ΠΟΙΗΜΑ ΠΑΣΧΑ

Εφ’ όσον ουκ εποιήσατε…

Έλεγε εκείνη με βαθύ τον πόθο να την καίει:
- Στον οίκο μου έλα Κύριε και θα σε καρτερώ!
Της παρουσίας Σου να λουστώ τα Θεϊκά τα ελέη
Να δω το πρόσωπό σου το ιλαρό!

Ακούει ο Κύριος τη θερμή την προσευχή και πάει
Φτωχό παιδί, της πόρτας της διαβαίνει τα σκαλιά!
Μα κείνη απ’ το σπίτι της να φύγει του ζητάει
Γιατί προσμένει κάποιο Βασιλιά…

Στρώνει βελούδινα χαλιά, χρυσά, μετάξια βάζει
τον Κύριο στον οίκο της απόψε να δεχτεί!
Γέρο ζητιάνο που περνά να φύγει τον προστάζει
μην αμαυρώσει ετούτη τη γιορτή!

-Απόψε, γέρο, έναν τρανό του κόσμου περιμένω
Δεν έχω για την φτώχεια σου περίσσιο τον καιρό!
Κι  αυτός, αργομαζεύοντας το χέρι τ’ απλωμένο
Στο βλέμμα της π α γ ώ ν ε ι  το σκληρό!

Η ώρα φτάνει! Τα κεριά ανάφτει και προσμένει!
Κάποιος την πόρτα της χτυπά! Πως λαχταρά η καρδιά!
Μα βλέπει χήρα ανήμπορη, φτωχή και πεινασμένη
μ’ ολόγυρα τα πέντε της παιδιά!

-Ω, δεν μου μένει πια αντοχή, φευγάτε απόψε όλοι
το σπίτι μου δεν βλέπετε πώς λάμπει από χαρά;
Παίρνει η χήρα τα ορφανά και χάνεται στη πόλη
μα εκείνη καρτερά και καρτερά………
ΕΛΕΝΗ ΜΑΣΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΝΑΥΠΛΙΩΤΗ ΝΑΞΟΣ 1999

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!!!!!!!!!!!!!!!    

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου