι θυσίες και τα αίματα αιώνων τώρα αυτό αποδεικνύουν.

Συμφωνώ Δημήτρη, αλλά σήμερα οι περισσότεροι διανοούμενοι υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να αποκτήσουμε νέα συνείδηση, ότι, όλοι είμαστε πολίτες όλης της Γης και να νιώθουμε Κοσμοπολίτες και να  μη σκεπτόμαστε τοπικιστικά με τα στενά όρια της ιδιαίτερης γενέτειρας.

Δεν διαφωνώ τελείως με αυτή τη πρόταση ορισμένων διανοουμένων, αλλά για να ωριμάσει και να υλοποιηθεί μια ιδέα τέτοιου τύπου, θα έπρεπε πρώτα να σκεφθούν και να αγωνισθούν για την κατάργηση των συνόρων, την ελεύθερη διακίνηση των λαών και για την ειρήνη. Αν είδες κάτι παρόμοιο και σε θεωρία και σε πράξη να το έχει επιτύχει κάποιος διανοούμενος όλων των εποχών ευχαρίστως να τον αναφέρουμε. Τα γιατί και την στάση των κατά καιρούς διανοουμένων τα έχουμε επισημάνει στα προηγούμενα κεφάλαια του βιβλίου. Λάτρες και εφευρέτες των –ισμών, οι περισσότεροι διανοούμενοι, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, γιατί το ανθρώπινο γένος υποφέρει αιώνες τώρα. Και ενώ γνωρίζουν ότι το πρόβλημα είναι καθαρά Πολιτικό  και αφορά στην ισότιμη διαχείριση και συμμετοχή στην εξουσία, άλλοι το παρουσιάζουν ως Οικονομικό, άλλοι ως Θρησκευτικό, άλλοι ως Ψυχοκοινωνικό, άλλοι ως πρόβλημα παιδείας, άλλοι ως υποχρεωτική δοκιμασία των ανθρώπων από το Θεό, και άλλοι ως φυσιολογική εξέλιξη της πατριαρχικής κοινωνίας.

Δεν βλέπουμε τι γίνεται σήμερα στη χώρα μας;

Περιμένουν όλοι κάποιον Σωτήρα, κάποιον που θα ανυψώσει το πεσμένο ηθικό του λαού, λες και χάσαμε σε κάποιον  πόλεμο.

Όλοι μας κάθε μέρα κολλημένοι στις τηλεοράσεις περιμένουμε τι θα μας ανακοινώσουν οι αντιπρόσωποί μας και μετά γνωρίζετε τη συνέχεια. Βρίζουμε, οργιζόμαστε, βλαστημάμε, μουντζώνουμε και αν υπάρχει κανείς δίπλα μας, νομίζει ότι έχουμε λαλήσει.

Από την μια έχουν αποκλείσει την οποιαδήποτε πρόσβαση στο κέντρο λήψης των αποφάσεων, από την άλλη μας έχουν μολύνει και φανατίσει με τους χιλιάδες –Ισμούς.

Συμμετέχουμε όμως εκόντες- άκοντες στο παιχνίδι, που έχουν στήσει εδώ και πολλούς αιώνες τώρα οι βοσκοί με τους τσομπάνηδες , τα κριάρια και όλους τους προνομιούχους α-ίδρωτους  της  διανόησης και του πνεύματος. Δικαιολογούν τα πάντα με ένα τρόπο αριστοτεχνικό.

Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για το κατάντημα σ’ αυτή τη δύστυχη χώρα.

Οι λέξεις χρέος και ευθύνη είναι άγνωστες για τους παραπάνω, αλλά και για μας που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια στο ραγιαδισμό. Μας αρκεί μάλλον η κριτική δήθεν που ασκούμε στους εκλεγμένους  αντιπροσώπους του έθνους, γιατί ίσως αυτό να    βολεύει τους περισσότερους από μας, ίσως λέω.

Ένας φόβος, μια κατάθλιψη, ένας υφέρπων πανικός, μια απελπισία και μια απόγνωση, για το τι δέον γενέσθαι διακατέχει το μεγαλύτερο, ίσως και όλο το λαό μας. Προσπαθούν να μυήσουν το λαό και να τον ενημερώσουν δήθεν, για να μην ζει σε άγνοια, για χρηματοοικονομικά, για χρηματαγορές, για χρηματιστήρια και άλλα τέτοια μυστήρια, που ούτε και οι ίδιοι τα κατέχουν, πολλώ δε οι αιρετοί αντιπρόσωποί μας, οι άνευ ευθύνης διατελούντες και πράττοντες αεί, αλλά πρωτίστως μεθ’ υπολήψεως, λόγω της ασυλίας, του ακαταλόγιστου και του ανεξέλεγκτου των πράξεων αυτών, καθότι οι αποφάσεις που λαμβάνουν άπαντες είναι συλλογικές και δημοκρατικά ειλημμένες.

Ανησυχούν βέβαια και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας, αλλά μόνο για ένα. Μην χάσουν την εξουσία. Εξουσία βέβαια προς εκτέλεση εντολών άνωθεν ή έξωθεν της χώρας. Αυτό βέβαια το αποκρύπτουν, αλλά ο λαός το γνωρίζει. Γνωρίζουμε όλοι όσοι παροικούμε εν Ελλάδι, ότι έχουμε δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, όπως και τόσα άλλα μικρά ή μεγαλύτερα κράτη, αλλά ουδέποτε τόλμησαν να πούνε την αλήθεια. Δεν τόλμησαν όχι από φόβο, αλλά από έλλειψη ευθύνης και υπέρμετρης αγάπης και έρωτα προς την εξουσία. Έγιναν επαγγελματίες του είδους. Όσοι εις εξουσίαν εμβαπτίσθητε, εξουσίαν ενεδύσασθε. Αυτό  άλλωστε το είχαν μάθει από το κατηχητικό σε νεαρή ηλικία, όταν συμμετείχαν στον κομματικό μηχανισμό κάθε κόμματος –Ισμού, που συμμετείχαν.

Για έρωτα της εξουσίας μιλάς τόση ώρα Δημήτρη ή καταγγέλλεις τα κακώς κείμενα με τους υπαίτιους;

Για έρωτα της εξουσίας μιλώ, αλλά αφορμή λαμβάνω, θυμώνω,  εξοργίζομαι, αγανακτώ από την σημερινή κατάσταση που βρισκόμαστε ως λαός.   

Σ’ αυτή την κατάσταση και ίσως χειρότερα με συνεχείς πολέμους και αναμετρήσεις για την ερωμένη που λέγεται εξουσία οδηγούνται τα κοπάδια των λαών εδώ και χιλιάδες χρόνια Δημήτρη και μέσα μου πιστεύω ότι θα συνεχιστεί ακόμη, άγνωστο πόσο.

Το ίδιο νομίζω και εγώ Μιχάλη και λυπάμαι όταν  διαπιστώνω την αδιαφορία και τη μοιρολατρία των απλών ανθρώπων, αλλά κι αυτών που λίγο ως πολύ έχουν μια μεγαλύτερη ευρυμάθεια ή παιδεία.

Και ερωτώ.

Τι κατά τη γνώμη σας φταίει ή που οφείλεται αυτή η αδιαφορία των λαών όχι μόνον του δικού μας, αλλά και όλων των άλλων και ανέχονται όλα τα σαθρά, λοξά και παράξενα των ανθρώπων της εξουσίας;

Δύσκολο και μεγάλο ερώτημα αυτό που έθεσες Δημήτρη.

Θα αρχίσω με ένα απόφθεγμα που δεν θυμάμαι ποιός το έχει αναφέρει, ότι ο άνθρωπος είναι μια παραξενιά της φύσης.