ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΚΜΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ... Δεν υπήρχε δούλος ούτε οικέτης στην Ελλάδα στα χρόνια της μεγάλης Ακμής. Η ΕΛΛΑΔΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΟΑΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΓΗ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Από τότε η Ελλάδα έγινε το αιώνιο Σύμβολο της Αντίστασης των Λαών σε κάθε μορφή και περιεχόμενο Τυραννίας.. Φωτογραφία του Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς. Γνωρίζουμε ότι δούλος ήταν , είναι και θα είναι εκείνος ο οποίος δεν ανήκει στον εαυτό του , αλλά σε άλλον. Είναι κτήμα, ιδιοκτησία άλλου. Δεν μπορεί να έχει τίποτα δικό του. Σπίτι, γη, οικογένεια, τίποτα. (Αριστοτέλης Πολιτικά Α) Στα χρόνια του Ομήρου, η Ελλάδα έμοιαζε με όαση ελευθερίας , σ’ έναν κόσμο που κυρι-αρχούσε η Δουλεία.. Γύρω απ’ αυτήν την όαση , ασφυκτικά έκλειναν σαν θηλιά τα σκλαβοπάζαρα. Σ’ ένα απ’ αυτά , αγόρασε ο Λαέρτης τον Εύμαιο. Δίνοντας «δικά του πράγματα» (πρίατο κτέατεσσιν εοίσιν)..Και αργότερα από παρόμοια αγορά ο Εύμαιος ,όταν γέρασε , αγόρασε τον Μεσαύλιο «δίνοντας δικά του πράγματα». Γεννιέται αβίαστα το ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν να αποδίδουν οι μεταφραστές στον Εύμαιο την ιδιότητα του δούλου, όταν ο Όμηρος τον παρουσιάζει να δίνει δικά του πράγματα για να αγοράσει τον Μεσαύλιο;».. Στο Ομηρικό κείμενο , ονομάζονται δμώες, αμφίπολοι και θεράποντες εκείνοι που εργάζονται προσφέροντας υπηρεσίες σ’ έναν «Οίκο». Είναι οι «οικήες ή οικέτες». Ήσαν δούλοι;… Όπως τους παρουσιάζουν όλοι οι μεταφραστές των Ομηρικών κειμένων στα Ελληνικά σχολεία ;.. Με νόημα την δυνατότητα να χρησιμοποιούνται από τ’ αφεντικά σαν πράγματα; Με δι-καίωμα ζωής και θανάτου πάνω τους; Γεννιέται το ερώτημα : Με ποια ιστορικά στοιχεία επιτρέπεται να αποκαλούνται οι ομηρικοί οικήες ή οι οικέτες ,δούλοι; Οι lIDDLE –SCOTT στο μεγάλο τους λεξικό, παρουσιάζουν την αμφιβολία για την εννοι-ολογική ταυτότητα οικετών και δούλων. Μια αμφιβολία η οποία διατυπώθηκε από τα χρόνια του 5ου π.Χ αιώνα. Μεγάλες προσωπικότητες από εκείνα τα χρόνια διαφωνούσαν με την εννοιολογική ταύτιση του οικέτη με τον δούλο: O Ξενοφών ο Πλάτων, ο Μένανδρος.. Παρουσίασαν το νόημα του δούλου αντίθετον από το νόημα που είχε στην ομαδική ζωή κάποιος οικέτης, ευρύτερο και με μεγάλες διαφορές: α.Ο Ξενοφών (Κύρου 4.2,20) "Εντεύθεν οικέτης αντίθετον τώ δούλω .." β.Ο Πλάτων στους Νόμους 763 Α,777Α, 853e "δούλος μείζονος οικέτου.." Δηλαδή η έννοια «δούλος» είναι πολύ μεγαλύτερη σε έκταση από την έννοια «οικέτης» .. γ.Ο Μένανδρος (εν Αδηλ 255) "διαφέρειν φύσιν ..δούλον οικέτου.. δια το είναι τους δούλους μεν απελεύθερους τους οικέτας δε αφειμένους της κτήσεως μη.." Δηλαδή είναι διαφορετική η φύση του δούλου από τη φύση του οικέτη . Ο δούλος δεν είναι ελεύθερος, ενώ ο οικέτης δεν αφήνεται (προσωρινά) λεύτερος κατά την κτήση μιας περιοχής πχ λόγω πολέμου.. Ας υπενθυμίσουμε συνοπτικά την έννοια του οικέτη και τα μέρη της. Οικέτες: Ήταν εκείνοι που προσέφεραν εργασία σ' ένα "οίκο".. Οι «οικήες».. Τι ήταν και τι είναι ο Οίκος; Οίκος είναι το σπιτάκι μας; Όπως θα απαντήσει ένας τυχαίος μαθητής σε τυχαίο ελληνικό σχολειό.. Φυσικά όχι. Οίκος ήταν και είναι ο χώρος ζωής και αποτελείται από τα χωράφια τα ζώα αλλά και το δώμα ,δηλαδή το σπίτι. Όσοι οικέτες κατοικούν στο δώμα λέγονται "δμώες" στον Όμηρο.. (δώμα ,δέμω, δομή , οικοδομή, οικοδόμος... Δάμνημι σημαίνει δαμάζω , αλλά δεν αιτιολογείται ιστορικά η παραγωγή της λέξης από τούτο το ρήμα...) Όσοι γυρνάνε έξω από το δώμα γιατί έχουν έργο εκτός είναι οι "αμφίπολοι" .. (αμφί σημαίνει και από δω και από κει ,πέλομαι, πέλας ,πόλος κοντά.. περίπολος επίπολος κλπ ).. Όσοι προσφέρουν έργο θεραπεύοντας ή δίνοντας τη λύση σε κάτι συγκεκριμένο πχ στη καθαριότητα, στη ύφανση ,λέγονται "θεράποντες και θεραπαινίδες".. Όλοι ήσαν οικέτες... Ο Όμηρος στην Οδύσσεια τους παρουσιάζει.Πολλές φορές. Παράλληλα παρουσιάζει και την δουλεία.Με την ίδια συχνότητα; .. Όχι.. Σε όλο το έργο μόνον δύο -τρεις φορές. Οι περιγραφές των εργασιών δμώων, θεραπώντων και αμφιπόλων δηλαδή των οικήων στα «δώματα» του Οδυσσέα, του Αλκίνοου και άλλων ανάκτων,δεν δείχνουν εργασία με ανάγκη, χαρακτηριστικόν γνώρισμα των δούλων. Ο Οδυσσέας με γεροντική μορφή για να μην αναγνωριστεί , παρουσιάστηκε στον Εύμαιο καταγόμενος δήθεν από την Κρήτη , γιός του Κάστορα Υλακίδη . «Εξεστράτευσε με τον Ιδομενέα στην Τροία και επέστρεψε νικητής και πλούσιος μετά την Άλωση. Αλλά ένα μήνα αργότερα, με 9 πλοία και τους ισόθεους συντρόφους του, έπλευ-σε για την Αίγυπτο.Εκεί,ένα μέρος από τους συντρόφους του, αγνοώντας τις εντολές, ορμώμενοι από Ύβρη,επετέθησαν στους κατοίκους,σκότωσαν άρπαξαν γυναίκες και παι-διά. Αλλά σύντομα ήλθε οργανωμένος στρατός Αιγυπτίων και πήρε εκδίκηση. Οι περισσότεροι σύντροφοι βρήκαν τον θάνατο .Και όσοι γλύτωσαν σύρθηκαν από τους Αιγύπτιους να εργάζονται αναγκαστικά.» Οδύσσεια Ξ 200-340 . Εδώ ο προσδιορισμός της δουλείας και η αντίθεση με τον οικέτη.Οι αιχμάλωτοι πολέμου, υποχρεώνονταν σε αναγκαστική εργασία. Αυτό συνέβη και στον Οδυσσέα. Και η διήγηση συνεχίζεται: «Όμως δεν έγινε δούλος. Αντίθετα απέκτησε πολλά τα 7 χρόνια που έμεινε στην Αίγυπτο.Τον όγδοο χρόνο τον έπεισε με ψέματα ένας Φοίνικας να τον ακολουθήσει,να φύγει από την Αίγυπτο. Όμως ένα χρόνο μετά,ήταν φανερή η πρόθεση του Φοίνικα να τον πουλήσει δούλο στην Λιβύη.Αλλά το πλοίο ναυάγησε πέφτοντας σε κακοκαιρία,κι ο Οδυσσέας γλύτωσε και έφτασε στην γη των Θεσπρωτών. Ο Βασιλεύς Φείδων , τον προστάτεψε χωρίς να χρειαστούνε λύτρα. Όταν κάποιο καράβι έφευγε για το Δουλίχιο, έδωσε την διαταγή ο Φείδων να οδηγήσουν τον γιο του Κάστορα στον βασιλιά τον Άκαστο.. Όμως και σ’ αυτό το καράβι οι κυβερνήτες σχεδίαζαν να τον πουλήσουν δούλο. (δούλιον ήμαρ).. Ο Οδυσσέας σαν γιος του Υλακίδη Κάστορα από την Κρήτη,με την βοήθεια των θεών κατάφερε να λυθεί , να πέσει στην θάλασσα και κολυμπώντας να φτάσει στην Ιθάκη». Οδύσσεια Ξ 200-340. Σε όλο το έργο του ο Όμηρος, παρουσιάζει παράλληλα χωρίς να ταυτίζει το νοηματικό περιεχόμενον των οικήων με το «δούλιον ήμαρ». Αναλυτικά: Παρουσιάζονται αγοραπωλησίες ανθρώπων σε συγκεκριμένους τόπους , όπως στη νησιωτική γη των Ταφίων αλλά και στην Λιβύη (Οδύσσεια Ξ200-340 και Ξ450-455). Θεωρούμεν ότι αυτά ήσαν τα όρια της Γης των Ελευθέρων Ελλήνων σε μια Γη που κυριαρχούσε η Δουλεία. Παρουσιάζεται η εκμετάλλευση των αιχμαλώτων πολέμου από τους νικητές . (εργά-ζεσθαι ανάγκη Οδύσσεια ξ270-2). Παρουσιάζεται η χρήση λύτρων για την ελευθερία ναυαγών.(Οδύσσεια Ξ315-320). Αλλά παρουσιάζεται και η δυνατότητα των οικήων να έχουν χώρο ζωής όπως ένα κτήμα αλλά και σπίτι και σύζυγο.«..ός (ο άναξ), εμέ εφίλει ενδυκέως και όπασσεν κτήσιν,οία τε (κτήσιν),άναξ εύθυμος έδωκεν οικήι ώ, οίκον τε,κλήρον τε, πολυμνήστην τε γυναίκα. Τώ κε με πόλλ’ ώνησεν άναξ..» Οδύσσεια Ξ 62-67).. Αλλά η μετάφραση «σε μένα χάρισε ο άναξ πολλά..» ,για χρόνια πολλά στους μαθητές, σαν η μόνη και σωστή και αληθινή είναι μια άθλια ερμηνεία ,η οποία κατευθύνει τις σκέψεις όλων στην αποδοχή μιας απάτης, ενός ατιμωτικού ψεύδους για την Ιστορία μας σαν Αλήθεια: «Ο καλόψυχος (εύθυμος) Άναξ , χαρίζει στον αγαπημένο του δούλο..» Αποτελεί μια καλά δουλεμένη , με επιστημονικό τρόπο προπαγάνδα των Τυράννων, που παρουσιάζει την τακτική, την μεθοδολογία, την δόλια ελλειπτική έρευνα που χρησιμο-ποιεί ένα Ολοκληρωτικό Καθεστώς, για να κρύψει τις διαφορές και την Επαναστατική Αλήθεια: «Η Ελλάδα, ήταν η όαση της Ελευθερίας, κι έγινε το Αιώνιο Σύμβολο της Αντίστασης , σε κάθε Μορφή και Περιεχόμενο Τυραννίας».. Ώνησεν : Κοινός Αόριστος δύο ρημάτων , που φαινομενικά διαφέρουν.Ποια είναι; Ονίνημι , ωνούμαι αλλά και ωνέω-ώ. Ονίνημι σημαίνει ωφελώ… Ωνούμαι , εξαγοράζομαι.Όταν δίνει κάποιος χρήματα για να με αποκτήσει, τότε εγώ είμαι ωνητός, ωνούμαι.Και ωνέω δίνω χρήματα για να αποκτήσω κάτι. Κοινή ρίζα στα δύο ρήματα, υπάρχει; Ο μικρόν και Ο μέγα , με το σύμφωνον «ν». Το Ο μέγα, είναι η ετεριωμένη βαθμίδα, μετάπτωση του ο , σε ω. Υπάρχει κοινόν νόημα στις δύο λέξεις , κοινόν νόημα που κρύβεται στις τελικές και διαφορετικές εκφορές του λόγου σε ονίνημι και ωνούμαι; Η κοινή ρίζα , δια της ετεριωμένης βαθμίδας δηλώνει ναι , υπάρχει. Ποιο θα μπορούσε να είναι; Όταν ωνούμαι ή ωνώ, δίνω χρήματα για να αποκτήσω να πάρω κάτι. Όταν δίνω περισσότερα από όσα αξίζει αυτό που παίρνω, τότε εκείνος που μου το δίνει έχει από μένα ωφέλεια.Δηλαδή παρουσιάζεται με λαμπρό , φωτεινό τρόπο το ονίνημι. Αυτή η «σχέση» το «πάρε δώσε», έννοια που προβάλλεται με την αυστηρότητα των μαθηματικών στον χώρο χρήσης της καθημερινής μας γλώσσας, στηρίζει το νόημα και των δύο ρημάτων. Στο Ομηρικό κείμενο , ο Εύμαιος παίρνει από τον «εύθυμο- καλόψυχο άνακτα» , «οίκο και κλήρο και πολυμνήστην γυναίκα».. Γιατί; Διότι σύμφωνα με το Ομηρικό κείμενο, προσφέρει , δίνει στον άνακτα «έργο». Ποιο έργο; Αυτό που οι «οικήες» προσφέρουν –δίνουν.. Και ο Εύμαιος μάχεται για αυτό το έργο που δίνει και ευλογάει ο θεός: «θεός επί έργον αέξη.. ως και εμοί τόδε έργον,αέξεται, ώ επιμίμνω».. Δεν χάρισε λοιπόν ο άναξ στον Εύμαιο. Έδωσε στον εργαζόμενο στον «οίκο» του, σαν αμοιβή για το έργο που ο οικέτης Εύμαιος προσέφερε, κάτι παραπάνω .. …Και πέρασαν χρόνια πολλά .Αιώνες… Και ο Ηρόδοτος παρουσιάζει μια μικρή ιστορία: «.. σε μια μακρινή στο χρόνο εποχή, τότε που ούτε στην Αθήνα , ούτε πουθενά αλλού στην Ελλάδα δεν υπήρχε οικέτης, έστειλαν οι Αθηναίοι μια ομάδα από νεαρά κοριτσόπουλα ,να φέρουν νερό από την εννεάκρουνη πηγή στον Υμηττό.Τα κορίτσια βιάστηκαν από ξένους που ζούσαν εκεί. Και τότε οι Αθηναίοι με στρατό τους συνέλαβαν και τους εξόρισαν..» Ερατώ 137. Επιπρόσθετα,από την Αθήνα του 5ου αιώνα σώζεται κι ο νόμος με το όνομα "Γραφή Ύβρεως".. Ήταν νόμος που απειλούσε ακόμη και με θανατική ποινή τον εργοδότη ,για ανάρμο-στη συμπεριφορά στους οικέτες ... Κατ ελάχιστον .... Ας δούμε και τους είλωτες . Στους Ιστορικούς Αιώνες της Ευνομίας. Η Σπάρτη δεν επιτρεπόταν να τους μετακινήσει από την γη στην οποία γεννήθηκαν. Η Γη των ειλώντων ,ανήκε στην Σπάρτη και όχι στους Σπαρτιάτες. Οι είλωτες δεν επιτρεπόταν να πωληθούν σαν δούλοι. Έδιναν φόρο ένα μέρος από την παραγωγή τους στην Σπάρτη. Πόσο; 75 μέδιμνες για τα συσσίτια και 12 για την διατροφή των οικογενειών. Ήταν πολλά αυτά; Αν προχωρήσουμε σε μια σύγκριση με την Αθήνα: Οι Σπαρτιάτες έπαιρναν τόσα από τους είλωτες, ώστε ζούσαν με λιγότερα από τα μισά, του σχεδόν φτωχού Αθηναίου Πολίτη ,του διακοσιομέδιμνου. Το υπόλοιπον της παραγωγής από τα «όμοια» κτήματα των ειλώτων; Το Χρησιμοποιούσαν οι είλωτες. Οι Σπαρτιάτες δεν συσσώρευαν πλούτο, απαγορευόταν να έχουν ξένα νομίσματα . Μόνον τα δύσχρηστα βαριά και συμβολικά δικά τους. Αντίθετα οι είλωτες δεν είχαν τέτοιες απαγορεύσεις. Δηλαδή θα μπορούσε μια οικογένεια ειλώτων να ζει με περισσότερα αγαθά ,να έχει στην κατοχή της περισσότερα νομίσματα–χρήμα,από όσα μια αντίστοιχη οικογένεια Πολιτών στην Σπάρτη; Φυσικά. Γιατί οι πολυπληθέστεροι είλωτες οπλισμένοι και ακόλουθοι του στρατού των Σπαρτια-τών, δεν αναζήτησαν ποτέ την ευκαιρία σύμπραξης με τους εχθρούς των τυράννων τους, με στόχο την ελευθερία, σε πολλές και διαφορετικές εκστρατείες;… Γιατί οι «Κρυπτείες», ήταν πάντα αποτέλεσμα επίσημης κήρυξης ολιγοήμερου πολέμου κατά των ειλώτων, όταν ανελάμβαναν Αρχή οι νεοεκλεγμένοι Έφοροι; Κατ’ αυτόν τον τρόπον, οι είλωτες ήσαν ενημερωμένοι και μπορούσαν να αντισταθούν, ενώ οι νεαροί Σπαρτιάτες που ανελάμβαναν την πολεμική δράση κινδύνευαν τόσο ,όσο και οι προσωρινοί τους νεαροί είλωτες εχθροί. Γιατί οι δάσκαλοι στα ελληνικά σχολεία , ονομάζουν τους είλωτες δούλους, ενώ είναι γνωστόν,ότι στην Σπάρτη ιδιωτικοί δούλοι όχι μόνον δεν υπήρξαν ποτέ στα εξεταζόμενα χρόνια της «Ευνομίας» ,αλλά κι απαγορευόταν η εισαγωγή τους με τους υφιστάμενους νόμους περί «ξενηλασίας»; Φωτογραφία του Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς. Μήπως ο Ελληνικός Λαός σήμερα , βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την θέση στην οποίαν βρίσκονταν οι Είλωτες ,όπως τους παρουσιάζουν στους μαθητές σήμερα ,οι συγγραφείς των βιβλίων Ιστορίας στην Μέση Εκπαίδευση;.. Η επιστημονική έρευνα δεν επιτρέπεται να σιωπήσει σε τέτοιες γενικεύσεις μηδενι-σμού των διαφορών, που αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα Ολοκληρωτικών Πολιτικών Καθεστώτων. Η Γνώση όταν κατακτιέται, προτρέποντας αβίαστα τους γνωρίζοντες να πράξουν σύμφωνα με το Αγαθόν, πάντα θα αντιστέκεται σε κάθε Μορφή και Περιεχόμενο αδικίας και τυραννίας. Πάντα θα αποκαλύπτει την Αλήθεια. Και δι αυτής τον δρόμο προς την Ελευθερία.

ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ...ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΚΑΙ Τ Η ΄Αγνωστη Τοπική Αυτοδιοίκηση Του Παν. Λ. Παπαγαρυφάλλου Εισαγωγικόν της εφημερίδος. Με τον τίτλον αυτόν ο Καθηγητής και βραβευμένος από την Ακαδημίαν Αθηνών Παναγιώτης Λ. Παπαγαρυφάλλου, πολυγραφώτατος και με πολλά άρθρα και συγγράμματα γύρω από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα Πολιτεύματα , τους Συνεταιρισμούς, κλπ. δίδει μία σύντομη εικόνα για την προέλευσην του θεσμού των Τοπικών Κοινωνιών από τον Όμηρον μέχρι σήμερα, αλλά το σπουδαιότερον επισημαίνει ότι οι διεκδικητές Αιρετοί ΟΤΑ πρέπει να έχουν άγνοια και του θεσμού και της ιστορίας του και των προσφορών του. Την αυτήν άποψη και δη πεποίθηση έχομεν και ημείς (το έχομεν επισημάνει σε δεκάδες σχόλια και άρθρα) τόσον διά τους Αιρετούς ΟΤΑ όσον και δια τους Βουλευτές. Τι σημαίνει ο θώκος που διεκδικούν, είναι άγνωστον στην συντριπτικήν πλειοψηφία τους. Και αυτοί οι άσχετοι διεκδικούν μετά μανίας και καταιγιστικών υποσχέσεων, την αναρρίχηση και την δήθεν προσφοράν στον τόπον και τον πολίτην. Δεν κινούνται δεοντολογικώς, αλλά και εμείς που τους αναβιβάζομεν στα ύψη διαπράττομεν μεγαλύτερον λάθος, διό «δικαίως πήματα πάσχομεν». Σκοπός του μελετήματος που παρουσιάζομεν, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας του είναι «η συνοπτική παρουσίαση μερικών πτυχών του θεσμού της τοπικής αυτοδιοικήσεως, ο οποίος από πλευράς γνώσεως μεταξύ του Δημότη Λαού, των λειτουργιών του και των φιλοδοξούντων να τον υπηρετήσουν βρίσκεται στα σπάργανα. Παρά τα διακηρυσσόμενα από πολλούς και διαφόρους ότι διακατέχονται από από το πάθος της προσφοράς στο θεσμό και στις τοπικές κοινωνίες, τα γεγονότα δείχνουν ότι σπανιότατα συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αν αυτές οι χιλιάδες των υπηρετούντων τον θεσμό ή οι δεκάδες χιλιάδες - εν ενεργεία και υποψήφιοι - ανταποκρινόταν στα λεγόμενά τους, τόσο ο θεσμός όσο και οι τοπικές κοινωνίες έπρεπε να βρίσκονται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αντίθετα, διαπιστώνεται μία γενική κατάπτωση του θεσμού, τόσο στο λειτουργικό και ηθικό επίπεδο όσο και ως προς την ενεργό συμμετοχή των δημοτών». Αυτές είναι αλήθειες, που δυστυχώς ούτε οι υποψήφιοι αλλά και οι υπηρετούντες τον θεσμό τις γνωρίζουν ή τις εφαρμόζουν, όσο κατά μείζονα λόγον και οι διεκδικητές των αξιωμάτων. Οι εξαιρέσεις σπανιότατες. Διερωτήθηκε κανείς μέσα στον ποταμόν των 72.000 υποψηφίων στις εκλογές αυτού του μηνός, πόσοι γνωρίζουν τον θεσμόν και τι πρέπει να προσφέρουν για να τον υπηρετήσουν αποτελεσματικώς; Επειδή τώρα ψηφίσατε όπως πάντα με συναισθηματισμούς και όχι γνώμονα τον γενικόν συμφέρον, παρακολουθήσετε σε συνέχειες την σπουδαιότητα της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, τις απειράριθμες προσφορές της, την συμβολήν της στην ύπαρξη του Ελληνικού Έθνους κ. ά. από τις σελίδες του Π. Παπαγαρυφάλλου, (Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ) όπως θα τις καταχωρούμεν ανά έκδοση, για πλήρη ενημέρωσή σας, Μιχαήλ Στρατουδάκης ================ Εμφάνιση και εξέλιξη του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως 1. Ό Θεσμός της τοπικής αυτοδιοικήσεως (Τ.Α.), με δια-­ φορετική μορφή, και παραλλασσόμενο περιεχόμενο, χάνεται μέσα στην άχλύ της προϊστορίας του άνθρωπου καί αποτελεί μία από τίς πρώτες μορφές κοινωνικής οργανώσεως, ή οποία προηγήθηκε από την εμφάνιση καί συγκρότηση της αρχαίας πόλης-κράτους καί του συγχρόνου κράτους1. Ήδη, από την αρχαιότητα, ό Αριστοτέλης θα επισημά­νει αυτή την ιστορική καί κοινωνική αλήθεια γράφοντας ότι ή ιστορική προέλευση της Πολιτείας προήλθε εκ πλειόνων κωμών (συνοικιών), γενομένη του «ζην ένεκεν», υπάρχουσα δε δια το «ευ ζην». Από την αριστοτελική αυτή διαπίστωση, ό Δ. Κυριαζής-Γουβέλης θα συμπεράνει ότι ή Πολιτεία «είναι εκ των "φύσει" όντων, δηλαδή των εξ ολοκληρώσεως προελ-θόντων, καί ουχί έργον τεχνητόν»2. 2. Ήδη, όπως προκύπτει από την Οδύσσεια του Όμη-­ ρου, πολλές Γενικές Συνελεύσεις, παναχαϊκές κ.τ.λ., ελάμβα-­ ναν χώρα, κατά τη διάρκεια του τρωικού πολέμου, όπου οί πολεμιστές καί οί πολίτες έλεγαν τη γνώμη τους μπροστά στο βασιλιά ή ενώπιον των τοπικών αρχόντων. Αυτή ή γνώ-­ μη μετρούσε για τη λήψη των οριστικών αποφάσεων, αλλά δεν ήταν καθοριστική και βαρύνουσα, αν καί γύρω από το θέμα αυτό οι απόψεις των ερευνητών καί συγγραφέων είναι διισταμένες. Ό ακαδημαϊκός Γ. Βλάχος, που έγραψε μια εξαντλη­τική εργασία με τίτλο: «Πολιτικές κοινωνίες στον Όμηρο», συνοψίζοντας τίς διάφορες απόψεις γύρω από το θέμα αυτό, γράφει: «Όποιες καί αν είναι οί αβεβαιότητες πού υπάρχουν σχετικά με τη σύνθεση καί με τον τρόπο πού λειτουργούσαν καί συγκαλούνταν οί συνελεύσεις στον Όμηρο, τέτοιες συνε­λεύσεις συναντούμε παντού, καί στην Τροία καί στην Ιθάκη, ως αδιαφιλονίκητες εστίες αμφισβήτησης καί ελέγχου. Στήν 'Ίλιάδα", ή παναχαϊκή Συνέλευση φαίνεται ότι μπορεί να απο­φασίζει κυριαρχικά για το θέμα της παραπέρα πορείας του πολέμου»3. 3. Σέ ό,τι άφορα, λοιπόν, τους Έλληνες ή έννοια του «Δήμου» καί της «Αγοράς», που σημαίνει Λαός συγκεντρω­μένος σε Συνέλευση, χρησιμοποιείται ήδη από τον Όμηρο, ό οποίος αναφέρεται και στους «Γέροντες» ή «Δημογέροντες», δηλαδή σ' εκείνους πού είχαν το αξίωμα του άρχοντος4. Ό Κ. Παπαρρηγόπουλος5, αναφέροντας την Ομηρική φράση «ήχή θεσπεσίη», γράφει ότι πολλές φορές οί Γενικές Συνελεύσεις «πολλάκις έτροπολόγουν δια βοής μεγάλης» τη γνώμη του βασιλιά καί της βουλής. Το πολίτευμα αυτό, σημειώνει ό ίδιος6, ήταν ένα ιδιο­φυές πολίτευμα, μέσα στους κόλπους του οποίου γεννήθη­καν καί ωρίμασαν όλες οί αφορμές των θεσμών, οι όποίοι άνθησαν στα καλύτερα χρόνια της Ελλάδος. Πρόκειται εδώ για την «Αγορά» της ελληνικής κλασικής αρχαιότητας, δη­λαδή την Εκκλησία του Δήμου, ή οποία είχε μετεξελιχθεί σ' ένα πολιτικό Σώμα στο όποίο έπαιρναν μέρος όλοι οι αθη­ναίοι πολίτες καί έπαιρναν το λόγο. Πρόκειται για την εποχή εκείνη κατά την οποία ό κήρυκας καλούσε τους πολίτες να πάρουν το λόγο με εκείνο το υπέροχο: «Τίς άγορεύειν βούλεται».ΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ...

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΕΠ....ΕΝΟΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου Αν δεν εμφανίζεται σωστά κάντε κλικ εδώ Βιβλίο: Από τις εκδόσεις «Διπλογραφία», τις οποίες διευθύνει ο οικονομολόγος Γεώργιος Κόντος, επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Πειραιώς, κυκλοφόρησε προ διετίας ένα ειδικό επιστημονικό έργο με τίτλο: «Διπλογραφία: Πως οι έμποροι της Βενετίας δημιούργησαν τα σύγχρονα χρηματοοικονομικά». Το έργο έπεσε τυχαία στα χέρια μου και μολονότι άσχετος με τα λογιστικά, το χρήμα και τα χρηματοοικονομικά ζητήματα στάθηκα σ’ αυτό το έργο, από ένα απόσπασμα του προλόγου του δολοφονηθέντος γερουσιαστή των ΗΠΑ Μπομπ Κέννεντυ, ο οποίος, το Μάρτιο του 1968 «τρεις μήνες προ της δολοφονίας του» εκφώνησε «ένα παθιασμένο λόγο για την οικονομική δύναμη των ΗΠΑ και για τον τρόπο που υπολογίζουμε τον εθνικό πλούτο, με βάση το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν». Συγγραφέας του έργου ο τελείως άγνωστος σ’ εμένα Jane Gleeson – White. Στο Μόττο αυτού του έργου διαβάζουμε και τούτα για την αξία και τη σημασία της λογιστικής: «Ποιά είναι τα πλεονεκτήματα που αντλούμε από τη λογιστική μέσω της διπλογραφίας; Πρόκειται για μια από τις εξοχότερες επινοήσεις του ανθρωπίνου πνεύματος». Χαράσσοντας αυτές τις γραμμές μου ήρθε συνειρμικά στο νου το μάθημα της λογιστικής, που μας έκανε στην Πάντειο Σχολή ο αείμνηστος καθηγητής Ιωάννης Σπανδανόπουλος, που μας τόνιζε την αξία της λογιστικής στο σύγχρονο εμπόριο. Μετά από προσπάθειες κατόρθωσα τελικά να πάρω το περιζήτητο 5! Αυτό, λοιπόν, το σχόλιο το αφιερώνω στον τότε καθηγητή μου και στη μνήμη του. Από το πολύ ενδιαφέρον ειδικό αυτό έργο μεταφέρω εδώ κάποια ψήγματα του προλόγου του Μ. Κέννεντυ: «Για μεγάλο χρονικό διάστημα φαίνεται να έχουμε, σε σημαντικό βαθμό, εμπιστευθεί τις προοπτικές και τις αξίας μας ως κοινωνία στην απλή συσσώρευση αγαθών...». Ασκώντας κριτική ο Αμερικανός γερουσιαστής στον τρόπο υπολογισμού του ΑΕΠ έλεγε: «Εάν αξιολογούμε στις ΗΠΑ με βάση το ΑΕΠ, αυτό το ΑΕΠ υπολογίζει τη μόλυνση του αέρα και τις διαφημίσεις των τσιγάρων, καθώς και τα νοσοκομειακά οχήματα που καθαρίζουν το αίμα από την άσφαλτο. Υπολογίζει τις κλειδαριές ασφαλείας και τις φυλακές που προορίζονται για τους ανθρώπους που τις σπάνε»; Υπολογίζει την καταστροφή των δασών και την απώλεια της φυσικής ομορφιάς από τη χαοτική εξάπλωσή μας. Υπολογίζει τις βόμβες ναπάλμ και υπολογίζει τις πυρηνικές κεφαλές και τα θωρακισμένα οχήματα με τα οποία η αστυνομία μάχεται τις εξεγέρσεις στις πόλεις μας... Όμως το ΑΕΠ αδιαφορεί για την υγεία των παιδιών μας, για την ποιότητα της εκπαίδευσης τους και για τη χαρά του παιχνιδιού τους. Δεν περιλαμβάνει την ομορφιά της ποίησής μας και την αντοχή των γάμων μας... Εν ολίγοις, το ΑΕΠ, υπολογίζει τα πάντα, εκτός από εκείνα που όντως προσδίδουν αξία στη ζωή». Αυτές οι γραμμές, οι τόσο ανθρώπινες του Κέννεντυ, με οδήγησαν σ’ αυτό το σχόλιο και μας θυμίζει ότι στους σημερινούς δίσεκτους καιρούς το ΑΕΠ δεν πρέπει να υπηρετεί τους αριθμούς αλλά τους ανθρώπους. Συμβαίνει το αντίστροφο και αυτό το βιώνουμε οι Έλληνες σ’ ολόκληρη τη φρίκη του, με τα μνημόνια που οι κυβερνώντες τα ανήγαγαν σε θεότητες! Βαράτε τους! Στείλτε τους τούτο το σχόλιο να διαβάσουν τον Μ. Κέννεντυ! Δεν ήταν αναρχικός. Δεν ήταν ούτε σοσιαλιστής, ούτε κομμουνιστής. Ήταν Άνθρωπος και έπρεπε να πεθάνει! Αθήνα 4/7/2017 Πολιτικές Υποθήκες: Πλάτων: «Οι περισσότεροι δεν δυσκολεύονται να μακαρίζουν και να τιμούν και κατ’ ιδίαν και δημόσια τους φαύλους εκείνους που έχουν τα πλούτη και την δύναμιν» Ο ίδιος: «Οι περισσότεροι ελεεινολογούν και περιφρονούν όσους τυγχάνουν αδύνατοι και πτωχοί, όσον κι αν παραδέχονται πως είναι καλύτεροι από τους αδίκους» Ο ίδιος: «Η τέχνη της αντιλογίας έχει θαυμάσια δύναμιν» Ο ίδιος: «Πολλοί νομίζουν ότι συζητούν, ενώ πράγματι απλώς αντιλέγουν ο ένας εις τον άλλον, και τούτο συμβαίνει διότι δεν μπορούν να αναλύσουν την έννοιαν εις τα διάφορα στοιχεία της, αλλά την λαμβάνουν κατά γράμμα» Ο ίδιος: «Σε μια αρίστη πολιτεία, και ένας μόνον πολίτης, αν υφίσταται οτιδήποτε καλόν ή κακόν, η τοιαύτη πόλις θα το θεωρήση δικό της το πάθημα και θα συμμερισθή ολόκληρος ή την χαράν ή την λύπην του»

Dimitris Tsimpouris 4 ώρες · ΜΕΛΕΤΩ ΤΟΝ ΕΠΙΤΑΦΙΟ.. Ίσως είμαι από τους λίγους νεοέλληνες που έχω μελετήσει σε βάθος τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ λόγο, που εκφώνησε ο Περικλής το 431 π.χ. για τους πεσόντες Αθηναίους το πρώτο έτος του Πελοποννησιακού πολέμου. Σε αυτό το κορυφαίο έργο που έγραψε ο Θουκυδίδης και που αποτελεί ύμνο της Δημοκρατίας,της ελευθερίας και του Ελληνισμού, σε κανένα σημείο δεν υπάρχει το<ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ Ή ΤΟΥΣ ΗΜΙΘΕΟΥΣ Ή ΟΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ>.Γιατί άραγε? Μήπως οι Αθηναίοι δεν ήταν ευσεβείς ? Μάλλον το αντίθετο ήταν πάρα πολύ ευσεβείς και τυπολάτρες με 152 γιορτές που είχαν μέσα στο χρόνο. Ένα όμως γνώριζαν, ότι οι θεοί τους ήταν πλάσματα της φαντασίας των ανθρώπων και μάλιστα των απλών ανθρώπων...Υποχρέωσαν τους αριστοκράτες και τους γαιοκτήμονες να τους αποδεχθούν ως υπαρκτές θεότητες για να μπορούν να αργούν στις ημέρες των εορτών των θεοτήτων.Άλλος για τη θάλασσα, άλλος για το πόλεμο, άλλος για το εμπόριο,άλλος για τη δικαιοσύνη, άλλος για τα γράμματα, άλλος για τη γεωργία, άλλος για την κτηνοτροφία και τελειωμό δεν είχαν.Ποτέ δεν πολέμησαν για των ΘΕΩΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ...Πολεμούσαν τις περισσότερες φορές αμυνόμενοι για να διαφυλάξουν την ελευθερία τους και την αξιοπρέπειά τους.ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ...Δεν ήταν θεοκρατούμενος και θεοφοβούμενος λαός. Έπαιζε με τους θεούς και τις θεότητες, γιατί αυτοί οι πολίτες τους είχαν εφεύρει ως στήριγμα απέναντι από την καταδυνάστευση των ισχυρών και ολίγων.Σήμερα φθάσαμε να παρακαλούμε το θεό να μας σώσει από τα δεινά της ολιγαρχίας...ΕΛΕΟΣ ...ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ....ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΥΤΕ ΕΧΟΥΝ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΟΣΙΟ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΛΕΝΕ......ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ........ΕΛΕΟ
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)